D - Sąd Okręgowy w Płocku

Sygn. akt I C 2601/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 grudnia 2015 r.
Sąd Okręgowy w Płocku Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący – SSO Małgorzata Tetkowska
Protokolant: sekretarz sądowy Izabela Bendig
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2015r.
z powództwa (...)z siedzibą w K.
przeciwko S. G.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanego S. G. na rzecz powoda (...) z siedzibą w K. kwotę 184.762,44zł (sto osiemdziesiąt cztery
tysiące siedemset sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści cztery grosze) z ustawowymi odsetkami od 11 marca 2013r. do
dnia zapłaty;
2. zasadza od pozwanego S. G. na rzecz powoda (...) z siedzibą w K. kwotę 5.927zł (pięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia
siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego;
3. nakazuje pobrać od pozwanego S. G. na rzecz S. w P. kwotę 1.922zł (jeden tysiąc dziewięćset dwadzieścia dwa złote)
tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Sygn. akt I C 2601/13
UZASADNIENIE
(...) w K. w dniu 11 marca 2013r. złożył pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko S. G.
o wydanie nakazu zapłaty i zobowiązanie pozwanego , aby zapłacił powodowi kwotę 184.762,44zł z ustawowymi
odsetkami od dnia 11 marca 2013r. do dnia zapłaty
oraz koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego.
W dniu 12 kwietnia 2013r. S. w L. (...)wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i nakazał
pozwanemu, aby zapłacił powodowi kwotę dochodzoną pozwem wraz z kwotą 7.710zł tytułem kosztów procesu ( k. 6).
Pozwany skutecznie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty ( k. 10-12 ).
Postanowieniem z dnia 8 października 2013r. S.w L. stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty i przekazał rozpoznanie
sprawy S. w P. ( k. 27).
Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm
przepisanych. Pozwany kwestionował dochodzone roszczenia co do zasady i zakwestionował jego wysokość. ( k. 133134 i k. 154).
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 14 września 2010r. pozwany zawarł z bankiem (...) S.A w W. umowę kredytu gotówkowego
przeznaczonego na dowolny cel w kwocie 150.000zł .
(...)
Dowód: umowa kredytu k. 79 - 84
Pozwany na mocy zawartej umowy kredytu zobowiązał się do spłaty udzielonego kredytu w 60 ratach miesięcznych ,
w wysokości i terminach określonych szczegółowo w harmonogramie spłat stanowiącym integralną część umowy
kredytu. Strony także umówiły się, że w przypadku powstania zaległości w spłacie B.zawiadomi kredytodawcę
pobierając opłaty określone w taryfie .
Dowód: harmonogram spłat k. 88 – 91 i § 8 ust. 1 i 2 umowy kredytu , wyciąg z taryfy opłat k. 85
Pozwany złożył oświadczenie , w trybie art. 97 ust. 1 oraz 2 ustawy prawo bankowe, o poddaniu się egzekucji co do
kwoty 225.000zł .
Dowód: § 22 w/w umowy kredytu k. 83
Kredyt został uruchomiony 14. września 2010r. , ostatnia rata miała być spłacona na dzień 14 września 2015r. Pozwany
zaprzestał wpłat tytułem rat kredytowych. W dniu 9 sierpnia 2011r. B. wystosował do pozwanego wezwanie do
zapłaty jednocześnie informując, iż w przypadku nie dokonania wymaganych spłat w terminie 7 dni od otrzymania
wezwania ,B. wraz z upływem tego terminu wypowiada przedmiotową umowę kredytowa. Pozwany odebrał to
wezwanie 19 sierpnia 2011r.
Dowód: wezwanie k. 94, potwierdzenie odbioru wezwania k. 95
Na dzień 8 sierpnia 2011r. pozwany zalegał kwotę 6.135,38 zł z tytułu zaległej raty kredytowej oraz kwoty: 3.595,53zł
z tytułu zaległych odsetek i opłat bankowych oraz kwotę 221,48zł z tytułu odsetek za nieterminową spłatę dowód:
wezwanie ze stanem zaległości k. 94
Pomimo wystosowania wezwania do zapłaty pozwany nie uregulował zadłużenia.
