„Kraina szczęścia” w reż. Thomasa Balmèsa. Francja/Finlandia

„Kraina szczęścia” w reż. Thomasa Balmèsa. Francja/Finlandia, 2013, 80 min
O filmie: Bhutan to jedno z najmniej rozwiniętych państw na świecie, o jednym z
najniższych poziomów rozwoju społeczno-gospodarczego. W 1956 roku zniesiono tu
niewolnictwo. Ponad 90% mieszkańców jest zatrudniona w leśnictwie i rolnictwie, a
dopiero w latach 70. ubiegłego wieku powstały tu pierwsze obiekty przemysłowe. W
1972 roku z inicjatywy króla Jigme Singye Wangchucka wymyślono w Bhutanie
wskaźnik szczęścia narodowego brutto (GNH), który przyczynił się do powstania
Światowego Indeksu Szczęścia (HPI). Jest on dziś coraz częściej brany pod uwagę –
zamiast PKB – jako wyznacznik rozwoju państw. Społeczeństwo Bhutanu należy do
najszczęśliwszych na świecie, pomimo że poziom życia wcale nie jest tu najwyższy.
Dostęp do internetu ma zaledwie 15 tysięcy użytkowników, a posiadaczy telefonów
komórkowych jest 23 tysiące. Nie istnieją związki zawodowe, a do niedawna nie było
też partii politycznych. W 2005 roku wprowadzono zakaz sprzedaży wyrobów
tytoniowych, a telewizja i internet są dostępne dopiero od 1999 roku. Zgodę na ich
wprowadzenie wydał król Wangchuck, bo miały pomóc w szybkim rozwoju kraju i
powiększyć wskaźnik szczęścia narodowego brutto. Reżyser w poetycki i dowcipny
sposób śledzi proces upowszechniania telewizji w Bhutanie w górskiej wiosce Laya,
położonej daleko w Himalajach i będącej ostatnim miejscem, w którym nie ma
dostępu do elektryczności i w którym nie działa telewizja. 9-letni chłopiec o imieniu
Peyangki, który został oddany przez matkę do klasztoru, bardzo chce mieć telewizor i
wierzy, że dzięki temu będzie w życiu szczęśliwy. Gdy jego wuj decyduje się na
zakup odbiornika, musi udać się w tym celu w trzydniową podróż do stolicy kraju –
Thimphu. Telewizor zapewni chłopcu dostęp do 46 stacji przez 13 godzin dziennie,
ale jak wpłynie to na osobowość dziecka, które przez tyle lat żyło w izolacji od świata
komercji, pieniądza i show biznesu?