List do Kościoła Chrystusowego od Zboru Protestanckiego w

List do Kościoła Chrystusowego od Zboru Protestanckiego w Smyrnie
Drodzy Przyjaciele,
Miniony tydzień wypełniony był niesamowitym żalem. Pewnie wielu z Was słyszało już o ogromnej starcie
jakiej doświadczyliśmy na skutek wydarzenia jakie miało miejsce w Malataya , tureckim regionie
znajdującym się 300 mil na północny wschód od Antiochii, miasta gdzie, jak podają Dzieje Apostolskie
11:26, po raz pierwszy wierzący zostali nazwani Chrześcijanami.
W środowy poranek 18 kwietnia 2007 , 46-letni niemiecki misjonarz, ojciec trójki dzieci, Tilman Geske,
przygotował się do wyjścia do biura, pocałował swą żonę na pożegnanie oraz przytulił swego syna czyniąc
tym samym moment ten bezcennym wspomnieniem dla swego dziecka: „ Do widzenia synku. Kocham cię.”
Tilman wynajmował swoje biuro od Zirve Publishing (wydawnictwa) gdzie przygotowywał materiały na
kolejne Tureckie Studium Biblijne. Miejsce to zarazem służyło jako Kancelaria Malatya’skiego Kościoła
Ewangelicznego oraz jego służby polegającej na druku i dystrybucji literatury chrześcijańskiej dla Malatyi
oraz okolicznych miast we wschodniej Turcji.
W tym samym czasie w innej dzielnicy miasta 35-letni Pastor, Necati Aydin , ojciec dwójki dzieci, pożegnał
się z żoną i wyszedł do biura.Tego ranka miało się odbyć studium biblijne połączone ze spotkaniem
modlitewnym, w którym miało wziąć udział jeszcze kilkoro innych wierzących z tego miasta.
Podobnie i Ugur Yuksel wybrał się na spotkanie modlitewne.
Żaden z tych trzech mężczyzn nie wiedział, że to, co czekało ich na spotkaniu studium biblijnego miało
okazać się ostatecznym sprawdzianem i aktem wiary, które miało zakończyć się wejściem do Chwały i
odebraniem korony sprawiedliwości od Chrystusa oraz honorów od wszystkich świętych oczekujących ich w
Bożej obecności.
Na drugim krańcu miasta, 10 młodych mężczyzn, wszyscy w wieku poniżej 20 lat, dokonywało ostatecznych
ustaleń odnośnie swego ostatecznego aktu wiary, żywiąc żarliwą miłość dla Allacha i nienawiść do
niewiernych, czyli tych, którzy przedstawiają według ich opinii Islam w złym świetle..
Wcześniej, w niedzielę zmartychwstania, pięciu z nich uczestniczyło w spotkaniu ewangelizacyjnym
zorganizowanym przez Pastora Necati i jego braci , na którego wstęp możliwy był jedynie po okazaniu
zaproszeń, odbywało się ono w sali konferencyjnej jednego z hoteli. Mężczyźni ci byli znani wierzącym jako
„poszukujący”. Nikt nie wie co działo się w ich sercach kiedy słyszeli ewangelię. Czy byli dotknięci przez
Ducha Świętego? Czy zostali przekonani o grzechu? Czy usłyszeli ewangelię w sercu swego serca?
Dziś mamy jedynie początek tej historii...
Ci młodzi mężczyźni, jeden z nich jest synem burmistrza okręgu Malatya, są członkami tarikatu, inaczej:
grupy „wiernych wyznawców” Islamu. Członkostwo Tarikatu jest tu wysoce szanowane, to coś na miarę
bractwa. Właściwie mówi się, że nikt nie może dostać się do instytucji publicznych bez członkostwa tarikatu.
Wszyscy ci młodzi mężczyźni mieszkali w tym samym akademiku przygotowując się do egzaminów
wstępnych na uniwersytet.
Tego dnia, ci młodzi ludzie wzięli broń, długie noże, liny i ręczniki szykując się na ostateczny akt służby
Allachowi. Wiedzieli, że będzie dużo krwi. Przybyli na miejsce, gdzie odbywało się Studium Biblijne około
godziny 10.00.
