GIMNAZJALNE WIEŚCI marzec - Gimnazjum nr 2 im. Mikołaja

GIMNAZJALNE
WIEŚCI
GAZETKA SZKOLNA WYDAWANA W GIMNAZJUM NR 2 IM. MIKOŁAJA
KOPERNIKA W ŚWIECIU
„Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma „
(W. Szymborska)
W środę, 1 lutego wieczorem, po długiej chorobie zmarła w swoim domu
w Krakowie Wisława Szymborska. Miała 89 lat.
Przyjęliśmy tę wiadomość tak, jakbyśmy żegnali kogoś bliskiego. Kilka dni
wcześniej na lekcjach języka polskiego czytaliśmy wiersze poetki,
rozmawialiśmy o jej życiu, o poezji. Zapamiętamy Ją jako starszą, zawsze
uśmiechniętą panią, nazywana wielką Damą Poezji, pozostającą przede
wszystkim wielkim Człowiekiem.
Wewnątrz numeru znajdziecie więcej informacji i teksty Poetki.
NASZE PRACE
Kartka z pamiętnika Balladyny
[…] Dotarło to do mnie. Już wiem, jaka byłam nieludzka. Co za
wstyd! Czuję odrazę do samej siebie. Nie wiem, dlaczego byłam taka
głupia i zaślepiona. Ale cóż, jestem tylko człowiekiem i jak każdy
popełniam błędy. Z tą różnicą, że moje są niewybaczalne… Na szczęście
coś otworzyło mi oczy. Spojrzałam na siebie z innej perspektywy, jakby
„z boku”. Tak, jak powinni widzieć mnie Ci wszyscy nieświadomi i prawi
ludzie. Oczami niewinnej osoby.
Chyba dopiero teraz, po tylu latach życia, zaczęłam odróżniać
dobro od zła. I chwała Panu za to! Nie wiem, ile krzywd wyrządziłabym
jeszcze, aby dotrzeć do nędznego celu – władzy.
Ilość knutych pomysłów i planów w mojej chorej głowie była
niezliczona. Aż boję się o nich przypominać! Może teraz boska siła
zlitowała się nad moją skrzywdzoną przez los i własny umysł osobą, ale
nie oznacza to, że wymazałam wszystko z pamięci. Boję się powrotu
myślami do tamtego czasu. A jeżeli to jest coś, co jest mi teraz zakazane?
Jeżeli nie oprę się żądzy, która zawładnęła moim życiem i znów wpadnę
w bezduszny trans? Cóż za koszmar! Największe przekleństwo! Strach
przed sobą!
Z drugiej strony mam przeczucie, że aby dostać „rozgrzeszenie”
przed samą sobą, muszę odświeżyć stare działania w pamięci i spokojnie
przeanalizować każde z nich, tak, aby zrozumieć błędy, bezgranicznie je
znienawidzić i uodpornić się na jakikolwiek następny szał.
Nie zapominajmy także o rozgrzeszeniu od Boga i skrzywdzonych
bliskich… Muszę błagać o wybaczenie! Wszystkie niewinne dusze mają
prawo mścić się na mnie za swoją śmierć. Mają prawo! A ja
w największych udrękach konając, nie mam prawa przed ich prawem
uciekać! To wszystko mi się należy.
Wiem, ile dobra zwalczyłam na tym świecie. Teraz muszę je
przywrócić. Nie zrzeknę się korony i tronu. Wykorzystam je do
naprawienia krzywd, które wyrządziłam. Zaprowadzę ład, porządek
i zapewnię ludziom bezpieczeństwo. Już nikt nie będzie mógł bezkarnie
zabić drugiego człowieka! A kiedy całe to moje życie dojdzie w końcu do
porządku dnia codziennego, przekażę władzę osobie o najczystszym
sercu, jakie poznam.
Na samym końcu przyznam się do swoich win i opuszczę królestwo.
Będę pałętać się po świecie w pokucie za swe czyny…
B.
SPOTKANIE Z . . .
