wyrok uzasadnienie - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa

Sygn. akt VI Ka 80/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 marca 2016 roku
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :
Przewodniczący: SSO Sebastian Mazurkiewicz
protokolant: p.o. protokolant sądowy Aneta Kniaziuk
przy udziale prokuratora Gabriela Żuławskiego
po rozpoznaniu dnia 30 marca 2016 roku
sprawy A. D., syna R. i G., ur. (...) w O.
oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 i 4 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie
z dnia 16 października 2015 roku sygn. akt III K 494/14
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. N. W. kwotę 516,60 zł obejmującą
wynagrodzenie za obronę oskarżonego w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonego od
ponoszenia kosztów sądowych za drugą instancję, kosztami tymi obciążając Skarb Państwa.
Sygn. akt VI Ka 80/16
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.
Na wstępie zaznaczyć jednak należy, iż w ocenie sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie
dowodowe w sposób prawidłowy i rzetelny nie naruszając zasad określonych w art. 7 kpk. W oparciu o tak
zgromadzony materiał dowodowy tenże sąd wydał prawidłowy wyrok skazujący A. D. na karę 8 miesięcy pozbawienia
wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Apelujący nie kwestionuje ustaleń faktycznych sądu I instancji,
co zwalnia sąd odwoławczy od szerszego zajmowania się tą kwestią i pozwala na ograniczenie się do stwierdzenia, że
zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przyjęcie sprawstwa i winy oskarżonego A. D. w zakresie popełnienia
w dniu 2 maja 2014 roku występku z art. 178a § 1 i 4 kk.
Przechodząc do zarzutu sformułowanego w apelacji obrońcy oskarżonego w postaci rażącej niewspółmierności
przypomnieć należy, że o rażącej niewspółmierności kary można mówić jedynie wówczas, gdy suma zastosowanych
kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej
szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być
uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak
i osobowości sprawcy (wyrok SN z dnia 30 czerwca 2009 roku, sygn. akt WA 19/09, Lex nr 598172). Jak słusznie
podkreśla się w orzecznictwie, nie każda nietrafność wymiaru kary uzasadnia konieczność zmiany orzeczenia. Zmianę
taką uzasadnia jedynie "rażąca niewspółmierność", będąca istotną różnicą między karą wymierzoną przez sąd I
instancji, a taką karą, jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego rozważenia i
uwzględnienia wszystkich okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na jej wymiar. Różnica ocen, o której
wyżej mowa, musi być zasadniczej natury, a więc taka, która czyni, że dotychczasowa kara nie może być w żadnej
mierze zaakceptowana (zob. wyrok SN z dnia 30 września 2003 roku, sygn. akt SNO 56/03, Lex nr 471890).
A. D. został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 kk, za które grozi kara pozbawienia wolności
od 3 miesięcy do lat 5. Za przypisane oskarżonemu przestępstwo Sąd Rejonowy wymierzył mu karę 8 miesięcy
pozbawienia wolności, tj. w pobliżu dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Weryfikując trafność ocen dokonanych
przez sąd I instancji, sąd odwoławczy miał na uwadze, że A. D. okazał brak poszanowania dla obowiązującego
porządku prawnego i wiążących go rozstrzygnięć sądowych, prowadzając samochód wbrew orzeczonemu wobec
niego zakazowi i to pomimo braku wiarygodnych przesłanek usprawiedliwiających w jakimkolwiek stopniu jego
zachowanie. Uwadze Sądu Okręgowego nie uszła okoliczność, że wiek oskarżonego oraz dotychczasowe doświadczenie
życiowe, w tym udział w kolejnych postępowaniach karnych, które zakończyły się wydaniem wobec niego wyroków
skazujących powoduje, że naganność i konsekwencje czynu, którego się dopuścił, były objęte jego pełną świadomością,
a wymagania wobec jego osoby są wyższe, niż np. wobec osoby dopiero wkraczającej w dorosłe życie i dopuszczającej
się czynu zabronionego po raz pierwszy.
