D - Sąd Okręgowy w Gdańsku

Sygn. akt I C 903/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
zaoczny wobec pozwanych (...) Spółki z o.o. Spółki komandytowej we W., (...) Spółki z o.o. we W. i S. M.
Dnia 19 stycznia 2017r.
Sąd Okręgowy w Gdańsku I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący SSO Ewa Karwowska
Protokolant st. sekr. sąd. Danuta Szpanowska- Bartkowska
po rozpoznaniu w dniu 5.01.2017 r. w Gdańsku
sprawy z powództwa (...) S.A. w S.
przeciwko (...) Spółce z o.o. Spółce komandytowej we W., (...) Spółce z o.o. we W. , S. M. i R. N.
o zapłatę
I. Zasądza od pozwanych solidarnie (...) Spółki z o.o. Spółki komandytowej we W., (...) Spółki z o.o. we W. , S. M. i
R. N. na rzecz powoda (...) S.A. w S. kwotę 141 400 zł ( sto czterdzieści jeden tysięcy czterysta złotych) z ustawowymi
odsetkami od dnia 19.09.2014 r. do dnia zapłaty .
II.Zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 10 687 zł (dziesięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt siedem
złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.
III.Nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności wobec pozwanych (...) Spółki z o.o. Spółki komandytowej
we W., (...) Spółki z o.o. we W. i S. M. .
UZASADNIENIE
Powód (...) S.A. w S. wniósł powództwo o orzeczenie nakazem zapłaty, że pozwani (...) sp. z o.o. sp. k. we W., (...) sp.
z o.o. we W., S. M. i R. N. mają zapłacić solidarnie na rzecz powoda kwotę 141.400 zł wraz z ustawowymi odsetkami
od dnia 19.09.2014 r. do dnia zapłaty, kosztami postępowania i kosztami zastępstwa procesowego według norm
przepisanych, w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenie nakazu zapłaty. W wypadku wniesienia przez pozwanych
zarzutów, wniósł o utrzymanie w mocy nakazu zapłaty.
Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, iż zawarł z pozwanym (...) sp. z o.o. sp. k. we W. umowę o gwarancję
ubezpieczeniową, potwierdzoną polisą nr (...) z dnia 9.06.2009 r. wraz z aneksem z dnia 29.10.2009 r. Tytułem
zabezpieczenia ewentualnych roszczeń powoda z umowy, spółka wystawiła weksel własny in blanco poręczony przez
pozwanych (...) sp. z o.o. we W., S. M. i R. N.. Z uwagi na powstanie roszczeń w umowy gwarancji, powód wypełnił
weksel i pismem z dnia 3.09.2014 r. wezwał pozwanych do zapłaty solidarnie kwoty 141.400 zł i do wykupienia weksla
w terminie do dnia 18.09.2014 r. Pozwani nie wykonali jednakże powyższego zobowiązania.
.
W odpowiedzi na pozew pozwany R. N. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym
kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że weksel, na podstawie
którego powód dochodzi roszczenia jest nieważny, gdyż nie zawiera bezwarunkowego przyrzeczenia zapłaty, a jedynie
charakterystyczne dla weksla trasowanego polecenie zapłaty. W wekslu tym zamiast formuły "zapłacę" lub "zapłacimy"
użyto bowiem sformułowania "zapłaci". Pozwany wskazał zaś, że weksel zawierający polecenie zapłaty skierowane do
osoby trzeciej nie może być uznany za weksel własny, chociażby zamiarem wystawcy weksla było zaciągnięcie przez
siebie zobowiązania wekslowego.
Pozwany zarzucił także, że powód nie dopełnił czynności warunkujących skuteczne dochodzenie należności z weksla,
umożliwiające dłużnikom wekslowym dobrowolne spełnienie świadczenia lub złożenie protestu. Zarzucił również,
że przedstawienie do zapłaty dokonane zostało przez osobę nieuprawnioną, a tym samym nie było skuteczne.
