Homakordy: cechy

Homakordy
IAH AC Homakordy
© IAH 2007
Homakordy są bardzo szczególnym elementem leczenia
antyhomotoksycznego. Nie tylko ich architektura jest wyjątkowa,
lecz także ich stosowanie wymaga pewnej znajomości podstawowych
zasad homeopatii, szczególnie działania różnych rozcieńczeń tej samej
substancji.
Mieszanina różnych rozcieńczeń homeopatycznych tego samego
składnika w jednym leku może wydawać się całkowitym nonsensem
z chemicznego punktu widzenia, ponieważ ostateczne stężenie jest
wypadkową poszczególnych rozcieńczeń. Jest to prawdą
w odniesieniu do niskich rozcieńczeń, gdzie działanie leku jest związane
ze stężeniem substancji, jednak w wyższych rozcieńczeniach, w których
stężenie substancji jest znikome lub substancji nie ma wcale w sensie
ściśle fizycznym (powyżej liczby Avogadro), inne mechanizmy działania
niż obecność cząsteczek leku odpowiadają za jego aktywność.
Wyższe rozcieńczenia homeopatyczne wpływają na organizmy żywe.
Dowiedziono tego w wielu publikacjach od badań podstawowych do
badań klinicznych prowadzonych w układzie podwójnie ślepej próby.
Udowodniono, że mikro- i nanodawki składników molekularnych wykazują
działanie terapeutyczne u ludzi. Kombinacja obu rodzajów rozcieńczeń
stwarza możliwości terapeutyczne, które omówimy w tym wykładzie.
1
Homakordy: cechy
•
•
•
•
•
•
Opracowane przez dr H.-H. Reckewega
Preparaty złożone z co najmniej dwóch składników
W różnych rosnących rozcieńczeniach homeopatycznych
W potencjach D
Mają wąskie, określone wskazania terapeutyczne
W postaci płynnej w ampułkach
© IAH 2007
2
Mimo że w homeopatii klasycznej stosowanie kombinacje różnych
rozcieńczeń jednego składnika miało długą tradycję (zanim
dr Reckeweg wpadł na pomysł stworzenia akordów potencji czy
nawet homakordów), rutynowe zastosowanie tych kombinacji nastąpiło
dopiero pod wpływem jego prac.
Definicja
Seria potencji jest preparatem homeopatycznym, w którym różne potencje
homeopatyczne (niskie, średnie i wysokie) tej samej substancji są
podawane razem. Homakord jest kombinacją różnych serii potencji
w jednym preparacie.
Początki
Aby zrozumieć początki serii potencji musimy cofnąć się do 1913 roku,
kiedy Cahis (Barcelona, 1913) po raz pierwszy zmieszał różne potencje
homeopatyczne jednej substancji i podał je razem. Cahis nazwał te
mikstury „akordami” lub „syntezami”. Trzy zasady homeopatii legły
u podstaw rozumowania Cahisa:
- Ustalenie odpowiedniej potencji zależy od pełnego zespołu objawów
fizycznych, czynnościowych i psychicznych występujących u pacjenta.
- Problem początkowego pogorszenia przy stosowaniu niskich potencji
można zażegnać stosując wyższe potencje.
- Pytanie, czy połączone działania różnych potencji homeopatycznych tej
samej substancji wykazują synergię działania bardziej harmonijną niż
oddzielne podawanie różnych potencji (przez analogię z muzyką: do-misol-do brzmi mniej harmonijnie niż akord do).
2
Homakordy: cechy
• Opracowane przez dr. H.-H. Reckewega jako szczególne
zastosowanie rozcieńczeń Cahisa
•
•
•
•
•
Preparaty złożone z co najmniej dwóch składników
W różnych rosnących rozcieńczeniach homeopatycznych
W potencjach D
Mają wąskie, określone wskazania terapeutyczne
Rozprowadzane w postaci płynnej w ampułkach
© IAH 2007
3
Wartość terapeutyczna hipotezy Cahisa została potwierdzona przez godne uwagi badania
in vivo przeprowadzone przez Gomeza (1992). Badacz ten zatruwał wątroby
albinotycznych myszy tetrachlorometanem, który powodował eksperymentalne zapalenie
wątroby. W leczeniu go zastosowano fosfor w postaci preparatu homeopatycznego w
związku z podobieństwem profilu leku do profilu toksyny.
