doc„Gdzieś na końcu świata, gdzie nie widać piekieł…”
download 
Reklamacja Transkrypt
„Gdzieś na końcu świata, gdzie nie widać piekieł…”
METODYKA „Gdzieś na końcu świata, gdzie nie widać piekieł…” …tylko watra nad jeziorem złoto lśni. Tak pewnie można by rozpocząć małą przeróbkę pięknej skądinąd piosenki (mały konkurs – kto wie o jaką piosenkę mi chodzi ma u mnie czekoladę, rozwiązania do końca maja na adres [email protected]). Mogłaby ona oddawać klimat tego, co będzie się działo miedzy 23 a 29 sierpnia 2004 na przepięknej ziemi suwalskiej, na obrzeżach Puszczy Augustowskiej. To właśnie tam w tym roku zapłonie Wędrownicza Watra… Kto kiedyś był na PZHS-ie (a może już na poprzednich Watrach) ten szybko się domyśli o czym chcę tu napisać. Natychmiast wspomni te chwile spędzone wśród setek bądź tysięcy (tysięcy tak też bywało…) wędrowników, których na taki przysłowiowy koniec świata (Stebnik, Wetlina, Jeżów Sudecki, Perkoz itp.) pognało to coś, ta niepowtarzalna atmosfera zlotu, który od początku do końca tworzony jest przez wędrowników dla wędrowników. Tym razem zielona brać spod znak trójpłomiennej watry spotka się na polskim biegunie zimna, aby odkryć piękno jednego z najdzikszych zakątków Polski. Jeśli więc chcecie, aby waszym udziałem stał się niesamowity spływ kajakowy po górskim (sic!) potoku nad którym spotkacie bobry, wybierzcie „Błękitny szlak”, prowadzący z Augustowa przez Węgierski Park Narodowy. Jeżeli w kajaku upatrujecie zbytecznego luksusu wybierzcie „Litewskie impresje” a konnym wozem i na własnych butach przemierzycie Sejneńszczyznę, etniczny tygiel, 8 w którym mieszają się żywioły polski i litewski, poznacie miejscową kulturę aby wreszcie tylko krok dzielił was od tajemniczego litewskiego brzegu, gdy będziecie spływać tratwami po granicznej rzece. Dla tych, co lubią survival z pewnością atrakcje czekać będą „W krainie wielkiego jeziora”, gdy zaglądną stumetrową głębię Czarnej Hańczy, gdzie znajdą pewnie siłę aby przedrzeć się przez pasma morenowych wzgórz, z których zejdą na wijącą się kilometrami po drewnianych kładkach ścieżkę przez wigierskie bagna. Gdyby zaś odezwała się w was natura kamieniotropa i górskiego włóczęgi z ochotą zagościcie „W krainie Jaćwingów” gdzie lodowiec pozostawił urzekające krajobrazy, a w Wodziłkach do dziś żyją ostatni staroobrzędowcy. Niezależnie od tego co wybierzecie wszyscy mam nadzieje, ze wszyscy spotkamy się na bazie w Suchej Rzeczce, która gościć będzie nas przez ostatnie trzy dni Wędrowniczej Watry 2004. Jeśli ta krótka notka nie zdołała was zachęcić do zgłoszenia na Watrę polecam wam gorąco odwiedzenie strony www.watra.zhp.org.pl, gdzie znajduje się regulamin tegorocznej imprezy i wspomnienia z roku ubiegłego. Aby zasiać w was dodatkowy niepokój informuję, że koszt Watry to całe 30 zł. za 6 dni, więc chyba warto się zastanowić… Organizatorzy czekają na zgłoszenia do 30 maja, trzeba się więc pospieszyć z podjęciem decyzji o wyprawie na Watrę. Gdyby ktoś chciał wiedzieć coś więcej to dysponuję nie tylko regulaminem, opisem tras itp., ale także informacjami od komendanta Watry, którego miałem przyjemność poznać w Perkozie. MIESIĘCZNIK HUFCA ZHP KRAKÓW-PODGÓRZE Miesięcznik Hufca ZHP Kraków - Podgórze 5/2004 (37) maj 2004 Abdul AdAstra 5 (37) maj 2004 MIESIĘCZNIK HUFCA ZHP KRAKÓW-PODGÓRZE AdAstra 5 (37) maj 2004 STRONA ORGANIZACYJNA Miesięcznik Hufca ZHP Kraków – Podgórze SPIS TREŚCI