CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO 1. NAZWA

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1.
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Velafax XL, 150 mg, kapsułki o zmodyfikowanym uwalnianiu
2.
SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda kapsułka zawiera 169,7 mg chlorowodorku wenlafaksyny, co odpowiada 150 mg wenlafaksyny
(Venlafaxinum).
Substancje pomocnicze, patrz punkt 6.1.
3.
POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Kapsułki o zmodyfikowanym uwalnianiu.
Twarde kapsułki żelatynowe z płowo - żółtym wieczkiem i jasnym, przezroczystym, wydłużonym
denkiem, zawierające mikrodrażetki o barwie białej lub prawie białej.
4.
4.1
SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
Wskazania do stosowania
Zaburzenia depresyjne
Velafax XL wskazany jest w:

leczeniu wszystkich typów depresji, w tym zaburzeń depresyjnych z lękiem;

zapobieganiu nawrotom depresji i występowania nowych stanów depresyjnych.
Uogólnione zaburzenia lękowe
Velafax XL jest również wskazany w leczeniu uogólnionych zaburzeń lękowych, w tym
długotrwałych zaburzeń lękowych.
4.2
Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Leczenia produktem Velafax XL nie należy rozpoczynać przed upływem 14 dni od zakończenia
leczenia inhibitorem monoaminooksydazy (MAOI).
Leczenie produktem Velafax XL należy rozpocząć pod ścisłą kontrolą lekarza specjalisty.
Zaburzenia depresyjne
Zalecana dawka początkowa i podtrzymująca Velafax XL w leczeniu depresji wynosi 75 mg
i podawana jest raz na dobę. Większość pacjentów reaguje na tę dawkę.
Działanie przeciwdepresyjne po podaniu dawki 75 mg występuje po 2 tygodniach leczenia. Jeżeli po
badaniu i ocenie stanu pacjenta nie obserwuje się wyraźnej poprawy klinicznej, dawkę można
zwiększyć do 150 mg raz na dobę.
Może pojawiać się zwiększone ryzyko występowania działań niepożądanych po zastosowaniu
wyższych dawek i zwiększanie dawki należy zastosować tylko po ocenie stanu pacjenta po upływie
3 do 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną
dawkę.
1
Jeżeli konieczne jest zastosowanie większej dawki leku, np. u pacjentów z ciężką depresją lub
hospitalizowanych, dawka dobowa może być zwiększona do 225 mg podawanych raz na dobę. Dawkę
należy następnie stopniowo zmniejszać do minimalnej skutecznej dawki, biorąc pod uwagę stan
kliniczny i tolerancję leku przez pacjenta.
Aby zmniejszyć ryzyko przedawkowania należy stosować ograniczoną liczbę tabletek (patrz punkt
4.4).
W celu zapobiegania nawrotom choroby lub zapobiegania pojawianiu się nowych epizodów
depresyjnych podaje się zwykle lek w dawce terapeutycznej, stosowanej w leczeniu depresji.
Należy regularnie kontrolować stan pacjenta, aby ocenić korzyści wynikające z długotrwałej terapii.
Uogólnione zaburzenia lękowe
Zalecana dawka w leczeniu uogólnionych zaburzeń lękowych wynosi 75 mg, podawane raz na dobę.
Pacjenci powinni pozostawać pod stałą opieką lekarza, a leczenie należy przerwać, jeśli poprawa nie
nastąpi w ciągu 8 tygodni.
Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby
U pacjentów z lekką niewydolnością nerek (GFR > 30 ml/min) lub wątroby nie jest konieczna zmiana
dawki.
U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (GFR 10-30 ml/min) lub umiarkowaną
niewydolnością wątroby, dawkę należy zmniejszyć o 50%. Jeśli konieczne jest podanie dawki
dobowej mniejszej niż 75 mg, należy użyć do leczenia wenlafaksynę w postaci o niezmodyfikowanym
uwalnianiu.
Brak wystarczających danych dotyczących stosowania produktu leczniczego Velafax XL u pacjentów
z ciężką niewydolnością nerek (GFR < 10 ml/min) lub z ciężką niewydolnością wątroby.
Dawkowanie u pacjentów w podeszłym wieku
U pacjentów w podeszłym wieku nie zaleca się zmiany zwykle stosowanego dawkowania. Jednakże,
jak w przypadku każdej terapii, należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów w podeszłym
wieku (np. z powodu możliwości wystąpienia niewydolności nerek). Patrz także zalecenia dotyczące
dawkowania w niewydolności nerek.
Zawsze należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę, a w przypadku konieczności zwiększenia
dawki, pacjentów należy starannie kontrolować.
Stosowanie u dzieci i młodzieży
Brak wystarczających danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania leku u dzieci
i młodzieży w wieku poniżej 18 lat (patrz punkt 4.3 i 4.8).
Leczenie podtrzymujące
Lekarz powinien okresowo oceniać skuteczność długotrwałej terapii lekiem Velafax XL
u poszczególnych pacjentów.
Uważa się, że u pacjentów z ostrymi stanami depresyjnymi, konieczne jest kontynuowanie leczenia
przez kilka miesięcy lub dłużej. Wykazano skuteczność wenlafaksyny w leczeniu długotrwałym
(w zaburzeniach depresyjnych do 12 miesięcy).
W badaniach klinicznych wykazano, że wenlafaksyna jest skuteczna w zapobieganiu nawrotom lub
występowaniu nowych stanów depresyjnych u pacjentów, którzy reagowali na leczenie tym lekiem
podczas pierwszego epizodu.
Przerwanie leczenia
Znane są objawy odstawienne po nagłym przerwaniu podawania innych leków przeciwdepresyjnych
(patrz punkt 4.4 i 4.8). Gdy leczenie wenlafaksyną w dawce większej niż 75 mg trwa dłużej niż
2
tydzień, podczas odstawiania leku zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki, przez, co najmniej
następny tydzień. Jeśli duże dawki stosowano dłużej niż 6 tygodni, zaleca się zmniejszanie dawki
w ciągu, co najmniej 2 tygodni. Jeśli w czasie zmniejszania dawki lub podczas odstawiania produktu
pojawią się objawy nietolerancji, należy wznowić przyjmowanie uprzednio ustalonej dawki. Później
lekarz może stopniowo kontynuować zmniejszanie dawki.
Sposób podawania
Velafax XL należy podawać w trakcie posiłku. Każdą kapsułkę należy połknąć w całości i popić
płynem. Kapsułek nie należy dzielić, kruszyć, rozgryzać ani rozpuszczać w wodzie. Velafax XL
należy podawać raz na dobę mniej więcej o tej samej porze, rano lub wieczorem.
U pacjentów z depresją, leczonych wenlafaksyną w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu,
można zmienić ten lek na Velafax XL (postać o przedłużonym uwalnianiu), dobierając dawkę
równoważną (mg/dobę). I tak np. pacjent otrzymujący tabletki wenlafaksyny w dawce 37,5 mg, dwa
razy na dobę, może przyjmować kapsułki Velafax XL 75 mg jeden raz na dobę. Podczas zmiany
postaci leku może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.
4.3
Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na wenlafaksynę lub którykolwiek składnik leku.

