D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

Sygn. akt VI GC 304/16/3
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 listopada 2016 r.
Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk
Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga
po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2016 r. w Tychach
na rozprawie
sprawy z powództwa: (...) S.A. w W.
przeciwko: K. P.
o zapłatę
1) zasądza od pozwanej K. P. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 2 658 zł (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt osiem
złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 19 listopada 2015 r. do dnia zapłaty;
2) oddala powództwo w pozostałym zakresie;
3) zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 502,36 zł (pięćset dwa złote trzydzieści sześć groszy) tytułem
stosunkowego rozdzielenia kosztów.
SSR Jolanta Brzęk
Sygn. akt VI GC 304/16/3
UZASADNIENIE
W dniu 19 listopada 2015 r. Powódka (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód
w Lublinie VI Wydział Cywilny pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym w którym domagała się
zasądzenia od pozwanej K. P. kwoty 2 998,67 zł wraz odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 19 listopada 2015 r.
do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.
W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana K. P. oraz (...) S.A. z siedzibą w W. zawarli umowę o świadczenie
usług telekomunikacyjnych, na podstawie której pozwana otrzymała dostęp do usług świadczonych przez (...) S.A.
z siedzibą w W. i zobowiązała się do uiszczania z tego tyt. opłat. Powódka podniosła, iż Pozwana nie wywiązała się
z przyjętego na siebie zobowiązania i nie uregulowała wymagalnych należności objętych fakturami. Powódka dalej
wskazała, że w dniu 6 sierpnia 2014 r. zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę sprzedaży wierzytelności, cedując
na rzecz strony powodowej całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez pozwaną z wierzycielem
pierwotnym. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty, jednakże pozwana nie zapłaciła.
W dniu 1 grudnia 2015 r. w sprawie o sygn. VI NC – e (...) Referendarz Sądowy dla Sądu Rejonowego Lublin –
Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu
upominawczym.
W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie
powództwa i zasądzenie z kosztów postępowania.
W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zaprzeczyła jakoby zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług
telekomunikacyjnych.
Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. VI Nc - e 2232258/15 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w
Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tychach zgodnie z właściwością ogólną pozwanej.
Sąd ustalił, co następuje:
Pozwaną K. P. oraz (...) S.A. z siedzibą w W. w okresie od 2005 r do listopada 2014 r. łączyło szereg umów o świadczenie
usług telekomunikacyjnych na podstawie której pozwana otrzymała dostęp do usług świadczonych przez (...) S.A.
z siedzibą w W. i zobowiązała się do uiszczania z tego tyt. opłat. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie
zobowiązania i nie uregulowała wymagalnych należności objętych fakturami nr:
- (...) na kwotę 598,10 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 29 stycznia 2013 r.,
- (...) na kwotę 429,01 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 28 lutego 2013 r.,
- (...) na kwotę 216,66 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 28 marca 2013 r.,
- (...) na kwotę 183,31 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 29 kwietnia 2013 r.,
- (...) na kwotę 262,20 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 29 maja 2013 r.,
- (...) na kwotę 559,11 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 1 lipca 2013 r.,
- (...) na kwotę 157,43 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 29 lipca 2013 r.,
Dowód: Umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych (k.42-63), faktury VAT (k.65-78)
W dniu 14 sierpnia 2013 r. (...) S.A. z siedzibą w W. wystawiła notę obciążeniową nr (...), zobowiązując pozwaną do
zapłaty kwoty 340,00 zł tytułem opłaty wyrównawczej w wysokości przyznanej ulgi.
Dowód: nota (k.64).
W dniu 6 sierpnia 2014 r. (...) S.A. z siedzibą w (...) Sp. z o.o. zbyło przysługującą jej względem pozwanej K. P.
wierzytelność na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W.. Powódka zawiadomiła pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności.
Dowód: umowa cesji wierzytelności (k.80-83), zawiadomienie o przelewie wierzytelności (k.79).
Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne
w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja, przedstawia spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był
prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo jest częściowo uzasadnione.
Powódka dochodziła należności związanych z zawartymi przez pierwotnego wierzyciela z pozwaną umowami o
świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych uregulowana jest w
art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2014r. poz. 243). Prawo
telekomunikacyjne w sposób szczególny reguluje odpowiedzialność operatora za niewykonanie lub nienależyte
wykonanie usług telekomunikacyjnych z jednoczesnym odniesieniem się do przepisów k.c. (art. 104 ust. l Prawa
telekomunikacyjnego).
Wierzyciel, zgodnie z art. 353 § l k.c. może żądać od dłużnika świadczenia, które zobowiązany był spełnić, a dłużnik
powinien to świadczenie spełnić.
Pozwana na etapie elektronicznego postępowania upominawczego zakwestionowała fakt zawarcia z poprzednikiem
prawnym umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych,
Niemniej powódka, zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 6 k.c. wykazała wysokość tego zadłużenia przedkładając
dowody świadczące o zawarciu umów, o wystawieniu na ich podstawie faktur wraz ze szczegółowym rozliczeniem, co
do każdej z nich.
W zakresie pozostałej kwoty żądania, tj. kwoty 340,00 zł wynikającej z noty obciążeniowej nr (...), wystawionej
tytułem opłaty wyrównawczej w wysokości przyznanej ulgi, Sąd uznał, że strona powodowa nie udźwignęła ciężaru
udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.
Podkreślić bowiem trzeba, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy
okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok SN z dnia
22.11.2001 r., sygn. I PKN 660/00. publ. Wokanda 2002/7-8/44). Zgodnie z art. 232 k.p.c. obowiązek wskazania
dowodów obciąża przede wszystkim strony, a w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która
z tego faktu wywodzi skutki prawne. Oznacza to. że ten kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z
żądaniem obowiązany jest udowodnić okoliczności faktycznie uzasadniające to żądanie. Chodzi tu o fakty, które mają
istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia spraw, wykazujące istnienie prawa.
