"Tolkien i CS Lewis. Historia niezwykłej przyjaźni" Colin Duriez

"Tolkien i CS Lewis. Historia niezwykłej przyjaźni" Colin Duriez

Artykuł pobrano ze strony eioba.pl
"Tolkien i C. S. Lewis. Historia niezwykłej przyjaźni" Colin Duriez
Czas na powrót do świata wyobraźni...
autor: Colin Duriez
tytuł oryginału:Tolkien and C.S. Lewis: The Gift of Friendship
wydawnictwo: Wydawnictwo M
data wydania: 2011
liczba stron: 288
moja ocena: 4+ / 6
Książka trudna w odbiorze, zdecydowanie trzeba mieć dużą wiedzę o twórczości Tolkiena i Lewisa.
Mam wrażenie, że autor bardziej skupia się na omówieniu treści dzieł i ukazaniu filozofii obu autorów,
niż na pokazaniu ich przyjaźni. Trochę za dużo tu dat i skomplikowanych analiz filozoficznoteologicznych. Dlatego wystawiam samej książce 4+
Tolkiem i Lewis spotkali się na Uniwersytecie w Oksfordzie i przyjaźnili wiele lat. Tolkiem czytał swoje
dzieła Lewisowi, który wspierał przyjaciela i ten skończył pisać swoją powieść. Natomiast Lewis
czerpał garściami z filozofii Tolkiena, dzięki niemu nawrócił się na chrześcijaństwo i stworzył Narnie...
Historia i filozofia, zarówno Tolkiena jak i Lewisa, zainspirowała mnie dziś do wspomnień z
dzieciństwa.
Pierwszy raz zetknęłam się z twórczością Lewisa w podstawówce. Czytałam wtedy "Listy starego
diabła do młodego". Tolkien to już studia i "Władca Pierścieni"... Ale nie o samych książkach chciałam
pisać. O tym jeszcze kiedyś opowiem. Dziś o inspiracji autorami.
Od dzieciństwa lubiłam marzyć, najczęściej bawiłam się z bratem i sąsiadami w lesie. Zdobywaliśmy
fikcyjne fortece, budowaliśmy szałasy i tropiliśmy nieistniejące stwory. To były czasy na długo przed
komputerem w każdym domu, telewizją kablową i telefonami komórkowymi (w domu nie mieliśmy
nawet telefonu stacjonarnego i nikt nie wiedział czym jest telewizja satelitarna). Moja pierwsza gra
telewizyjna to był Super Mario. Pod tym względem dzisiejsze dzieciaki tracą bardzo dużo. Nasz świat
to był świat wyobraźni. Wszędzie widziałam duchy i stwory, bałam się wchodzić na strych, bo ktoś mi
powiedział, że mieszka tam biały koń, a pod zlewem było, według mojej cioci, królestwo pająków
gigantów. Do dziś jedyne zwierze, które mnie przeraża to właśnie pająk. Ale ciocia miała spokój z
niegrzecznymi dziećmi, gdy przyjeżdżaliśmy w odwiedziny. Siedzieliśmy cicho i nikt nie śmiał biegać
po kuchni.
Za to ukochanym miejscem był las... Godzinami chodziliśmy wąskimi ścieżkami, czasem robiliśmy
nawet kanapki, bo "wyprawa" wydawała się daleka i długa. Wspinałam się na drzewa i budowaliśmy
szałas na "bagnach za rowem". W rzeczywistości to był zwykły lasek wielkości sporej działki, a bagna
to łąka za rowem melioracyjnym. Kiedy kilka lat temu pojechaliśmy z bratem w tamte strony
(przeprowadziłam się w 6 klasie), popatrzyliśmy na krajobraz i zaczęliśmy się śmiać. W wieku lat 5
wszystko wydaje się większe i bardziej tajemnicze. Ale to było moje królestwo... Mieszkały tam elfy,
wróżki i potwory...
To właśnie wyobraźnia sprawiła, że nigdy się nie nudziliśmy...
Tolkien wyobraził sobie całe Sródziemie, różne istoty, języki... Lewis opisał Narnie i Aslana. Pokazali
mi, że Narnia i Śródziemie jest w każdym z nas. Tylko, że dorośli już przestali marzyć, nie widza
wróżek i nie słyszą już języka elfów... Tolkien i Lewis mieli odwagę marzyć przez całe życie i poświęcić
temu każdą wolną chwilę. Ja już zapomniałam, jak być dzieckiem i choć większość dnia przebywam z
dziećmi, muszę na nowo odnaleźć moje dzieciństwo. Chcę znów widzieć świat oczami zakochanego w
nim dziecka.
Czas na powrót do świata wyobraźni...
Anna M.
http://annamatysiak.blogspot.com/
Autor: Anna Matysiak
Artykuł pobrano ze strony eioba.pl