Jednoczesne stosowanie inhibitorów monoaminooksydazy (patrz punkt 4.5).

U dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat (patrz punkt 4.4 i 4.8).

U pacjentów z dużym ryzykiem wystąpienia ciężkich arytmii komorowych (np. u pacjentów
z istotną niewydolnością lewej komory stopnia III/IV wg NYHA) lub z niewyrównanym
nadciśnieniem (patrz punkt 4.4).
4.4
Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Samobójstwo lub myśli samobójcze. Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem
wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do
czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych
tygodni leczenia, a nawet później, pacjentów należy ściśle monitorować do czasu wystąpienia
poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we
wczesnym etapie powrotu do zdrowia.
Inne zaburzenia psychiczne, w których stosuje się Velafax XL, mogą być również związane ze
zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą
współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym u pacjentów leczonych
z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności jak u pacjentów
z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi.
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem
leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia
myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.
Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi,
stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone
(w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat,
stosujących leki przeciwdepresyjne.
W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle
obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów)
należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby,
wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich
wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Objawy obserwowane podczas odstawiania produktu Velafax XL. Objawy niepożądane
podczas odstawiania wenlafaksyny są częste, szczególnie w przypadku nagłego przerywania leczenia
(patrz punkt 4.8). Ryzyko występowania objawów niepożądanych podczas odstawiania leku może
3
zależeć od wielu czynników, w tym od czasu trwania terapii, stosowanej dawki leku i szybkości
zmniejszania dawek. Zgłaszano zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu
(w tym bezsenność, niezwykłe sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, pocenie
się, ból głowy, biegunka, bicie serca, chwiejność emocjonalną. Na ogół objawy te są lekkie do
umiarkowanych, jednak u części pacjentów mogą być znacznie nasilone. Zazwyczaj występują
w ciągu kilku pierwszych dni odstawiania leku, ale istnieją bardzo rzadkie doniesienia o wystąpieniu
takich objawów u pacjentów, którzy przez nieuwagę opuścili dawkę leku. Objawy te ustępują
samoistnie, zazwyczaj w ciągu 2 tygodni, chociaż u części osób występowanie ich może się
przedłużać (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego podczas odstawiania wenlafaksyny zaleca się stopniowe
zmniejszenie dawki przez okres kilku tygodni lub miesięcy, w zależności od reakcji pacjenta (patrz
punkt 4.2 Przerwanie leczenia).

Hipomania. U pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, rzadko
obserwowano występowanie hipomanii. Podobnie jak w przypadku innych leków
przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z manią w wywiadzie.

Agresja. Podczas leczenia wenlafaksyną (szczególnie po rozpoczęciu lub przerwaniu terapii)
obserwowano występowanie agresji. Dlatego lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z agresją
w wywiadzie.

