Generuj PDF

IPA POLSKA
Źródło: http://www.ipapolska.pl/ipa/aktualnosci/854,XII-BIEG-RZEZNIKA-czyli-80-km-po-gorskich-szlakach-Bieszczadu.html
Wygenerowano: Wtorek, 7 marca 2017, 22:13
XII BIEG RZEŹNIKA CZYLI 80 KM PO GÓRSKICH SZLAKACH
BIESZCZADU
Bieszczady, piękny, malowniczy, jeszcze dziki /choć mocno eksplorowany/ górski zakątek
południowo-wschodniej Polski, to miejsce rozgrywania jednego z najbardziej „rozpoznawalnych” i
nagłaśnianych medialnie, krajowych ultramaratonów górskich, czyli Biegu Rzeźnika.
5 czerwca tego roku odbyła się 12-ta już edycja tej pięknej, można zaryzykować stwierdzenie, kultowej imprezy biegowej.
Piękna sceneria biegu, ranga imprezyJ, dystans
80 km, a przy tym chęć sprawdzenia własnych możliwości w warunkach górskiego ultramaratonu, dla dwóch biegaczy Koła
Biegów Maratońskich, Kujawsko-Pomorskiej IPA, Jarka Sadowskiego i Romka Orlikowskiego, stały się impulsem do
„podniesienia rękawicy”
i zmierzenia się z wyzwaniem jakim jest ten bieg.
Dodatkowym, bardzo rzadko spotykanym w innych zawodach elementem zmagań biegowych z Rzeźnikiem, jest wymóg
biegania w parach, czyli konieczność dostosowywania się do parametrów innego biegacza, co może być tak samo budujące,
jak destrukcyjneJ. Pojawia się wiec także element współdziałania zespołowego. Stąd też trzeci z naszych biegaczy Mariusz
Malarski, jako, że został bez pary, tym razem był nie biegającym uczestnikiem, wspierał natomiast biegających w punktach
kontrolnych fizjoterapeutycznie
i logistycznie.
Jak wynika z danych zawartych w listach startowych i ostatecznie w tabeli wyników, byliśmy w tym roku jedyną ekipą
oficjalnie reprezentującą IPA.
Ale do rzeczy...
Piątek, 1:00 nad ranem (albo jak kto woli - w nocy), pobudka, dwa szybkie banany, łyk ciepłej herbaty, izotonik, trzeci banan
w rękę i śpiąc jeszcze „płyniemy”
do zaparkowanych wzdłuż drogi w Cisnej autobusów. Na linię startu XII Biegu Rzeźnika,
w Komańczy, docieramy ok. 2:30.
Ciemno, przyjemnie chłodno, rozgwieżdżone niebo i niespotykana na biegach górskich masa ludzi – prawie 1.400 biegaczek i
biegaczy - to pierwsze wrażenia z linii startu. Jeszcze nie dociera do naszej świadomości jaki „szmat” drogi przed nami.
Chwila na żarty
ze współbiegaczami, pamiątkowe zdjęcia, włączamy latarki czołowe i o 3:00 nad ranem, jeszcze w ciemnościach, strzał
startera „wypuszcza” nas na 80 kilometrową trasę biegu.
Początkowo wąską, asfaltową drogą ze stosunkowo łagodnym podbiegiem docieramy pod rozgwieżdżonym niebem do
szutrowej ścieżki oznaczonej znakami czerwonego szlaku turystycznego. Dalej droga wiedzie nas w górę, momentami dość
ostrymi podbiegami,
w kierunku masywu Wysokiego Działu, jest fajnie, rześko, sił mnóstwo, kontemplujemy każdy krok, słuchając odgłosów
wczesno-porannego jeszcze lasu. Po drodze mijamy malownicze Jeziorka Duszatyńskie. Kulminację pierwszego dużego
podbiegu
stanowi Chryszczata (997 m n.p.m.), jeszcze jest lekko, nogi niosą, po drodze piękny wschód słońca, sielankaJ.
Stąd, biegnąc głównie w dół, docieramy do pierwszego punktu kontrolnego
na przełęczy Żebrak (816 m n.p.m.). 17 kilometrów biegu za nami. Na przełęczy
nie zatrzymujemy się i dalej czerwonym szlakiem, ruszamy w kierunku Cisnej, „falując”
po drodze pomiędzy szczytami Jawornych (992 m n.p.m.), Wołosania (1071 m n.p.m.), Berestu (942 m n.p.m.) Osiny (963 m
n.p.m.) i Honu (820 m n.p.m.), podziwiamy w kilku miejscach piękne panoramy górskie. Końcówka to koszmarnie stromy i
bolesny dla nóg,
jak się okazało niestety nie jedyny na trasie, zbieg do punktu kontrolnego i tzw. „przepaku”
w Cisnej (565 m n.p.m.).