Październik był miesiącem rozważań na temat stereotypów oraz
uprzedzeń w stosunku do ludzi innej narodowości czy wyznania. Analizując
sytuację na świecie, stwierdzam, że większość ludzi ogranicza się do ogólnego
poglądu społeczeństwa, panującego w owym czasie. ”Nawet połowy z was nie
znam w połowie tak dobrze, jak bym chciał” - mówi Bilbo Baggins w pierwszym
tomie powieści Tolkiena „Władca Pierścieni” i myślę, że to stwierdzenie ma
odzwierciedlenie w realnym świecie.
W związku z tym tematem, dnia 27 października gościliśmy
w naszej szkolnej bibliotece mieszkańca naszego miasta, pochodzenia
żydowskiego, Joeja Chaima Nowickiego. Głównymi słuchaczami byli uczniowie
klas pierwszych i ich opiekunowie oraz przedstawiciele aktywu bibliotecznego.
Przez jedną godzinę przenieśliśmy się w rytuał judaizmu. I nie mówię tu tylko
o wiedzy...(oTorze, że pisze się jak i czyta od prawej strony do lewej,
czy o fakcie, że wyznawcy tej religii mają już trzytysięczny-któryś rok)
ale i o fizycznym doświadczeniu, jakiego doświadczył jeden z uczniów po
przyodzianiu się w typowy strój żydowski, dzienny jak i ten do
modlitwy(odmawianej 3 razy na dzień),składający się z długiej, czarnej szaty
i charakterystycznej czarnej czapeczki z tyłu głowy.
W świątecznym jadłospisie Żydów typowymi owocami są cytruse - owoce
z wyglądu zbliżone do cytryny. Ciekawostką jest to, że ich cena osiąga wartość
kilkudziesięciu dolarów. Bardzo się ucieszyliśmy, gdy nasz gość zaproponował
nam skosztowanie tego oryginalnego specjału.
Życie wyznawców judaizmu oparte jest tylko i wyłącznie na Starym
Testamencie; codzienne czynności zbliżone są do czynności ludzi żyjących przed
Chrystusem, prawo jest równie surowe, a w czasie święta pracą jest wszystko,
nawet zapięcie paska, a to oczywiści jest zakazane, nie wolno włączać nawet
światła. Ze zdziwieniem, ale i z wielkim zainteresowaniem poznawaliśmy
nieznane nam dotąd obyczaje.
Spotkanie i rozmowa z tym ciekawym człowiekiem, nie tylko pogłębiły naszą
wiedzę o kulturze i obyczajach judaizmu, lecz utrzymuje nas w przekonaniu
o wadach uprzedzeń wobec innych. Przypisywanie bezpodstawnie
negatywnych cech jest dla ogółu krzywdzące. Można by się zastanawiać, co jest
przyczyną haniebnych zachowań wielu ludzi...Poczucie wyższości wobec
innych? Czy może przesadzone poczucie własnej wartości, wynikające
z pochodzenia czy przynależności do danego narodu? W dzisiejszych realiach
stosunki między ludźmi opierają się często na braku tolerancji, panuje rasizm
i podział ludzi na kategorie, kiedy przecież w gruncie rzeczy wszyscy są sobie
równi.
Kończąc, posłużę się tu aforyzmem Hermanna Hesse, o wierze „Nie
najważniejsze jest to, w co człowiek wierzy, ale to, że w ogóle posiada jakąś
wiarę”.
Patrycja
MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ JĘZYKA
OJCZYSTEGO
Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego (Międzynarodowy Dzień
Dziedzictwa Językowego) – coroczne święto obchodzone 21 lutego. Zostało
ustanowione przez UNESCO17 listopada1999. Jego data upamiętnia wydarzenia
w Bangladeszu, gdzie w 1952 roku zginęło pięciu studentów podczas
demonstracji w której domagano się nadania językowi bengalskiemu statusu
języka urzędowego. Według UNESCO, niemal połowa z 6000 języków świata
jest zagrożona zanikiem w ciągu 2-3 pokoleń. Od 1950 r. zanikło 250 języków.
Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego ma w założeniu dopomóc
w
ochronie
różnorodności
językowej
jako
dziedzictwa
kulturowego.(pl.wikipedia.org)
Żyjemy w epoce wielkiego wymierania języków - alarmują
językoznawcy. Obchodzony 21 lutego pod patronatem UNESCO Dzień Języka
Ojczystego ma zwrócić uwagę świata na ten problem.