Pobudzenie psychomotoryczne. Zastosowanie wenlafaksyny związane jest z występowaniem
pobudzenia psychomotorycznego, które klinicznie jest bardzo podobne do akatyzji, charakteryzującej
się poczuciem wewnętrznego niepokoju i pobudzeniem psychomotorycznym z niemożliwością
spokojnego stania lub siedzenia, zazwyczaj w powiązaniu z subiektywnie odczuwanym
wyczerpaniem. Objawy te najczęściej występują w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia.
Zwiększanie dawki produktu u pacjentów z objawami akatyzji może być szkodliwe. Może być
konieczne zweryfikowanie stosowania wenlafaksyny.

Choroby serca. Wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z niestabilną chorobą
serca lub ze stabilną chorobą serca, mogącą nasilać ryzyko występowania arytmii komorowych (np.
niedawno przebyty zawał serca).
Obserwowano występowanie kardiotoksyczności podczas stosowania dawek terapeutycznych
wenlafaksyny. Przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną należy wykonać badanie EKG oraz pomiar
ciśnienia krwi. Badania te należy wykonywać w regularnych odstępach w trakcie leczenia
wenlafaksyną.
U pacjentów leczonych wenlafaksyną częściej obserwowano zmiany w elektrokardiogramie niż
u pacjentów przyjmujących placebo. Podczas badań klinicznych rzadko obserwowano istotne
klinicznie zmiany odcinków PR, QRS lub QTc u pacjentów leczonych wenlafaksyną.
Może dochodzić do przyspieszenia rytmu serca, szczególnie podczas stosowania dużych dawek
wenlafaksyny. W czasie badań klinicznych u pacjentów zażywających wenlafaksynę obserwowano
przyspieszenie rytmu serca średnio o około 4 uderzenia na minutę. Szczególną ostrożność należy
zachować podczas leczenia wenlafaksyną pacjentów, u których może wystąpić tachykardia
w przebiegu istniejących schorzeń.

Nadciśnienie tętnicze. U niektórych pacjentów leczonych wenlafaksyną występowało zależne
od dawki zwiększenie ciśnienia tętniczego. Występujące wcześnie nadciśnienie powinno być
kontrolowane przed rozpoczęciem stosowania produktu Velafax XL.

Napady padaczkowe. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych jest związane z potencjalnym
ryzykiem występowania napadów padaczkowych, szczególnie w przypadku przedawkowania
produktu. Leczenie wenlafaksyną należy rozpoczynać z ostrożnością u pacjentów z napadami drgawek
w wywiadzie. W każdym przypadku wystąpienia drgawek, należy przerwać podawanie leku. Należy
unikać stosowania wenlafaksyny u pacjentów z niestabilną padaczką, natomiast pacjenci z
kontrolowaną padaczką powinni pozostawać pod stałą kontrolą (patrz punkt 4.8).
4

Uzależnienie od leków. Ponieważ istnieje możliwość rozwoju uzależnienia od leków
działających na ośrodkowy układ nerwowy, w czasie badania pacjenta lekarz powinien zwrócić uwagę
na występowanie uzależnienia od leków. Pacjentów z uzależnieniem od leków w wywiadzie należy
szczególnie dokładnie obserwować. Badania kliniczne nie wykazały występowania uzależnienia od
leku, rozwoju tolerancji lub konieczności zwiększania dawki w miarę trwania leczenia.

Niewydolność nerek lub wątroby. Należy zachować ostrożność u pacjentów z umiarkowaną lub
ciężką niewydolnością nerek i (lub) ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.2).

Niedociśnienie ortostatyczne. Podczas leczenia wenlafaksyną obserwowano obniżenie ciśnienia
tętniczego związane ze zmianą pozycji ciała. Pacjenci, szczególnie w podeszłym wieku, powinni
zostać ostrzeżeni o możliwości wystąpienia zawrotów głowy lub chwiejności.

Hiponatremia (zwykle występuje u osób w podeszłym wieku, najprawdopodobniej z powodu
niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego) jest związana z przyjmowaniem leków
przeciwdepresyjnych. Hiponatremia może występować u osób, u których podczas stosowania leków
przeciwdepresyjnych obserwuje się senność, splątanie lub drgawki.

Jaskra. Donoszono o przypadkach rozszerzenia źrenic u pacjentów leczonych wenlafaksyną.
Pacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym lub ze zwiększonym ryzykiem
wystąpienia jaskry z wąskim kątem przesączania należy dokładnie obserwować.

Krwawienia. Donoszono o nietypowych krwawieniach w obrębie skóry (np. wybroczyny
podskórne - siniaki i plamica) u pacjentów leczonych inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny
(SSRI). Opisywano również inne krwawienia, np. krwawienia z przewodu pokarmowego oraz
krwawienia z błon śluzowych. Należy zachować ostrożność u pacjentów z większymi skłonnościami
do występowania krwawień (pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci z predyspozycjami do krwawień
lub przyjmujących inne leki zwiększające ryzyko krwawień).

