D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi

Sygn. akt I C 122/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 czerwca 2016 roku
Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodnicząca: SSR Kinga Grzegorczyk
Protokolant: st. sekr. sąd. Milena Bartłomiejczyk
po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2016 roku w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwa Z. Z.
przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.
o zapłatę 13008 złotych i ustalenie
1. zasądza od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz Z. Z. kwotę 9601 (dziewięć tysięcy sześćset jeden) złotych
z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za
opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,
2. oddala powództwo w pozostałej części,
3. zasądza od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz Z. Z. kwotę 2044,44 (dwa tysiące czterdzieści cztery 44/100)
złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,
4. zwraca ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz Z. Z. kwotę 45 (czterdzieści
pięć) złotych tytułem nadpłaconej zaliczki z kwoty zaksięgowanej pod pozycją (...)/ (...) ( (...)).
Sygn. akt I C 122/15
UZASADNIENIE
W dniu 26 stycznia 2015 r. Z. Z. wystąpił z pozwem przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W. o zapłatę kwoty
13008 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2014 r. do dnia zapłaty oraz o ustalenie odpowiedzialności
pozwanego za skutki wypadku z dnia 19 stycznia 2014 r., które mogą się ujawnić w przyszłości, a ponadto wniósł
o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego
według norm przepisanych. Na dochodzoną kwotę składają się: 10000 zł - zadośćuczynienie, 500 zł - odszkodowanie
za zwiększone potrzeby z tytułu poniesionych kosztów leczenia oraz 2508 zł - odszkodowanie za zwiększone potrzeby
z tytułu poniesionych kosztów opieki osób trzecich. W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda podniósł, że w dniu
19 stycznia 2014 r., około godziny 18.00, Z. Z. szedł chodnikiem przy zbiegu ulic (...) w Ł.. W pewnym momencie
poślizgnął się na oblodzonej i w żaden sposób nie zabezpieczonej przed skutkami zimy nawierzchni, doznając urazu
lewej nogi w postaci dwupoziomowego złamania strzałki goleniowej lewej, w wyniku czego był następnie długotrwale
leczony. Przez długi czas po wypadku powód odczuwał skutki doznanej szkody, miał problemy z samodzielnym
funkcjonowaniem, a same dolegliwości stały się dla niego źródłem negatywnych przeżyć psychicznych.
[pozew k.2-11]
Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych. Pełnomocnik strony pozwanej przyznał, że
w 2014 r. InterRisk TU obejmowało ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej Miasto Ł.,
będące odpowiedzialnym za utrzymanie drogi, na której w dniu 19 stycznia 2014 r. doszło do zdarzenia z udziałem
powoda. Jednocześnie podniósł, że strona pozwana uchyliła się od odpowiedzialności gwarancyjnej za przedmiotową
szkodę, albowiem powód nie udowodnił winy pozwanego ani zakresu szkody. W ocenie pozwanego ubezpieczyciela
odpowiedzialność ubezpieczającego za utrzymanie drogi oparta jest na zasadzie winy i nie ma charakteru absolutnego.
Miastu Ł. jako podmiotowi zobowiązanemu do zimowego utrzymania drogi, na której poślizgnął się powód, nie można
postawić zarzutu zaniechania lub wadliwego wykonania obowiązków. Ubezpieczający w dniu 19 stycznia 2014 r., kiedy
to panowały trudne warunki atmosferyczne, na bieżąco podejmował czynności interwencyjne z zakresu zimowego
utrzymania drogi. Pozwany zakwestionował również istnienie związku przyczynowo–skutkowego między zdarzeniem,
a zachowaniem ubezpieczającego, a także wysokość dochodzonego zadośćuczynienia i odszkodowania, jako rażąco
wygórowanych i nieudowodnionych.
[odpowiedź na pozew k.58-63]
Na rozprawie w dniu 18 maja 2015 r. pełnomocnik powoda sprecyzował, że powód dochodzi odszkodowania tytułem
zwrotu kosztów leczenia i opieki osób trzecich za okres od dnia wypadku do dnia wytoczenia powództwa.