Docieramy tym samym do 32 kilometra biegu, uzupełniamy wodę, „wciągamy” batona energetycznego, szybkie wtarcie
maści przeciwbólowej i w drogę. Pokonujemy przeznaczony dla kolejki wąskotorowej most na Solince i wbiegamy do lasu,
gdzie od początku „wbijamy się” w ostry podbieg wiodący nadal czerwonym szlakiem,
przez Małe Jasło (1097 m n.p.m.) na Jasło (1153 m n.p.m.), nie ma zmiłuj, tu się zdrowo nasapaliśmyJ. W nagrodę dostajemy
po raz kolejny piękne, górskie widoczki,
do pooglądania oczywiścieJ - warto było!.
Rośnie zmęczenie, ale i determinacja, kilometry, choć wolno, uciekają, a meta powinna się zbliżać, taka jest przynajmniej
teoria. Jeszcze tylko mała wspinaczka
na Fereczatą (1102 m n.p.m.) i dalej już miało być łatwo, w dół, tak się nam przynajmniej zdawało. Na zbiegu jednak nie było
banalnie, ani szybko. Bolące i „chrupiące” kolana, piekące mięśnie ud i nieco już odparzone stopy, to doświadczenie jedyne
w swoim rodzajuJ.
Do końca II etapu, na „przepak” i punkt kontrolny w Smereku (590 m n.p.m.) jakoś jednak docieramy, połykając kolejne 22
km trasy – najbardziej cieszy, że za nami ponad 55 km biegu. „Przepak” Smerek to ostatnia szansa na uzupełnienie zapasów
żywności,
co też zrobiliśmy, po tym etapie, na punkcie kontrolnym w Berehach Górnych będzie już tylko woda i izotoniki.
Po wyjściu z punktu kontrolnego (590 m n.p.m.) stajemy przed znanym z opowiadań bywalców Rzeźnika, „mitycznym”,
określanym jako „morderczy”, bardzo stromym, kilkukilometrowym podbiegiem, wyprowadzającym na Smerek (1222 m
n.p.m.). Krew, pot
i łzy, jak mawiał poeta, ale daliśmy radę. Dalej miało być łatwo, okazało się jednak, że po krótkim „w dół”, ponownie zrobiło
się bardzo stromo i ciężko „w górę”, mocno sapiąc dotarliśmy w końcu na Osadzki Wierch (1253 m n.p.m.).
Nasze nogi długo będą pamiętały Połoninę Wetlińską, w tym opisane powyżej „pagóry”. Najdłużej jednak to, co miało być już
łatwe i przyjemne, czyli zbiegi, także ten do Berehów Górnych (760 m n.p.m.). Koszmarnie bolące już mięśnie, mocno
odparzone stopy, bardzo stromy stok i do tego jeszcze, po drodze, destrukcyjny widok kolejnego, optycznie przytłaczającego,
podbiegu na Połoninę Caryńską (1297 m n.p.m.)J.
Za nami prawie 70 km, a tu jeszcze TAKA góra!! Co było robić, szybkie tankowanie wody i w drogę, na ostatni już, V etap
prowadzący wprost do mety w Ustrzykach Górnych. Niespełna 10 km - tylko i aż... Pamiętam, że podobnie jak na Połoninie
Wetlińskiej, droga
do Ustrzyk, czyli Połonina Caryńska, nie chciała się skończyćJ.
Reszta trochę zamglona, niewyraźna jakaś...
Dość obrazowo przeżycia z tej części trasy, czyli walki na Połoninie Caryńskiej, opisali w tekście swojej piosenki muzycy
śląskiego zespołu Wiewiórka Na Drzewie,
(twórcy „piosenki-hymnu” Rzeźnika), którą, powstrzymując swoje grafomańskie zapędy, pozwolę sobie we fragmencie
zacytować J:
„...O Caryńska, coś ty mi krwi napsuła,
Ech Caryńska, zabrałaś siły me,
Mam już dość udręki tej, mocy we mnie coraz mniej,
Ty zabierasz to co chcesz, ile chcesz, kiedy chcesz...
Ile potu, ile łez i czy męki znajdę kres...
Ty zabierasz to co chcesz, ile chcesz, kiedy chcesz...
Dość już, dość mam walki tej, bólu co zadręcza mnie...
Ty zabierasz to co chcesz, ile chcesz, kiedy chcesz...
Walczę z tobą resztką sił i nie będę płaczu krył...
Lecę w dół, w dół, w dół, w dół...”
/cytat: Wiewiórka Na Drzewie „Ofiarom Trenera Klausa”/
...pomimo tak „męczeńskiego” obrazu zmagań biegowych, widoki rozpościerające się
z połonin powalały na kolana, skłaniały do refleksji i kontemplowania przyrody. Tu obraz trochę mi się wyostrzał.
