Przedstawienie "Ojcze, wskaż drogę!"

W wielu ludziach, przeżywających głęboko odejście Ojca Świętego, rodzi się żywe pragnienie
sięgania do Jego słów i zgłębiania ich treści. Niektórzy szukają w nich własnego motto życiowego, to
jest osobistego wskazania: Jak żyć dalej? Co w życiu jest najważniejsze? Jakie wezwanie jest
szczególnym powołaniem dla tej właśnie osoby?
Papież Jan Paweł II, Jego powołanie na Stolicę Piotrową, Jego pontyfikat, Jego pielgrzymki, a wreszcie
On sam, jako człowiek i jako sługa Boży zainspirowały wychowawców i podopiecznych
Stowarzyszenia „Uśmiech” do stworzenia widowiska słowno – muzycznego pt. „Ojcze wskaż drogę”.
Dzieci i młodzież przygotowała Pani Grażyna Bondel.
Przedstawienie odbyło się 29 października 2010 roku w naszej mikołowskiej Bazylice po wieczornej
Eucharystii. Pytania o sens życia, zatracenie w pędzie biegnącego czasu, chęć posiadania rzeczy
najlepszych, nałogi, życie współczesnych nastolatków, szukanie swojego „Westerplatte” to główne
założenia, które miały stać się istotą przedstawienia. Poszczególne sceny przeplatane były
przemówieniami Ojca Świętego…
Prostym językiem, przepiękną muzyką, nietuzinkową grą aktorską młodzi artyści przedstawili
życie młodego chłopaka, jego rodziny i przyjaciół którzy zmagali się z problemami dnia codziennego.
Mateuszowi – głównemu bohaterowi towarzyszył Ktoś na wzór Anioła Stróża, Ktoś kto zawsze służył
dobrą radą, był w każdej trudnej sytuacji i małymi krokami doprowadził go do odnalezienia Jego
własnego Westerplatte. Dla naszego młodego bohatera to właśnie KRZYŻ - symbol chrześcijaństwa,
narzędzie, na którym ukrzyżowano naszego Zbawiciela, PISMO ŚWIĘTE – które ma być dla nas
wskazówką w życiu, a w zasadzie czymś jeszcze więcej – źródłem życia oraz RÓŻANIEC – broń w walce
z szatanem stało się Jego Westerplatte, czymś co chciał odtąd bronić w sobie, wokół siebie, bronić dla
siebie i dla innych ludzi.
Widowisko poświęcone pamięci Jana Pawła II był lekcją wychowania, przeniosło widzów w
świat wartości, zasad i norm moralnych, które powinny być przyjęte i przestrzegane przez każdego
człowieka, a przede wszystkim młodych ludzi, na których za każdym rogiem czyha niebezpieczeństwo
i zło.
Mimo małych „wpadek” aktorskich i technicznych przedstawienie udało się, a całość zakończył
wspólny apel z Janem Pawłem II oraz modlitwa o szybką Jego beatyfikację.
Jedno z najbardziej wzruszających i pouczających wezwań Jana Pawła II powinno stać się mottem
życiowym każdego, nie tylko młodego człowieka, który jest zagubiony i szuka sensu swojego życia:
"Każdy z Was, młodzi Przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte, jakiś
wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć,
jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić, nie można zdezerterować. Wreszcie,
jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte. Utrzymać i
obronić, w sobie i wokół siebie, obronić dla siebie i dla innych".
Agnieszka Jadamus
wychowawczyni ze Stowarzyszenia „Uśmiech”