Połowa spośród ponad 6 tys. języków, którymi mówi się na świecie, jest
zagrożonych wyginięciem. Językoznawcy nie są optymistami. Czarny scenariusz
przewiduje, że do końca XXI wieku przetrwa zaledwie jedna dziesiąta z obecnie
używanych 6,5 tys. języków. Optymiści szacują, że pod koniec obecnego
stulecia będzie w użyciu jeszcze połowa z nich.
Prognozy te pochodzą z raportu UNESCO, które ustanowiło Dzień Języka
Ojczystego 1999 roku dla podkreślenia bogactwa różnorodności językowej
świata, a także w celu zwrócenia uwagi na liczbę języków zagrożonych
i ginących. Wiodącym tematem tegorocznych obchodów Dnia są "Technologie
informacyjne i komunikacyjne dla ochrony i promocji języków i różnorodności
językowej".
Obecnie na świecie używa się 6-7 tysięcy języków, jednak dokładne ustalenie
tej liczby utrudnia brak zgody wśród językoznawców co do klasyfikacji
niektórych dialektów jako odrębnych języków. Języki, którymi na co dzień
posługuje się najwięcej osób, to: chiński (1170 mln użytkowników), angielski
(1135 mln), hiszpański (450 mln), hindi (400 mln) i arabski (350 mln) (wg
publikacji "Języki świata" UNESCO z 2008 roku).
Najbardziej udaną próbą przywrócenia życia językowi jest przypadek
hebrajszczyzny. Oryginalny język Starego Testamentu nie był używany na co
dzień od setek lat - poza liturgią żydowską. Poczynając od XIX w. hebrajski
zaczął być używany w Palestynie wśród członków ruchu kierowanego przez
Eliezera Ben-Jehudę (1858-1922), którego syn był pierwszym użytkownikiem
języka nowohebrajskiego. Po założeniu państwa Izrael w 1948 r. hebrajskiego
uczono w izraelskich szkołach, a imigranci przechodzili na hebrajski, co niestety
odbyło się kosztem innych języków tradycyjnie związanych z kulturą żydowską,
jak germański jidysz lub romański ladino.
UNESCO opracowało "Atlas Języków Zagrożonych", gdzie można znaleźć dane
na temat 3 tys. języków. Z obszarem Polski związanych jest osiem z nich:
kaszubski, białoruski, jidisz, rusiński, romski, poleski, wiliamowicki (pochodzący
od wschodnioniemieckiego, którym mówi obecnie około 70 starszych
mieszkańców miasteczka Wiliamowice koło Bielska Białej), a także słowiński,
który od lat 60. XX wieku uważany jest za wymarły.
(na podst. wiadomości PAP)
MÓWMY PO POLSKU
Czym jest KULTURA JĘZYKA? Dlaczego ważne jest
poprawne używanie języka polskiego?
Międzynarodowy Dzień Języka ojczystego to dobry moment, żeby zastanowić
się nad tym, dlaczego tak ważna jest kultura języka ojczystego. Radzimy, jak
posługiwać się poprawną polszczyzną.
Czym jest kultura języka?
W definicji kultury języka zawiera się umiejętność poprawnego
i sprawnego mówienia i pisania. "Poprawne" oznacza oczywiście zgodne
z przyjętymi normami językowymi, a także wzorcami stylistycznymi. Kulturą
języka określa się także używanie konstrukcji, form i wyrazów adekwatnych do
konkretnej sytuacji oraz do tematu, który został poruszony. Podczas
przekazywania komunikatu musimy też pamiętać o językowych możliwościach
odbiorcy. Kultura języka jest więc w uproszczeniu świadomym (poprawnym)
i celowym (nastawionym na cel) posługiwaniem się językiem we wszystkich
możliwych sytuacjach komunikacyjnych.
Zasady sprawnego i poprawnego posługiwania się językiem polskim
Żeby sprawnie i poprawnie posługiwać się językiem polskim, każdy obywatel
powinien posiadać minimalną wiedzę z zakresu:
•
Poprawności językowej - powinien znać podstawowe zasady
gramatyczne i normy językowe, tak żeby tekst był oczyszczony z usterek
i błędów językowych. Polacy bardzo często łamią tę zasadę, mówiąc np.
poszłemzamiast poszedłem, wziąśćzamiast wziąć, włanczamzamiast
włączam, w każdym bądź razie zamiast w każdym razie lub bądź co
bądź.