Pełnomocnictwo procesowe nie uprawnia bowiem do dokonywania w imieniu mocodawcy czynności z zakresu prawa
wekslowego.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. udzieliła beneficjentowi (...) sp. z o.o. w K. gwarancji należytego usunięcia
wad lub usterek. Powyższa gwarancja została udzielona w związku z umową zawartą w dniu 16.07.2008 r. pomiędzy
(...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą we W. a (...) sp. z o.o. w K. na realizację zamówień w postaci wykonania instalacji
ogrzewania, wentylacji i sanitarnej dla inwestycji (...). Powód na podstawie udzielonej gwarancji gwarantował
beneficjentowi nieodwołalnie i bezwarunkowo, zapłatę za powstałe w okresie jej ważności zobowiązania pozwanej (...)
Spółki z o.o. Spółki komandytowej wynikającej ze wskazanej umowy ( z wyłączeniem kar umownych i odsetek) do
wysokości 183.500 zł w przypadku ich nieusunięcia lub nienależytego usunięcia przez zobowiązanego wad lub usterek
powstałych w przedmiocie umowy. Na potwierdzenie powyższej umowy wystawiona została polisa nr (...).
Zgodnie z pkt (...) umowy wypłata z tytułu gwarancji miała nastąpić na pierwsze żądanie zapłaty zawierające kwotę
roszczenia, pod warunkiem dostarczenia gwarantowi dokumentów potwierdzających, że osoby, które podpisały
wezwanie do zapłaty w imieniu beneficjenta uprawnione są do jego reprezentowania, kopii obustronnie podpisanego
końcowego protokołu odbioru stwierdzającego należyte wykonanie przedmiotu umowy, oświadczenie beneficjenta, że
pomimo pisemnego wezwania, zobowiązany nie usunął w terminie wad i usterek powstałych w przedmiocie umowy.
Na podstawie aneksu do umowy, jaki został podpisany w dniu 28.10.2009 r. zmianie uległa kwota gwarancji i wynosiła
196.648 zł.
Zgodnie z § 11 Ogólnych Warunków Umów o Gwarancje Ubezpieczeniowe - z chwilą wypłaty świadczenia pieniężnego
Beneficjentowi (...) przysługiwało w stosunku do zobowiązanego roszczenie o zwrot wypłaconego świadczenia,
powiększonego o poniesione przez nią koszty związane z jego wypłatą wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
liczonymi od dnia następnego po dniu wypłaty świadczenia lub poniesienia kosztów.
Wskazano, że decyzja gwaranta o wypłacie świadczenia pieniężnego beneficjentowi jest wiążąca dla zobowiązanego
i nie może być przez niego podważana, jeśli wypłata nastąpiła w ramach terminowo zgłoszonego przez beneficjenta
żądania zapłaty, a do żądania tego zostały dołączone wszystkie dokumenty wymagane postanowieniami udzielonej
gwarancji.
Dowody: Gwarancja należytego usunięcia wad lub usterek k. 92 - 94, aneks do umowy k. 95, OWU k. 96-97, polisa
k. 98-99, wniosek o zawarcie umowy k. 100-102.
Jako zabezpieczenie ewentualnych roszczeń gwaranta wobec zobowiązanego z tytułu umowy o gwarancję
ubezpieczeniową na rzecz powoda ustanowione zostało przez (...) Sp. z o.o. sp. k. we W. - zabezpieczenie w postaci
weksla niezupełnego poręczonego przez pozwanych (...) Spółka Jawna, w imieniu której podpis złożył S. M. i R. N., S.
M. i R. N. - jako wspólnicy spółki (...) Społka Jawna oraz (...) sp. z o.o. we W., w imieniu której podpis złożył prezes
zarządu R. N..
Jak wynikało z załączonej do weksla deklaracji, przekazując weksel powodowi pozwani zezwoli, aby jako posiadacz
tego weksla wpisał klauzulę "bez protestu" oraz wypełnił ten weksel w każdym czasie na sumę odpowiadającą kwocie
ich zadłużenia z tytułu umowy o gwarancję bankową, zaopatrzył go datą płatności według swego uznania oraz
przedstawił weksel do zapłaty, zawiadamiając o tym pozwanego listem poleconym wysłanym na 7 dni przed terminem
płatności na wskazane w tym dokumencie adresy.