Fosfor stosowano w rozcieńczeniach D10, D30, D200 i D1000 oddzielnie i w postaci serii
potencji. Jedna grupa kontrolna otrzymywała wstrzyknięcia soli fizjologicznej. Sześć grup
eksperymentalnych oceniano na podstawie zawartości enzymów wątrobowych (SGOT
i SGPT) oraz analizy histologicznej tkanki wątroby.
Wyniki badania są nad wyraz jasne.
Mimo że różne potencje homeopatyczne fosforu powodowały poprawę wartości enzymów
wątrobowych i poprawę morfologii tkanki wątroby w badaniu histologicznym w stosunku do
soli fizjologicznej, wstrzyknięcie serii potencji fosforu wyraźnie wykazywały korzystniejsze
działanie niż różne potencje fosforu podawane oddzielnie.
Jednoczesne zastosowanie różnych potencji było już regularnie stosowane
w praktyce. We Francji stosowanie „mieszanki” różnych potencji tej samej substancji jest
dozwolone i ogólnie przyjęte. Zatem francuskie laboratoria udostępniają mieszanki
potencji homeopatycznych (Mukerji, 1977).
Także Julian (1981) zaleca stosowanie mieszanek potencji homeopatycznych, wskazując
na stosowanie krezolu w rozcieńczeniach 5CH + 7CH + 9CH lub 9CH + 15CH + 30CH
wykazujących wiele podobieństw z seriami potencji dziesiętnych.
Fotrier Bernoville (1974, tłum. Mukherji) także dostrzega szybkie i dogłębne działanie
mieszanek potencji homeopatycznych tej samej substancji w przeciwieństwie do działania
pojedynczego rozcieńczenia. Autor ten twierdzi, że czas działania mieszanki niskich,
średnich i wysokich potencji ma wartość pośrednią między czasami działania
pojedynczych potencji.
3
Homakordy: cechy
•
•
•
•
•
•
Opracowane przez dr H.-H. Reckewega
Preparaty złożone z co najmniej dwóch składników
W różnych rosnących rozcieńczeniach homeopatycznych
W potencjach D
Mają wąskie, określone wskazania terapeutyczne
Rozprowadzane w postaci płynnej w ampułkach
© IAH 2007
4
Zastosowanie serii potencji zostało w pełni przyjęte pod wpływem prac
Reckewega, (1964), twórcy homotoksykologii i medycyny
antyhomotoksycznej. Dzięki seriom potencji można działać przeciw
organicznym elementom choroby stosując niskie potencje, działać przeciw
czynnościowym/fizjologicznym elementom choroby stosując średnie
potencje a przeciw psychicznym elementom choroby można działać
stosując wysokie potencje. Ostatecznie Reckeweg zastosował serie
potencji tworząc swoją grupę „homakordów”.
Podsumowanie
Zastosowanie serii potencji ma duże znaczenie ponieważ:
- Działają lepiej niż pojedyncze potencje.
- Działają szybciej.
- Powodują nieznaczne początkowe pogorszenie.
- Można je stosować w chorobach ostrych oraz przewlekłych.
- Działają na poziomie organicznym, czynnościowym i psychicznym.
- Tworzą „jedną wartość” w planie leczenia (seria potencji jest czymś
więcej niż tylko sumą jej składników).
4
Przykład: Belladonna-Homaccord
• Atropa Belladonna
• D2
• D10
• D30
• D200
• D1000
© IAH 2007
• Echinacea
angustifolia
• D10
• D30
• D200
5
Powyżej widzimy przykład homakordu. Belladonna-Homaccord ma dwa
składniki: Atropa belladonna i Echinacea angustifolia, oba w postaci serii
potencji. Aktywność homeopatyczną obu składników opisano w Materia
Medica. Różne rozcieńczenia każdego składnika działają jednak na innych
poziomach wykazując nawet odmienne tropizmy (patrz dalej).