[protokół rozprawy k.105]
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 19 stycznia 2014 r., około godziny 18.00, Z. Z. wyszedł z psem na spacer. Szedł drogą osiedlową, na której nie
ma wyznaczonych przejść dla pieszych. Miał na sobie stabilne zimowe obuwie z tzw. protektorem. Na skrzyżowaniu
ulic (...) schodził z chodnika na jezdnię, poślizgnął się na oblodzonej nawierzchni i upadł. W chwili zdarzenia powód
trzymał na smyczy psa, który waży około 20 kg i ma 30 cm w kłębie. W chwili zdarzenia pies szedł spokojnie, nie
wyrywał się.
[dowód: zeznania świadka K. Z. k.123-124, zeznania powoda k.153 w zw. z k.104-105]
Zarządcą drogi i chodnika położonych przy skrzyżowaniu ulic (...) w Ł. jest Miasto Ł., które w dniu 19 stycznia 2014
r. korzystało z ochrony ubezpieczeniowej (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W..
[okoliczność bezsporna]
W dniu 19 stycznia 2014 r., między godziną 15.00 a 18.40, w Ł. było pochmurno, bez opadów, zaś temperatura wynosiła
od – 0,8C do –1,2C. Wcześniej, w nocy z 18 na 19 stycznia 2014 r. (godz. 20.00 - 8.00) oraz w godzinach rannych
tego dnia (godz. 8.00 - 12.00) występowały opady słabego deszczu, przechodzącego w marznący deszcz. Na ulicach
miasta jezdnie były czarne, mokre, miejscami śliskie. Chodniki i jezdnia w miejscu zdarzenia w dniu 19 stycznia 2014
r. nie były zabezpieczone przed skutkami zimy.
[dowód: raporty zimowe k.70-83]
W dniu 19 stycznia 2014 r. w Ł. na skrzyżowaniu ulic (...) prace zimowego utrzymania dróg prowadzone były w
systemie interwencyjnym. Oznacza to, że przez całą dobę przyjmowane są ewentualne zgłoszenia złego stanu dróg, co
jest odnotowywane w raporcie zimowym. Pracownicy są wysyłani w teren po uprzednim zgłoszeniu przez jednego z
mieszkańców. Sprawdzają wówczas na miejscu warunki drogowe i podejmują decyzję co do dalszych czynności. Jeśli
nie ma zgłoszenia, to nikt z pracowników nie jeździ na teren interwencyjny. Ewentualne kontrole takich miejsc, co do
których nie było zgłoszeń, odbywają się przy okazji kontrolowania innych rejonów. Miasto Ł. nadzoruje kilka tysięcy
ulic.
[dowód: raporty zimowe k.70-83, zeznania świadków: M. S. k.122, T. W. k.122-123 i P. K. k.152-153]
Po zdarzeniu powód sądził, że noga jest tylko zwichnięta. Wrócił do domu. Na pogotowie pojechał następnego dnia,
ponieważ opuchlizna nie ustępowała. Powodowi została udzielona pomoc w Poradni (...) Urazowo – Ortopedycznej.
Wykonano prześwietlenie RTG oraz skierowano powoda do Szpitala im. MSWiA z rozpoznaniem złamania podudzia
lewego. W Izbie Przyjęć Szpitala (...) u powoda rozpoznano dwupoziomowe złamanie kości strzałkowej lewej goleni.
Kończynę dolną unieruchomiono w opatrunku gipsowym udowo–stopowym na 6 tygodni. Wystawiono recepty na
clexane, a także zalecono chodzenie o kulach bez obciążania lewej kończyny dolnej. W czasie wizyty kontrolnej w
dniu 18 lutego 2014 r. stwierdzono obecność dużego obrzęku podudzia. Założono szynę podudziowo–stopową na
dalsze 3 tygodnie. Opatrunek gipsowy został usunięty definitywnie w dniu 11 marca 2014 r. Nie stwierdzono wówczas
obrzęku. W obrazie RTG stwierdzono szczelinę złamania. Podczas wizyty kontrolnej w dniu 8 kwietnia 2014 r. u
powoda stwierdzono nadal obecny obrzęk podudzia i stopy. Przepisano mu cyclo 3 fort oraz lioton, a także zezwolono
na pełne obciążenie lewej kończyny. Z powodu utrzymującego się obrzęku podudzia i stopy powód w dniu 6 maja 2014
r. został skierowany do dermatologa. W czasie badania USG żył nie stwierdzono u niego cech zakrzepicy w obrębie
lewej kończyny dolnej. Podczas wizyty kontrolnej w lipcu 2014 r. w RTG stwierdzono zrost z cechami przebudowy
oraz zlecono kontynuację rehabilitacji.