Redakcja: TEMAT NUMERU - pierwszy Unijny Harcerz pwd. Magdalena Stus (Wrzaskun) (redaktor naczelny) tel. 656-48-21 s. 4 phm. Dariusz Smoliński HO (DS) (redaktor techniczny) METODYKA - Droga s. 5 - A, co tam u Mariana słychać? s. 5 - Pośredniość - Wędruj z nami, cz.3 s. 6 s. 6 - Gdzieś na końcu świata, gdzie nie widać piekieł… pwd. Katarzyna Sławińska (członek redakcji) s. 8 Skład i łamanie: phm. Dariusz Smoliński HO Adres do korespondencji: [email protected] Stale współpracują: phm. Mariusz Bartczak hm. Marcin Czechowski pwd. Michał Pacyna Rysunki: najczęściej phm. Basia Kusiak Wydaje: Hufiec ZHP Kraków-Podgórze ul. Sokolska 13 30-510 Kraków tel. (0-12) 656 - 14 - 02 e-mail: [email protected] www: http://www.krakowpodgorze.zhp.org.pl Dyżur redakcji: Poniedziałek: 1830 - 1930 Środa: 1830 - 1930 Nakład: 60 + 3 egz. 2 MIESIĘCZNIK HUFCA ZHP KRAKÓW-PODGÓRZE AdAstra 5 (37) maj 2004 wytyczenia tego punktu. Będzie się on błąkał uznając że ma za mało wskazówek aby odnaleźć właściwe miejsce, do którego być może już nawet dotarł, ale nie był w stanie go zidentyfikować z podanych wyżej powodów. Jeśli jednak oprócz ogólnego kierunku uda mu się sprecyzować gdzie dokładnie chciałby dojść, będzie to oznaczało, że ma za sobą kolejny etap planowania - stworzył sobie dobre zamierzenie. Teraz gdy zna już punkt wyjścia, kierunek marszu i punkt docelowy pozostaje mu już tylko obranie właściwej drogi. Drogą tą będą zadania, których wykonanie zagwarantuje mu dotarcie do wyznaczonego punktu, czyli zrealizowanie zamierzeń, a tym samym osiągnięcie założonego na wstępie celu. Zadania te powinny być również konkretnie sformułowane, tak aby wytyczona za ich pomocą droga przypominała dobrze oznakowany szlak turystyczny, który choć czasem kręty i niewygodny jednak pewnie prowadzi nas do celu. Przedstawiony powyżej schemat możemy na użytek rozważań nad próbą wędrowniczą zilustrować następującym przykładem: Cel: Zapoznam się z symboliką i ideą wędrownictwa Zamierzenie: Poznam symbolikę wędrowniczej watry oraz znaczenie innych wędrowniczych oznaczeń (jodełki i lilijki), poznam dewizę i kodeks wędrowniczy, i wyciągnę z nich wnioski dla kształtowania swojej harcerskiej postawy METODYKA Zadanie: Przygotuję i poprowadzę zbiórkę mojego zastępu na temat symboliki idei wędrownictwa Warto podkreślić, że przy takim sposobie planowania i rozpisywania próby najważniejszym jej elementem nie są zadania! Możliwe jest pozytywne zakończenie próby mimo problemów z wypełnieniem zadań, warunkiem jest jednak zrealizowanie zamierzeń i osiągnięcie wytyczonych celów. Jest tak ponieważ istotę każdej próby stanowi przede wszystkim jej cel! Zadanie zawsze jest tylko formą i sposobem jego realizacji. Wynika to wprost z założenia iż charakter każdej próby musi być zgodny z cechami metody harcerskiej (w tym wypadku na pierwszy plan wysuwają się, pośredniość i świadomość celów). Nie zmienia to oczywiście faktu, że jeśli próba jest dobrze skonstruowana to właśnie wybrane przez kandydata zadania najlepiej pomogą mu zrealizować zamierzenia i osiągnąć cel. Jednak wędrownik nie jest maszyną w której da się wszystko od początku do końca zaprogramować i wymagać bezwzględnej realizacji planu. Pamiętajmy ponadto, że próba nie jest jakąś drogą do wędrownictwa, której przejście gwarantuje bycie dobrym wędrownikiem. "Nie ma drogi do wędrownictwa, bo to wędrownictwo jest drogą… " MIESIĘCZNIK HUFCA ZHP