Na uwzględnienie nie zasługują także zarzuty skarżącego kwestionujące trafność prognozy społecznokryminologicznej sformułowanej wobec oskarżonego przez Sąd Rejonowy. Dobrodziejstwo polegające na
warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności jest bowiem swoistym środkiem polityki karnej stosowanym
wobec sprawców nadających się do oddziaływań resocjalizacyjnych w warunkach wolnościowych. Sąd Okręgowy
nie zgodził się ze stanowiskiem obrońcy, jakoby zaszły szczególne i uzasadnione okoliczności z art. 69 § 4 kk
skutkujące warunkowym zawieszeniem tejże kary oskarżonemu. Sąd odwoławczy nie podzielił poglądu skarżącego co
do niewspółmierności orzeczenia o karze w zakresie wyroku Sądu Rejonowego i orzeczenia kary bez warunkowego
zawieszenia jej wykonania. Kara tak orzeczona nie jest rażąco surowa i niewspółmierna. Przy wymiarze tejże kary
Sąd Rejonowy miał na uwadze przesłanki z art. 69 § 4 kk, z którego treści wynika, że sąd karę może warunkowo
zawiesić tylko w uzasadnionych wypadkach. Oskarżony feralnego dnia poruszał się po raz kolejny pod znacznym
wpływem alkoholu. Jechał głównymi ulicami miasta. Nadto na skutek jazdy oskarżonego doszło do kolizji drogowej
z innym pojazdem. Nie można również stracić z pola widzenia, że oskarżony był uprzednio karany za czyn podobny i
wiedział jakie konsekwencje pociąga za sobą jazda w stanie nietrzeźwym. Oskarżony w pełni zignorował wcześniejsze
ostrzeżenie w postaci wyroków skazujących na kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, nie wyciągnął
żadnych wniosków z uprzednich skazań i swoim zachowaniem potwierdził, iż nie zasługuje na skorzystanie z
dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Zatem nie zaszły żadne pozytywne oddziaływania w
tym zakresie co do jego osoby. Sam fakt przyznania się oskarżonego do popełnienia czynu nie może prowadzić
do ulgowego potraktowania i uznania tego za szczególnie uzasadniony wypadek. Dlatego też w jego przypadku nie
można mówić o dobrodziejstwie warunkowego zawieszenia kary, bowiem żaden uzasadniony wypadek w stosunku do
niego nie zachodzi. Zarówno wiek sprawcy jak i jego aktualny stan zdrowia, sytuacja rodzinna nie może skutkować
zawieszeniem warunkowym orzeczonej wobec niego kary. Te okoliczności istnieją bowiem niezmiennie od chwili,
gdy oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Kara za popełniony czyn ma oddziaływać nie
tylko prewencyjnie na sprawcę, ale i ogólnie na społeczeństwo, w tym również środowisko, w którym zamieszkuje
oskarżony. Warunkowe zawieszenie wykonania kary w przypadku ponownej jazdy w stanie nietrzeźwym byłoby karą
negatywnie oddziaływująca na społeczeństwo i sprzeczną nadto z zasadami prewencji ogólnej.
Również orzeczony środek karny ma na celu zapobiegawcze oddziaływanie na oskarżonego poprzez odebranie mu
uprawnień do poruszania się pojazdami mechanicznymi i wyeliminowanie go z ruchu jako kierującego. Sąd Rejonowy
przekonująco uzasadnił w tym zakresie swoje stanowisko. Sąd Okręgowy w pełni podziela zaprezentowaną przez sąd
meriti argumentacje w tym zakresie przyjmując ją jako własną.
Reasumując Sąd Okręgowy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego - na podstawie
art. 437 § 1 kpk - utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
O kosztach sądowych postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk.
O wynagrodzeniu za pomoc prawną udzieloną przez obrońcę ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 29
ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity – Dz. U. z 2002 roku, nr 123, poz. 1058 ze
zm.) w zw. z § 14 ust. 2 pkt 4, § 2 ust. 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity – Dz. U. z 2013 roku, poz. 461).