Okoliczność bezsporna (weksel in blanco wraz z deklaracją wekslową k. 7 , 34)
Pismem z dnia 3.02.2014 r. beneficjent gwarancji (...) sp. z o.o. wezwał powoda na podstawie postanowień Gwarancji
Ubezpieczeniowej do zapłaty kwoty 69.800 zł. Powód uiścił na rzecz spółki powyższą kwotę w dniu 25.03.2014 r.
Jednocześnie pismem z dnia 2.04.2014 r. powód wezwał pozwaną (...) sp. zo.o. sp. k. z siedzibą we W. do zapłaty
tej kwoty.
Pismem z dnia 31.03.2014 r. beneficjent gwarancji (...) sp. z o.o. wezwał powoda na podstawie postanowień Gwarancji
Ubezpieczeniowej do zapłaty dalszej kwoty 71.600 zł. W związku z powyższym powód w dniu 12.05.2014 r. dokonał
wpłaty żądanej przez beneficjenta gwarancji kwoty w wysokości 71.600 zł.
Z uwagi na fakt, że pozwana Spółka (...) sp. z o.o. sp. k. we W. nie zwróciła na rzecz powoda wskazanych kwot powód
w dniu 3.09.2014 r. wypełnił weksel na kwotę 141.400 zł i wezwał wystawcę weksla oraz jego poręczycieli do zapłaty
tej kwoty w terminie do dnia 18.09.2014 r. Pozwani nie ustosunkowali się jednak do treści wezwania zapłaty i wykupu
weksla.
Dowody: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania k. 35 - 38, wezwanie do zapłaty z dnia 3.02.2014 r. k. 103 -104
wraz z dokumentami (wykazem nieusuniętych usterek) k. 105, potwierdzenie zapłaty kwoty 69.800 zł k. 113, wezwanie
do zapłaty z dnia 2.04.2014 r. k. 114 wraz z potwierdzeniem nadania k. 116, wezwanie do zapłaty z dnia 31.03.2014 r.
k. 117 -118 wraz z wykazem nieusuniętych usterek k. 119, potwierdzenie wpłaty kwoty 71.600 zł k. 129.
Sąd zważył, co następuje:
Powyższy stan faktyczny, pozostawał pomiędzy stronami praktycznie bezsporny. Sąd ustalił go w oparciu o dokumenty
dostarczone przez strony, których wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu. Strona pozwana kwestionowała
jedynie ważność samego weksla in blanco, podając, że niezachowane zostały warunki formalne ważności weksla.
Argumentacja ta okazała się jednakże niezasadna w świetle obowiązujących przepisów prawa i ugruntowanego
orzecznictwa Sądu.
W rozpoznawanej sprawie strony nie kwestionowały okoliczności dotyczących wystawienia przez (...) sp. z o.o. sp.
k. we W. weksla przekazanego stronie powodowej, który zabezpieczał spłatę ewentualnych roszczeń wynikających
z umowy gwarancji z dnia 16.07.2008 r. Bezsporny był również fakt, że wystawca weksla złożył wraz z wekslem
deklarację wekslową, w której upoważnił powoda do wypełnienia weksla na sumę odpowiadającą kwocie należności z
tytułu umowy gwarancji i do opatrzenia go datą i miejscem wystawienia oraz datą płatności według własnego uznania,
natomiast pozostali pozwani, jako poręczyciele wekslowi, na powyższe wyrazili zgodę. Poza sporem pozostawało
również to, że pozwani nie spłacili na rzecz powoda żadnych kwot, jakie powstały w związku z wypełnieniem weksla.
Istota sporu sprowadzała się zaś do oceny ważności zobowiązania wekslowego. Pozwany R. N., który jako jedyny złożył
odpowiedź na pozew, twierdził bowiem, że załączony do pozwu weksel nie zawierał wszystkich wymaganych ustawą
elementów. Nadto wskazywał, że nieuzasadnione jest dochodzenia roszczenia wynikającego z weksla od pozwanych,
będących poręczycielami, z uwagi na nieprzedstawienie im weksla do zapłaty w odpowiedniej formie.
