JAN FE LIC KI

INSTYTUT AUTOMATYKI I INFORMATYKI STOSOWANEJ
felicki
JAN FELICKI
Jan Felicki urodzi³ siê 13 sierpnia 1927 roku
w Radzyminie w rodzinie nauczycielskiej.
Szko³ê powszechn¹ ukoñczy³ w 1939 roku we
W³oc³awku. W sierpniu 1939 roku ojciec zosta³
powo³any do wojska jako oficer rezerwy, dosta³ siê do niewoli sowieckiej (Kozielsk) i zosta³
zamordowany w Katyniu. W grudniu 1939 roku rodzina Felickich zosta³a wysiedlona z W³oc³awka i zamieszka³a w Jab³onnie pod Warszaw¹. Na pocz¹tku 1943 roku z³o¿y³ przysiêgê jako ¿o³nierz Armii Krajowej. W czasie
Powstania Warszawskiego walczy³ w Grupie
„Kampinos” (batalion porucznika „Znicza”).
W styczniu 1945 roku wróci³ do W³oc³awka, gdzie pracowa³ na kolei i uczy³ siê w liceum dla pracuj¹cych. W 1946 roku zda³ maturê
i rozpocz¹³ studia na Wydziale Elektrycznym
Politechniki Warszawskiej. Studia ukoñczy³
w 1952 roku uzyskuj¹c tytu³ magistra in¿yniera.
Pracê w Politechnice Warszawskiej rozpocz¹³ 1 maja 1951 roku na stanowisku adiunkta dziekanatu na Wydziale £¹cznoœci. By³ to
pierwszy rok funkcjonowania Wydzia³u, a zadaniem adiunkta dziekanatu by³o prowadzenie
wszystkich spraw organizacyjnych, poczynaj¹c
od rozk³adu zajêæ, poprzez rejestracje studentów, koñcz¹c na protoko³owaniu posiedzeñ
Rady Wydzia³u.
Od pocz¹tku roku akademickiego 1952/
/1953 przeszed³ do pracy w kierowanej przez
profesora Stanis³awa Kuhna Katedrze Techniki
£¹czenia. W ramach tej Katedry, ówczesny
kandydat nauk technicznych W³adys³aw Findeisen organizowa³ now¹ specjalnoœæ Automatyka i Telemechanika, a Jan Felicki zosta³ jego
pierwszym wspó³pracownikiem. Ju¿ w semestrze letnim 1952/1953 rozpocz¹³ wyk³ad „Tele-
mechanika i automatyka” na Wydziale Komunikacji, a od pocz¹tku roku akademickiego
1953/1954 obj¹³ wyk³ad „Sterowanie zdalne”
na Wydziale £¹cznoœci i równoczeœnie rozpocz¹³ wyk³ad „Uk³ady przekaŸnikowe” na Wydziale Elektrycznym. By³y to wyk³ady pionierskie, niemaj¹ce wczeœniejszych wzorów w polskim szkolnictwie wy¿szym.
W 1954 roku zosta³ powo³any na adiunkta
w nowo utworzonej Katedrze Automatyki i Telemechaniki kierowanej przez profesora Władysława Findeisena. Jesieni¹ 1955 roku przej¹³
od J. Bromirskiego z Politechniki Wroc³awskiej prowadzenie wyk³adu „Telemechanika”,
który prowadzi³ (z przerwami) prawie 20 lat.
W czerwcu 1957 roku by³ kierownikiem grupy
studentów nowej specjalnoœci odbywaj¹cych
jednomiesiêczn¹ praktykê w uczelniach Moskwy i Leningradu. Od wrzeœnia tego roku odby³ siedmiomiesiêczny sta¿ w Szwecji, pracuj¹c w koncernie ASEA. Opracowa³ tam kilka
oryginalnych i wdro¿onych do praktyki uk³adów sterowania zdalnego, m.in. do sterowania
Słowa kluczowe
n automatyka
n telemechanika
n telekomunikacja
n atomistyka zarządzanie
n organizacja badań
INSTYTUT AUTOMATYKI I INFORMATYKI STOSOWANEJ
F
stacjami przetwornikowymi w energetycznej,
kablowej linii przesy³owej pr¹du sta³ego pod
Kana³em La Manche. Bra³ tak¿e udzia³ w pracach prowadzonych przez Katedrê na potrzeby instytucji zewnêtrznych. Miedzy innymi by³
g³ównym referentem obszernej pracy zespo³owej prowadzonej na zlecenie Terenowej Obrony Przeciwlotniczej (TOPL), dotycz¹cej sterowania czêstotliwoœci¹ akustyczn¹ po sieci
energetycznej. By³ równie¿ g³ównym redaktorem opracowania poœwiêconego koncepcji
sterowania ruroci¹giem naftowym „PrzyjaŸñ”.
W ramach tej pracy opatentowa³ (wspólnie
z W. Findeisenem i L. Margañskim) sposób
ci¹g³ej kontroli stanu ruroci¹gu. W ramach
przygotowywania pracy doktorskiej, w latach
1959 –1961, odby³ kilkumiesiêczne sta¿e
w Moskwie oraz Leningradzie. W 1961 roku
obroni³ na Wydziale £¹cznoœci pracê doktorsk¹.
