T29-Dzien pelniacych posluge rak

PRZYGOTOWANIE:
„DZIEŃ PEŁNIĄCYCH POSŁUGĘ RĄK”
Tegoroczne przygotowanie do wielkiego dnia rozesłania, jakim jest uroczystość Zesłania Ducha
Świętego, ma charakter modlitwy i refleksji z róŜnymi grupami osób, którym Bóg powierza w Kościele
szczególne zadania. PrzeŜyliśmy juŜ spotkanie z rodzicami chrzestnymi i świadkami bierzmowania.
W ubiegłym tygodniu modliliśmy się z tymi osobami, których Bóg obdarzył darem słowa i wezwał ich,
aby tym darem słuŜyli innym ludziom. Dziś zapraszamy następną grupę osób. Są to ci, których
zwyczajnym sposobem słuŜby we wspólnocie jest praca rąk. Przy ołtarzu jest to grono ministrantów na
czele z akolitami i nadzwyczajnymi szafarzami Komunii Świętej. W codzienności Ŝycia są to ludzie
róŜnych zawodów, którzy wykonują pracę fizyczną. Oni równieŜ potrzebują umocnienia Duchem
Świętym, aby swoje zadania wypełniali w duchu wiary.
Myśli do medytacji, homilii, konferencji i rozmowy
1. Dzisiejsza refleksja i modlitwa, przygotowująca nas do głębszego przeŜycia dnia
Pięćdziesiątnicy, jest równieŜ medytacją o Kościele, którego członkowie otrzymali łaskę uczestnictwa
w zbawczej misji Chrystusa. Chodzi tu o jeden z najbardziej fundamentalnych tematów do
chrześcijanina. Jest on człowiekiem „będącym w Chrystusie”, „zanurzonym w Chrystusie”,
uczestniczącym w Jego działaniu. Bez tej świadomości „uczestnictwa” nie da się głębiej wniknąć
w rzeczywistość „posłannictwa”. Nasze zaangaŜowanie, choć wymaga od nas całkowitego oddania,
jest przede wszystkim udziałem w tym, co czyni Chrystus. Jest to prawda, która nadaje niezwykłą
głębię i wielkość ludzkiej aktywności w świecie.
2. W wielkopostnych rekolekcjach o Kościele rozwaŜaliśmy prawdę o uczestnictwie kaŜdego
ochrzczonego i bierzmowanego w kapłańskiej misji Chrystusa. Jest to wielki dar, otrzymany w Duchu
Świętym. Błogosławiony Jan Paweł II tak o nim mówił w swojej katechezie (AG 15.12.1993):
„W poprzednich katechezach poświęconych świeckim, wielokrotnie wspominaliśmy o słuŜbie chwały
BoŜej i innych zadaniach związanych z kultem spełnianym przez świeckich. Pragniemy dzisiaj lepiej
rozwinąć ten temat, przyjmując za punkt wyjścia teksty Soboru Watykańskiego II, w których czytamy:
«NajwyŜszy i przedwieczny Kapłan Jezus Chrystus pragnąc, aby Jego świadectwo i Jego posługa
trwały nieprzerwanie takŜe za pośrednictwem ludzi świeckich, oŜywia ich Duchem swoim
i nieustannie zachęca do wszelkiego dzieła szlachetnego i doskonałego». Za sprawą Ducha Świętego
świeccy uczestniczą w kapłaństwie Chrystusowym w formie, o której wcześniej powiedzieliśmy, Ŝe
jest wspólna dla całego Kościoła i w której wszyscy, równieŜ i świeccy, powołani są do oddawania
Bogu kultu duchowego. «Tym bowiem, których wiąŜe ściśle z Ŝyciem i posłannictwem swoim,
(Chrystus) daje równieŜ udział w swej funkcji kapłańskiej (munus sacerdotale) dla sprawowania kultu
duchowego, aby Bóg był wielbiony, a ludzie zbawiani. ToteŜ ludzie świeccy, jako poświęceni
Chrystusowi i namaszczeni Duchem Świętym, w przedziwny sposób są powołani i przygotowani do
tego, aby rodziły się w nich zawsze coraz obfitsze owoce Ducha».
