wyrok uzasadnienie - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 czerwca 2015 roku
Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski
Protokolant st. prot. sąd. M. K.
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Anny Oszwałdowskiej – Kocur
po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2015 roku
sprawy P. W.
oskarżonego z art. 244 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu
z dnia 17 marca 2015 roku, sygn. akt II K 54/15
1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
2. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 20 złotych za postępowanie odwoławcze
i wymierza opłatę za II instancję w kwocie 60 złotych.
L. M.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Wągrowcu wyrokiem z dnia 17.03.2015r wydanym w sprawie IIK 54/15 uznał P. W. za winnego
popełnienia przestępstwa z art. 244 kk i wymierzył jemu za to karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.
Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego zaskarżając go w części i zarzucając rażącą surowość orzeczonej
kary przejawiającą się nie zastosowaniem wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wymierzonej
kary 3 miesięcy pozbawienia wolności.
Na rozprawie apelacyjnej obrońcą podtrzymał swoje stanowisko. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i o
utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.
Sąd odwoławczy zważył co następuje.
Apelacja obrońcy jest niezasadna i to w stopniu oczywistym. Apelacja jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art.
457 § 2 k.p.k., jeżeli w oczywisty sposób nie ma wątpliwości co do tego, że w sprawie nie wystąpiły uchybienia określone
w art. 438 k.p.k. oraz w art. 439 k.p.k., a nadto nie zachodzi przesłanka z art. 440 k.p.k. O oczywistej bezzasadności
apelacji można mówić wówczas, kiedy już przy wstępnej ocenie, bez konieczności dogłębnej analizy podniesionych w
niej zarzutów jest oczywiste, że wskazane w niej argumenty nie są trafne. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia,
w wypadku złożonej apelacji.
Na wstępie należy podkreślić, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził w niniejszej sprawie
postępowanie dowodowe, rozważył wszystkie dowody, dokonując ich logicznej oceny i poczynił na ich podstawie trafne
ustalenia faktyczne. Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego zawiera też wszystkie element wymagane przez art. 424
k.p.k., co umożliwia kontrolę tego wyroku przez Sąd odwoławczy.
Przechodząc do merytorycznego rozważenia zasadności zarzutu apelacji, należy zwrócić uwagę, że rażąca
niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary (w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. zachodzi wtedy, gdy suma
zastosowanych kar i środków karnych orzeczonych za przypisane oskarżonemu przestępstwo należycie nie uwzględnia
stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego
jej oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego
(vide: wyrok SN III KR 9/80, OSNPG 1980, z.11, poz. 139). Zarzut rażącej niewspółmierności, jako zarzut z kategorii
ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie
uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi
słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok SN z 11.4.1985 r.) Z taką sytuacją nie mamy
do czynienia w niniejszej sprawie.
W ocenie Sądu Okręgowego, kara 3 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczona wobec P. W. za przypisane mu
przestępstwo, nie zasługuje na miano rażąco surowej. Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu sankcję karną w
granicach zbliżonych do dolnego ustawowego zagrożenia przewidzianego za występek z art. 244 k.k. Represja
prawnokarna wymierzona oskarżonemu w takim wymiarze nie wykracza poza granice sądowej swobody wymiaru
kary.
Słusznie Sąd Rejonowy nie dopatrzył się wobec oskarżonego przesłanek do zastosowania dobrodziejstwa
warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności. Na stronie czwartej pisemnego uzasadnienia
zaskarżonego wyroku Sąd i instancji precyzyjnie przedstawił motywy niezastosowania wobec oskarżonego regulacji
przewidzianej w art. 69§ 1kk. Rozumowanie to w pełni podziela Sąd odwoławczy.
Wręcz jako kuriozalne należy traktować wywody obrońcy, który w swojej apelacji dopatruje się jakiegokolwiek
nieprawidłowego działania organów ścigania. Przestępcze zachowanie oskarżonego osądzone w niniejszym
postępowaniu nie mogło zostać objęte postępowaniem zakończonym wyrokiem z dnia 4.02.2015r w sprawie IIK
880/14 albowiem zostało popełnione już po wpłynięciu do Sądu aktu oskarżenia w sprawie IIK 880/14 – data
wpłynięcia aktu oskarżenia 29.12.2014r. Biorąc pod uwagę częstotliwość w jakiej oskarżony ten w latach 2014 i 2015
dopuszczał się popełniania tego rodzaju przestępstw, przyjmując rozumowanie obrońcy za właściwe, niemożliwym
byłoby wniesienie aktu oskarżenia przeciwko niemu albowiem zasadnie można byłoby się spodziewać, że za miesiąc
lub dwa oskarżony dopuści się kolejnego tego samego rodzaju czynu.
SSO Leszek Matuszewski