CIT - Taxonline.pl
Transkrypt
CIT - Taxonline.pl
FS Tax Monthly Poland Nr 5, maj 2011 CIT Wydatek związany z wypłatą wynagrodzenia z tytułu umorzenia udziałów nie stanowi kosztu uzyskania przychodów W dniu 5 maja 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wydał wyrok (sygn. akt I SA/Gd 191/11), w którym stwierdził, że wydatki spółki poniesione z tytułu nadwyżki wypłaconej udziałowcom ponad wartość nominalną umarzanych udziałów nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. Wyrok został wydany w sprawie spółki, która zamierza nawiązać współpracę z inwestorem. Koniecznym warunkiem podjęcia tej współpracy było jednak umorzenie udziałów należących do określonych udziałowców spółki. Z tytułu umorzenia, spółka wypłaciła tym udziałowcom wynagrodzenie, którego wysokość przewyższała wartość nominalną posiadanych przez nich udziałów. Spółka powzięła wątpliwość, czy wypłacona nadwyżka wynagrodzenia ponad wartość nominalną udziałów może zostać przez nią zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie Spółki, skoro z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. c ustawy o CIT wynika, iż kwota wypłaconego wynagrodzenia z tytułu umorzenia udziałów, odpowiadająca ich wartości nominalnej nie stanowi kosztów uzyskania przychodów, to - a contrario - należy uznać, że wypłacona nadwyżka ponad wartość umarzanych udziałów powinna stanowić koszt podatkowy. Organ podatkowy nie zgodził się z tym stanowiskiem, uznając, że poniesiony przez Spółkę wydatek jest związany z umorzeniem udziałów i nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Spółka zaskarżyła interpretację indywidualną do WSA w Gdańsku, który oddalił skargę. Zdaniem sądu, organ dokonał prawidłowej interpretacji art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. c ustawy o CIT. Przepis ten stanowi, iż za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wydatków poniesionych na umorzenie kapitału. Nie dotyczy on przy tym jedynie wydatków bezpośrednio związanych z umorzeniem kapitału, ale obejmuje wszystkie wydatki, które są związane z tą czynnością. Wydatki poniesione na organizację wyjazdów dla obecnych lub potencjalnych kontrahentów stanowią koszty uzyskania przychodów W dniu 17 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną (sygn. IPPB5/423-267/11-4/RS), w której stwierdził, że wydatki ponoszone przez podatnika na organizację wyjazdów dla obecnych oraz przyszłych kontrahentów, podczas których promowane są świadczone przez niego usługi, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Jak zauważył organ, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty promocji, reklamy i marketingu, które mogą być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, ich cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych czy też poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 FS Tax Monthly Polska PwC Nr 5, maj 2011 Strona 2 ustawy o CIT, nie uważa się natomiast za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w tym w szczególności wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym także napojów alkoholowych. Z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „reprezentacji”, należy zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa odnieść się do definicji słownikowej tego pojęcia, które zdefiniowane zostało jako „wystawność” i „okazałość”. Jeżeli zatem ponoszone przez podatnika w związku z organizacją wyjazdów wydatki mają na celu rozpowszechnianie informacji o oferowanych produktach i dostępnej technologii – co w konsekwencji wpływa na zwiększenie popytu na oferowane przez niego usługi - a jednocześnie nie mają one charakteru wydatków reprezentacyjnych, to wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. VAT W skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie musi wchodzić nieruchomość W dniu 27 maja 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok (sygn. akt III SA/Wa 2982/10), w którym uznał, że brak tytułu prawnego do nieruchomości w składzie zespołu składników majątkowych nie wyklucza uznania tego zespołu za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT (dalej: ZCP) w sytuacji, gdy składniki majątku spełniają przesłanki wymienione w powołanym przepisie i pozwalają na samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej. Wyrok został wydany w sprawie dotyczącej banku, który zamierzał nabyć składniki majątku od spółki znajdującej