KRAKÓW-PODGÓRZE Abdul AdAstra 5 (37) maj 2004 7 METODYKA OD REDAKCJI POŚREDNIOŚĆ Dziś będzie bardzo króciutko. O pośredniości nie sposób pisać. Pośredniość trzeba przeżyć. W harcerstwie podejmujemy się różnych działań. Te działania pośrednio oddziałują na każdego z nas. Nie słowa, choć one są zwykle na początku i warto by były na końcu, a czyny. Nic bardziej nie wspiera duchowego, emocjonalnego, społecznego, intelektualnego a przede wszystkim fizycznego rozwoju człowieka jak działanie. Mówienie o pewnych rzeczach wprost jest moralizowaniem. Zamiast truć 3 zbiórki swojej drużynie o szacunku przyrody weź ich na rajd, na którym posprzątacie szlaki. Powodzenia, bo w pośredniości jest wiele radości:) Marian Wędruj z nami Po krótkiej dygresji na temat kapituł wędrowniczych jaka ukazała się w numerze z ubiegłego miesiąca, powracamy do poruszanego już w marcu aspektu próby wędrowniczej, jakim jest jej zaplanowanie i przygotowanie do otwarcia. Ponieważ każdy instruktor z problemem planowania zetknął się przynajmniej raz przy okazji kursu drużynowych, więc nie będę tu pisał ogólników na temat: "po co i jak planować?" Zamiast tego spróbuje krótko omówić jedną z metod planowania, którą aktualnie jako ZKK promujemy w ramach wszelkich szkoleń, a która wydaje mi się 6 najwłaściwsza do pracy z wędrownikami. Proponowany przez nas system opiera się na trójstopniowym schemacie w ramach którego wyznaczamy sobie cele, zamierzenia i zadania. Próbując obrazowo ująć istotę tej metody wypracowałem sobie na użytek wędrowników następujące porównanie. Wyobraźmy sobie osobę która znalazła się w nieznanym sobie terenie dysponując jedynie mapą najbliższej okolicy. Na początku nie bardzo wie gdzie właściwie się znajduje, próbuje więc zanalizować otoczenie i swoją sytuację, aby jak najdokładniej określić punkt wyjścia do swoich dalszych działań. Gdy już uda jej się zlokalizować to miejsce, następnym krokiem powinno być wytyczenie tych kierunków w których warto się udać, aby dowiedzieć się możliwie najwięcej o okolicy, aby zdobyć najpełniejszą odpowiedź na pytanie gdzie jestem?. Tak obrane kierunki będą celami jej najbliższych wędrówek. Będą one bardzo ogólne ponieważ wiedza naszego bohatera o swoim otoczeniu jest na tym etapie równie ogólna Po wytyczeniu sobie tych ogólnych kierunków przyjdzie czas na głębsze zastanowienie co dokładnie chciałby osiągnąć, dowiedzieć się. Do jakiego punktu chciałby w swojej wędrówce w danym kierunku dotrzeć. Punkt taki powinien być obrany bardzo starannie i dokładnie opisany, scharakteryzowany. Tylko w takim bowiem przypadku możliwe będzie jego faktyczne osiągnięcie. Inaczej naszemu wędrownikowi grozi zniechęcenie na skutek zbyt mglistego i ogólnego MIESIĘCZNIK HUFCA ZHP KRAKÓW-PODGÓRZE AdAstra 5 (37) maj 2004 OD REDAKCJI Cześć Słoneczka! Możemy dziś śmiało powiedzieć „brnąłem do ciebie maju przez mrozy i biele przez śnieżyce i zaspy, i lutowe zawieje”, i w końcu dobrnąłem. Pogodę mamy wprawdzie typowo wiosenną – zmienną, ale to chyba nikomu z Was nie przeszkadza. Zwłaszcza, że wakacje się zbliżają. Dla niektórych zapowiada to wspaniały czas zabawy na obozie, dla innych wspaniały czas przygotowań do obozu. :) Maj to miesiąc „ukochany” przez maturzystów ;) dlatego wszystkim, którzy za kilka dni staną przed tym egzaminem życzymy powodzenia szczególnie na pisemnym polskim. :) A teraz, co dobrego w naszej majowej gazetce: o pierwszym unijnym