Przybyli w momencie kiedy Studium już się rozpoczęło. Według doniesień po tym jak Pastor Necati
przeczytał rozdział z Biblii zaatakowali zebranych. Chłopcy przywiązali ręce i stopy braci Ugur, Necati i
Tilmana a wszystko to nagrywali swoimi telefonami komórkowymi, torturowali ich przez ponad 3 godziny.
Sąsiedzi w miejscach pracy niedaleko wydawnictwa zeznali później, że słyszeli krzyki, ale myśleli, że to
odgłosy kłótni domowej więc nie reagowali.
1
W międzyczasie, inny wierzący Gokhan i jego żona spędzali leniwy poranek.
Gokhan spał do godziny 10.00 zjadł długie śniadanie i ostatecznie około 12.30 wraz z żoną przybył do biura.
Drzwi były zamknięte od wewnątrz i nie można ich było otworzyć kluczem zewnątrz. Zadzwonił do biura, ale
mimo tego, że uzyskał połączenie po swojej stronie nie słyszał dzwonka telefonu za drzwiami. Zaczął
dzwonić na numery komórkowe swoich braci i wreszcie brat Ugur odebrał telefon mówiąc tajemniczo:„ Nie
ma nas w biurze. Jedź na spotkanie do hotelu, bo tam właśnie się spotykamy. Dojedziemy tam.” Gokhan
jednak usłyszał w tle odgłosy szlochu i dziwny charczący dźwięk.
Zadzwonił na policję i oficer z najbliższego posterunku zjawił się w przeciągu około 5 minut. Waląc w drzwi z
rozkazem „Policja , otwierać!” początkowo policjant myślał również, że to kłótnia domowa, ale w pewnym
momencie usłyszał dźwięk przypominający jęk, i jakby charczenie ... Policjanci zdali sobie sprawę, że to
dźwięk ludzkiego cierpienia, odbezpieczyli broń i rozpoczęła się próba wywarzenia drzwi. Jeden z
przestraszonych napastników otworzył drzwi policjantom , którzy weszli i ujrzeli makabryczną scenę.
Tilman i Necati zostali zmasakrowani, ich głowy zostały praktycznie odcięte z gardłami poderżniętymi od
ucha do ucha. Gardło brata Ugur zostało również przecięte i w tamtym momencie prawie już nie żył.
Trzech napastników rzuciło broń przed policją .
Po chwili Gokhan usłyszał jęk na ulicy. Okazało się, że ktoś spadł z wysokości ich trzeciego biura. Zbiegłszy
na dół znalazł na ziemi człowieka, którego później rozpoznał jako Erem Gunaydin. Człowiek ten odniósł
potężny uraz głowy i dziwnie charczał. Próbował uciec spuszczając się na dół po rynnie i straciwszy
równowagę runął na ziemię. Okazało się, że był on głównym liderem napastników. Inny napastnik został
znaleziony, kiedy ukrywał się na balkonie na niższej kondygnacji.
By zrozumieć to zajście musimy cofnąć się sześć lat wstecz, kiedy to w kwietniu 2001 Narodowy Konsul
Bezpieczeństwa w Turcji Milli Guvenlik Kurulu zaczął uważać ewangelicznych Chrześcijan jako zagrożenie
dla bezpieczeństwa państwa stawiając ich w tym samym szeregu co Al Quaida i terrorystów PKK.
Doniesienia prasowe cytujące przywódców politycznych, opinio-twórców, komentatorów stały się paliwem
napędowym dla nienawiści skierowanej przeciwko misjonarzom, którzy rzekomo mieli wręczać łapówki
młodym ludziom za zmianę religii.
Następnie rozpoczęły się ataki i próby zastraszenia kościołów, pastorów Chrześcijan.
Podkładanie bomb, pobicia, zniewagi werbalne i pisemne to tylko nieliczne ze sposobów w jaki
Chrześcijanie byli napiętnowani. Najważniejszy udział w tej nagonce miała propaganda uprawiana przez
media.