[dowód: dokumentacja medyczna k.18-39, zeznania powoda k.153 w zw. z k.104-105]
W wyniku wypadku z dnia 19 stycznia 2014 r. powód doznał dwupoziomowego złamania kości strzałkowej lewej
goleni, co skutkuje 3 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Cierpienia fizyczne powoda związane z urazem były
dość znaczne w okresie pierwszych 6 tygodni po wypadku i były spowodowane bólem, towarzyszącym złamaniu
kości i niedogodnościami długotrwałego opatrunku gipsowego oraz powierzchownymi otarciami skóry pod gipsem.
Farmakoterapia obejmowała stosowanie leków przeciwzakrzepowych i przeciwobrzękowych, zaś jej uzasadniony
koszt wyniósł 100 zł. Leczenie ortopedyczne związane z wypadkiem zostało zakończone.
[dowód: opinia biegłego ortopedy k.129-130]
W związku z przebytym złamaniem goleni lewej i otrzymanym skierowaniem na rehabilitację, powód korzystał z
zabiegów rehabilitacyjnych w maju 2015 r. oraz w okresie od 19 do 29 stycznia 2016 r. Początek kolejnej serii zabiegów
ma wyznaczony na 4 lipca 2016 r.
[dowód: dokumentacja medyczna k.40-41, zaświadczenie k.149, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k.150-150
odwr.]
Powód leczył się w ramach NFZ. Obecnie sporadycznie przyjmuje środki przeciwbólowe.
[dowód: zeznania świadka K. Z. k.123-124, zeznania powoda k.153 w zw. z k.104-105]
Przed wypadkiem powód zajmował się zakupami, wyprowadzaniem psa na spacer oraz zanoszeniem rzeczy do prania
i prasowania. Chodził również na pocztę i opłacał świadczenia. Kiedy powód miał nogę w gipsie, w codziennej higienie,
myciu, ubieraniu, dojściu do toalety pomagała mu jego żona. Przez trzy miesiące robiła też powodowi zastrzyki. W
pierwszych czterech miesiącach rekonwalescencji musiała samodzielnie robić zakupy, gotować i wyprowadzać trzy
razy dziennie psa na spacer. Po czterech miesiącach od wypadku, gdy opatrunek gipsowy został obniżony, powód mógł
się więcej poruszać samodzielnie i korzystał z opieki żony w mniejszym zakresie. Po zdjęciu gipsu powód nie korzystał
już z pomocy żony, jednakże z uwagi na fakt poruszania się o kulach nie mógł nadal wychodzić z psem.
[dowód: zeznania świadka K. Z. k.123-124, zeznania powoda k.153 w zw. z k.104-105]
Powód obecnie skarży się na dolegliwości bólowe w nodze oraz nerwobóle na zmianę pogody.
[dowód: zeznania powoda k.153 w zw. z k.104-105]
Powód przed wypadkiem z dnia 19 stycznia 2014 r. był osobą zdrową i w pełni sprawną fizycznie. Nie leczył
się ortopedycznie. Cierpi na nadciśnienie tętnicze i od lat leczył się w przychodni rejonowej, co nie powodowało
zmniejszenia jego aktywności. Nie miał wcześniej zdarzeń losowych.
[dowód: zeznania świadka K. Z. k.123-124, zeznania powoda k.153 w zw. z k.104-105]
Stawka jednej roboczogodziny dla opiekunki domowej na terenie miasta Ł. od stycznia 2009 r. do chwili obecnej
wynosiła w dni robocze, tj. od poniedziałki do piątku, 9,5 zł. Stawka jednej roboczogodziny w soboty, niedziele i święta
wynosiła o 100% więcej stawki obowiązującej w dni robocze.