się wraz z nim w jednej grupie kapitałowej. W skład nabywanego majątku nie miało jednak wchodzić prawo własności lub jakikolwiek inny tytuł prawny do nieruchomości, w której prowadzona była działalność zbywcy. Bank powziął wątpliwość, czy opisana transakcja będzie sprzedażą ZCP. Dlatego też zwrócił się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w tym zakresie. We wniosku przedstawił własne stanowisko, zgodnie z którym składniki majątku będące przedmiotem transakcji spełniają przesłanki uznania ich za ZCP, w tym w szczególności są one wyodrębnione pod kątem finansowym i organizacyjnym. Organ interpretacyjny nie zgodził się ze stanowiskiem banku, stwierdzając, że opisany przez niego zespół składników majątkowych nie może zostać uznany za ZCP w rozumieniu art. 2 ustawy o VAT, ponieważ przedmiotem transakcji nie będzie prawo własności lub inny tytuł prawny do nieruchomości. Składniki te nie będą mogły zostać zatem wykorzystane do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Niekorzystną interpretację bank zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który uwzględnił skargę. Jak zauważył sąd, z przepisu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT nie wynika, że występowanie tytułu prawnego do nieruchomości wśród składników majątku będących przedmiotem transakcji jest konieczną przesłanką uznania tych składników za ZCP. FS Tax Monthly Polska PwC Nr 5, maj 2011 Strona 3 Usługi rzeczoznawcy nie są usługami ubezpieczeniowymi, zwolnionymi od VAT W dniu 20 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną (sygn. ILPP2/443-263/11-4/AW), w której stwierdził, że usługi likwidacji szkód świadczone na rzecz ubezpieczyciela nie są usługami ubezpieczeniowymi korzystającymi ze zwolnienia od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 oraz na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy o tym podatku. Interpretacja została wydana na rzecz spółki świadczącej na rzecz zakładu ubezpieczeń usługi likwidacji szkód, obejmujące ustalenie przyczyn i okoliczności zajścia zdarzeń przewidzianych w umowie ubezpieczenia, a także ustalanie wysokości i rozmiaru szkód oraz odszkodowań i innych świadczeń należnych ubezpieczonym i poszkodowanym. Zdaniem organu, opisane usługi nie stanowią czynności ubezpieczeniowych, które charakteryzują się tym, że ubezpieczyciel w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej zobowiązuje się, że w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia spełni na rzecz ubezpieczonego świadczenie określone w momencie zawarcia umowy. Czynność ubezpieczeniowa w każdym wypadku związana będzie z istnieniem stosunku umownego między ubezpieczycielem a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast pomiędzy wnioskodawcą a jego klientami nie istnieje stosunek prawny ubezpieczenia. Wnioskodawca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka. W konsekwencji wykonywane przez niego czynności nie stanowią usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Rozpoznawanie potrzeb finansowych, inwestycyjnych lub ubezpieczeniowych podlega zwolnieniu od VAT W dniu 6 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną (sygn. IPPP2/443-79/11-3/MM), w której zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy zakładającym, że usługi polegające na rozpoznawaniu potrzeb finansowych, inwestycyjnych lub ubezpieczeniowych klientów banku, świadczone na jego rzecz oraz usługi polegające na przekazywaniu klientowi rzetelnej informacji o produktach oferowanych przez banki, w szczególności o warunkach udzielania kredytów i pożyczek, zawierania umów ubezpieczenia oraz o zasadach uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych, są usługami zwolnionymi od VAT. Jak zauważył organ, czynności wykonywane przez wnioskodawcę mają na celu kwalifikację klienta pod kątem możliwości zawarcia przez niego konkretnej umowy z bankiem. Zawarcie umowy poprzedzane jest wyborem odpowiedniej oferty, co wymaga zbadania indywidualnych potrzeb klienta oraz jego kondycji finansowej. Znajomość podstawowych informacji na temat konsumenta usługi oferowanej przez bank ma więc charakter kluczowy. Dlatego też należy uznać, że świadczone przez wnioskodawcę usługi są usługami pośrednictwa finansowego, zwolnionymi od VAT na podstawie art. 41 oraz art. 43 ust. 1 pkt 38 oraz ustawy o VAT. FS Tax Monthly Polska PwC Nr 5, maj 2011 Strona 4 PCC Usługi cash-poolingu