Od grudnia 2005, po tym kiedy miało miejsce spotkanie dotyczące zagrożenia jakie stanowią Chrześcijanie ,
żona byłego Ministra Ecevit, historyk Ilber Ortayli, profesor Hasan Unsal, polityk Ahmet Tan oraz pisarz
propagandzista Aytunc Altindal, każde z nich w swojej dziedzinie rozpoczęło kampanię narodową, by
zwrócić uwagę społeczeństwa na zagrożenie jakim są Chrześcijanie, którzy czyhają na to by kupić dusze
dzieci. Zdjęcia zrobione ukrytymi kamerami w kościołach trakcie nabożeństw, były wyrywane z kontekstu i
wykorzystywane w celu wzbudzenia sensacji oraz zaszczepienia strachu i antagonizmu przeciwko
Chrześcijanom.
W oficjalnym wystąpieniu telewizyjnym z Ankary, Minister Spraw Wewnętrznych
uśmiechał się znacząco (ironicznie) kiedy mówił o napaści na naszych braci. Pomiędzy wściekłością
społeczeństwa, protestom przeciwko temu wstrząsającemu wydarzeniu, ale i w imię wolności słowa, myśli
media oraz oficjalne stanowiska w tej kwestii pobrzmiewają jednym i tym samym przesłaniem „ Mamy
nadzieję że jest to dla was nauczką . Nie chcemy tu chrześcijan.”
Okazało się, że całe zdarzenie było zorganizowanym atakiem zainicjowanym przez nieznanego dorosłego
lidera tarikatu. Po zabójstwie Hranta Dinka w styczniu 2007 i katolickiego księdza Andrea Santoro w lutym
2006 do popełniania morderstw na tle religijnym wykorzystywani są nieletni z racji tego, że społeczne
współczucie okazywane młodym jest zjawiskiem bardzo silnym, a poza tym grozi im o wiele niższa kara za
te same przestępstwo niż gdyby je popełniła osoba dorosła. Nawet rodzice tych dzieci pochwalają zbrodnie
jakich dokonują. Matka 16-letniego chłopca, który zabił katolickiego księdza Andrea Santoro, patrząc jak jej
syn jest prowadzony do więzienia spojrzała w kamerę i powiedziała (dosłownie): “Będzie siedział w mamrze
dla Allacha” .
Młodzi mężczyźni zamieszani w zabójstwo obecnie znajdują się w więzieniu. Dzisiejsze wiadomości
donoszą, że będą oni sądzeni jak terroryści, tak więc ich wiek nie będzie miał wpływy na wymiar kary.
Napastnik Emre Gunaydin wciąż znajduje się na oddziale intensywnej terapii, całe śledztwo koncentruje się
wokół jego osoby, jego kontaktów i powiązań, tak więc jeśli nie wyzdrowieje wszystko może się rozpaść.
Kościół w Turcji odpowiedział na to wydarzenie w sposób, który uwielbił Boga. Setki wierzących tuziny
Pastorów przybyło tak szybko jak tylko mogło, by stanąć przy małym kościele w Malatya i zachęcić
wierzących, zadbać o prawną stronę całego wydarzenia i reprezentować Chrześcijan w mediach.
Kiedy Susanne Tilman wyraziła pragnienie, by jej mąż został pochowany w Malatya, pojawiło się wiele z tym
związanych komplikacji, jednakże ostatecznie został on pochowany na armeńskim cmentarzu 20kwietnia
2007r.
Ugur został pochowany przez swoją rodzinę w obrządku muzułmańskim w swoim rodzinnym mieście Elazig,
jego wierząca narzeczona obserwowała z ukrycia, jak jego rodzina i przyjaciele odmawiają przyjęcia wiary,
którą wyznawał i za którą umarł ich syn.
Pogrzeb Necatiego miał miejsce w miejscowości Izmir, miasta w którym się narodził na nowo. Ciemność nie
rozumie światłości. Pomimo tego, że kościoły wyraziły swe przebaczenie za to, co się stało, Chrześcijanom
wciąż się nie ufa. Zanim trumna z ciałem została załadowana na pokład samolotu, przeszła osobną
dodatkową kontrolę została dwukrotnie prześwietlona promieniami rentgenowskmi by wykryć ewentualne
materiały wybuchowe. Nie jest to procedura zwyczajowo stosowana wobec muzułmanów.
