Betonu kwiaty

Betonu kwiaty
Michał Siedlaczek
sierpień 2008
W miejscu, gdzie drzewa rosną pośród azbestu,
Tam, gdzie ścieżki życia pokryte betonem.
W zwykłym świecie, często pozbawionym sensu,
Wśród dobrych ludzi, sumień czystych pokoleń.
Tu wzrasta szczerość, choć za murem ironii,
Kruszeją ściany z cegieł chyba prawdziwych.
Asfaltem dawno zalano źródło złości,
Stłumiono krzyk, byś już nie myślał, że słyszysz...
Wokół piękne kwiaty w kolorach zazdrości,
O zapachu pięknych, chyba miłosnych, gier.
Słońce strażnikiem mnóstwa tajemnic mrocznych,
Cień wątpliwości rzucają korony drzew.
Idę prostą ścieżką dziurawioną przez życie,
Patrzę w chmury, o których niejeden marzył,
Ze zwykłych ulic, zwykłych chodników — widzę,
Jak ku chmurom wzrastają betonu kwiaty.
1