Dla wykazania prawdziwości swych twierdzeń w zakresie pozostałej części wierzytelności należności wynikającej z
w/w, strona powodowa przedstawił jedynie samą notę. Sąd nie był w stanie na podstawie noty oraz umów ustalić
wysokości roszczenia przysługującego stronie powodowej. Z treści noty obciążeniowej nie wynika, na podstawie
których dokładnie umów została ona wystawiona (nota zawiera ogólne określenie opłata wyrównawcza w wysokości
przyznanej ulgi), bez sprecyzowania, w jakiej wysokości została ona przyznana oraz do której umowy i według jakiego
obliczenia. Powódka nie przedłożyła żadnego dokumentu źródłowego, w szczególności regulaminu lub umowy o
świadczenia usług, z którego wynikałaby podstawa do naliczenia tej kwoty.
Wobec tego. iż strona powodowa nie udowodniła roszczenia w zakresie naliczenia kary umownej wraz z odsetkami.
Sąd oddalił powództwo w tym zakresie jako nieudowodnione.
Nadto należy zwrócić uwagę na to, że z noty obciążeniowej nie wynika w związku z jakim zdarzeniem została
wystawiona, co w sposób zupełny wyłącza możliwość badania istnienia wierzytelności wskazanej w nocie. Trzeba
mieć na względzie, że taka nota obciążeniowa mogła być wystawiona z próbą obciążenia pozwanego w związku z
niedotrzymaniem umowy lub umów o świadczenie usług telefonicznych, co jak wynika z doświadczenia życiowego
dzieje się w analogicznych przypadkach nader często. Z uwagi na tytuł wskazany w tym dokumencie i obowiązki
leżące po stronie pozwanej, które ewentualnie wynikały z umowy zawartej z operatorem sieci telekomunikacyjnej
należy uznać, że ewentualne nałożenie tej kary umownej nie jest dopuszczalne. Przecież jedynym obowiązkiem
abonenta było uiszczanie w terminie kwot wskazanych w rachunkach - czego jak wynika z zawiadomienia o cesji
pozwana prawdopodobnie nie czyniła. Unikanie przez operatora używania określenia kara umowna nie przesądza
o takim charakterze naliczonej w nocie kwoty. Powód w tym procesie nie udowodnił, że kwota wskazana w nocie
obciążeniowej dotyczy naruszenia przez pozwaną innych obowiązków wynikających ze wskazanej na wstępie umowy.
Jest to sprzeczne z treścią art. 483 § 1 KC. który dopuszcza w kontraktach zawarcie klauzuli o karze umownej,
ale tylko na wypadek niewykonania zobowiązania niepieniężnego. Z dowodów zaoferowanych przez pełnomocnika
powoda nie można się doszukać obowiązków niepieniężnych po stronie pozwanej, a jeszcze raz podkreślić trzeba,
że powódka nawet nie próbowała udowodnić naruszenia przez pozwaną obowiązków o charakterze niepieniężnym.
Zatem ewentualne naliczanie takiej de facto kary umownej nie jest dopuszczalne, skoro rozstrzygniecie o niej nie jest
ważne (zob. art. 58 § 1 k.c). W tym zakresie w orzecznictwie panują zgodne poglądy i jedynie przykładowo można
powołać Wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 22 września 2006 roku wydany w sprawie XVII Ania
90-05. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 marca 2014 roku w sprawie I ACa 1 i 12'! 3. wyrok Sądu
Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2013 roku wydany w sprawie I ACa 1029/13.
Oczywiście sąd ma świadomość, że w ustawie z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne istnieje regulacja
umożliwiająca obciążenie abonenta kwota pieniężną z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta
(art. .57 ust. 6 tego aktu prawnego), jednakże ani uzasadnienie powództwa nie wskazuje na naliczenie kwoty z noty
obciążeniowej w ten sposób, ani nie ma żadnych dowodów; na podstawie których można ustalić fakty, z których można
wywnioskować o wysokości tego roszczenia.
Mając powyższe na względzie, z uwagi na to, że pozwana nie uregulowała zadłużenia za świadczone w okresie trwania
umowy usługi wysokości 2 658,00 zł wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 19 listopada 2015 r. na mocy
art. 734§1 k.c. w zw. z art.750 k.c., art. 481§1 i 2 k.c., art.482§1 k.c. orzeczono, jak w pkt 1 sentencji wyroku.
Jednak żądanie powódki w zakresie noty obciążeniowej podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.
O kosztach procesu sąd orzekł w pkt 3 wyroku odpowiednio do treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art.100 k.p.c. uwzględniając
zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów. Stosunek kwoty żądanej przez powódkę do zasądzonej wynosi 88 % i w
takim stosunku powódka wygrała proces. Tym samym pozwana wygrała proces w stosunku 12%. W analogicznych
proporcjach przysługiwał stronom zwrot kosztów procesu (art. 98 § 1, § 3 k.p.c., art. 99 k.p.c.). W przypadku powódki
na koszty procesu składało się: wynagrodzenie radcy prawnego 600,00 zł, zgodnie z § 6 pkt 3 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – Dz.U.
2013.490 j.t.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 zł, opłata sądowa 38,00 zł, łącznie 655,00 zł. Na koszty
procesu pozwanej w wysokości 600,00 zł składało się: wynagrodzenie radcy prawnego 600,00 zł, opłata skarbowa od
pełnomocnictwa 17,00 zł. Po skompensowaniu należnych stronom kosztów procesu, w pkt 3 wyroku zasądzono na
rzecz powódki kwotę 502,36 zł.
SSR Jolanta Brzęk