Nr wniosku: 206084, nr raportu: 19069. Kierownik (z rap.): dr

Nr wniosku: 206084, nr raportu: 19069. Kierownik (z rap.): dr Agnieszka Maria Frąckowiak-Adamska
Wzajemne uznawanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach cywilnych w Unii Europejskiej przez wiele lat miało miejsce
w oparciu o umowę międzynarodową zawartą między państwami członkowskimi - konwencję brukselską z 1968 r. W
XXI wieku kwestia ta zaczęła być regulowana rozporządzeniami unijnymi. Dotychczas przyjęto co najmniej 11
rozporządzeń, które zawierają klauzulę uznawania co do różnych aspektów prawa cywilnego. Szukając idealnego
mechanizmu wprowadzania orzeczenia do porządku prawnego innego państwa członkowskiego eksperymentowano z
trzema modelami uznawania, które obecnie występują obok siebie. Rodzi się jednak pytanie, czy Unii potrzebne są trzy
różne mechanizmy uznawania orzeczeń i czy konieczne są odrębne regulacje dla poszczególnych rodzajów spraw
cywilnych.
Głównym celem projektu była weryfikacja hipotezy, czy w Unii Europejskiej możliwe jest wprowadzenie jednej zasady
ogólnej uznawania orzeczeń sądowych na podobieństwo zawartej w art. IV ust. 1 amerykańskiej konstytucji klauzuli „full
faith and credit” nakazującej stanom wzajemne uznawanie orzeczeń. Analiza rozporządzeń prowadzi do wniosku, że takie
rozwiązanie byłoby możliwe. Ponadto przy okazji prowadzonych badań stwierdzono, że użyteczna byłaby szersza
reforma aktów z zakresu współpracy sądów w sprawach cywilnych poprzez ich uproszczenie i skonsolidowanie w jednym
lub dwóch (osobno dla prawa handlowego i dla prawa rodzinnego) aktach. Obecna mozaika aktów prawnych sprawia
trudności w ich stosowaniu nie tylko obywatelom, ale też sądom i adwokatom.