W dniu 17 października 2011r. pełnomocnik pozwanego (...) spółka z o.o w K. zwrócił się do B. o zmianę sposobu
spłaty zadłużenia i ustalenie comiesięcznych rat w kwocie 1.600zł podnosząc fakt , że brak spłaty spowodowany był
zmniejszeniem dochodów z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej ( prowadzenie sklepu)
Dowód: wniosek o zmianę sposobu spłaty zadłużenia k. 97 – 98
B. nie wyraził zgody na zaproponowane przez pozwanego warunki spłaty . wskazując, iż deklarowane raty miesięcznie
przez pozwanego są nieadekwatne do wysokości zadłużenia wynikającego nie tylko z przedmiotowego kredytu, ale
także dwóch pozostałych wynikających z umowy nr (...) z 3. listopada 2010r i umowy nr (...) z dnia 20 grudnia 2010.
B. wskazał także , że sytuacja finansowa pozwanego nie została potwierdzona jakimikolwiek dokumentami
Dowód: pismo banku k. 101 wraz z potwierdzeniem aktualnego zadłużenia. 102
Pismem datowanym na dzień 19 grudnia 2011r.( wpłynęło do Banku 15 marca 2012r. ) pełnomocnik pozwanego
(...) spółka z o.o w K. ponownie zwrócił się do B. o zmianę sposobu spłaty zadłużenia, ponownie wnosząc o zmianę
wysokości raty miesięcznej kredytu na kwotę 1.600zł. B. ponownie odmówił .
Dowód: wniosek pełnomocnika pozwanego k. 103 – 104 oraz pism0 B. k. z 28.03.2012r. k. 107
Pozwany w dniu 12 stycznia 2012r. zwrócił się do B. z wnioskiem o restrukturyzację zadłużenia podnosząc, iż znajduje
się w złej kondycji finansowej.B. w odpowiedzi na to pismo poinformował pozwanego o konieczności złożenia w
terminie 5 dni odpowiednich dokumentów niezbędnych do rozpoznania wniosku o restrukturyzację zadłużenia.
Pozwany nie złożył wymaganych dokumentów.
Dowód: pismo pozwanego k. 108, pismo banku k. 109
W dniu 27 stycznia 2012r. B. wystawił przeciwko S. G. tytuł egzekucyjny nr (...).
Dowód: tytuł egzekucyjny k. 117
Postanowieniem z dnia 5 marca 2012r. S. w M. nadał w/w tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności ,
ograniczając odpowiedzialność dłużnika do kwoty 225.000zł
Dowód: postanowienie k. 118
K. w W. M. Ż. , na wniosek B., wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko pozwanemu – sygn. akt (...) .
Dowód: wniosek o wszczęcie egzekucji k. 120—121
K. poinformował B. o bezskuteczności postępowania egzekucyjnego . B. złożył do k. wniosek o umorzenie
postępowania e.
Dowód: pismo k. k.126, wniosek B.o umorzenie k. 127
W dniu 24 czerwca 2012r. powód nabył od (...) Banku (...) S.A w W. wierzytelność z tytułu przedmiotowej umowy
kredytu z dnia 14 września 2010r.
Na dzień sprzedaży w/w wierzytelność wynosiła : należność główna ( kapitał) stanowił 136.126,46zł , odsetki naliczone
do 21 września 2012r. – 39.227,02 i koszty 316,48 zł.
Dowód: umowa sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikami k.36 – 69 i wyciąg z ksiąg bankowych k. 128
Pismem z dnia 14 listopada 2012r. B. powiadomił pozwanego o dokonaniu cesji swojej wierzytelności na rzecz powoda.