Stężenie cholesterolu. Podczas kontrolowanych badań klinicznych z zastosowaniem placebo,
trwających, co najmniej 3 miesiące, obserwowano klinicznie znaczące zwiększenie stężenia
cholesterolu w surowicy u pacjentów leczonych wenlafaksyną. W czasie długotrwałego leczenia
należy rozważyć konieczność oznaczania stężenia cholesterolu w surowicy krwi.

Stosowanie leków zmniejszających masę ciała. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności
terapii wenlafaksyną w skojarzeniu z lekami zmniejszającymi masę ciała, w tym z fenterminą. Nie
zaleca się jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i leków zmniejszających masę ciała.
Wenlafaksyna nie jest wskazana do stosowania w celu zmniejszania masy ciała ani w monoterapii, ani
w skojarzeniu z innymi lekami.

Złośliwy zespół neuroleptyczny. Podobnie, jak w przypadku innych leków z grupy SSRI,
wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących już leki neuroleptyczne, gdyż
podczas terapii zgłaszano objawy wskazujące na tzw. złośliwy zespół neuroleptyczny.
Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat
Produktu Velafax XL nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W toku prób
klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość
(szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci
i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż u grupy, której podawano placebo. Jeśli,
w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną, podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, należy uważnie
obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy samobójcze (patrz punkt 4.8). Ponadto brak
długoterminowych danych o bezpieczeństwie stosowania u dzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu,
dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.
Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania u dzieci w wieku poniżej 6 lat.
5
4.5
Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji
Inhibitory MAO: Zgłaszano działania niepożądane, w tym niektóre ciężkie, gdy leczenie wenlafaksyną
rozpoczynano w krótkim czasie po zakończeniu stosowania inhibitorów MAO oraz gdy podawanie
inhibitorów MAO rozpoczynano bezpośrednio po odstawieniu wenlafaksyny. Działania te
obejmowały: drżenie mięśni, skurcze miokloniczne, obfite pocenie się, nudności, wymioty, nagłe
zaczerwienienie skóry, zawroty głowy oraz hipertermię z objawami przypominającymi złośliwy
zespół neuroleptyczny, drgawki, zgon. Nie należy stosować produktu Velafax XL w skojarzeniu
z inhibitorami MAO oraz w ciągu 14 dni od zakończenia leczenia inhibitorami MAO. Należy
zachować przerwę, co najmniej 7 dni po zakończeniu leczenia produktem Velafax XL, a przed
rozpoczęciem podawania inhibitora MAO (patrz także punkt 4.3).
Leki o działaniu serotoninergicznym: Z uwagi na znany mechanizm działania wenlafaksyny
i możliwość wywołania zespołu serotoninowego, zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego
podawania wenlafaksyny z lekami, które mogą wpływać na układy neuroprzekaźnictwa
serotoninergicznego (np. pochodne tryptanu, SSRI lub sole litu).
Sole litu: Badania dotyczące interakcji pomiędzy solami litu a wenlafaksyną wykazały, że
wenlafaksyna może powodować zwiększenie stężenia litu.
Imipramina, dezimipramina: Wenlafaksyna nie wpływa na metabolizm imipraminy i jej metabolitu
2-hydroksyimipraminy, chociaż całkowity klirens nerkowy 2-hydroksydezimipraminy ulegał
zmniejszeniu, a AUC i Cmax dezipraminy były zwiększone o około 35%.
Haloperydol: W badaniu farmakokinetycznym, w którym podawano wenlafaksynę w skojarzeniu
z pojedynczą, doustną dawką 2 mg haloperydolu, stwierdzono zmniejszenie klirensu
nerkowego haloperydolu o 42% i zwiększenie jego AUC o 70% oraz Cmax o 88%. Okres półtrwania
w fazie eliminacji pozostał niezmieniony.
Diazepam: Właściwości farmakokinetyczne wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny (ODV) nie
ulegały istotnym zmianom po podaniu diazepamu. Również wenlafaksyna nie wywierała wpływu na
właściwości farmakokinetyczne diazepamu, ani nie zmieniała jego oddziaływania na czynności
psychomotoryczne i psychiczne.
Klozapina: Obserwowano zwiększenie stężenia klozapiny we krwi, co wiązało się ze zwiększoną
przez pewien czas liczbą działań niepożądanych po jednoczesnym podawaniu z wenlafaksyną.
Leki metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P450: Wenlafaksyna jest metabolizowana głównie
przez izoenzym CYP2D6 z układu cytochromu P450 do równie czynnego metabolitu
O-demetylowenlafaksyny. Jednak, inaczej niż w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, nie