[dowód: pismo (...) k.44]
Pismem datowanym 14 października 2014 r., a doręczonym stronie pozwanej w dniu 20 października 2014 r., (...) sp.
z o.o. w Ł., działająca z upoważnienia Z. Z., zgłosiła szkodę (...) S.A. V. (...) w W., wnosząc o wypłatę na rzecz powoda
w terminie 30 dni kwoty 50000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 8681,50 zł tytułem odszkodowania za zwiększone
potrzeby, w tym 500 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i 7524 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich.
[dowód: pismo k.45-50, potwierdzenie doręczenia w załączonych aktach szkody nr 2014-11- (...)]
Strona pozwana odmówiła powodowi wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania, podnosząc, że chodnik, na którym
poślizgnął się powód, był zakwalifikowany w planie zimowego utrzymania dróg do interwencyjnego podejmowania
czynności związanych z usuwaniem skutków zimy, a od zarządcy drogi nie można oczekiwać, że reakcja na każde
niebezpieczeństwo będzie natychmiastowa.
[dowód: decyzja k.52-53]
Sąd nie przeprowadził wnioskowanego przez powoda dowodu z zeznań świadka H. D. z uwagi na śmierć świadka.
Sąd zważył, co następuje:
W rozpoznawanej sprawie powód dochodził od strony pozwanej zadośćuczynienia, odszkodowania i ustalenia na
przyszłość odpowiedzialności pozwanego za szkodę, jakiej powód doznał w dniu 19 stycznia 2014 r. w wyniku
poślizgnięcia się na niezabezpieczonym przed skutkami zimy chodniku, położonym na skrzyżowaniu ulic (...) w
Ł.. Ubezpieczyciel, udzielający podmiotowi odpowiedzialnemu za zimowe zabezpieczenie ulic i chodników w Ł.,
kwestionował swoją odpowiedzialność, podnosząc, iż powód nie udowodnił winy pozwanego oraz zakresu szkody.
Zgodnie z treścią przepisu art. 20 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tj. Dz. U. z 2015 r., poz. 460
ze zm.) zobowiązanym do utrzymania nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń
zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa
w art. 20f pkt 2 jest zarządca drogi. Sprecyzowanie powyższych obowiązków w zakresie zimowego utrzymania dróg
następuje również w treści art. 3 ust. 1 oraz art. 3 ust. 2 pkt 11 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 1399), zgodnie z którym utrzymanie czystości i porządku w gminach
należy do obowiązkowych zadań własnych gminy. Gminy zapewniają czystość i porządek na swoim terenie i tworzą
warunki niezbędne do ich utrzymania, a w szczególności m.in. zapobiegają zanieczyszczaniu ulic, placów i terenów
otwartych, w szczególności przez: zbieranie i pozbywanie się, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 4, błota, śniegu, lodu oraz
innych zanieczyszczeń uprzątniętych z chodników przez właścicieli nieruchomości oraz odpadów zgromadzonych w
przeznaczonych do tego celu pojemnikach ustawionych na chodniku.
Zarządcą drogi i chodnika położonego przy skrzyżowaniu ulic (...) w Ł. jest Miasto Ł..
Podstawą odpowiedzialności ubezpieczonego jest art. 415 k.c. w zw. z art. 444 § 1 i 2 w zw. z art. 445 § 1 k.c.
Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia niezbędne jest spełnienie łącznie trzech przesłanek,
tj. winy, zaistnienia szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą, a zawinionym działaniem. Zgodnie zaś
z normą art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się
do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których
odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.
W rozpoznawanej sprawie przyczyną szkody doznanej przez powoda było poślizgnięcie się przez niego na oblodzonej
i niezabezpieczonej nawierzchni chodnika, pozostającego w zarządzie Miasta Ł.. Przyczyną szkody i krzywdy powoda
było zaniedbanie przez Gminę M. Ł. w zakresie utrzymania w należytym stanie chodnika i ulic przez nią zarządzanych.