Dowód: zawiadomienie k. 48
Powód wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia pismem z dnia 14 listopada 2012r.
Dowód: pismo powoda w/w k. 49
Na dzień złożenia niniejszego pozwu kwota zadłużenia z tytułu nabytej przez powoda wierzytelności wynosiła łącznie
184.751,56zł w tym kapitał – 136.126,45zł, odsetki umowne – 41.304,12zł, odsetki ustawowe 7.320,99zł
Dowód: opinia biegłego k. 208
Powyższy stan faktyczny w znacznej części jest bezsporny, został ustalony w oparciu o powołane wyżej dokumenty
oraz opinię biegłego z zakresu rachunkowości k. 197 - 209.
Żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń co do opinii biegłego. Opinia sporządzona w niniejszej sprawie nie nasuwa
żadnych zastrzeżeń zarówno co do sfery logicznej jak i merytorycznej, dlatego stanowi wartościowy materiał
dowodowy.
Sąd zważył, co następuje:
Bezspornym jest, iż powód nabył wierzytelność w stosunku do pozwanych w drodze cesji w rozumieniu art. 509 kc.
Zgodnie z art. 509 §2 kc wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, a w
szczególności roszczenie o zaległe odsetki.
Spór w przedmiotowej sprawie sprowadzał się w praktyce, do rozstrzygnięcia po pierwsze podstawy faktycznej
dochodzonego roszczenia , a po drugie wysokości dochodzonego roszczenia
Powód wskazując w pozwie wysokość zadłużenia pozwanego z tytułu umowy kredytu powołał się na wysokość
zadłużenia wynikającego z wyciągu z ksiąg bankowych, które jego zdaniem mają moc dokumentu urzędowego.
W dacie złożenia pozwu ( 11 marzec 2013r.) art. 95 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe stanowił, że
księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby
upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią
banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów
urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz
banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych.
Zgodnie z art. 244 kpc dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy
władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo
zaświadczone. Przepis ten stosuje się odpowiednio do dokumentów urzędowych sporządzonych przez organizacje
zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje pozarządowe w zakresie zleconych im przez ustawę spraw
z dziedziny administracji publicznej. Domniemanie wynikające z treści dokumentu urzędowego może być obalone.
Jednak zgodnie z tezą wyrażaną w orzecznictwie, samo przypuszczenie, że dokument urzędowy może być niezgodny
z prawdą, nie stanowi zaprzeczenia jego prawdziwości i nie podważa jego mocy dowodowej. Strona powinna bowiem
udowodnić, że dokument ten nie pochodzi od organu, który go wystawił lub że zawarte w nim oświadczenie jest
niezgodne z prawdą (por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 8 stycznia 2003 r., II CKN 247/01, LEX nr
75250). Nadanie wyciągom z ksiąg banku rangi dokumentu urzędowego skutkuje nieuzasadnionym, w ocenie Sądu,
wzmocnieniem pozycji procesowej banku, który sam w swojej sprawie w formie oświadczenia kreuje dokument,
który stanowi jedyny dowód jego roszczeń. Problem ten został dostrzeżony również w orzecznictwie Trybunału
Konstytucyjnego, który w wyroku z 15 marca 2011r. w sprawie P7/09 stwierdził, że art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe
w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz
niektórych innych ustaw w związku z art. 244 § 1 kpc i art. 252 kpc w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu
urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków
wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z
art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20
Konstytucji.
Ustawodawca ostatecznie uznał argumenty przytoczone przez Trybunał Konstytucyjny za słuszne i dokonał
nowelizacji art. 95 ustawy Prawo bankowe poprzez dodanie ust. 1a, który stanowi, że moc prawna dokumentów
urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w
postępowaniu cywilnym. Przepis obowiązuje od 20 lipca 2013r.
