sztuka gotycka

Styl w architekturze i sztukach plast. dojrzałego i późnego średniowiecza,
ukształtowany we Francji w XII w.; związany z kulturą rycerską
i mieszczańską, a w późniejszym okresie także dworską
Gotyk to styl związany szczególnie z architekturą.
Najważniejsze cechy: system szkieletowy budowli, na który
składały się sklepienia krzyżowo-żebrowe, przypory i łuki oporowe oraz łuk
ostry. Pozwalało to na wznoszenie strzelistych i smukłych kościołów o
zredukowanych murach nośnych, wypełnionych wielkimi oknami
witrażowymi.
Podstawowe układy przestrzenne: bazylika i kościół halowy;
katedry, kościoły miejskie (fary) i zespoły klasztorne (cystersi, dominikanie,
franciszkanie); regularne założenia miejskie,
ratusze,
zespoły
uniwersyteckie, szpitale, sukiennice, kamienice mieszczańskie, mury
miejskie z basztami i barbakanami, zamki królewskie, rycerskie i zakonne.
Sztuki plast. Zmieniały się w stronę realizmu i coraz większej
ekspresji;
Tematyka głównie religijna. Posiadała bogatą treść, której
dodatkowa funkcja to opowieść o zbawieniu podana dla niepiśmiennych
wiernych przy pomocy obrazu.. Rzeźba początkowo ściśle związana z
architekturą, później bardziej samodzielna: ołtarze,
płyty nagrobne,
nagrobki baldachimowe, (także polichromowana posągi, np. Madonna z
Dzieciątkiem, grupy rzeźb. Pieta, rzeźbione poliptyki).
Główni. twórcy: P. Parler, C. Sluter, N. Pacher, Wit StwoszW
dziedzinie malarstwa rozwijało się gł. witrażownictwo, iluminacja (J.
Pucelle, bracia Limburg, J. Fouquet) i malarstwo tablicowe. Malarstwo
ścienne rozwinęło się gł. we Włoszech: S. Martini). Rozwój rzemiosła
artystycznego. (złotnictwo, emalia, tkactwo, meblarstwo).
Przekrój gotyckiej katedrykonstrukcja
Katedra w Reims
Król Dawid_ witraz z kat.
w Chartres
Madonna z Króżlowej