XXXXXXXXXX XXXXXXXXXX 07-402 Lel

Załącznik
do uchwały Nr II/ 15/2014
Rady Gminy Lelis
z dnia 30 grudnia 2014 r.
Do
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Warszawie
ul. Jasna 2/4
00-013 Warszawa
Skarżący:
XXXXXXXXXX
XXXXXXXXXX
07-402 Lelis
reprezentowana przez
Adw.Piotra Snopczyka
Kancelaria Adwokacka
ul. Jaracza 45 ,90-249 Łódź
Strona przeciwna:
Rada Gminy Lelis
07-402 Lelis
ul. Szkolna 37
Odpowiedź na skargę
Odpowiadając na skargę p. XXXXX XXXXX na uchwałę Rady Gminy Lelis
Nr XXXIV/253/2014 z dnia 7 października 2014 r. w sprawie uchwalenia studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Lelis (studium), wnosi
się o jej oddalenie.
Skarżąca nie jest legitymowana do wniesienia skargi w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2013 r. poz. 594, ze zm.), ponieważ uchwała w
sprawie studium nie narusza jej interesu prawnego. Uzasadnienie istnienia tego interesu nie
jest poparte argumentacją na rzecz jego naruszenia. W tym zakresie skarga sprowadza się do
ogólnikowego stwierdzenia, że uchwała reguluje planowane przeznaczenie i sposób
wykorzystania nieruchomości, której skarżąca jest właścicielką. Nie wykazano jednak jakie
konkretnie ustalenia studium wprowadzają taką regulację i jak wpływa ona na własność
nieruchomości skarżącej. Interes prawny (lub uprawnienie), zgodnie z przyjętym poglądem w
orzecznictwie i doktrynie prawa, musi być interesem indywidualnym, pozostającym w
bezpośrednim związku z uchwałą i naruszonym, nie tylko istniejącym czy zaangażowanym.
Konieczne jest by skarżący wykazał ograniczenie przysługujących mu na podstawie normy
prawa materialnego uprawnień (zob. wyrok NSA z 4 września 2001 r. II SA 1410/01).
Poza tym, nie można się zgodzić z dorozumianym twierdzeniem, że uchwała w
sprawie studium reguluje prawa i obowiązki skarżącej jako właściciela nieruchomości z tego
względu, że nie stanowi ona przepisów prawa powszechnie obowiązującego i nie normuje ona
w sposób wiążący praw i obowiązków właścicieli nieruchomości i inwestorów.
Studium jest aktem polityki przestrzennej, nie ma charakteru aktu prawa powszechnie
obowiązującego i stanowi akt polityki przestrzennej prowadzonej przez gminę (zob. Z.
Niewiadomski (red.) Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz, C. H. BECK,
Warszawa 2011 r., s. 80 i n.). Nie kształtuje prawa własności nieruchomości. Skutek taki
wywołuje, z zakresu aktów planowania, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
(art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), ponieważ jest on
aktem prawa miejscowego (aktem powszechnie obowiązującym). Studium nie określa
przeznaczenia terenu ani innych ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości, ponieważ,
zgodnie z nazwą, wyznacza planowane przez gminę kierunki rozwoju przestrzeni, które są
wiążące tylko dla jej organów. Kierunki te nie obowiązują właścicieli nieruchomości dopóki
nie wejdzie w życie odpowiadający im miejscowy plan. Ustalenia planu miejscowego mogą
być zatem traktowane jako regulacja, która w sferze prawnej ogranicza prawa właściciela
nieruchomości. Skutku takiego nie niosą ze sobą kierunki określone w studium.
Wbrew twierdzeniom skarżącej kwestionowana uchwała nie reguluje zatem
planowanego przeznaczenia i sposobu wykorzystania nieruchomości, której właścicielką jest
skarżąca. Wskazany w piśmie przebieg linii energetycznej nie stanowi w sensie prawnym
przesądzenia o jej lokalizacji, nie uprawnia do jej budowy ani nie zakazuje innej zabudowy na
wskazanych działkach. Stanowi on wyraz planowania rozwoju przestrzennego gminy, który
nie dotyka interesu prawnego właścicieli. Dopiero miejscowy plan, przewidując taką
lokalizację, dawałby podstawy do rozpatrywania naruszenia interesu prawnego.