5
Architektura homakordów
© IAH 2007
Aby zrozumieć pełną wartość terapeutyczną homakordu musimy poznać
architekturę jego składu. Oprócz zawartości różnych składników,
przeważnie tylko kilku, homakord ma szczególne cechy akordu potencji
czyli szeregu różnych rozcieńczeń.
Ta cecha wymaga szczególnie starannego wyjaśnienia.
6
Rozcieńczenia homeopatyczne
• Niskie rozcieńczenia stymulują czynności fizjologiczne (od
pranalewki do D8)
• Średnie rozcieńczenia regulują czynności fizjologiczne (D8-D30)
• Wysokie rozcieńczenia (powyżej D30) wykazują długotrwałe
działanie i silny wpływ na umysł
© IAH 2007
7
Jeśli przyjrzymy się bliżej różnych działaniom kolejnych rozcieńczeń
homeopatycznych, dojdziemy do następujących ogólnych wniosków (mogą
występować wyjątki od nich):
Jeśli substancja wykazała działanie fizjologiczne w wysokim stężeniu, to:
Niskie stężenia tej substancji stymulują funkcje fizjologiczne.
Te niskie stężenia zawierają się w granicach od pranalewki (pierwszego
rozcieńczenia homeopatycznego według HAB (Homeopathisches
Arzneibuch, Niemieckiej Farmakopei Homeopatycznej) do D8,
co odpowiada stężeniu molekularnemu ok. 1:108
Średnie rozcieńczenia zawierają się w granicach od 1:108 do 1:1030
i regulują funkcje fizjologiczne, a nawet je znacznie nasilają.
Wysokie rozcieńczenia działają bardziej dogłębnie i dłużej oraz silnie
wpływając na umysł (jeśli substancja wykazuje psychotropizm, co oznacza,
że działa ona na umysł również w dawkach toksycznych).
7
Każdy lek homeopatyczny ma zależną od
zastosowanego rozcieńczenia charakterystykę
molekularną i energetyczną
Medycyna
konwencjonalna
Homeopatia
Masa
Energia
D1
© IAH 2007
D23
D23+n
8
Każde rozcieńczenie homeopatyczne substancji ma tak zwaną część
molekularną i „energetyczną”. Działanie molekularne łatwo jest zrozumieć,
ponieważ oparte jest ono na tych samych podstawach, co zjawiska
chemiczne i fizyczne.
Aspekt energetyczny jest trudniejszy do opisania, ponieważ jest on oparty na
rozmaitych hipotezach. Aspekt energetyczny leku homeopatycznego
pozostaje czysto hipotetyczny. Mimo że badania wielokrotnie wykazały
działanie wysoko rozcieńczonych leków homeopatycznych, wysokie
rozcieńczenia bez molekularnej obecności substancji leczniczej
(rozcieńczenia przekraczające liczbę Avogadro) nie mogą mieć aktywności
molekularnej. Przyczyna tego niemolekularnego działania nigdy nie została
poznana i do dzisiaj większość ekspertów w dziedzinie homeopatii definiuje ją
jako rodzaj energii powodującej rezonans na poziomie komórkowym.
W każdym razie działanie terapeutyczne wysokich rozcieńczeń
(przekraczających liczbę Avogadro) jest faktem, którego przyczyny nie mogą
być zjawiskami molekularnymi. Nazwanie tego działania działaniem
energetycznym jest kompromisem, a wyjaśnienie natury działania leków
homeopatycznych wymaga dalszych badań.
Począwszy od pranalewki, każde kolejne rozcieńczenie zmniejsza masę
cząsteczkową, a zarazem zwiększa powiedzmy „masę energetyczną”.
Powyżej liczby Avogadro nie ma już masy substancji, możemy zakładać,
że mamy do czynienia z lekiem czysto energetycznym.
8
Hipotetycznie, wysokie rozcieńczenie
homeopatyczne wzbudza układ rezonansowy
w narządzie lub układzie narządów. To zjawisko
regulacji układów jest poddawane badaniom
bioenergetycznym.