ma konieczności zmiany dawkowania wenlafaksyny w czasie jej jednoczesnego podawania z lekami
hamującymi aktywność enzymu CYP2D6, ani u pacjentów z niedoborem aktywności tego enzymu,
ponieważ całkowita aktywność leku (na którą składa się aktywność nie zmetabolizowanej
wenlafaksyny i ODV) nie ulega zmianie.
Eliminacja wenlafaksyny następuje głównie w wyniku działania enzymów CYP2D6 i CYP3A4. Silne
inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, erytromycyna) lub połączenia leków hamujące zarówno
CYP3A4, jak i CYP2D6, należy podawać z wenlafaksyną tylko w razie bezwzględnej konieczności.
Wenlafaksyna stosunkowo słabo hamuje aktywność enzymu CYP2D6, natomiast nie hamuje
aktywności enzymów CYP1A2, CYP2C9 ani CYP3A4. Potwierdzono to w badaniach in vivo
z zastosowaniem następujących leków: alprazolam (CYP3A4), kofeina (CYP1A2), karbamazepina
(CYP3A4), diazepam (CYP3A4 i CYP2C19).
Cymetydyna: Cymetydyna zmniejsza efekt pierwszego przejścia wenlafaksyny, nie wpływa jednak
w sposób istotny na proces tworzenia i eliminacji ODV, która znajduje się w znacznych ilościach
w krążeniu ogólnym. Nie wydaje się więc konieczna zmiana dawkowania wenlafaksyny w przypadku
6
jej jednoczesnego stosowania z cymetydyną. U pacjentów w podeszłym wieku lub pacjentów
z zaburzeniami czynności wątroby interakcja taka może być bardziej nasilona i pacjentów tych należy
dokładnie obserwować podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i cymetydyny.
Warfaryna: Donoszono o nasileniu przeciwzakrzepowej aktywności warfaryny, przejawiającej się
wydłużeniem czasu protrombinowego i zwiększeniem INR podczas jednoczesnego leczenia
wenlafaksyną.
Indynawir: Badania farmakokinetyczne indynawiru wykazały 28% zmniejszenie pola pod krzywą
zależności stężenia indynawiru od czasu (AUC) oraz 36% zmniejszenie jego stężenia maksymalnego
we krwi (Cmax) pod wpływem wenlafaksyny. Indynawir nie zmieniał właściwości
farmakokinetycznych wenlafaksyny ani jej czynnego metabolitu - ODV. Znaczenie kliniczne tych
interakcji nie jest znane.
Alkohol: Wykazano, że wenlafaksyna nie zmienia stopnia nasilenia zaburzeń czynności umysłowych
i ruchowych powodowanych przez alkohol etylowy. Jednakże, podobnie jak w przypadku innych
leków działających na OUN, należy zalecić pacjentom unikanie spożywania alkoholu podczas
leczenia produktem Velafax XL.
Leczenie elektrowstrząsami: Doświadczenia związane z jednoczesnym stosowaniem wenlafaksyny
i elektrowstrząsów są nieliczne. Ponieważ jednak istnieją doniesienia o zwiększonym zagrożeniu
występowania przewlekłych napadów drgawkowych u pacjentów leczonych inhibitorami zwrotnego
wychwytu serotoniny, zaleca się w takich przypadkach zachowanie szczególnej ostrożności.
4.6
Ciąża i laktacja
Brak wystarczających danych dotyczących stosowania wenlafaksyny u kobiet w okresie ciąży. Wyniki
badań na zwierzętach nie wystarczają do określenia wpływu na ciążę u ludzi. Potencjalne ryzyko dla
człowieka jest nieznane. Produktu Velafax XL nie należy stosować w ciąży, chyba że spodziewane
korzyści z leczenia są większe niż prawdopodobne ryzyko. Jeśli wenlafaksyna jest stosowana w ciąży
aż do porodu lub krótko przed nim, należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia objawów
odstawiennych u noworodka.
W czasie terapii pacjentki powinny informować lekarza o zajściu w ciążę lub planowaniu ciąży.
Wenlafaksyna i jej metabolit ODV przenikają do mleka matki. Dlatego stosując lek w okresie laktacji
należy zadecydować o przerwaniu karmienia piersią albo zaniechać stosowania wenlafaksyny.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń
mechanicznych
Pomimo że w badaniach u zdrowych ochotników nie stwierdzono wpływu wenlafaksyny na czynności
psychomotoryczne, poznawcze czy też zdolność do zachowań złożonych, to jednak każdy lek
wpływający na psychikę może zmieniać zdolność do prawidłowej oceny sytuacji, sposób myślenia
i czynności ruchowe. Dlatego należy ostrzec pacjentów o możliwości wpływu leku na ich zdolność
prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
4.8
Działania niepożądane
Patrz także punkt 4.4.
Najczęściej obserwowane w trakcie badań klinicznych działania niepożądane, związane ze
stosowaniem wenlafaksyny, które występowały z częstością większą niż w grupie z placebo, to:
nudności, bezsenność, suchość błon śluzowych jamy ustnej, senność, zawroty głowy, zaparcia, obfite
pocenie się, nerwowość, astenia oraz zaburzenia ejakulacji (orgazmu).
7
Występowanie większości z tych działań niepożądanych było zależne od dawki, a nasilenie i częstość
większości z nich zmniejszała się w miarę upływu czasu. Zwykle nie było konieczne przerwanie