W ocenie Sądu, powyższe zarzuty były jednak nieuzasadnione i powództwo zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 30 ustawy z dnia 28 maja 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. z 1936 r. Nr 37, poz. 282 ze zm.) zapłatę
weksla można zabezpieczyć poręczeniem wekslowym (aval) co do całości sumy wekslowej lub co do jej części. W
myśl art. 32 powołanej ustawy poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył. W myśl art.
48 pkt 2 posiadacz weksla może żądać od zobowiązanego między innymi przy wekslach, wystawionych i płatnych w
Polsce, odsetek ustawowych od dnia płatności. Przepisy powyższe - zamieszczone w części ustawy dotyczącej weksla
trasowanego na mocy art. 103 Prawa wekslowego mają odpowiednie zastosowanie do weksla własnego.
Z powyższych przepisów wynika, że wystawca weksla własnego był obowiązany do zapłaty sumy wekslowej, a nadto
w przypadku nie zapłacenia weksla - do spełnienia świadczeń ubocznych wymienionych w art. 48, zaś analogiczne
zobowiązanie ciążyło na pozwanych (...) sp. z o.o., S. M. i R. N., jako poręczycielach wekslowych. Odpowiedzialność
wyżej wymienionych pozwanych jest solidarna, albowiem według art. 47 ww. ustawy - kto weksel wystawił, przyjął,
indosował lub zań poręczył, odpowiada wobec posiadacza solidarnie, zaś posiadacz może dochodzić roszczeń
przeciwko jednemu, kilku lub wszystkim dłużnikom bez potrzeby zachowania porządku, w jakim się zobowiązali.
Podstawą oceny roszczeń posiadacza weksla, w odniesieniu do poręczycieli wekslowych było niewątpliwie
zobowiązanie wekslowe (poręczenie wekslowe), mające abstrakcyjny charakter, niezależny od umowy łączącej go
z osobą, za którą poręcza oraz od stosunku kazualnego łączącego wystawcę z uprawnionym na podstawie weksla.
Specyfika bytu prawnego poręczenia wekslowego zależy bowiem wyłącznie od istnienia podpisu na wekslu (uchwała
SN z dn. 31.05.1994 r., sygn. III CZP 75/94, OSNC 1994/12//238). Wadliwość stosunku podstawowego nie ma więc
wpływu na ważność zobowiązania poręczyciela, a wierzyciel może domagać się od niego zapłaty powołując się jedynie
na treść weksla. Istotne dla zakresu dopuszczalnych zarzutów poręczyciela jest, iż poręczyciel wekslowy nie może
powoływać się na zarzuty subiektywne, tj. wynikające ze stosunku podstawowego, łączącego dłużnika z wierzycielem.
Jest natomiast uprawniony do podnoszenia zarzutów m. in. formalnych wskazujących na to, że weksel nie odpowiada
wymogom przewidzianym w art. 101 prawa wekslowego (wyrok SN z dn. 5.05.2005 r., sygn. III CK 520/04, OSNCP
2006 poz. 67). Z powyższego wynika zatem jednoznacznie, iż zobowiązanie pozwanego R. N. względem powoda
powstało z chwilą złożenia podpisu na wekslu i uzyskało byt samodzielny po jego wypełnieniu przez (...) S.A. w S., z tym
że jego wysokość była determinowana aktualnym na dzień wypełnienia weksla stanem zadłużenia (...) Sp. z o.o. sp. k.
W okolicznościach przedmiotowej sprawy niezasadny okazał się jednak zarzut R. N. dotyczący nieważności weksla z
uwagi na niezachowanie wymogów formalnych, jakie wynikają z ustawy. Zdaniem Sądu, weksel przedstawiony przez
powoda zawiera wszystkie elementy, jakie powinien posiadać zgodnie z art. 101 Prawa wekslowego, a zatem:
1) nazwę "weksel" w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono;
2) przyrzeczenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej;
3) oznaczenie terminu płatności;
4) oznaczenie miejsca płatności;
5) nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana;
6) oznaczenie daty i miejsca wystawienia wekslu;
7) podpis wystawcy wekslu.