Sąd nie zastosował w niniejszej sprawie art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe w brzmieniu obowiązującym w
dacie złożenia pozwu, uznając – zgodnie z uzasadnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 15 marca 2011r.
– że w części, w jakiej nadaje on moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg
rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu
cywilnym jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W
konsekwencji Sąd przyjął, że ciężar udowodnienia żądania tak co do zasady, jak i co do wysokości, spoczywa na stronie
powodowej.
Powód w, w ocenie Sądu, wykazał, że nabył skutecznie w drodze cesji od B. roszczenia wynikające z zawarcia przez B. z
pozwanym umowy kredytowej szczegółowo opisanej stanie faktycznym uzasadnienia. Na marginesie wskazać należy ,
że pozwany nie podniósł żadnego zastrzeżenia co do skuteczności zawarcia umowy cesji.
Stosunkiem zobowiązaniowym łączącym pozwanego z wierzycielem pierwotnym była umowa o kredyt konsumencki
w rozumieniu art. 29 i 30 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim.
Dopuszczony , na wniosek strony powodowej, biegły z zakresu rachunkowości wyliczył, iż wysokość roszczenia
dochodzonego przez powoda wynosi 184.751,56zł, na co składają się: należność główna ( kapitał 136.126,45zł) , odsetki
umowne 41.304,12 , odsetki ustawowe 7.320,99zł.
Podkreślenia wymaga fakt, że pozwany do momentu złożenia pozwu, nie kwestionował roszczenia powoda ani co do
zasady, ani co do wysokości. Świadczą o tym liczne pisma, jakie pozwany kierował do B. z prośbą o zmniejszenie raty
spłaty kredytu lub jego restrukturyzację.
Powód oprócz należności głównej z tytułu niespłaconego kredytu i odsetek domagał się zasądzenia od pozwanego
kwoty 316,48zł tytułem kosztów naliczanych zgodnie z § 19 ust 4 pkt. 2 umowy ( k. 82).
Wierzyciel pierwotny- B. i pozwany określili w zawartej umowie , że B. może dokonywać szereg czynności określonych
w umowie w celu poinformowania go o powstaniu zadłużenia oraz skłonienia do niezwłocznej spłaty tego zadłużenia
tj. wysyłać widomości tekstowe na telefon komórkowy , przeprowadzać rozmów telefonicznych, wysyłać przesyłki
listowne, przeprowadzać wizy. (§ 17 umowa k. 82)
Powód udowodnił, iż B. wysłał listownie pocztą jedną przesyłkę ( list polecony) stanowiącą wezwanie pozwanego do
zapłaty i informujące o stanie zadłużenia ( k. 94 – 95).
Zgodnie z taryfą czynności ( k. 85) dołączoną do umowy , taka czynność została wyceniona na kwotę 20zł plus
koszty przesyłki, które stanowią 4,20zł ( dane dotyczące kosztu przesyłki poleconej zaczerpnięte przez Sąd ze strony
internetowej poczty ).Powód, zdaniem Sądu, udowodnił więc koszty tylko do wysokości 24,20zł.
Reasumując powód udowodnił roszczenie do kwoty, łącznie 184.775,76zł. Sąd zasadzając należność główną związany
był przepisem art. 321 kpc.
W ocenie Sadu powód w myśl art. 6 kc udowodnił roszczenie do wysokości dochodzonej pozwem.
O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc w zw. z art. 482 kc od dnia wniesienia pozwu tj. od 11 marca 2013r.
O kosztach procesu Sąd orzekł w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażonej w art. 98 kpc.
Na koszty złożyły się opłata sądowa 2310 zł, wynagrodzenie biegłego 1.922zł, wynagrodzenie pełnomocnika 3.600zł
( § 6 pkt.6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu), opłata od pełnomocnictwa 17zł
Zgodnie z art. 113 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od
pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.922 zł tytułem nie uiszczonej części kosztów postępowania w sprawie.
Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, stosując przytoczone wyżej przepisy prawa.