Drodzy Pueri, Drogie Puellae Cantores! Już niedługo, za około

Drodzy Pueri, Drogie Puellae Cantores!
Już niedługo, za około sześć miesięcy, Wy i ja – ponad 6000 chórzystów,
dyrygentów, organistów, kapłanów, organizatorów i pomocników, wspólnie z Ojcem
Świętym Franciszkiem, będziemy zmierzać na 50. Międzynarodowy Kongres Pueri
Cantores w Wiecznym Mieście, Rzymie.
Wyobraźcie sobie: kiedy po raz pierwszy przyjechałem do Rzymu w 1960 roku
i później, kiedy mieszkałem tam w latach 1968-1969, na świecie nie było jeszcze
prawie nikogo z Was, którzy w tym roku przybędziecie do Rzymu, a jeśli nawet ktoś
był – to jak ja wtedy i jak większość z Was teraz – był bardzo młody. Świat wówczas
różnił się bardzo od dzisiejszego – toczyły się na nim wielkie walki społeczne i
strajki, panowała przemoc, głębokie podziały ideologiczne oraz powszechny strach,
wynikający z zimnej wojny i widma możliwej katastrofy atomowej. Mimo
pojawienia się telewizji, muzyki pop i rewolucyjnej mody, stale ogarniał nas
wszystkich zamęt i niepokój: byliśmy jak zagubione owieczki. Ja sam, jak niemal
każdy młody w tamtych czasach, w głębi czułem się bardzo samotny.
Rzym natomiast, już wówczas był bardzo, bardzo starym miastem i od prawie
2000 lat stanowił ośrodek naszej Chrześcijańskiej Wiary. W Wigilię Bożego
Narodzenia roku 1968, mój przyjaciel zaprosił mnie, by pójść z nim i z jego rodziną
na Pasterkę odprawianą o północy w małej, bardzo starej kapliczce w Watykanie.
Tamtego wieczoru posługę muzyczną pełnił chór złożony z młodych sióstr
zakonnych, obdarzonych tak pięknymi głosami, że zapamiętałem ich brzmienie
bardziej niż cokolwiek innego z całego rocznego pobytu w Rzymie. Pamiętam je
bardzo, bardzo dobrze, ponieważ ich śpiew, wraz ze Słowem Bożym, liturgią i
obecnością moich przyjaciół, pozwolił mi zrozumieć, jak można było zmienić coś na
lepsze. Wyśpiewywały one ich i moją Wiarę, a ich śpiew wypełniał mnie wielką falą
Nadziei, dlatego że śpiewały o odwiecznej Miłości Boga.
Ich głosy przenikały moją duszę i do dzisiaj jeszcze noszę je w sobie. Od
tamtego doświadczenia nigdy więcej już nie czułem się sam.
Mówi się, że wyjeżdżając z Rzymu nie można mu powiedzieć „Żegnaj”, lecz
trzeba powiedzieć „Do zobaczenia”, bo to Miasto pozostanie w Tobie na zawsze i
będzie Cię przyzywać, abyś do niego powrócił. Kiedy wrócimy do Rzymu w
najbliższą zimę, wówczas zrozumiecie, dlaczego tak jest. Spotkacie innych
chórzystów i chóry, które tak jak Wy i razem z Wami – zresztą jak również Papież
Franciszek – pochodzą z wielu różnych miejsc. Ale nie będziecie się czuć samotni
czy zagubieni w tłumie, ponieważ Wasz – nasz – śpiew uczyni z nas jedno. Tak samo
jak tamte siostry zakonne wiele lat temu, tak my teraz jednym głosem wyśpiewamy
naszą Wiarę, w prawdziwej harmonii wyrazimy naszą Nadzieję oraz Bożą Miłość i
miłość między nami, włączając się w ów odwieczny cykl, zawsze otwarty na serca i
obdarowujący wszystkich mądrością i ufnością.
Śpiewajcie, zatem, z całej duszy, lecz także śpiewajcie rozumem: w ten sposób
rzeczywiście będziecie głosić Miłość Bożą…!
Do zobaczenia w Rzymie!