W ocenie Sądu, użycie końcówki fleksyjnej "zapłaci" zamiast "zapłacę" nie wpływa na ważność weksla. Co prawda,
biorą pod uwagę, że był to weksel własny odmiana wskazanego czasownika była nieco nieprecyzyjna, jednakże nie
oznacza to w żadnej mierze, że nie można było tego słowa interpretować w kategoriach bezwarunkowego przyrzeczenia
zapłaty. Formalny charakter zobowiązania wekslowego wprawdzie nie pozwala na badanie na podstawie art. 65 § 2 k.c.
rzeczywistej woli stron kreujących zobowiązanie wekslowe, jednak nie wyłącza wykładni tekstu weksla (wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2005 r., I CK 111/05). Jak wskazał natomiast Sąd Najwyższy, podejmując uchwałę z
dnia 23 kwietnia 1993 r. III CZP 7/93, wykładnia tekstu weksla nie jest wyłączona, w szczególności co do oczywistych
błędów w pisowni, łączeniu lub odmianie poszczególnych wyrazów zawartych w treści weksla (OSNC 1993/11/199).
Biorąc zatem pod uwagę, że w niniejszej sprawie w treści weksla nie wymieniono osoby trasata, a w miejscu
przeznaczonym na podpis wystawcy weksla podpisała się tylko jedna osoba (w imieniu (...) Sp. zo.o. Sp. K. -prezes
zarządu R. N.), należało uznać, że weksel ma charakter weksla własnego zawierającego obowiązkowy element w postaci
bezwarunkowego przyrzeczenia wystawcy zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej. Niewłaściwa odmiana czasownika
"zapłacić" nie wpływała zatem na ważność samego zobowiązania. Oczywistym jest, że funkcja tego słowa w wypadku
weksla trasowanego wyraża bowiem istotę bezwarunkowego polecenia zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej, a w
wypadku weksla własnego - przyrzeczenia takiej zapłaty. W tej sytuacji braki lub inne błędy wskazanego czasownika
muszą być oceniane w całym kontekście weksla. To oczywiste, gdyż - jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy w orzeczeniu z
dnia 28 czerwca 1935 r. C III 231/34 - nie można uznać weksla za nieważny tylko z powodu błędów ortograficznych
lub gramatycznych, albo z powodu użycia niewłaściwego wyrazu lub niewłaściwej formy gramatycznej, jeżeli całość
tekstu weksla nie pozostawia wątpliwości, że jest on zgodny z przepisami Prawa wekslowego i zwyczajami w obrocie
wekslowym.
Za bezzasadny uznać należało kolejny zarzut pozwanego dotyczący niezachowania przez stronę powodową
aktów zachowawczych, umożliwiających dłużnikom wekslowym dobrowolne spełnienie świadczenia, czemu służy
przedstawienie weksla do zapłaty oraz złożenie protestu. Z przedstawionych w sprawie dokumentów wynikało,
że powód zgodnie z treścią deklaracji wekslowej pismem z dnia 3.09.2014 r. wezwał wystawcę weksla oraz jego
poręczycieli do zapłaty kwoty w łącznej wysokości 141.400 zł, wskazując, że sumę taką zapłacił na rzecz (...) sp. z o.o. sp.
k. w K. z tytułu umowy gwarancji należytego usunięcia wad lub usterek z dnia 9.06.2009 r. Jednocześnie poinformował
o wypełnieniu go zgodnie z deklaracją wekslową i wskazał termin zapłaty na 18.09.2014 r. Powyższe wezwania zostały
wysłane na adresy zamieszkania i adresy siedzib, które wskazane zostały w samej deklaracji wekslowej. Jak słusznie
wskazał pozwany przedstawienie weksla do zapłaty nie łączy się z koniecznością fizycznego okazania "dla oczu"
dłużnikowi głównemu weksla, a zatem samo wysłanie na podany adres korespondencyjny uznać należy za skuteczne.