leczenia.
Działania niepożądane obserwowane podczas stosowania wenlafaksyny, pochodzące zarówno ze
zgłoszeń spontanicznych, jak i z badań klinicznych, zostały sklasyfikowane w zależności od narządu
lub układu, którego dotyczą i wymienione poniżej z następującą częstością występowania: bardzo
często (≥ 1/10); często (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100); rzadko (≥ 1/1 000
do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego:
niezbyt często: wybroczyny, krwawienia z błon śluzowych;
rzadko: wydłużenie czasu krwawienia, krwotoki, małopłytkowość;
bardzo rzadko: dyskrazja (nieprawidłowy skład krwi, w tym agranulocytoza, niedokrwistość
aplastyczna, neutropenia i pancytopenia).
Zaburzenia serca (patrz punkt 4.4):
często: kołatanie serca;
niezbyt często: zaburzenia rytmu serca (w tym tachykardia);
bardzo rzadko: zaburzenia rytmu typu torsade de pointes, wydłużenie odstępu QT, tachykardia
komorowa, migotanie komór.
Zaburzenia naczyniowe (patrz punkt 4.4):
Często: nadciśnienie tętnicze, rozszerzenie naczyń;
Niezbyt często: niedociśnienie tętnicze, hipotonia ortostatyczna, omdlenia.
Zaburzenia żołądka i jelit:
bardzo często: zaparcia, nudności (patrz poniżej);
często: jadłowstręt, zmniejszenie łaknienia, biegunka, niestrawność, wymioty;
niezbyt często: bruksizm (zgrzytanie zębami);
rzadko: krwawienie z przewodu pokarmowego;
bardzo rzadko: zapalenie trzustki.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:
bardzo często: astenia, bóle głowy;
często: bóle brzucha, dreszcze, gorączka;
rzadko: reakcje anafilaktyczne.
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:
często: zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy (szczególnie podczas długotrwałego podawania
i prawdopodobnie w większych dawkach; patrz punkt 4.4), zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała;
niezbyt często: hiponatremia, w tym zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego
(SIADH) - patrz punkt 4.4, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (patrz poniżej);
rzadko: zapalenie wątroby;
bardzo rzadko: zwiększenie stężenia prolaktyny.
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
często: bóle stawów, bóle mięśni;
niezbyt często: kurcze mięśni;
bardzo rzadko: rabdomioliza (rozpad mięśni szkieletowych).
Zaburzenia układu nerwowego:
bardzo często: zawroty głowy, suchość błon śluzowych jamy ustnej, bezsenność, nerwowość, senność;
często: niezwykłe sny, pobudzenie, lęk, splątanie, zwiększone napięcie mięśniowe, parestezje, drżenia;
niezbyt często: apatia, omamy, skurcze kloniczne mięśni, zaburzenia smaku;
8
rzadko: ataksja oraz zaburzenia równowagi i koordynacji, zaburzenia mowy, w tym dyzartria, mania
lub hipomania (patrz punkt 4.4), objawy przypominające złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawki
(patrz punkt 4.4), zespół serotoninowy;
bardzo rzadko: delirium, zaburzenia pozapiramidowe, w tym dyskineza i dystonia, dyskineza późna,
pobudzenie psychomotoryczne (akatyzja), patrz punkt 4.4.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych:
często: częste oddawanie moczu;
niezbyt często: zatrzymanie moczu.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi:
bardzo często: zaburzenia ejakulacji (orgazmu), zaburzenia erekcji;
często: zmniejszenie popędu, impotencja, zaburzenia cyklu miesiączkowego;
niezbyt często: nadmierne krwawienie miesięczne;
rzadko: mlekotok.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:
często: duszność, ziewanie;
bardzo rzadko: eozynofilia płucna.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:
bardzo często: pocenie się (w tym poty nocne);
często: świąd, wysypka;
niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy, skórne zmiany plamkowo-grudkowe, pokrzywka,
nadwrażliwość na światło, wypadanie włosów;
rzadko: rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona.
Zaburzenia oka:
Często: zaburzenia widzenia (zaburzenia akomodacji, rozszerzenie źrenic).
Zaburzenia ucha i błędnika:
Często: szumy uszne.
Zaburzenia psychiczne:
Częstość nieznana: zgłaszano przypadki myśli i zachowań samobójczych podczas leczenia
wenlafaksyną, a także w krótkim czasie po odstawieniu leku (patrz punkt 4.4).
Działania niepożądane obserwowane podczas badań klinicznych u dzieci
W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano, u co najmniej 2% pacjentów oraz z częstotliwością
dwukrotnie większą w porównaniu do placebo następujące działania niepożądane: ból brzucha, ból
w okolicach klatki piersiowej, tachykardia, jadłowstręt, zmniejszenie masy ciała, zaparcia, dyspepsja,