ZauwaŜmy, Ŝe Sobór nie ogranicza się do stwierdzenia, Ŝe świeccy są «uczestnikami kapłańskiego,
prorockiego i królewskiego urzędu Chrystusowego», lecz dodaje, Ŝe sam Chrystus kontynuuje swoje
kapłaństwo w ich Ŝyciu, a zatem ich uczestnictwo w kapłaństwie wspólnym Kościoła dokonuje się
z woli i dzięki działaniu Chrystusa, przedwiecznego i jedynego najwyŜszego Kapłana.
Ponadto: to kapłańskie dzieło Chrystusa w świeckich dokonuje się za pośrednictwem Ducha
Świętego. Chrystus „oŜywia ich Duchem swoim”. To właśnie obiecał Jezus, formułując zasadę, Ŝe
Duch daje Ŝycie (por. J 6,63). Ten, który w dniu Pięćdziesiątnicy został posłany, aby utworzyć
Kościół, musi teŜ nieustannie rozwijać kapłaństwo i działalność kapłańską Chrystusa w Kościele,
równieŜ w świeckich, którzy są pełnoprawnymi członkami Corporis Christi na mocy chrztu. Chrzest
inauguruje bowiem obecność i działalność kapłańską Chrystusa w kaŜdym z członków Jego Ciała,
podczas gdy Duch Święty napełnia go łaską i pozostawia w jego duszy znamię, obdarzając wierzącego
zdolnością do Ŝywego uczestnictwa w kulcie oddawanym przez Chrystusa Ojcu w Kościele.
W bierzmowaniu natomiast uzdalnia go do dojrzałego zaangaŜowania się w wierze oraz w słuŜbie
świadectwa i szerzenia Ewangelii, co naleŜy do misji Kościoła”.
3. Dalszy ciąg papieskiej refleksji pozwala nam głębiej zrozumieć, Ŝe ofiara, jaką jest codzienna
praca, trud i cierpienie, ściśle łączy się z ofiarą Chrystusa, którą Kościół składa Ojcu w czasie
Eucharystii. Spełnianie kapłańskiej misji, w której dał nam udział Chrystus, realizuje się w dwóch
miejscach, w codzienności Ŝycia oraz w liturgii. Wsłuchajmy się w słowa Ojca Świętego: „Dzięki
temu komunikowaniu swego kapłaństwa, Chrystus udziela wszystkim członkom swego Ciała, takŜe
i świeckim, zdolności realizowania w Ŝyciu tego kultu, który On sam określał jako «oddawanie czci
Ojcu w Duchu i prawdzie» (por. J 4,23). Spełniając ten kult, wierny – oŜywiony Duchem Świętym –
uczestniczy w ofierze Wcielonego Słowa oraz w Jego misji najwyŜszego Kapłana i powszechnego
Odkupiciela.
Sobór twierdzi, Ŝe w tej właśnie transcendentnej rzeczywistości kapłańskiej misterium Chrystusa
świeccy są wezwani do ofiarowania całego swego Ŝycia jako duchowej ofiary, współpracując w ten
sposób z całym Kościołem w konsekracji świata, dokonywanej nieustannie przez Odkupiciela. Na
tym polega wielka misja świeckich: «Wszystkie bowiem ich uczynki, modlitwy i apostolskie
przedsięwzięcia, Ŝycie małŜeńskie i rodzinne, codzienna praca, wypoczynek ducha i ciała, jeśli
odbywają się w Duchu, a nawet utrapienia Ŝycia, jeśli cierpliwie są znoszone, stają się duchowymi
ofiarami, miłymi Bogu przez Jezusa Chrystusa (por. 1 P 2,5); ofiary te składane są zboŜnie Ojcu
w eucharystycznym obrzędzie wraz z ofiarą Ciała Pańskiego. W ten sposób i ludzie świeccy, jako
zboŜnie działający wszędzie czciciele Boga, sam świat Jemu poświęcają».
Z duchowym kultem wiąŜe się uczestnictwo świeckich w sprawowaniu Eucharystii, centrum całej
ekonomii relacji między ludźmi i Bogiem w Kościele. W tym sensie, równieŜ «ludzie świeccy
uczestniczą w urzędzie kapłańskim, ze względu na który Jezus samego siebie wydał na krzyŜu
i nieustannie ofiarowuje się w Eucharystii, dla zbawienia ludzkości». W sprawowanej Eucharystii
świeccy uczestniczą czynnie, ofiarując samych siebie w zjednoczeniu z Chrystusem Kapłanem
i Hostią. Ta ich ofiara stanowi wartość eklezjalną na mocy znamienia chrzcielnego, które czyni ich
zdolnymi do oddawania Bogu wraz z Chrystusem w Kościele urzędowego kultu religii
chrześcijańskiej.