Teren zarządzany przez Gminę był niezabezpieczony przez skutkami zimy bezsprzecznie zarówno w dniu zdarzenia
szkodzącego, jak i kilka dni wcześniej. Uwzględniając powołane powyżej przepisy ustaw o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach oraz o drogach publicznych, należało uznać, że czyn Gminy, polegający na nienależytym
zabezpieczeniu drogi, był bezprawny. Miasto Ł. nie podjęło bowiem w miejscu zdarzenia działań zmierzających do
utrzymania pozostających w jego zarządzie ulic i chodników w stanie wykluczającym narażenie użytkowników na
wypadek, pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze stanem drogi bądź chodnika.
Zaniechanie Miasta Ł. nosiło również znamiona czynu zawinionego w postaci winy nieumyślnej, albowiem przy
winie nieumyślnej sprawca, przewidując możliwość wystąpienia szkody, bezpodstawnie przypuszcza, iż do zdarzenia
szkodzącego nie dojdzie, bądź też nie przewiduje możliwości wystąpienia skutków szkody wbrew powinności i
możliwości ich przewidzenia. W ocenie Sądu Miasto Ł. dopuściło się niedbalstwa w postaci niezachowania staranności
ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (art. 355 k.c.). Gmina winna była powziąć takie środki ostrożności,
które zmierzałyby do należytego zabezpieczenia ulic miasta, znajdujących się w jej zarządzie przed skutkami zimy.
Powszechnie wiadomym jest, iż śliskie chodniki i ulice są przyczyną poślizgnięć i w konsekwencji uszkodzeń ciała
pieszych. W dacie zdarzenia szkodzącego, jak i kilka dni wcześniej, panowały warunki atmosferyczne, powodujące
powstanie oblodzenie nawierzchni, a zatem zagrożenie dla bezpieczeństwa użytkowników. Miasto Ł., prowadząc
raporty zimowe, było świadome warunków istniejących na drogach i chodnikach. Podkreślić również należy, iż nie
znajduje uzasadnienia zarzut strony pozwanej, iż o braku winy Gminy przesądza okoliczność, że rejon, w którym doszło
do wypadku, objęty jest interwencyjnymi pracami usuwającymi skutki zimy. Skoro Miasto Ł. zakwalifikowało rejon
zdarzenia do tzw. interwencyjnych w zakresie odśnieżania, to dla zachowania należytej staranności działania winne
było zorganizować system monitorowania dróg i chodników w sposób pozwalający na interwencyjne reagowanie
na pojawiające się zagrożenie przed wystąpieniem skutków tegoż. Tymczasem system przyjęty przez Miasto Ł., a
zakładający zasadniczo podejmowanie działań dopiero w odpowiedzi na sygnały zgłaszane przez użytkowników dróg
i chodników stanowi de facto przerzucenie obowiązku należytego działania z podmiotu odpowiedzialnego właśnie na
użytkowników. Działanie takie stoi w sprzeczności z obowiązkiem Gminy zapewnienia użytkownikom bezpieczeństwa,
albowiem wymaga od nich korzystania z dróg i ulic, co do stanu których nie mają pewności, a także informowania o
złym stanie nawierzchni podmiotu odpowiedzialnego za usuwanie skutków zimy. Podkreślić zaś należy, iż zgłoszenia
użytkowników najczęściej następują już po empirycznym powzięciu informacji na temat stanu dróg i chodników, zaś
częstokroć również także po zajściu zdarzenia szkodzącego. Brak sygnałów ze strony użytkowników dróg powoduje
bezczynność Gminy, na której spoczywa obowiązek należytego dbania o nawierzchnię ulic i chodników, co w ocenie
Sądu przesądza o jej zawinieniu.
Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że Miasto Ł., a zatem również strona pozwana, ponoszą odpowiedzialność za
skutki zdarzenia z dnia 19 stycznia 2014 r.
Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania
rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną
krzywdę. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie rozumieniem pojęcia „odpowiednia suma” należy rozumieć przez nią
kwotę pieniężną, której wysokość utrzymana jest w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom
i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa oraz dostosowaną do okoliczności konkretnego wypadku. Sąd musi
uwzględnić wszystkie okoliczności danego zdarzenia, a zwłaszcza rodzaj obrażeń i rozmiar związanych z nimi cierpień
fizycznych i psychicznych, stopień kalectwa, poczucie nieprzydatności, konieczność korzystania ze wsparcia bliskich.