harcerzu – autorstwa Ani Ś., małe co nieco o pośredniości od Mariana, Islamu odsłona druga, jak zawsze coś dla Wędrowniczków – czyli o próbie wędrowniczej słów kolejnych kilka. Artykuł Mariana o braku czasu sprawił, że zaczęłam się o Niego martwić, bo jak nam zabraknie Mariana to będzie nieszczególnie dobrze. :( „A teraz maj, dokoła maj wyświęca ogrody i cały ja, i cały zanurzony w Jordanie pogody”. :) Wasza Naczelna P.S. Zachęcam wszystkich Wędrowników z naszego hufca do wzięcia udziału w Wędrowniczej Watrze!!! Bo jeśli jeszcze nie zdążyliście poczuć smaku wędrowniczego życia to tam będziecie mięli do tego najlepszą okazję. Wszystkie szczegóły dotyczące imprezy w artykule na ten temat. Margolcia MIESIĘCZNIK HUFCA ZHP KRAKÓW-PODGÓRZE AdAstra 5 (37) maj 2004 3 TEMAT NUMERU Półżartem, półserio czyli... DROGA Pierwszy Unijny Harcerz W nocy z 30 kwietnia na 1 maja swoją prawdziwą harcerską wędrówkę rozpoczął Karol Jurek ze szczepu Agrikola. Wtedy to nastąpiło długo oczekiwane zdarzenie - Karol miał w końcu okazję złożyć Przyrzeczenie Harcerskie. Rzecz miała miejsce na Krzemionkach, w towarzystwie nie lichym, gdyż przyszła większość druhen, druhów i instruktorów szczepu, a swoją obecnością uroczystość uświetnili również komendant hufca, phm. Maciej Kłaczyński razem z członkiem komendy phm. Barbarą Kusiak, a także phm. Piotr Makuła, instruktor hufca. Przyrzeczenie zostało przygotowane z rozmachem – wiadomo, Pierwszy Unijny Harcerz to nie byle persona. Nie obyłoby się zatem bez fajerwerków nad Krakowem, i kilku nocnych przechodniów, którzy zaciekawieni zerkali na ludzi zebranych przy ognisku. Co to wróży naszemu młodemu druhowi? Z pewnością świetlaną przyszłość. Udało mi się zamienić kilka zdań z dh. Karolem: Dziś jest dzień, w którym wchodzimy do Unii Europejskiej. Jesteś więc zatem Pierwszym Unijnym Harcerze. Jak myślisz, czy podołasz temu „ciężarowi”, który na Tobie spoczął? Karol: Myślę, że ten „ciężar” jest dla mnie taki sam, jak dla każdego innego harcerza, który złożył lub będzie składał swoje Przyrzeczenie. Dziś wchodzimy do Unii i myślę, że jest to przyjemny zbieg okoliczności i można się tylko cieszyć:) Postanowiłam również dowiedzieć się, jak zdaniem innych wypadł Karol, a któż mi to lepiej powie niż Komendant Szczepu? phm.Mariusz Bartczak: Gdyby mu się przyjrzeć z bliska, można powiedzieć, że wzrostu jest słusznego, postura również niczego sobie, taki troszkę wychudzony jest, ale myślę, że to akurat w Unii nie będzie przeszkadzało:). Natomiast jako Harcerz spełnia pewne standardy, które na Harcerza przystały. Normy Unijne na szczęście nie określają Harcerskich Praw – tu Unia nie ingerowała i dzięki temu mogę powiedzieć, że Karol jak najbardziej spełnia te standardy. Tak, to by wiele wyjaśniało. Uroczystość była wspaniała, ale jedna rzecz nie dawała mi spokoju: czy aby Unia nie zaszkodzi harcerstwu? A może lepiej nam będzie? Niezwłocznie postanowiłam spytać o to naszego druha Komendanta Hufca. Dziś wchodzimy do Unii. Jak to wpłynie na dalsze losy harcerstwa? phm. Maciej Kłaczyński: To jest trudne do przewidzenia. Należy się zastanowić, czego harcerstwo oczekuje od Unii. Z jednej strony integracja daje nam możliwości np. dotyczące wymiany skautowej - mniej sformalizowane procedury, pozyskiwanie funduszy – do tej pory dostępne były tylko środki funduszy przedakcesyjnych. Z drugiej strony – Unia będzie stanowić dużą konkurencję dla ZHP młodzież będzie miała możliwość korzystania z innych form spędzania wolnego czasu. Mamy obecnie ok. 140 tys. członków w ZHP, w roku 1998 mieliśmy ich ok. 390 tys. - liczby, zatem mówią same za siebie. Miejmy nadzieję, że będzie lepiej. I ja również tam byłam :) Co widziałam i słyszałam, skrzętnie Wam tu opisałam :P Karol jest Pierwszym Unijnym Harcerzem. Jak myślisz, czy spełnia standardy Unii Europejskiej? 