4.2 Kierunek i prędkość wiatru

4.2 Kierunek i prędkość wiatru
Wiatr w województwie dolnośląskim uwarunkowany jest charakterem
ogólnej cyrkulacji atmosferycznej nad Europą Środkową oraz
jej lokalną modyfikacją przez rzeźbę terenu, a także pokrycie
podłoża o różnym współczynniku szorstkości.
Analiza średniej rocznej częstości występowania kierunków wiatru w
okresie 1971-2000 (rys. 4.2.1) ukazuje dominację kierunku W na
znacznej części nizinnego obszaru Dolnego Śląska (Legnica –
25,9%). Tylko we Wrocławiu przeważa kierunek NW (21%), choć też
przy znacznym udziale kierunków W (18,3%) i SE (17,4%).
W dolnych strefach hipsometrycznych regionu sudeckiego, rozkład
kierunków wiatru nawiązuje bardzo często do ukształtowania
terenu i niekiedy znacząco odbiega od ogólnych warunków
przepływu mas powietrznych. Odzwierciedlenie sterowania strugami
powietrza przez doliny znajduje swój wyraz w kształcie róż
wiatru, choćby ze stacji Zgorzelec czy Kłodzko, gdzie najczęściej
występują kierunki wiatru o składowej południkowej (SW i S).
Otwarcie Kotliny Jeleniogórskiej na północny-zachód
tłumaczy najwyższy procent kierunku NW w Jeleniej Górze.
Podobnie uzasadnić można dominację tego kierunku w Otmuchowie.
Rozkład częstości kierunków wiatru na najwyższych szczytach Sudetów
odzwierciedla generalnie typowe warunki przepływu mas powietrznych
nad obszarem Dolnego Śląska. Dane pomiarowe ze Śnieżki z lat
1971-2000 ukazują niemal równą częstość występowania
wszystkich kierunków wiatru sektora zachodniego (NW – 21,1%,
SW – 20,4%, W – 20,2%).
Wiatr o składowej południowej (SE+S+SW) stwarza warunki do powstawania
zjawisk fenowych. Fen sudecki należy do kategorii lokalnych systemów
cyrkulacji o predyspozycji orograficznej, związanych z przepływem
masy powietrznej przez niemal równoleżnikowo usytuowane
masywy górskie Sudetów. Występuje przeważnie po
polskiej stronie Karkonoszy i Masywu Śnieżnika oraz w Kotlinie
Jeleniogórskiej i Kotlinie Kłodzkiej. Potencjalne warunki do
wystąpienia fenu u podnóża Karkonoszy, występują w roku
przez 128 dni, głównie w jesieni i zimą (Kwiatkowski i
Hołdys, 1985). Wiatr fenowy wywołuje duże straty w
drzewostanach. W zimie fen przyczynia się do szybkiego
zanikania pokrywy śnieżnej.
Prędkość wiatru na nizinnym obszarze województwa dolnośląskiego jest
stosunkowo mała w porównaniu z innymi regionami Polski.
Średnia roczna prędkość z okresu 1971 - 2000 zawiera się
przeważnie w przedziale 2-3 m/s. Lokalnie zwiększona średnia
prędkość do 3,5 m/s obserwowana jest w rejonie Legnicy
i Zgorzelca, a także na wyizolowanych wzgórzach oraz w
strefie szczytowej Sudetów. Na Śnieżce osiąga wartość
rekordową w Polsce (12,7 m/s).
Najwyższe w przebiegu rocznym, średnie prędkości wiatru, występują w
miesiącach zimowych, na ogół w styczniu (Zgorzelec 4,4
m/s, Legnica 4,1 m/s). Średnia prędkość z najczęstszego w
Legnicy kierunku W osiąga w styczniu 5,9 m/s a w grudniu 5,7
m/s. Wiatr silny, tj. o prędkości większej lub równej 10 m/s, zdarza
się w roku ze średnią częstością od 1% we wschodniej i
północnej części Dolnego Śląska oraz kotlinach
http://eko.wbu.wroc.pl/eko - WBU Ekofizjografia
Powered by Mambo
Generated: 7 March, 2017, 21:09
śródgórskich do 2% w Legnicy i Kłodzku oraz 59% na
Śnieżce. Udział wiatrów bardzo silnych (V > 15 m/s) na
przeważającym obszarze województwa jest znikomy i na ogół
nie przekracza 0,1% notowań prędkości na stacjach. Domeną bardzo
silnych wiatrów jest natomiast szczyt Śnieżki, gdzie ich
częstość wnosi 34%. Najwyższa zanotowana tu średnia 10-minutowa
prędkość wiatru (3 września 2000 roku), stanowi 64 m/s, czyli 230
km/godz. Maksymalne wartości standardowego wskaźnika 10-minutowej
prędkość wiatru na obszarach nizinnych Dolnego Śląska osiągają
18-20 m/s, zaś chwilowe porywy przekraczają 30 m/s i są związane
z dużymi gradientami ciśnienia atmosferycznego nad Europą
Środkową.
Energia użyteczna wiatru na wysokości 10 m nad gruntem w
północno-zachodniej, nizinnej części województwa
dolnośląskiego, wynosi 500-600 kWhm2rok-1,
a na wysokości 30 m przekracza wartość 1000 kWhm2rok-1,
przyjmowaną za kryterium opłacalności budowy elektrowni wiatrowej.
Najbardziej zasobną w tę odnawialną energię jest zima
(Lorenc, 1992).
http://eko.wbu.wroc.pl/eko - WBU Ekofizjografia
Powered by Mambo
Generated: 7 March, 2017, 21:09