Pogrzeb Nacatiego był pięknym wydarzeniem. Jak przedsmak nieba, tysiące tureckich chrześcijan,
misjonarzy przybyło by okazać w ten sposób swą miłość do Chrystusa, i uhonorować tych, którzy zostali
wybrani, by za Niego umrzeć. Żona Pastora Necati Shemsa powiedziała światu: „Jego śmierć jest pełna
znaczenia, ponieważ żył dla Chrystusa i dla Niego umarł...Necati był darem od Boga. Czuję się
zaszczycona, że był w moim życiu, czuję się ukoronowana. Chcę być warta tego honoru.”
Wierzący śmiało podjęli ryzyko pojawienia się na pogrzebie Necatiego, pomimo tego, że pojawiając się
publicznie wystawiają się na cel. Tak, jak się też spodziewano brygada antyterrorystyczna i policja pojawiły
się na pogrzebie nagrywając każdego uczestnika pogrzebu by użyć tego w przyszłości przeciwko nim.
Nabożeństwo miało miejsce na zewnątrz Zboru Bapytstycznego , a ciało pochowane na małym
chrześcijańskim cmentarzu na obrzeżach Izmiru.
Dwóch asystentów gubernatora Izmiru przyglądało się uroczyście całemu wydarzeniu z pierwszego rzędu.
Tuziny agencji informacyjnych dokumentowało wydarzenie, relacjonując na żywo oraz fotografując. Kto wie
jaki wpływ to miało na nich?
To również jest początek historii. Módlcie się o nich.
Wydarzeniem, które trafiło na pierwsze strony gazet (w tym największej gazety tureckiej) było wystąpienie
Susanne Tilman w telewizji, która w wywiadzie wyraziła swoje przebaczenie oprawcom. Powiedziała
dziennikarzom, że nie chce zemsty cytując: „Panie przebacz im bo nie wiedzą co czynią” tym samym całym
sercem zgadzając się ze słowami Jezusa z Ew. Łukasza 23:34.
W kraju, gdzie „krew za krew” jest “normalną“ reakcją i zasadą, wielu dziennikarzy zwróciło uwagę na
kościół i na to, jak komentarz Suzanne Tilman zmienia życia poszczególnych osób. Jeden z dziennikarzy
napisał:„Powiedziała w jednym zdaniu to, czego 1000 misjonarzy w ciągu 1000 lat nie mogło uczynić”.
Prawdopodobnie wielu misjonarzy opuści wkrótce Malatyę ponieważ ich rodziny i dzieci zostały publicznie
zidentyfikowane i stały się celem w tym wrogim dla nich mieście. Pozostałych dziesięciu wierzących ukrywa
się. Co się stanie z tym kościołem, z tym światełkiem w ciemnościach? Prawdopodobnie będzie musiał
zejść do podziemia. Módlcie się proszę o mądrość, aby tureccy bracia z innych miast przybyli do Malatya i
poprowadzili ten kościół, który został pozbawiony przywódców. Bo czyż nie powinniśmy troszczyć się o to
cudowne miasto, miasto, które nie wie co czyni? (Jon 4:11)
Kiedy nasz Pastor Fikret Bocek udał się w poniedziałek z innym bratem po to, by złożyć zeznania w
Departamencie Bezpieczeństwa, został wprowadzony do Departamentu Anty- terrorystycznego. Na całej
ścianie znajdowało się ogromne zestawienie, w którym wymienione były wszystkie komórki terrorystyczne w
znajdujące się w Izmirze. W jednej z czołowych kolumn były wypisane wszystkie kościoły ewangeliczne z
Izmiru.
Ciemność nie rozumie światłości. Dzieje Apostolskie 17:6 mówią, że „Ci co uczynili zamęt w całym
świecie, przybyli także i tutaj.”