Sakramentalne uczestnictwo w uczcie eucharystycznej pogłębia i udoskonala tę ofiarę, udzielając
świeckim łaski sakramentalnej, pomagającej im Ŝyć i działać zgodnie z wymaganiami płynącymi
z ofiary złoŜonej z Chrystusem i Kościołem.
W tym miejscu musimy podkreślić wagę udziału w niedzielnej celebracji eucharystycznej,
nakazanego przez Kościół. W wypełnianiu kapłaństwa powszechnego stanowi ona najwyŜszy akt
kultu, równie waŜny jak sakramentalna ofiara Mszy św. w spełnianiu przez kapłanów ich kapłaństwa
słuŜebnego. Uczestnictwo w uczcie eucharystycznej jest dla wszystkich warunkiem Ŝyciodajnej więzi
z Chrystusem, zgodnie z Jego słowami: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: JeŜeli nie będziecie
spoŜywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli Ŝycia w sobie»
(J 6,53). Znaczenie uczestnictwa w niedzielnej Eucharystii przypomina wszystkim wiernym
Katechizm Kościoła Katolickiego. Na zakończenie chciałbym przytoczyć znane słowa z Pierwszego
Listu św. Piotra, obrazujące rolę świeckich uczestniczących w misterium eucharystyczno-eklezjalnym:
«wy równieŜ, niby Ŝywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte
kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa» (P 2,5)”.
4. Słowa Ojca Świętego, które rozwaŜaliśmy, pokazują głębokie rozumienie udziału wszystkich
ochrzczonych i bierzmowanych w kapłańskiej misji Jezusa Chrystusa. WyraŜa się ona w sposób
szczególny w akcie miłości, jakim jest składanie ofiary z siebie samego. Chrześcijanin, zjednoczony
z Jezusem, składa tę ofiarę w codzienności Ŝycia, przez swoją pracę i cierpienie, przez wszystkie
działania, w których spala się z miłości do Boga i ludzi, a w Eucharystii jego ludzka aktywność osiąga
szczyt przez sakramentalny udział w najwyŜszym akcie miłości, jaki uobecnia dla nas Jezus Chrystus.
Jest to Jego kapłańska, zbawcza ofiara, która wyzwala nas z grzechu i wprowadza w świat Boga.
5. Choć wszyscy ochrzczeni uczestniczą w tej kapłańskiej misji, to jednak w Ŝyciu i posłudze
niektórych członków wspólnoty, objawia się ona w sposób szczególnie czytelny. Widzimy tu inny
sposób objawienia BoŜej miłości, niŜ poprzez słowo. Znakiem tego rodzaju słuŜby jest chleb, a jej
szczególnym wyrazem praca rąk i znoszenie cierpienia. Dziś modlimy się z tymi, którym ta słuŜba
została powierzona. Naszą wielką troską jest jeszcze głębsze połączenie tego, co czynimy
w codzienności Ŝycia z tym, co sprawujemy w Eucharystii, szczególnie niedzielnej. Ci, dla których
praca zawodowa i posiadane przez nich talenty, są „niesieniem chleba” innym, powinni tę troskę
o chleb podjąć takŜe w Eucharystii. PrzeŜywamy w niej, po liturgii słowa, liturgię ofiary. W centrum
tej części celebracji są znaki chleba i wina, owce ziemi i ludzkiej pracy. Kto powinien przynieść chleb
i wino na ołtarz i złoŜyć w ręce kapłana, aby ten przedstawił te dary Bogu i aby dopełniło się
misterium zbawienia? Czy tej posługi sprawować ci, którzy na co dzień troszczą się, abyśmy mieli
środki do Ŝycia?
6. W dzisiejszej celebracji Eucharystii pragniemy tę prawdę w sposób uroczysty przeŜyć.
Wyrazimy ją w prostym znaku przyniesienie do ołtarza chleba i wina. Poniosą je wasi przedstawiciele,
a przy ołtarzu przyjmie je kapłan oraz ci, którym w gronie słuŜby liturgicznej powierzono
odpowiedzialność za chleb i wino. Oby taka święta słuŜba była podejmowana w naszych celebracjach
liturgicznych w kaŜdą niedzielę i uroczystości.