4 MIESIĘCZNIK HUFCA ZHP KRAKÓW-PODGÓRZE pwd. Anna Śmiałek sam. AdAstra 5 (37) maj 2004 Na niejedną drogę możemy wkroczyć i niejeden cel można tej drodze wyznaczyć. Jedną z takich dróg jest harcerstwo. Droga trudna, ale piękna. Towarzyszy jej piękno innych ludzi, przyrody i radość z osiąganych celów – szczytów swoich umiejętności. Droga wspaniała i dająca wiele. Droga, w którą nie warto wychodzić samemu – nawet więcej – nie należy. Gdy kroczysz drogą harcerską zawsze wokół Ciebie są bracia. Ci starsi i Ci nieco młodsi. Bez nich ta droga przestaje być harcerską. W sumie podążanie tą drogą bez braci staje się trudem ponad siły. Jak każda droga, ta harcerska musi prowadzić gdzieś. Ale gdzie? Czy tam się dochodzi? Widzę obok tych, którzy wkroczyli na tą samą drogę, co ja, ale nie widzą przed sobą celu. Nie mogą lub nie chcą go zobaczyć. Żyją wspomnieniami. Bo tą drogą ktoś, kiedyś ich prowadził. I oni spędzali na tej drodze wspaniałe chwile. Teraz sami są przewodnikami. Często zostali nimi, bo to im imponowało, chcieli się dowartościować lub dlatego, że musieli.... Ale nie dowiedzieli się, jaki jest sens tej wędrówki. Szukają tego szczęścia, które pamiętają z dzieciństwa i wczesnej młodości. Ale sami mają w sobie coraz mniej radości i sił. Bo jak prowadzić, gdy nie wierzy się lub nie zna sensu wędrówki? Nie dla każdego sensem tej wędrówki jest świętość i pewnie nie musi. Ale sensem harcerstwa jest zdobywanie szczytów ideałów poprzez pracę nad sobą, braterstwo i służbę. Nie mam pewności, ale wierzę, że ta droga ma cel. Cel dla każdego osobisty i choć powtarzalny to zarazem w pełni indywidual- METODYKA ny. Wiem, że z każdym krokiem jestem bliżej. Jestem bliżej mojego szczytu ideałów Boga. Wierzę w Boga, a harcerstwo jest moją Doń drogą. Być może w którymś momencie, ten piękny szlak, zacznie mnie uwodzić tak, że stanie się bogiem przed Bogiem. Będzie stawiać przede mną zbyt wiele okazji do grzechu i przestanie być na niej ważna miłość do drugiego człowieka. Gdy przyjdzie taki czas, będzie trzeba zmienić drogę... SZARY RYŚ A, co tam u Mariana słychać? Na brak czasu najlepszy jest… brak czasu. Nie wiem jak to jest, ale im więcej ma się wolnego czasu, tym więcej się go traci. Ta reguła paradoksalnie pchała mnie do angażowania się w różne rzeczy. I tak podjąłem się 1000 i jednej, co spowodowało, że każdą robię na 1/1001 możliwości, czyli prawie wcale. No oczywiście są jakieś priorytety, więc wybieram to, co najważniejsze, a reszty w ogóle nie robię. Zaległości rosną, i rosną, i głowa boli, i nic się nie chce robić i tak w kółko Macieju, tzn. Marianie. I gdy tak jojczyłem, co by tu z tym zrobić, przyszedł mi do głowy plan. Plan dotyczący planu. Proste środki okazują się najbardziej skuteczne. No i planuję teraz więcej, więc bardziej kontroluję czas i nieco więcej robię, ale przede wszystkim głowa mnie mniej boli. Tylko, żeby jeszcze pamięć była lepsza i pieniędzy więcej… Marian MIESIĘCZNIK HUFCA ZHP KRAKÓW-PODGÓRZE AdAstra 5 (37) maj 2004 5