nudności, wybroczyny, krwawienia z nosa, rozszerzenie źrenicy, bóle mięśni, zawroty głowy,
chwiejność emocjonalna, drżenie, wrogość i myśli samobójcze.
Objawy obserwowane podczas odstawiania wenlafaksyny
Przerwanie leczenia wenlafaksyną (szczególnie nagłe) prowadzi do wystąpienia objawów
odstawiennych. Często obserwowanymi objawami są: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym
parastezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność, intensywne marzenia senne), pobudzenie lub lęk,
nudności i (lub) wymioty, drżenia, nadmierne pocenie się, ból głowy, biegunka, kołatanie serca oraz
chwiejność emocjonalna. Obserwowano dodatkowe reakcje odstawienia, takie jak hipomania,
nerwowość, splątanie, zmęczenie, senność, drgawki, zawroty głowy, szumy uszne, suchość w ustach
i jadłowstręt. Zazwyczaj objawy te są lekkie lub umiarkowane i ustępują samoistnie. Jednak
u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i przedłużać się. Dlatego podczas odstawiania wenlafaksyny
zaleca się stopniowe zmniejszenie dawki przez okres kilku tygodni lub miesięcy, w zależności od
reakcji pacjenta (patrz punkt 4.2 Przerwanie leczenia).
9
Uwagi specjalne
W badaniach klinicznych u pacjentów leczonych wenlafaksyną u 0,3 % występowały napady
drgawek. Wszyscy pacjenci powrócili do zdrowia. Drgawki nie występowały u pacjentów leczonych
z powodu depresji lub uogólnionych zaburzeń lękowych wenlafaksyną w postaci o przedłużonym
uwalnianiu. Drgawki nie występowały u pacjentów z depresją leczonych placebo. Występowanie
drgawek zaobserwowano u 0,2% pacjentów z uogólnionymi zaburzeniami lękowymi, przyjmujących
placebo.
Nudności występują najczęściej na początku leczenia wenlafaksyną, a częstość ich występowania
zmniejsza się w ciągu pierwszych kilku tygodni. Nasilenie ich jest zwykle lekkie lub umiarkowane
i rzadko prowadzą do wymiotów lub powodują konieczność odstawienia leku. Częstotliwość
występowania nudności wzrasta wraz ze zwiększaniem stosowanych dawek, zwłaszcza jeśli dawka
zwiększana jest szybko.
Przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych obserwowano u małej liczby pacjentów
leczonych wenlafaksyną. Zwykle wartości te powracają do normy po zakończeniu leczenia.
4.9
Przedawkowanie
Objawy. Po przedawkowaniu wenlaflaksyny, zwykle w połączeniu z alkoholem lub innymi lekami
działającymi na OUN, obserwowano zmiany w elektrokardiogramie (np. wydłużenie odstępu QT, blok
odnogi pęczka Hisa, poszerzenie zespołu QRS), zatokową i komorową tachykardię, bradykardię,
uogólnione napady drgawek, spadki ciśnienia krwi i zaburzenia świadomości, a nawet zgon.
Leczenie. Należy zapewnić drożność dróg oddechowych, prawidłową wentylację i podawanie tlenu.
Zalecane jest monitorowanie rytmu serca i innych ważnych parametrów życiowych oraz wdrożenie
postępowania objawowego i podtrzymującego. Należy rozważyć zastosowanie węgla aktywowanego
oraz płukanie żołądka. Nie zaleca się prowokowania wymiotów. Brak specyficznej odtrutki dla
wenlafaksyny.
Klirens hemodializacyjny wenlafaksyny i jej metabolitu jest mały. Dlatego uważa się, że nie jest
możliwe usunięcie leku podczas dializy.
5.
WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1
Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Inne leki przeciwdepresyjne, kod ATC: N 06 AX 16.
Wenlafaksyna jest lekiem przeciwdepresyjnym o nowej budowie chemicznej, różnej od dotychczas
stosowanych leków trójpierścieniowych, czteropierścieniowych i innych dostępnych leków
przeciwdepresyjnych. Wenlafaksyna jest mieszaniną racemiczną dwóch aktywnych enancjomerów.
Uważa się, że mechanizm działania przeciwdepresyjnego wenlafaksyny u ludzi polega
prawdopodobnie na nasilaniu aktywności neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym.
W badaniach nieklinicznych wykazano, że wenlafaksyna i jej główny metabolit,
O-demetylowenlafaksyna są związkami silnie hamującymi zwrotny wychwyt neuronalny serotoniny
i noradrenaliny. Wenlafaksyna słabo hamuje także zwrotny wychwyt dopaminy. W badaniach na
zwierzętach wykazano, że trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne mogą osłabiać reaktywność
receptorów β-adrenergicznych w następstwie długotrwałego stosowania. Natomiast wenlafaksyna i jej
metabolit zmniejszają reaktywność β-adrenergiczną zarówno na bodźce ostre (podanie pojedyncze),
jak i długotrwałe (podanie wielokrotne). Wenlafaksyna i jej główny metabolit wydają się działać
równie silnie na zwrotny wychwyt neuroprzekaźników.
Wenlafaksyna faktycznie nie wykazuje in vitro powinowactwa do receptorów muskarynowych
cholinergicznych, histaminowych H1 ani α1-adrenergicznych w mózgu szczura.