Powyższe poglądy potwierdza orzecznictwo sądowe. Na użytek tej sprawy warto
wskazać na wyrok NSA z dnia 3 sierpnia 2007 r. II OSK 614/07. Sąd wskazał, iż:
„…postanowienia studium nie mają charakteru normatywnego, a samo studium nie jest aktem
prawa miejscowego (art.9 ust.5 ustawy o planowaniu).Postanowienia studium są kierowane
do organów Gminy i wiążą je przy sporządzaniu planów miejscowych, nie są natomiast
adresowane ani też bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu
administracji publicznej, a do takich bez wątpienia należy skarżąca. Na taki charakter
studium, jako aktu planistycznego wewnętrznego, aktu kierownictwa wewnętrznego,
wskazują też jego funkcje. Przy tak ustawowo określonym charakterze studium trudno mówić
w tym przypadku o naruszeniu interesu prawnego lub uprawnienia skarżącej w rozumieniu
przepisu art.101 ust.1 ustawy o samorządzie gminnym. Studium jako akt planowania, wiążący
organy Gminy w tym zakresie, może zatem jedynie pośrednio wpływać na prawa i
obowiązki podmiotów spoza systemu organów administracji publicznej, przez co jednak nie
dochodzi do bezpośredniego naruszenia indywidualnych interesów prawnych lub uprawnień
tych podmiotów.”
W wyroku z dnia 26 sierpnia 2011 r. II OSK 1027/11 NSA podkreślił, iż: „Ustalenia
studium dopóki nie zostaną w odpowiedniej formie uwzględnione w miejscowym planie
zagospodarowania przestrzennego, nie mogą stanowić podstawy do wydawania decyzji
administracyjnych, bowiem mówiąc najprościej studium nie jest źródłem prawa (wyroki NSA
z: 23 czerwca 2010 r., II OSK 1025/09; 22 listopada 2010 r., II OSK 1203/10). Tymczasem w
skardze, jak i w skardze kasacyjnej, jakby zapomniano o tym, że uchwała o studium w
zasadniczy sposób różni się od uchwały o miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego. Zarzuty podnoszone przez Skarżącą oraz wnioski i powołane orzecznictwo
odnoszą się w rzeczywistości do planu miejscowego, a nie do studium, jak podkreślono to w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Przepisy art. 4, art. 6 ust. 1, art. 9 ust. 4, art. 15 ust. 1, art.
17 pkt 4, art. 20 ust. 1 u.p.z.p. podniesione w skardze kasacyjnej, a wcześniej w skardze,
dotyczą planu miejscowego, a nie studium. Natomiast charakter wiążący ustaleń studium przy
sporządzaniu planu miejscowego (art. 9 ust. 4 u.p.z.p.) jest dyrektywą dla organów gminy, a
nie przesłanką do kwestionowania ustaleń studium. Brak zgodności planu miejscowego z
ustaleniami studium może stanowić podstawę zaskarżenia planu, a nie zarzut przeciw studium
kiedy jeszcze plan miejscowy nie został uchwalony. Skoro ustaleniami studium realnie i
bezpośrednio nie można naruszyć prawa własności, to bezzasadne są również zarzuty oparte
na przepisach konstytucyjnych (art. 31 ust. 3 w związku z art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 3
Konstytucji RP) oraz art. 140 k.c”.
Jeśli chodzi o najnowsze orzecznictwo, odmowa możliwości powołania oparcia skargi
na studium znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z 20 marca 2014 r. II OSK 2572/12.
Wobec powyższego skarga nie znajduje podstawy i winna być oddalona.
Załączniki:
Dokumentacja dotycząca przedmiotu skargi