•
Sprawność językowa polega na odpowiednim doborze środków
językowych. Styl mówienia, którym się posługujemy, powinien być prosty
(zrozumiały dla wszystkich) i zwięzły (eliminowanie niepotrzebnych
elementów językowych). Komunikat, któremu możemy przypisać
wszystkie trzy wymienione cechy oraz taki, który dodatkowo wyraża to,
co autor zamierza wyrazić, to tekst sprawny językowo.
•
Etyka słowa dotyczy głównie naszego stosunku do odbiorcy komunikatu.
W trakcie aktu komunikacji, czy to na piśmie, czy w mowie nie można
zapominać o podmiotowym traktowaniu odbiorcy. Wbrew pozorom nie
chodzi tu głównie o wulgaryzmy. Należy szanować poglądy odbiorcy
i przekazywać komunikat w sposób uczciwy, rzetelny i przyjazny.
•
Estetyka słowa - tekst estetyczny powinien dostarczać odbiorcy jedynie
pozytywnych wrażeń estetycznych. Nie chodzi tu oczywiście o treść, ale
jego formę. Komunikat powinien być harmonijny i ładny, co oznacza, że
nie powinien zawierać wulgarnych wyrazów i zwrotów, a osoba
posługująca
się
komunikatem
powinna
używać
grzecznościowych form języka.
Dlaczego kultura języka polskiego jest ważna?
Powodów, dla których powinniśmy się starać mówić i pisać poprawnie,
jest kilka. Nie wszystkie argumenty muszą mieć zastosowanie w każdym
przypadku. Mamy jednak nadzieję, że choć jeden argument okaże się dla was
przekonywający. Przede wszystkim posługiwanie się poprawną polszczyzną
ułatwia komunikację. Dodatkowo, gdy mówimy poprawnie i jasno, wówczas
mamy większe szanse na nawiązanie kontaktów z innymi ludźmi, szybciej
zdobywamy informacje, a także - szybciej się uczymy!
Każdy człowiek postrzegany jest na podstawie sposobu, w jaki mówi, jak
dobiera słowa i konstrukcje zdań oraz jaki styl ma jego komunikacja. Język
decyduje o tym, czy postrzegamy innego człowieka jako kulturalnego, czy
raczej za osobę ubogą duchowo, taką która ma mocno zawężone horyzonty
myślowe. Błędy językowe świadczą niestety o braku kultury, czyli osoba, która
stale posługuje się niewłaściwymi zwrotami i popełnia mnóstwo błędów
językowych, uważana jest za mniej inteligentną i, delikatnie mówiąc, mniej
bystrą. Oczywiście wulgaryzmy są tutaj skrajnym przypadkiem profanowania
języka.
Język jest więc sposobem wyrażania naszego sposobu myślenia i naszej
kultury. Język, którym się posługujemy, świadczy o nas w dużo większym
stopniu, niż byśmy się tego spodziewali, ale przede wszystkim niż byśmy sobie
tego życzyli i właśnie dlatego warto posługiwać się poprawną polszczyzną.
(Opracowano na podst. http://www.mowimyjak.pl)
Pamiętajcie, że mówimy:
•
•
•
•
„tam jest napisane”, a nie „tam pisze”
„ proszę pani” w wołaczu, a nie „ proszę panią”
w roku „dwa tysiące dwunastym”, a nie „dwutysięcznym dwunastym”
„półtora roku”, a nie „półtorej roku”
Proponujemy kilka „prostych” zdań, dzięki którym możecie poćwiczyć
dykcję. Życzymy sukcesów i dobrej zabawy. Trening czyni mistrza!
Chrząszcz brzmi w trzcinie, świerszcz strzyka za ścianą.
Nie pieprz Pietrze wieprza pieprzem, bo przepieprzysz Pietrze pieprzem
wieprza.
Zmiażdż dżdżownicę.
Przeleciały trzy pstre przepiórzyce przez trzy pstre kamienice.
Tracz tarł tarcicę tak takt w takt, jak takt w takt tarcicę tarł tartak.