1
Proszę módlcie się za kościół w Turcji. Nasz Pastor Fikret Bocek wzywa by nie modlić się o to , by
prześladowania ustały, ale o wytrwałość.
Kościół zyskał na stracie swoich braci: owoc w naszym życiu, odnowiona wiara, palące pragnienie by głosić
ewangelię i rozświetlać ciemność w Malatyi... nie możemy tego zaprzepaścić. Módlcie się byśmy stali mocni
przeciwko zewnętrznej opozycji, ale przede wszystkim módlcie się byśmy przeciwstawiali się wewnętrznym
przeszkodom, naszym zmaganiom z grzechem, jedyną prawdziwie wyniszczającą słabością.
To wiemy, Jezus Chrystus był tam, kiedy nasi bracia oddawali za Niego życie. Był tak samo obecny, jak
wtedy, kiedy kamieniowano Szczepana na oczach Saula z Tarsu.
Być może któregoś dnia nagrania video śmierci naszych braci odkryją przed nami więcej odnośnie siły jaką
wzmocnił ich Chrystus by wytrzymać ten ostatni krzyż, odnośnie pokoju jakim Duch Boży napełnił ich, kiedy
cierpieli dla umiłowanego Zbawcy. Ale dziś wiemy na pewno, że On ich nie pozostawił. Wiemy, że ich
umysły były pełne słowa, które wzmacniało ich by wytrwać w miarę jak ciemność próbowała sobie
podporządkować niepokonane Światło ewangelii. Wiemy, że na pewno w jakiś sposób, być może poprzez
słowo, lub spojrzenie zachęcali siebie nawzajem i pozostali niewzruszeni. Wiemy że oni wiedzieli, że
wkrótce będą z Chrystusem.
Nie znamy szczegółów. Nie wiemy jaki rodzaj sprawiedliwości zostanie albo nie zastosowany na tej ziemi.
Ale modlimy się i wzywamy Was do modlitwy, by któregoś dnia przynajmniej jeden, z tych pięciu chłopców,
nawrócił się poprzez świadectwo śmierci Tilmana Geske, który oddał życie jako misjonarz, który umiłował
Turków i świadectwa zawarte w śmierci Necati Aydin oraz Ugur Yuksel, pierwszych męczenników dla
Chrystusa Kościoła w Turcji.
Darlene N. Bocek (24 kwietnia 2007)
Szczegóły zawarte w tym liście pochodzą z różnych źródeł min. mediów, doniesień prasowych bazujących na wstępnych
publikacjach prasowych i wywiadach. Procesy sądowe czekają na otwarcie swoich przewodów, raporty z autopsji oraz materiał
dowodowy nie został jak dotąd przedstawiony opinii publicznej.
Prosimy, prosimy, prosimy przekażcie ten materiał do tak wielu modlących się Chrześcijan, do ilu możecie, w tak wielu krajach jak
tylko to możliwe i proszę zawsze w temacie podawajcie „ Od zboru protestanckiego w Smyrnie”, oraz z adresem umożliwiającym
kontakt z nami :
[email protected]
http://www.izmirprotestan.org
Dr Murat Ugras, rzecznik Centrum Medycznego Turgut Ozal,
„Otrzymał
niezliczoną ilość ciosów nożem. Oczywistym jest fakt, że rany zadane
były w celu tortur. Jego palce zostały wielokrotnie nacięte wzdłuż linii kości.
Jego pośladki, narządy płciowe oraz okolice odbytu, plecy w dolnej i środkowej
części nosiły znamiona dziesiątek nacięć. Na jego szyji znajdowało się otwarte
nacięcie na długosci od jednego ucha do drugiego. Przełyk i tchawica zostały
przecięte za pomocą ciosów zadanych nożem. Zabrano go na chirurgię o godzinie
14:25. Zespoły lekarskie 4 oddziałów szpitalnych uczestniczyły w operacji.
Podano 51 jednostek krwi. Po wyczerpaniu się szpitalnych zasobów krwi,
dostarczono ją z Kizilay (Czerwonego Półksiężyca - muzułmańskiej organizacji
charytatywnej). Pomimo tego Ugur zmarł o godzinie 17:30.
1