D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego Warszawa

Sygn. akt VI Ka 565/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 września 2016 r.
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :
Przewodniczący: SSO Jacek Matusik (spr.)
protokolant sekr. sądowy Łukasz Sierdziński
przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera
po rozpoznaniu dnia 19 września 2016 r.
sprawy A. T. córki H. i K., ur. (...) w W.
oskarżonej za przestępstwo z art. 177 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie
z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt IV K 740/14
uchyla zaskarżony wyrok i uznając, że czyn oskarżonej polegał na tym, iż: w dniu 17 marca 2014r. w W. na ulicy (...),
nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa
w ruchu lądowym wyrażone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1 i 2 pkt 3 i art. 44 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997
r. Prawo o Ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki M. nr rej. (...) w wyniku nie
utrzymania niezbędnego odstępu do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego
ją pojazdu spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i doprowadziła do zderzenia z samochodem
marki O. nr rej. (...), kierowanym przez B. P., co wyczerpuje znamiona wykroczenia
z art. 86 § 1 kw i na podstawie art. 5 § 1 k pkt 4 kpsw w zw. z art. 45 § 1 kw postępowanie przeciwko A. T. umarza;
wydatkami za postępowanie w sprawie obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt VI Ka 565/16
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 16 grudnia 2015 roku (sygn. akt IV
K 740/14), warunkowo umorzono postępowanie przeciwko A. T. o czyn z art. 177 § 1 k.k.
Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca oskarżonej, która wyrokowi temu zarzuciła obrazę przepisów
postępowania oraz wynikający z tego błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który to błąd
sprowadzał się do wadliwego ustalenia, obrażeń ciała, jakich doznała pokrzywdzona w wyniku wypadku drogowego
spowodowanego przez oskarżoną.
Podnosząc takie zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia
zarzucanego jej czynu.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Chociaż apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonej podnosi zasadne zarzuty, to jednak zawarty w niej wniosek
o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu nie mógł zostać
uwzględniony.
Na wstępie wskazać należy, że w realiach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że A. T. w dniu 17 marca 2014 r. w
W. na ulicy (...), nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym wyrażone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust.
1 i 2 pkt 3 i art. 44 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o Ruchu drogowym w ten sposób, że kierując
samochodem osobowym marki M. nr rej. (...) w wyniku nie utrzymania niezbędnego odstępu do uniknięcia zderzenia
w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego ją pojazdu doprowadziła do zderzenia z, kierowanym przez
B. P., samochodem marki O. nr rej. (...). Takie ustalenia nie budzą żadnych wątpliwości, w świetle ujawnionego w toku
procesu materiału dowodowego i nie były kwestionowane przez autorkę apelacji, która podważa jedynie, poczynione
przez Sąd I instancji, ustalenie, że w wyniku kolizji B. P. doznała obrażeń ciała w postaci skręcenia odcinka szyjnego
kręgosłupa z dolegliwościami bólowymi tego odcinka, ze spłyceniem lordozy szyjnej, z bolesnością palpacyjną mięśni
przykręgosłupowych w tej okolicy oraz z bólowym ograniczeniem ruchomości kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia
spowodowały u pokrzywdzonej rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni. Uzasadniając swoje stanowisko, skarżąca
podniosła, iż Sąd nienależycie ocenił zeznania świadków, jak również opinię biegłego z zakresu medycyny, na której
oparł się ustalając charakter obrażeń ciała pokrzywdzonej, nie jest jednoznaczna i wyczerpująca i nie odpowiada na
wszystkie istotne pytania. Co do zasady Sąd Okręgowy podziela wywody zawarte w apelacji obrońcy w tym zakresie.
W szczególności zgodzić należy się ze skarżącą, że Sąd Rejonowy niezasadnie pominął w swoich rozważaniach istotną
część zeznań świadka J. J., która opisywała zachowanie pokrzywdzonej zarówno bezpośrednio po wypadku, jak i w
dniach następnych. A przecież z zeznań tych wynika niezwykle istotna okoliczność, a mianowicie, że pokrzywdzona
bezpośrednio po wypadku udała się do pracy (przy czym uskarżała się jedynie na ból głowy „z nerwów”) i nie chciała
udać się do lekarza, zaś w następnych dniach (przez tydzień) normalnie przychodziła do pracy nie skarżąc się na
żadne dolegliwości i dopiero po upływie około tygodnia udała się do lekarza. Podkreślenia przy tym wymaga, że
świadek ta nie była w żaden sposób zainteresowana wynikiem postepowania, a zatem jako osoba obiektywna nie miała
