WYROK UZASADNIENIE - Sąd Okręgowy w Toruniu

Sygn. akt – IX Ka 307/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18. lipca 2013 r.
Sąd Okręgowy w Toruniu w składzie:
Przewodniczący - S.S.O. Marzena Polak
Sędziowie: S.S.O. Mirosław Wiśniewski
S.S.O. Rafał Sadowski (spr.)
Protokolant - st. sekr. sąd. Katarzyna Kotarska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu Barbary Dryzner
po rozpoznaniu w dniu 18. lipca 2013 r.
sprawy P. S. – oskarżonego z art. 286§ 1 kk,
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego P. S.,
od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 8. kwietnia 2013 r., sygn. akt VIII K 1865/12,
uchyla zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Toruniu do ponownego rozpoznania.
Sygn. akt IX Ka 307/13
UZASADNIENIE
P. S. został oskarżony o to, że w okresie od 15 do 25 maja 2012r. w T. przy ul. (...)działając z góry powziętym zamiarem,
w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd W. J. , że jest właścicielem Firmy (...) z siedzibą w G. a
następnie nie dokonał płatności za świadczone jemu usługi transportowe na trasie T.-I.-K.-I.-T. w kwocie 1800 zł na
szkodę W. J.
- tj. o czyn z art. 286 § l kk
Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Toruniu, sygn. akt VIII K 1865/12, uznał oskarżonego
za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk i za to, na podstawie
tego przepisu, wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.
Na mocy art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz
pokrzywdzonego W. J. kwoty 1800 zł.
Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 90 zł tytułem
wydatków postępowania.
Wyrok ten zaskarżył w całości oskarżony, twierdząc, że został niesłusznie uznany za winnego dopuszczenia
się oszustwa, gdyż nieuregulowane zobowiązanie zaciągnął działając z umocowania spółki (...), co poświadczają
znajdujące się w jej posiadaniu dokumenty.
Z treści apelacji wynika, że oskarżony domagał się jego zmiany poprzez uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego
mu czynu.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Sąd Okręgowy - po zapoznaniu się z całokształtem zgromadzonego materiału, treścią zaskarżonego wyroku
skazującego oskarżonego za przestępstwo z art. 286 § 1 kk, treścią jego uzasadnienia oraz treścią apelacji - doszedł
do przekonania, iż zaskarżony wyrok należy uchylić, a sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu, celem jej ponownego
rozpoznania.
Rozważenia wymaga przede wszystkim kwestia, czy zarzucany oskarżonemu czyn, mający w istocie polegać na
wyłudzeniu usługi transportowej, nie stanowi określonego w art. 121 § 2 kw wykroczenia. Z przepisu tego wynika
bowiem, że wyłudzenie bez zamiaru uiszczenia należności - a więc również przy wyzyskaniu wytworzonej podstępnie
sytuacji ukierunkowanej na wywołanie u pokrzywdzonego mylnego wyobrażenia o rzeczywistości, mającego
przekonać go do zawarcia transakcji ze sprawcą – specyficznej usługi, jaką jest przejazd środkiem lokomocji należącym
do przedsiębiorstwa niedysponującego karami pieniężnymi określonymi w taryfie, nie stanowi przestępstwa oszustwa,
lecz wykroczenie szalbierstwa. W orzecznictwie wskazuje się, że wyłudzenie przejazdu prywatną taksówką wypełnia
znamiona tego wykroczenia (zob. uchwała SN z 1973-01-24, VI KZP 69/72, OSNKW 1973/4/42). Jego przedmiot
winny wprawdzie co do zasady stanowić cudze dobra majątkowe o niewielkiej wartości, z drugiej strony – art. 121
§ 2 kw nie ogranicza jednak w żaden sposób wartości szkody. Mając na uwadze powyższe, sąd orzekający winien
zatem wnikliwie rozważyć, czy zarzucane oskarżonemu zachowanie nie wypełnia znamion wykroczenia szalbierstwa
podobnego ze swej istoty do przestępstwa oszustwa.
Prawidłowe orzeczenie o odpowiedzialności oskarżonego za czyn, którego dotyczy akt oskarżenia, w stanie
dowodowym sprawy, warunkowane jest również dokładnym wyjaśnieniem kwestii zasygnalizowanej ogólnie w jego
apelacji, a mianowicie tego, jaką rolę odgrywał on w funkcjonowaniu (...) sp. z o.o. Z uzasadnienia wyroku wynika,
że uwadze sądu orzekającego umknęła w tym kontekście istotna okoliczność rodząca wątpliwości co do tego, czy
oskarżony rzeczywiście działał bez umocowania. Przypomnijmy, że oskarżony, który nie przyznawał się do winy, bronił
się twierdząc, że zawierając transakcję z pokrzywdzonym działał jako pełnomocnik (...)i że to właśnie w/w firma
miała uiścić należność za przejazd. Utrzymywał on, że w jej posiadaniu znajdują się dokumenty potwierdzające to,
że zamawiając usługę transportową występował w jej imieniu. Sąd I instancji pochopnie uznał w/w twierdzenia za
niewiarygodne, dając wiarę sprzecznym z nimi i spójnym ze sobą zeznaniom prowadzącego firmę J. K.i posiadającej
w niej udziały żony oskarżonego, z których wynikało, że P. S. nie miał nic wspólnego z jej działalnością, ani nie
posiadał żadnego umocowania do występowania w imieniu tego podmiotu. Ze zgromadzonych dowodów wynika
wszak, że część opłaty za przejazd taksówką (dokonana dnia 1 czerwca 2012 r. przez oskarżonego wpłata na rzecz
pokrzywdzonego w kwocie 700 zł) została uiszczona z konta (...)(k. 8). To zaś rodzi wątpliwość, czy zobowiązanie,
którego dotyczy akt oskarżenia, rzeczywiście zostało samowolnie zaciągnięte przez oskarżonego bez wiedzy firmy,
jak twierdzili A. S. i J. K.. Jeżeli oskarżony nie pełnił żadnej funkcji w tej firmie i w ogóle nie był umocowany
do działania w jej imieniu, to niezrozumiałym jest na jakiej podstawie maił dostęp do konta bankowego spółki i z
tego konta opłacił (częściowo) swoje własne zobowiązanie – jak ustalił sąd 1-szej instancji. Poprzez przesłuchanie J.
K. oraz żony oskarżonego sąd meriti winien szczegółowo wyjaśnić okoliczności dokonania przedmiotowej wpłaty.
Dopiero uzupełnienie postępowania dowodowego w powyższy sposób umożliwi prawidłowe orzeczenie co do winy
oskarżonego.
Kierując się powyższym, sąd odwoławczy uchylił w całości zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do rozpoznania sądowi
I instancji.
Przeprowadzając ponowne postępowanie Sąd Rejonowy winien mieć na uwadze poczynione wyżej uwagi.