W latach siedemdziesi¹tych XX w. rozpocz¹³ pracê dydaktyczn¹ w dziedzinie zarz¹dzania oraz organizacji dzia³alnoœci badawczej
i rozwojowej; wyk³ada³ na studium podyplomowym INES, gdzie prowadzi³ kilkadziesi¹t
prac koñcowych, oraz na wielu kursach organizowanych przez Oœrodki Postêpu Technicznego w Katowicach i Warszawie.
Wypromowa³ ponad 20 dyplomantów. By³
promotorem trzech i recenzentem szeœciu prac
doktorskich.
W lutym 1968 roku zosta³ dyrektorem Instytutu Tele- i Radiotechnicznego, dzia³aj¹cego
w resorcie przemys³u maszynowego. Przeszed³
procedury kwalifikacyjne Centralnej Komisji
Kwalifikacyjnej i zosta³ samodzielnym pracownikiem badawczym.
W latach 1970 –1979 pracowa³ na kierowniczych stanowiskach w administracji pañstwowej zajmuj¹cej siê atomistyk¹: zastêpcy
pe³nomocnika rz¹du ds. wykorzystania energii j¹drowej (1970 –1973), prezesa Urzêdu
Energii Atomowej (1973 –1976), podsekretarza stanu w Ministerstwo Energetyki i Energii
Atomowej (1976–1979). Do jego obowi¹zków
nale¿a³ nadzór nad ca³ym obszarem atomistyki, w szczególnoœci nad instytutami badawczymi i placówkami rozwojowymi. Kierowa³
równie¿ wspó³prac¹ miêdzynarodow¹ Polski
w obszarze atomistyki. By³ przedstawicielem
Polski w Miêdzynarodowej Agencji Energii
Atomowej (MAEA), prezydentem Konferencji
Generalnej MAEA (1975), a nastêpnie przez
dwie kadencje wiceprzewodnicz¹cym jej Rady
Zarz¹dzaj¹cej.
W 1975 roku Jan Felicki zosta³ powo³any
na stanowisko profesora kontraktowego Politechniki Warszawskiej. W 1990 roku, w zwi¹zku z wejœciem w ¿ycie nowej ustawy, która
nie przewidywa³a mo¿liwoœci zatrudniania
profesorów kontraktowych nieposiadaj¹cych
stopnia doktora habilitowanego, odszed³ z pracy w Instytucie Automatyki Politechniki Warszawskiej.
W 1947 roku wst¹pi³ do ZNMS (m³odzie¿owej organizacji PPS), a w 1952 roku do PZPR.
By³ sekretarzem organizacji partyjnej Wydzia³u £¹cznoœci (1955–1958), I sekretarzem Komitetu Zak³adowego PZPR Politechniki Warszawskiej (1961–1962). Od 1968 roku do koñca lat
siedemdziesi¹tych by³ cz³onkiem Komitetu
Warszawskiego PZPR, gdzie pe³ni³ funkcję
przewodnicz¹cego komisji zajmuj¹cej siê problematyk¹ postêpu technicznego oraz problematyk¹ nauki i szkolnictwa wy¿szego. W 1987
roku wyst¹pi³ z PZPR.
By³ cz³onkiem wielu cia³ kolegialnych
w dziedzinie nauki i postêpu technicznego.
Wchodzi³ w sk³ad wielu komisji Rady Wydzia³u, komisji senackich i rektorskich Politechniki Warszawskiej. Zasiada³ równie¿ w organach Polskiej Akademii Nauk — przez kilka
kadencji by³ cz³onkiem Komitetu Automatyki
i Cybernetyki, Komitetu Naukoznawstwa oraz
Komitetu Badañ i Prognoz „Polska 2000”. Przez
20 lat by³ cz³onkiem Pañstwowej Rady Pokojowego Wykorzystania Energii J¹drowej.
Przez kilka kadencji by³ cz³onkiem Komitetu
Nagród Pañstwowych i wchodzi³ w sk³ad prezydium tego Komitetu. Dzia³a³ tak¿e w komisjach powo³ywanych przez prezesa Polskiego
Komitetu Normalizacyjnego. Przez wiele kadencji by³ cz³onkiem Rady Naukowej Instytutu £¹cznoœci oraz Rady Naukowej INES Politechniki Warszawskiej.
W 1950 roku zosta³ cz³onkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). W koñcu lat
szeœædziesi¹tych rozpocz¹³ aktywn¹ dzia³alnoœæ w tym Stowarzyszeniu. Pe³ni³ nastêpuj¹ce funkcje: cz³onka Zarz¹du G³ównego, wiceprezesa (przez blisko 10 lat), przewodnicz¹cego Centralnej Komisji Organizacyjnej,
cz³onka Centralnej Komisji Odznaczeñ i Wyró¿nieñ, cz³onka Zarz¹du Oddzia³u EIT w Warszawie oraz przewodnicz¹cego Centralnej
Komisji Historycznej (1998 –2002). Obecnie
jest przewodnicz¹cym Centralnej Komisji
Odznaczeñ i Wyró¿nieñ. Za aktywn¹ dzia³alnoœæ w Stowarzyszeniu zosta³ wyró¿niony
m.in.: Z³ot¹ Odznak¹ Honorow¹ SEP, Z³ot¹
Odznak¹ Honorow¹ Naczelnej Organizacji
Technicznej, godnoœci¹ „Zas³u¿ony Senior
Stowarzyszenia Elektryków Polskich” (1993)
oraz godnoœci¹ cz³onka honorowego Stowarzyszenia Elektryków Polskich (2002).
Jest ¿onaty, ma dwoje dzieci, oraz czterech wnuków.