Zgódź się do dworu za zarządzającego.
Koszt poczt w Tczewie.
Szczebiot dzieci przeszkadzał Strzemboszowi w głośnych ćwiczeniach gry na
skrzypcach.
Czego trzeba strzelcowi do zestrzelenia cietrzewia, drzemiącego w dżdżysty
dzień na drzewie.
Zachęcamy Was do dbałości o nasz język ojczysty i jednocześnie zachęcamy
do czujności i „wyłapywania” szczególnie rażących błędów. Na naszych łamach
chętnie postaramy się wyjaśnić wszelkie wątpliwości. Zgłaszajcie, pytajcie, nie
bądźcie obojętni!
Redakcja
TRUDNY WYBÓR
Niedawno zadaliśmy sporej grupie trzecioklasistów, którzy
niebawem staną się absolwentami, pytania, dotyczące wyboru
gimnazjum i tego, w jaki sposób dziś decydują o swojej przyszłej
szkole.
1. Jakimi kryteriami kierowałeś/kierowałaś się przy wyborze gimnazjum?
Oto najczęstsze odpowiedzi:
• Decydowały opinie rodzeństwa i kolegów, którzy ukończyli G2
• Sugestia rodziców
• Szło tutaj wielu kolegów z klasy (ewentualnie: Możliwość odizolowania
się od poprzedniego środowiska)
• Bliska odległość od domu/ Dobry dojazd
• Bogata oferta zajść pozalekcyjnych
• Możliwość wymiany międzynarodowej
• „Kierowałam się przede wszystkim reputacją szkoły w mieście…”(Daria)
• „Siostra mi proponowała tę szkołę. Świetni nauczyciele, fajni ludzie…”
(Anita)
• „Bardzo podobały mi się profile…” (Gabi)
• „Zwracałam uwagę również na to, w której szkole najlepiej się czułam
podczas „drzwi otwartych” (Tosia)
• „…reklama od znajomych, wyposażenie szkoły, ciekawa propozycja
edukacyjna, propozycja rodzica, możliwość wyboru patrona.” („Łysy”)
• „Mówili, że fajna szkoła” (Natalia)
2. Czy żałujesz swojego wyboru? TAK/NIE – uzasadnij swoją odpowiedź.
Tylko jedna osoba odpowiedziała, że żałuje wyboru, dwie osoby miały zdania
podzielone, natomiast reszta stwierdziła, że ich wybór był słuszny. Co na to
wpłynęło?
• „Jest fajna atmosfera” ("Flinias”)
• „Dobrze się tu czuję” (Paulina)
• „Bardzo dobra szkoła, nauczyciele starają się jak najlepiej wykonywać
swoją pracę” (Klaudia”
• „Bardzo lubię tę szkołę, nauczyciele są w miarę spoko, otoczenie też OK”
(Tosia)
• „Słysząc opinie znajomych z innych szkół na temat poziomu nauki,
wydaje mi się, że w naszej szkole jest zadowalający” (Aneta)
• „Trafiłam do dobrej klasy i poznałam przyjaciół” (Martyna)
• „…są tu nauczyciele, którzy potrafią nauczyć” (J@kobs)
• „… uczestniczyłam w wymianie międzynarodowej ze szkoły, tu po raz
pierwszy się zakochałam; nie jest oczywiście idealnie, ale jestem pewna,
że jest fajniej niż w innych szkołach” (Weronika)
• „Znalazłam tu wspaniałych przyjaciół i przede wszystkim wiele się
nauczyłam” (Daria)
• „Koledzy są śmieszni, ogólnie jest fajna atmosfera w klasie, rozwinąłem
swoje umiejętności” („Fioletowyy”)
3. Czym kierujesz się przy wyborze szkoły ponadgimnazjalnej?
Tutaj okazało się, że nadal bardzo duży wpływ na decyzje
uczniów mają takie czynniki jak: rady rodziców i rodzeństwa, opinia
o szkole, koleżanki i koledzy. Pojawiały się też argumenty: własne
zainteresowania, zdawalność matury, wybór przyszłego zawodu.
Życzymy wszystkim jak najlepszych wyborów i dostania się do
wymarzonych szkół.