nie podlegają PCC W dniu 16 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną (sygn. IPPB2/436-96/11-2/AF), w której stwierdził, że usługi cash-poolingu nie podlegają opodatkowaniu PCC. Jak zauważył organ, ustawodawca nie wymienił umowy cash-poolingu w katalogu czynności i zdarzeń podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Organ stwierdził ponadto, że konstrukcja umowy cash-poolingu, będącego sposobem gospodarowania wolnymi środkami finansowymi uczestniczących podmiotów zawiera w sobie pewne elementy pożyczki, nie wyczerpując jednak istotnych jej znamion. Z tytułu uczestnictwa w cash-poolingu, wszystkie podmioty uzyskują określone prawa i obowiązki, brak jest jednak zobowiązania do przeniesienia określonej ilości pieniędzy na określony w umowie podmiot. Czynności tego typu nie można również zakwalifikować jako umowy sprzedaży lub depozytu nieprawidłowego. Tym samym wszelkie czynności dokonywane w ramach umowy nie będą podlegały opodatkowaniu PCC. Prace legislacyjne Nowelizacja ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw Z dniem 2 czerwca 2011 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Wprowadzone aktem zmiany, poza regulacjami zawartymi w ustawie o rachunkowości, dotyczą również przepisów ustawy o PIT, ustawy o CIT, kodeksu spółek handlowych oraz ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym. Zasadniczym celem nowelizacji jest ograniczenie obowiązków przedsiębiorców, którzy zdecydowali się na zawieszenie prowadzonej działalności gospodarczej. Przedsiębiorca zawieszający działalność w danym roku obrotowym nie będzie zobowiązany do zamknięcia księgi rachunkowej i sporządzenia sprawozdania finansowego wraz z zakończeniem tego roku. Wyjątek od tej reguły stanowić będą sytuacje, kiedy przedsiębiorca będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych lub też wystąpią inne zdarzenia wywołujące skutki o charakterze majątkowym lub finansowym, wymagające ujęcia w księdze rachunkowej. Ustawa wprowadza również modyfikację definicji „samochodu osobowego” na gruncie przepisów o podatkach dochodowych. W latach 2011 i 2012 z niewielkimi modyfikacjami wiążąca będzie definicja obowiązująca do 31 grudnia 2010 r., natomiast istotne zmiany zajdą w tym zakresie w roku 2013. Ustawa wprowadza także modyfikacje w zakresie katalogu przesłanek, których spełnienie jest konieczne, aby zastosować zwolnienie od CIT w stosunku do: przychodów z odsetek, przychodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, przychodów z praw do projektów wynalazczych, przychodów z praw do znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również do przychodów ze sprzedaży tych praw, FS Tax Monthly Polska PwC Nr 5, maj 2011 Strona 5 przychodów z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, przychodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, przychodów z know-how. Powstały założenia do projektu ustawy o funduszu stabilizacyjnym Celem projektu ustawy o funduszu stabilizacyjnym jest wzmocnienie stabilności sektora instytucji finansowych prowadzących działalność depozytowo – kredytową. Przewidziano w nim m.in. utworzenie w ramach sektora finansów publicznych Funduszu Stabilizacyjnego, będącego państwowym funduszem celowym. Fundusz Stabilizacyjny miałby być zasilany z tzw. opłaty ostrożnościowej – powtarzalnego, obowiązkowego świadczenia o charakterze publicznoprawnym. Projekt zakłada, że opłata ostrożnościowa pobierana będzie od banków krajowych, oddziałów instytucji kredytowych, oddziałów banków zagranicznych oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo – kredytowych, dwukrotnie w ciągu każdego roku. Każda instytucja zobowiązana do jej wniesienia miałaby obliczać wysokość należnej opłaty we własnym zakresie. Z nieoficjalnych informacji PAP wynika, że w najbliższych tygodniach projekt trafi do konsultacji międzyresortowych i społecznych. Celem twórców projektu jest jego przyjęcie przez Radę Ministrów oraz parlament jeszcze w trakcie bieżącej kadencji. Z nieoficjalnych informacji wynika również, że obowiązek wnoszenia opłaty ostrożnościowej miałby obowiązywać już od 1 stycznia 2012 roku. Kontakt z nami Camiel van der Meij (022) 523 4959 [email protected] Tomasz Szczepanik (022) 523 4896 [email protected] Jakub Żak (022) 523 4792 [email protected] Robert Jurkiewicz (022) 523 4653 [email protected] Wiktor Szczypiński (022) 523 4969 [email protected]