Niesłuszne jest również twierdzenie, że przedstawienie weksla do zapłaty dokonane przez pełnomocnika powoda nie
odniosło skutków prawnych. Powód przedstawił bowiem pełnomocnictwo, załączone do wezwania, które upoważniało
do występowania w imieniu Zarządu (...) S.A. z siedzibą w S. w zakresie spraw windykacyjnych, w tym pozasądowych
oraz do występowania w imieniu spółki przed sądami i organami egzekucyjnymi, organami administracji i innymi
urzędami - w sprawach o zapłatę związanych z prowadzoną przez spółkę działalnością. Zakresem zatem obejmowało
ono czynności związane z przedsądowym dochodzeniem należności z weksla.
Z tego względu, mając na uwadze, że zobowiązanie wekslowe było ważne, a R. N. tego zobowiązania nie spełnił,
roszczenie w stosunku do niego było w pełni uzasadnione w świetle przedstawionych okoliczności sprawy.
Odnośnie powództwa skierowanego przeciwko pozostałym pozwanym, zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie zaszły
podstawy do wydania wyroku zaocznego. Zgodnie, bowiem z art. 339 §1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na
posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny.
Jednakże, pomimo niestawiennictwa pozwanego na rozprawie sąd nie może wydać wyroku zaocznego, jeżeli: pozwany
żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie
(art. 340 k.p.c.), albo sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność pozwanego jest
wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć (art. 214 §
1 k.p.c.). Sąd nie wyda ponadto wyroku zaocznego, jeżeli na pierwszej rozprawie, poza pozwanym, nieobecny jest także
powód, który nie żądał rozpoznania sprawy w swej nieobecności, gdyż w tym przypadku sąd zawiesza postępowanie
(art. 177 § 1 pkt 5 k.p.c.).
W niniejszej sprawie pozwani - (...) sp. z o.o. sp.k. (wystawca weksla) oraz poręczyciele - (...) sp. z o.o. i S. M. w
żaden sposób nie wdali się w spór co do istoty sprawy, nie stawili się także na rozprawę pomimo, iż byli o jej terminie
prawidłowo zawiadomieni, nie złożyli też odpowiedzi na pozew ani w żaden inny sposób nie zajęli stanowiska w
sprawie. Nie wnieśli również o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności. Okoliczności sprawy nie wskazują
także, aby zaistniały jakieś szczególne przeszkody uniemożliwiające im stawiennictwo na wezwanie Sądu. Zatem w
świetle powyższych okoliczności zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego.
Zgodnie z art. 339 § 2 k.p.c. w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach
faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą chyba,
że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niewątpliwie, w stosunku
do wymienionych pozwanych aktualna pozostaje argumentacja przytoczona wyżej w stosunku do R. N.. Wobec
uznania, że przedstawiony w sprawie weksel spełniał wymogi formalne, Sąd nie znalazł podstaw, by kwestionować
odpowiedzialność zarówno wystawcy weksla jak i pozostałych poręczycieli. Wynikała ona wprost z omówionych już
wyżej przepisów prawa.
Dodatkowo wskazać jedynie należy, że w stosunku do wystawcy weksla, odpowiedzialność wynikała również wprost ze
stosunku podstawowego, jaki łączył beneficjenta gwarancji ( (...) sp. z o.o.) z dłużnikiem zobowiązanym do wykonania
świadczenia zabezpieczonego gwarancją (pozwana spółka (...) sp. z o.o. sp.k.). Należało mieć bowiem na uwadze, że
z postanowień umowy gwarancji jasno wynikało, że gwarant (powód) zobowiązał się nieodwołalnie i bezwarunkowo
do wypłacenia beneficjentowi gwarancji kwoty do wysokości określonej w gwarancji po otrzymaniu pierwszego
pisemnego żądania, zawierającego kwotę roszczenia, pod warunkiem dostarczenia gwarantowi, dokumentów
wymienionych w ust. 6 gwarancji. Z chwilą wypłaty świadczenia pieniężnego beneficjentowi powódce przysługiwało
stosunku do zobowiązanego roszczenie o zwrot wypłaconego świadczenia, powiększonego o poniesione przez nią
koszty związane z jego wypłatą wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu
wypłaty świadczenia lub poniesienia kosztów (§ 11 Ogólnych Warunków Umów o Gwarancje Ubezpieczeniowe).