Powodzenia na egzaminie! ☺
WISŁAWA SZYMBORSKA (1923-2012)
Szymborska uchodzi za jedną z najwybitniejszych (obok Herberta i Miłosza) postaci
w parnasie polskich poetów. Szczególna wartość jej poezji została podkreślona przez
przyznanie jej w 1996 r. Nagrody Nobla. Czym charakteryzuje się poezja naszej noblistki?
Wiersze Szymborskiej uchodzą za proste, ale jednocześnie przesiąknięte głębokim
intelektualizmem. Poetka nie sili się na górnolotny język, nawiązuje bezpośredni kontakt
z czytelnikiem. Jednocześnie porusza jednak sprawy ważne, filozoficzne, refleksje związane
z egzystencją człowieka i jego miejscem w świecie – ukazane z perspektywy biologicznej
historycznej, politycznej. Szymborska nie opowiada się za żadną ideologią czy systemem
filozoficznym, ale w konkretach życia codziennego szuka „wielkich myśli”, zadając poważne
pytania.
Uważamy, że zamiast przytaczać cały zestaw określeń, odnoszących się do wierszy
Szymborskiej, które możecie znaleźć w podręcznikach, lepiej przypomnieć kilka Jej tekstów.
Zapraszamy!
Trzy słowa najdziwniejsze
Kiedy wymawiam słowo Przyszłość,
pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości.
Kiedy wymawiam słowo Cisza,
niszczę ją.
Kiedy wymawiam słowo Nic,
stwarzam coś, co nie mieści się w żadnym niebycie.
"Zdumienie"
Czemu w zanadto jednej osobie?
Tej a nie innej? I co tu robię?
W dzień co jest wtorkiem? W domu nie gnieździe?
W skórze nie łusce? Z twarzą nie liściem?
Dlaczego tylko raz osobiście?
Właśnie na ziemi? Przy małej gwieździe?
Po tylu erach nieobecności?
Za wszystkie czasy i wszystkie glony?
Za jamochłony i nieboskłony?
Akurat teraz? Do krwi i kości?
Sama u siebie z sobą? Czemu
nie obok ani sto mil stąd,
nie wczoraj ani sto lat temu
siedzę i patrzę w ciemny kąt
- tak jak z wzniesionym nagle łbem
patrzy warczące zwane psem?
Liczba Pi
Podziwu godna liczba Pi
trzy koma jeden cztery jeden.
Wszystkie jej dalsze cyfry też są początkowe
pięć dziewięć dwa, ponieważ nigdy się nie kończy.
Nie pozwala się objąć sześć pięć trzy pięć spojrzeniem,
osiem dziewięć obliczeniem,
siedem dziewięć wyobraźnią,
a nawet trzy dwa trzy osiem żartem, czyli porównaniem
cztery sześć do czegokolwiek
dwa sześć cztery trzy na świecie.
Najdłuższy ziemski wąż po kilkunastu metrach się urywa.
Podobnie, choć trochę później, czynią węże bajeczne.
Korowód cyfr składających się na liczbę Pi
nie zatrzymuje się na brzegu kartki,
potrafi ciągnąć się po stole, przez powietrze,
przez mur, liść, gniazdo ptasie, chmury, prosto w niebo,
przez całą nieba wzdętość i bezdenność.
O, jak krótki, wprost mysi, jest warkocz komety!
Jak wątły promień gwiazdy, że zakrzywia się w lada przestrzeni!
A tu dwa trzy piętnaście trzysta dziewiętnaście
mój numer telefonu twój numer koszuli
rok tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty trzeci szóste piętro
ilość mieszkańców sześćdziesiąt pięć groszy
obwód w biodrach dwa palce szarada i szyfr,
w którym słowiczku mój a leć, a piej
oraz uprasza się zachować spokój,
a także ziemia i niebo przeminą,
ale nie liczba Pi, co to nie,
ona wciąż swoje niezłe jeszcze pięć,
nie byle jakie osiem,
nie ostatnie siedem,
przynaglając, ach przynaglając gnuśną wieczność
do trwania.
„Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono.”
„Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś - a więc musisz minąć.
Miniesz - a więc to jest piękne.”
„Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej.
Z tą wiarą lżej im, będzie żyć i umierać.”
„Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy.”