żadnego interesu, by zeznawać nieprawdę. Kwestia ta jest o tyle istotna, że dokumentacja lekarska pokrzywdzonej
związana z przedmiotowym wypadkiem opiera się w znacznej części o wywiad lekarski, a więc o informacje uzyskane
przez lekarza od samej pokrzywdzonej, które to informacje dotyczące ewentualnych dolegliwości nie poddawały
się obiektywnej weryfikacji. Tym samym więc nie można wykluczyć, że pokrzywdzona podczas wizyty lekarskiej w
dniu 26.03.2014r. opisywała badającemu ją lekarzowi dolegliwości, których w istocie nie odczuwała, czy to celowo,
czy też na skutek sugestii. Jest to o tyle wysoce prawdopodobne, że również sama pokrzywdzona zeznająca jako
świadek w niniejszej sprawie odmiennie opisała swoje dolegliwości, nie wspominając w ogóle o bólach szyi, czy
kręgosłupa, a wskazując jedynie na zawroty głowy (prot. przesłuchania w dniu 28.03.2014r., k.2v), czy też na bóle
głowy i wymioty (prot. rozprawy w dniu 02.12.2014r., k.77). Także przy przyjęciu na oddziale ratunkowym, przed
wykonaniem badań jako objawy podała jedynie „ból głowy od tygodnia, zawroty głowy i mdłości” (k.5). Powyższe
okoliczności w powiązaniu z zeznaniami J. J., w ocenie Sądu Okręgowego, poddają w wątpliwość wiarygodność
pokrzywdzonej w zakresie w jakim opisywała ona swoje dolegliwości. Kwestii tej nie można również zweryfikować
w oparciu o dowody obiektywne w postaci wyników badań RTG i TK. Jak słusznie zauważa bowiem skarżąca, z
badania TK kręgosłupa szyjnego pokrzywdzonej w dniu 26.03.2014r. (k.7) wynika: „Części kostne kręgosłupa C
bez zmian urazowych. Lordoza szyjna zachowana. Sklerotyczne ognisko 9x7 mm w nasadzie wyrostka kolczystego
oraz tylnej części łuku kręgu C5, w różnicowaniu należy uwzględnić kostniaka.”, zaś karcie informacyjnej leczenia
(k.6) znajduje się między innymi zapis: „spłycenie lordozy szyjnej”. Należy przy tym zauważyć, że biegły w ustnej
opinii wskazał, że jeżeli badanie kręgosłupa robi się w pozycji wymuszonej to występuje zniesiona lordoza, a zatem
zdaniem Sąd Okręgowego pojawia się istotna wątpliwość, co do prawidłowości diagnozy postawionej w tym zakresie
w dniu 26.03.2014r. Z kolei badanie RTG (wynik k.89-91), na którym stwierdzono niestabilność na wysokości C-2,3
i C-3,4, zostało wykonane w dniu 22.05.2014r., a więc przeszło 2 miesiące po zdarzeniu, zatem nie można wykluczyć,
że stwierdzona w nim dysfunkcja powstała w wyniku innego zdarzenia niż przedmiotowy wypadek, zwłaszcza, że
jak wskazał to biegły w ustnej opinii (k.195) jest wiele sytuacji medycznych, które mogą powodować niestabilność
kręgosłupa, na przykład choroby samoistne albo sposób życia pacjenta.
Uwzględniając przytoczone wyżej okoliczności stwierdzić należy, iż w sprawie niniejszej zachodzi uzasadniona
wątpliwość, czy w wyniku zdarzenia z dnia 17.03.2014r. pokrzywdzona w istocie doznała takich obrażeń ciała, jakie
opisano w zaskarżonym wyroku. Opinia biegłego wątpliwości tych nie rozstrzyga, zwrócić natomiast należy uwagę,
iż biegły opiniując na rozprawie w dniu 09.12.2015r. (k.195) wskazał, iż stwierdził u pokrzywdzonej uraz II stopnia
wynikający z ograniczeń ruchowych w kręgosłupie oraz objawów subiektywnych – dolegliwości bólowych, zaś gdyby
pokrzywdzona nie podawała dolegliwości bólowych byłby to uraz 0 stopnia. Powyższa okoliczność w powiązaniu
z niewiarygodnością pokrzywdzonej w zakresie podawanych przez nią objawów, o czym była mowa wyżej, musi
skutkować uznaniem, że w sprawie niniejszej zachodzą nieusuwalne wątpliwości, co do faktycznego charakteru
obrażeń ciała, jakich doznała pokrzywdzona B. P. w następstwie przedmiotowego zdarzenia. Z uwagi na upływ czasu od
chwili zdarzenia, jak i na brak dokumentacji dotyczącej stanu zdrowia pokrzywdzonej przed zdarzeniem wątpliwości
tych usunąć się nie da, w związku z czy zgodnie z dyspozycją art. 5 § 2 k.p.k. należy je rozstrzygnąć na korzyść
oskarżonej i ustalić, iż obrażenia ciała, których doznała pokrzywdzona w wyniku zdarzenia objętego aktem oskarżenia,
nie skutkowały rozstrojem zdrowia lub naruszeniem czynności narządu ciała na okres przekraczający 7 dni.
Powyższa okoliczność skutkować musi uznaniem, że czyn oskarżonej nie wyczerpał znamion występku określonego
w art. 177 § 1 k.k., a stanowił jedynie wykroczenie spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym
stypizowane w art. 86 § 1 k.w.
W związku zaś z tym, że czyn oskarżonej został popełniony w dniu 17.03.2014r., upłynął już okres przedawnienia
karalności tego czynu, który zgodnie z art. 45 § 1 k.w., wynosi 2 lata, a zatem zaskarżony wyrok należało uchylić i
zgodnie z dyspozycją art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. postępowanie w niniejszej sprawie, umorzyć.
O kosztach postępowania w sprawie orzeczono na podstawie art. 118 § 2 k.p.s.w.
Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.