Stosunek prawny gwarancji ubezpieczeniowej nie został wprawdzie przez ustawodawcę uregulowany wprost w
sposób oddający jego źródło, elementy istotne, treść i formę. Sama dopuszczalność udzielenia przez ubezpieczyciela
gwarancji nie budzi jednak wątpliwości. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16.04.1996 r., II CRN
38/96, OSNC 1996/9/122, przedmiotem działalności zakładów ubezpieczeń (zgodnie z aktualnym brzmieniem art.
805 § 1 k.c. ubezpieczycieli) może być także udzielania przez te zakłady gwarancji samoistnych, nieodwołalnych,
bezwarunkowych i płatnych na pierwsze żądanie. Samoistność gwarancji oznacza istnienie abstrakcyjnej więzi
prawnej pomiędzy wystawcą gwarancji (gwarantem) a jej odbiorcą (beneficjentem, gwarantariuszem), niezależnej
od stosunku podstawowego łączącego ubezpieczyciela ze zleceniodawcą gwarancji oraz niezależną od stosunku
prawnego łączącego beneficjenta ze zleceniodawcą (por. uchwałę pełnego składu IC SN z dnia 28.04.1995 r., III CZP
166/94, OSNC 1995/10/135). Zobowiązanie wynikające z udzielenia gwarancji ma charakter nieakcesoryjny, tj. nie
jest uzależnione od stanu realizacji pierwotnego zobowiązania, inaczej mówiąc zakres świadczenia gwaranta nie jest
uzależniony od zakresu zobowiązania ciążącego na zleceniodawcy gwarancji). Konsekwencją takiego stanowiska jest
przyjęcie, że przy ocenie powstania obowiązku zapłaty po stronie gwaranta Sąd nie bada przesłanek o charakterze
materialnym, dotyczących wykonania zobowiązania, które zabezpieczać miała gwarancja. Faktycznie zatem Sąd nie
bada zarzutów ze stosunku podstawowego, czyli tego który łączył powoda z wykonawcą robót. Niedopuszczalne było
zatem analizowanie, czy wykonawca faktycznie dopuścił się należytego wykonania zobowiązania.
Mając zatem na uwadze, że powód w niniejszej sprawie wykazał - przedstawiając potwierdzenie zapłaty - że uiścił na
rzecz (...) sp. z o.o. kwotę w łącznej wysokości 141.400 zł, niewątpliwie na sumę tą mógł wypełnić weksel.
W świetle powyższego, Sąd na podstawie powołanych przepisów zasądził solidarnie od pozwanych kwotę 141.400 zł
wraz z odsetkami od dnia 19.09.2014 r. do dnia zapłaty.
O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 48 pkt 2 wskazanej wyżej ustawy, zgodnie z którym odsetek można domagać
się od dnia płatności. Mając na uwadze, że na wekslu data płatności określona została na 18.09.2014 r. niewątpliwie
żądanie powoda było w pełni uzasadnione.
O kosztach, orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., 98 § 1 i § 3 k.p.c., zasądzając od pozwanych solidarnie na rzecz
powoda kwotę 10.687 zł, tytułem kosztów procesu, na którą to kwotę składały się koszty poniesionej przez powoda
opłaty sądowej w wysokości 7.070 zł i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł oraz opłaty od udzielonego
pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego została ustalona na podstawie § 6
pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie Rozporządzenie Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz.U. z 2013 r., nr. 163, poz. 1348).
Wyrok w niniejszej sprawie wydany jest w stosunku do (...) sp. z o.o. sp. k., (...) sp. z o.o. i S. M. - wyrokiem zaocznym, w
związku z czym stosownie do treści art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. zaopatrzony został w rygor natychmiastowej wykonalności,
o czym orzeczono w punkcie III wyroku.