Zadośćuczynienie powinno bowiem spełniać funkcję kompensacyjną (tak m. in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
17.09.2010 r., II CSK 94/10, publ. R.. (...) oraz w wyroku z dnia 5.12.2006 r., II PK 102/06, publ. OSNP z 2008 r.,
nr 1-2, poz. 11).
Po wszechstronnym rozważeniu okoliczności rozpoznawanej sprawy Sąd uznał, że roszczenie powoda zasługiwało
na uwzględnienie jedynie w części, albowiem krzywda powoda nie była tak rozległa i trwała, aby uzasadniała
uwzględnienie całości żądania.
Oceniając rozmiar szkody doznanej przez powoda, Sąd wziął pod uwagę, że powód w dniu 19 stycznia 2014 r.
doznał uszkodzenia ciała wskutek poślizgnięcia się przy schodzeniu na jezdnię z chodnika. Doznana przez powoda
szkoda w sposób oczywisty wywołała u niego w chwili zdarzenia dyskomfort psychiczny oraz fizyczny w postaci
bólu oraz cierpienia. W wyniku zdarzenia z dnia 19 stycznia 2014 r. powód doznał dwupoziomowego złamania kości
strzałkowej lewej goleni, co spowodowało u niego wystąpienie trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3 %.
Powód zmuszony był jechać na pogotowie celem zaopatrzenia urazu. Przeszedł badanie RTG. W okresie od 20 stycznia
2014 r. do 11 marca 2014 r. miał unieruchomioną złamaną kończynę dolną, przy czym najpierw nosił opatrunek
gipsowy udowo–stopowy, a następnie szynę podudziowo–stopową. Powód był ograniczony w pełnym obciążeniu
lewej stopy aż do 8 kwietnia 2014 r. W związku z przebytym złamaniem goleni lewej korzystał do chwili obecnej z
dwóch cykli zabiegów rehabilitacyjnych, a także przyjmował leki przeciwzakrzepowe i przeciwobrzękowe. Cierpienia
fizyczne powoda związane były z doznanym bólem oraz niedogodnościami związanymi z noszeniem unieruchomienia
gipsowego i przez pierwszych 6 tygodni po wypadku były dość znaczne.
Po wszechstronnym rozważeniu okoliczności sprawy, Sąd uznał, że kwotą adekwatną do naprawienia krzywdy, jakiej
powód doznał w wyniku zdarzenia z dnia 19 stycznia 2014 r., jest kwota 8000 zł., a nie 10000 zł, jakiej żądał z tego
tytułu powód.
Stosownie do treści art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody
obejmuje wszelkie wynikłe z tego tytułu koszty. Poszkodowany może żądać również odpowiedniej renty, jeżeli utracił
całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki
powodzenia na przyszłość (art. 444 § 2 k.c.). Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane
uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy
podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 425/07, Mon. Praw.
2008, nr 3, s. 116).
Żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz kwoty 500 zł tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby z
tytułu poniesionych kosztów leczenia podlegało uwzględnieniu jedynie częściowo, tj. w zakresie 100 zł. Z opinii
biegłego ortopedy, sporządzonej w toku postępowania i nie kwestionowanej przez strony, jednoznacznie wynika, że
uzasadniony koszt terapii farmakologicznej powoda w związku z wypadkiem wyniósł 100 zł. Powód nie przedstawił
żadnych dowodów, z których by wynikało, że poniósł wyższe koszty leczenia.
W ocenie Sądu na częściowe tylko uwzględnienie zasługiwało również żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz
kosztów opieki osób trzecich w łącznej kwocie 2508 zł. Powód wykazał, że wymagał pomocy osób trzecich
przy wykonywaniu zwykłych czynności życia codziennego. Przy wykonywaniu tych czynności powód korzystał
z pomocy żony, która w związku z unieruchomieniem gipsowym nogi powoda pomagała mu zarówno w
czynnościach higienicznych, przygotowywaniu posiłków, ubieraniu, jak i musiała przejąć jego obowiązki domowe.