10
Farmakologiczne działanie na te receptory wiąże się z występowaniem wielu działań niepożądanych,
charakterystycznych dla innych leków przeciwdepresyjnych, takich jak działanie cholinolityczne,
uspokajające lub reakcje ze strony układu sercowo-naczyniowego.
Wenlafaksyna nie ma aktywności hamującej monoaminooksydazę (MAO). W badaniach in vitro
wykazano, że wenlafaksyna nie ma praktycznie powinowactwa do receptorów dla opioidów,
benzodiazepin, fencyklidyny (PCP) oraz kwasu N-metylo-d-asparaginowego (NMDA). Nie wykazuje
istotnej aktywności pobudzającej czynność ośrodkowego układu nerwowego u gryzoni. W badaniach
dyskryminacyjnych u naczelnych nie wykazano ani znaczniejszej, ani zmniejszonej podatności na
uzależnienie od wenlafaksyny.
5.2
Właściwości farmakokinetyczne
Po podaniu doustnym pojedynczej dawki leku wchłania się, co najmniej 90% wenlafaksyny. Po
podaniu produktu Velafax XL maksymalne stężenie w osoczu wenlafaksyny i ODV występuje
odpowiednio po 6,0 ± 1,5 i 8,8 ± 2,2 godzinach. Współczynnik wchłaniania wenlafaksyny z kapsułek
o przedłużonym uwalnianiu jest wolniejszy niż jej współczynnik eliminacji. Dlatego rzeczywisty
okres półtrwania (15 ± 6 godzin) odpowiada w istocie okresowi półtrwania w fazie wchłaniania, a nie
rzeczywistemu okresowi półtrwania w fazie dystrybucji (5 ± 2 godziny), obserwowanemu po podaniu
tabletek o natychmiastowym uwalnianiu substancji czynnej.
Po podaniu jednakowych dawek dobowych wenlafaksyny, zarówno w postaci tabletek
o natychmiastowym uwalnianiu, jak i kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, wartość AUC (pole pod
krzywą zależności stężenia od czasu) dla wenlafaksyny i ODV była podobna dla obu postaci leku,
zmienność stężeń w osoczu była nieco mniejsza po podaniu kapsułek o przedłużonym uwalnianiu.
Dlatego wenlafaksyna z kapsułek o przedłużonym uwalnianiu wchłania się wolniej niż z tabletek
o natychmiastowym uwalnianiu, ale obserwuje się ten sam stopień wchłaniania substancji czynnej
(tzn. AUC).
Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana podczas pierwszego przejścia przez wątrobę,
szczególnie pod wpływem CYP2D6, do głównego metabolitu - ODV. Wenlafaksyna jest także
metabolizowana do N-demetylowenlafaksyny pod wpływem CYP3A3/4 oraz do innych metabolitów
o mniejszym znaczeniu.
Wenlafaksyna i jej metabolity wydalane są głównie przez nerki. Około 87% dawki wykrywane jest
w moczu w ciągu 48 godzin, w postaci niezmienionej wenlafaksyny, niesprzężonej ODV, sprzężonej
ODV oraz innych, mniej znaczących metabolitów.
Pokarm nie wpływa na wchłanianie wenlafaksyny z kapsułek o przedłużonym uwalnianiu Velafax XL
ani na późniejsze tworzenie się ODV.
Wiek i płeć nie wpływają w znaczący sposób na właściwości farmakokinetyczne wenlafaksyny. Nie
obserwowano kumulacji wenlafaksyny lub ODV po długotrwałym podawaniu leku zdrowym
osobnikom.
Produkt wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu zawiera mikrodrażetki, które powoli uwalniają lek
do przewodu pokarmowego. Nierozpuszczalna część tych mikrodrażetek jest wydalana i może być
widoczna w kale.
5.3
Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Badania przeprowadzone na szczurach i myszach nie potwierdziły działania karcinogennego
wenlafaksyny. W szeregu testach in vitro i in vivo nie wykazano również działania mutagennego leku.
6.
DANE FARMACEUTYCZNE
6.1
Wykaz substancji pomocniczych
11
Sacharoza, ziarenka
Hydroksypropyloceluloza
Hypromeloza
Talk
Surelease E-7-7050
Żółcień pomarańczowa (E 110)
Żółcień chinolinowa (E 104)
Błękit patentowy V (E 131)
Tytanu dwutlenek (E 171)
Sodu laurylosiarczan
Żelatyna
6.2
Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3
Okres ważności
3 lata
6.4
Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu
Brak szczególnych środków ostrożności dotyczących przechowywania produktu leczniczego.
6.5
Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry z folii PVC/Al w tekturowym pudełku.
Opakowanie zawiera 28 kapsułek w 2 blistrach po 14 sztuk lub 30 kapsułek w 3 blistrach po 10 sztuk.
Butelki HDPE z nakrętką, zawierające 100 kapsułek.
6.6 Instrukcja dotycząca przygotowania produktu leczniczego do stosowania i usuwania jego
pozostałości
Brak szczególnych wymagań.
7.
PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Farmacom Sp. z o.o.
ul. Mogilska 80
31-546 Kraków
8.
NUMER(-Y) POZWOLENIA(-Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
12514
9.
DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
/ DATA JEGO PRZEDŁUŻENIA
28.11.2006 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
24.03.2009 r./ 2010.06.16
12