© IAH 2007
9
Bioenergetyka jest nauką zajmującą się wpływem bodźców
energetycznych na organizm człowieka.
Przedmiotem jej szczególnego zainteresowania są składniki leków
homeopatycznych w wysokich rozcieńczeniach.
9
Korzyści ze stosowania homakordów w
porównaniu z pojedynczymi rozcieńczeniami leków
homeopatycznych
• Wysokie potencje znacznie zmniejszają ryzyko początkowego
nasilenia objawów choroby
• Nawet w preparatach złożonych każda potencja tej samej
substancji zachowuje swoje właściwości (tak jak w muzyce
każdy dźwięk akordu zachowuje swoje cechy)
• Powodzenie repertoryzacji można zwiększyć stosując
odpowiedni homakord: nie trzeba wykonywać badań, aby ustalić
odpowiednią potencję
• Akord potencji odzwierciedla organiczne, fizjologiczne i
umysłowe aspekty obrazu choroby
© IAH 2007
10
Wybierając odpowiedni dla pacjenta lek, homeopata musi dokonać dwóch
głównych wyborów:
Która substancja odpowiada stanowi pacjenta zgodnie z zasadą
podobieństwa.
Oraz jakie rozcieńczenie tej odpowiedniej substancji należy zastosować,
ponieważ różne rozcieńczenia tej samej substancji wywierają odmienne
działania.
Po pierwsze, zastosowanie homakordu ma zaletę rzadkiego powodowania
zaostrzeń choroby obserwowanych podczas stosowania pojedynczych
rozcieńczeń.
Ponadto nie jest konieczna szczegółowa repertoryzacja pacjenta (poznanie
natury pacjenta i specyfiki jego schorzenia) w celu określenia odpowiedniego
rozcieńczenia.
Różne rozcieńczenia odpowiadają za różne działania leku wpływające na
zmiany organiczne, fizjologiczne i psychiczne występujące u pacjenta.
Stosowanie ich razem ułatwia holistyczne leczenie pacjenta.
Można by spytać, co stanie się gdy rozcieńczenia tej samej substancji
zostaną zmieszane. Czy otrzymamy nowe rozcieńczenia działające jak jeden
lek czy też każde rozcieńczenie zachowa swoje cechy? Można to porównać
z muzyką. Grając akord „do” na fortepianie należy połączyć dźwięki „do-misol-do”, jednak grając na innym fortepianie mającym tylko struny „mi i la”,
zabrzmi jedynie struna mi. Oznacza to, że w akordzie „do” częstotliwość
każdego dźwięku pozostaje bez zmian.
10
HAMOWANIE
STYMULACJA
© IAH 2007
11
Czynności organizmu są sterowane głównie przez układy autoregulacyjne
o falowym/sinusoidalnym przebiegu regulacji. Zaburzenia regulacji i blokada
tych układów oznacza osłabienie fazy hamowania lub stymulacji
i konieczność korekty. Można tego dokonać stosując znikome
(antyhomotoksyczne) lub duże (konwencjonalne) dawki różnych składników
o działaniu stymulującym lub hamującym. Nawet ta sama substancja może
w niższych rozcieńczeniach hamować funkcję fizjologiczną a w wyższych
rozcieńczeniach ją stymulować, więc działanie regulacyjne zależy od substancji
oraz jej rozcieńczenia.
11
Przykład
• Spośród wszystkich częstotliwości w eterze radioodbiornik
odbiera jedynie częstotliwość, na którą został nastawiony.
Wszystkie inne częstotliwości istnieją dalej, ale nie odgrywają
żadnej roli w przekazywaniu informacji.
© IAH 2007
12
Aby zrozumieć zjawisko rezonansu pomiędzy jednym rozcieńczeniem
spośród całej podanej serii potencji i potrzebami komórki będącej odbiorcą
energii możemy posłużyć się porównaniem z sygnałami radiowymi
pochodzącymi z różnych radiostacji płynącymi do domowego
radioodbiornika. Mimo że te wszystkie częstotliwości różnych radiostacji
docierają do odbiornika jednocześnie, odbiornik przekazuje jedynie
informacje pochodzące od radiostacji, na której częstotliwość jest
nastawiony.