Po horyzont rozciągające się morze gór, porośniętych pięknymi, dziewiczymi lasami, przepiękna zieleń w różnych odcieniach,
z rzadka ślady ludzkiej egzystencji w postaci malutkich z góry zabudowań i nitek dróg, wachlarz odcieni błękitu na
bezchmurnym niebie, a w nagrodę, na połoninie, ożywczy wiatr na przemian z lejącym się z nieba żarem słonecznym, droga
bez końca...
Pisząc klasycznym językiem polskiej komedii: „...W tak pięknych okolicznościach przyrody... I niepowtarzalnej...”, dotarliśmy
w końcu, po 14 godzinnej przeprawie,
z 80-cioma kilometrami w nogach, do mety w Ustrzykach Górnych, gdzie cytując tym razem poetów-muzyków mogliśmy
sobie zaśpiewać: „...to już meta, to już meta, w sercu radość w ręku medal...”, a medal piękny, gliniany... .
Tak w największym skrócie posumować można nasze zmagania z XII Biegiem Rzeźnika. Plasowaliśmy się mniej więcej w
strefie połowy stawki startujących drużyn, zajmując ostatecznie 474 miejsce „open” i 382 w klasyfikacji drużyn męskich
„MM”. Jak na „rekonesans” wyszło całkiem przyzwoicie.
Jednocześnie powstał plan na rok przyszły, zakładający poprawienie czasu na dystansie klasycznego Biegu Rzeźnika, czyli 80
km, przy jednoczesne pokonaniu
tzw. wersji „hard core” tego biegu, czyli dystansu 100 km. Ciężka praca treningowa, wyeliminowanie stwierdzonych błędów
taktycznych i logistycznych i powinno się udaćJ. Nie demonizując trudności biegu, w końcu masa ludzi go kończy, była to
dla nas bardzo ciężka przeprawa.
Złożyły się na to zarówno czynniki subiektywne, związane głównie z naszym debiutem w ultramaratonie o takiej długości
trasy, czyli popełniane w czasie biegu błędy taktyczne, „marnotrawienie” czasu na przepakach, ale także te obiektywne,
czyli warunki terenowe, które mocno nas zaskoczyły /głównie bardzo strome zbiegi/, a także pogoda – nadmiar słońca i
żadnej chmurki na niebie przez cały bieg.
Żaden z nas jak dotąd nie biegał na trasie o dystansie 80 km, do tego jeszcze poprowadzonej w bardzo wymagającym,
górskim terenie. Była to dla nas dobra szkoła, tak właśnie zdobywa się doświadczenie i górskie szlify biegowe. Krew, pot i łzy,
a później (może) przyjdą też wynikiJ.
Bardzo miłą niespodzianką, tuż po naszym powrocie z zawodów do „Szymkówki”
naszej bazy noclegowej w Cisnej, była niespodziewana wizyta Fryderyka Orepuk Prezydenta Sekcji Polskiej IPA. Kolega
Prezydent wyraził aprobatę i w pełni poparł wszelką aktywność,
w tym biegową, w którą angażują się członkowie Naszej Organizacji. Po wysłuchaniu krótkiej relacji pogratulował nam
również ukończenia XII edycji Biegu Rzeźnika, fakt spotkania uwieczniliśmy nawet na wspólnej fotografii.
To sportowe przedsięwzięcie nie doszłoby do skutku, a przynajmniej byłoby znacznie utrudnione, gdyby nie bardzo istotne
wsparcie nas, tak przez naszego Prezesa Jerzego Archackiego, jak i przez kujawsko-pomorskiego Komendanta
Wojewódzkiego Policji,
m.in. w zakresie logistyki transportowej, czy też Kolegów z Podkarpackiej Grupy Wojewódzkiej IPA, Region Bieszczady, dzięki
którym nie musieliśmy mieszkać pod namiotem.
Koledzy z Podkarpacia znakomicie wsparli nas w kwestii zorganizowania „klimatycznego” noclegu w gospodarstwie
agroturystycznym „Szymkówka” w Cisnej, prowadzonym przez przesympatyczne, związane zresztą z IPA małżeństwo, Annę i
Krzysztofa Antoniszak. Bardzo miła atmosfera, dobre warunki bytowe i doskonała, w tym regionalna, kuchnia serwowana
przez gospodarzy, to tylko niektóre zalety pobytu u Państwa Antoniszak. Będzie to od tego roku rekomendowana przez IPA
baza noclegowa w Cisnej.
Wsparcie fizjoterapeutyczne i logistyczne zapewnił nam w czasie całego biegu nasz nieoceniony kolega Mariusz Malarski, bez
niego ukończenie Rzeźnika byłoby nieporównywalnie trudniejszeJ.
Kolejna relacja z Biegu Rzeźnika mam nadzieję za rok.
Tekst i opracowanie: Jarek Sadowski
Ocena: 0/5 (0)
Tweetnij