Po wszechstronnym rozważeniu materiału dowodowego zgromadzonego w rozpoznawanej sprawie, Sąd uznał, że
ograniczenie powoda w wykonywaniu czynności trwało od dnia założenia unieruchomienia gipsowego, tj. 20 stycznia
2014 r., do dnia 8 kwietnia 2014 r., kiedy to ustała konieczność nieobciążania lewej nogi przez powoda. Od
tej chwili mógł on zatem ponownie podjąć zarówno czynności samoobsługowe, jak i powrócić do wykonywania
obowiązków domowych. W ocenie Sądu uzasadniony wymiar pomocy osób trzecich w czynnościach życia codziennego
powoda wynosił 2 godziny dziennie. Uwzględniając zatem wysokość stawki za roboczogodzinę usług opiekuńczych,
obowiązującą na terenie Ł. w okresie rekonwalescencji powoda w kwocie 9,50 zł, zasadnym było zasądzenie na rzecz
powoda zwrotu kosztów opieki osób trzecich w łącznej kwocie 1501 zł (79 dni x 2 godziny x 9,50 zł).
Wysokość stawki za koszty opieki osób trzecich Sąd ustalił w oparciu o przedstawione przez powódkę zaświadczenie
z (...) Komitetu Pomocy (...), które stanowi w ocenie Sądu miarodajny wskaźnik kosztów udzielenia pomocy w
przeliczeniu na roboczogodzinę.
O dopuszczalności ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące ujawnić się w przyszłości decyduje
istnienie po stronie powoda interesu prawnego w takim ustaleniu. Interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności
może istnieć, jeżeli z danego zdarzenia wynikają dalsze jeszcze skutki, których dochodzenie w drodze powództwa
o świadczenie nie jest możliwe lub nie jest na razie aktualne. Ustalenie odpowiedzialności na przyszłość umożliwia
poszkodowanemu dochodzenie kolejnych roszczeń, nawet gdy owe dalsze skutki wystąpią po upływie terminu
przedawnienia (tak Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 17 kwietnia 1970, III PZP 34/69, OSNC 1970 r.,
nr 12, poz. 217). W rozpoznawanej sprawie powód nie wykazał jednak, aby jego stan zdrowia uzasadniał żądanie
ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość. Z całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego
w sprawie wynika, iż na ten moment stan powoda jest stabilny, zaś proces leczenia uległ zakończeniu. Powód nie
jest już ograniczony w możliwości obciążania nogi. Brak jest zatem prawdopodobnych podstaw do przypuszczenia,
aby w zdrowiu powoda miały powstać dalsze uszczerbki związane ze zdarzeniem z dnia 19 stycznia 2014 r. Wobec
powyższego nie ma podstaw do uwzględnienia jego żądania na podstawie art. 189 k.p.c., a zatem powództwo w tym
zakresie podlegało oddaleniu w całości.
O odsetkach ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. i zasądził je zgodnie z żądaniem
powoda. Jak wynika bowiem ze złożonych dokumentów pełnomocnik powoda pismem z dnia 14 października 2014 r.,
doręczonym pozwanemu dnia 20 października 2014 r., wezwał pozwanego do naprawienia szkody powoda poniesionej
w wyniku zdarzenia z dnia 19 stycznia 2014 r. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania. Świadczenie stało się zatem
wymagalne z upływem 30 dni od daty zgłoszenia szkody. Z uwagi na powyższe żądanie powoda zasądzenia na jego
rzecz odsetek od dnia 20 listopada 2014 r. zasługiwało na uwzględnienie.
Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 9601 zł z odsetkami jak w pkt 1
wyroku. Na zasądzoną kwotę składają się: 8000 zł tytułem zadośćuczynienia, 100 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia
i 1501 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., stosunkowo rozdzielając je między stronami. Pozwany
przegrał proces w 74 %. Powód poniósł koszty procesu w łącznej kwocie 3606 zł (651 zł – opłata sądowa od pozwu, 555
zł – wydatkowana zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego i 2400 zł – koszty zastępstwa procesowego), natomiast
strona pozwana poniosła koszty w wysokości 2400 zł (koszty zastępstwa procesowego). Strona pozwana zobowiązana
jest zatem do zapłaty na rzecz powoda kwoty 2044,44 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2016
r., poz. 623) Sąd nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi–Widzewa w Łodzi na rzecz powoda
kwotę 45 zł tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.