Wszystkie inne częstotliwości istnieją dalej, ale nie powodują u nas żadnej
reakcji ani emocji, ponieważ ich nie odebraliśmy ze względu na brak
rezonansu częstotliwości pomiędzy nadawcą (radiostacją)
a odbiornikiem.
12
Lista homakordów (HA)
• Aconitum HA
• Anacardium HA
• Apis HA
• Belladonna HA
• Berberis HA
• Ceanothus HA
• Chelidonium HA
• China HA
• Cimicifuga HA
• Cinnamomum HA
• Cocculus HA
• Colocynthis HA
• Drosera HA
• Dulcamara HA
• Ferrum HA
• Gelsemium HA
• Glonoin HA
• Graphites HA
• Hamamelis HA
• Ignatia HA
• Melilotus HA
• Mezereum HA
• Natrium HA
• Nux vomica HA
• Phosphor HA
• Plantago HA
• Ranunculus HA
• Sabal HA
• Selenium HA
• Veratrum HA
© IAH 2007
13
Ze względu na ograniczoną liczbę składników stosowanych
w homakordach, wskazania do stosowania każdego z nich są bardzo
wąskie. Homakordy stosuje się ze ściśle określonych wskazań.
W większości krajów na rynku dostępnych jest do 29 różnych
homakordów, w niektórych krajach może ich być mniej. W kraju, gdzie
jest sprzedawany, każdy homakord ma określony zakres wskazań spójny
z miejscową nomenklaturą medyczną.
Nazwy homakordów odpowiadają ich głównym składnikom i ich profilom
w Materia Medica.
13
Homakordy w planach leczenia
„Ten zestaw działa u wszystkich moich
pacjentów”
© IAH 2007
Ze względu na wąski zakres wskazań, homakordy są często stosowane
w ramach złożonych planów leczenia, gdzie uzupełniają schemat leczenia,
działając na elementy choroby nieobjęte działaniem leków podstawowych.
Homakordy są dostępne jedynie w postaci kropli oraz w ampułkach.
Ich dostępność na rynku jest zależna od danego kraju.
14
Homakordy podkreślają subtelności
wskazania. Rzadko stosuje się je
w monoterapii, częściej jako
uzupełnienie leku podstawowego lub
w ramach indywidualnego planu
leczenia.
© IAH 2007
Homakordy służą do dokładnego dostosowania planu leczenia.
Rzadko stosuje się je w monoterapii ze względu na ich wąski zakres
wskazań, jednak udowodniono, że działają synergistycznie ze stosowanymi
jednocześnie odpowiednimi preparatami podstawowymi.
15
Przykład: kombinacje leków w chorobach układu
ruchu
• Traumeel + Spascupreel +
• Gelsemium HA w bólu karku
• Ferrum HA w bólu barku
• Colocyntis HA w bólu okolicy lędźwiowej
•…
© IAH 2007
16
Dla przykładu możemy przyjrzeć się standardowej terapii chorób układu
ruchu, w których Traumeel jest stosowany jako lek regulujący proces
zapalny, Spascupreel jako lek rozluźniający mięśnie a homakord jako lek
o profilu swoistym dla lokalizacji choroby.
Jeśli choroba dotyczy karku, okolicy potylicznej lub mięśnia
czworobocznego, kombinację Traumeel/Spascupreel uzupełnia się
o Gelsemium-Homaccord,w dolegliwościach ze strony barku/ramienia
leczenie uzupełnia się o Ferrum-Homaccord, Colocynthis-Homaccord
dodaje się w bólach okolicy lędźwiowo-krzyżowej. Homakordy stosowane
w tych 3 przykładach są swoiste dla lokalizacji choroby
ze względu na profil swojego głównego składnika: Gelsemium
w pierwszym przypadku, Ferrum metallicum w drugim i Colocynthis
w trzecim.
16