„Jak dobrze mieć sąsiada!1” –2 przekonuje słuchaczy refren nie
Transkrypt
„Jak dobrze mieć sąsiada!1” –2 przekonuje słuchaczy refren nie
„Jak dobrze mieć sąsiada!1” –2 przekonuje słuchaczy refren nie najmłodszego już co prawda przeboju sprzed paru dziesięcioleci. Czyż jednak szansonistka wykonująca ów utwór rzeczywiście miała sąsiada, a w szczególności:3 czy miała takiego, jakim mnie od z górą trzech kwartałów karze Opatrzność4? Otóż szczerze przyznam, iż śmiem wątpić. Przypuszczam natomiast, że nawet najzagorzalszy oponent zacząłby mi współczuć, wysłuchawszy wprzódy mej relacji. Całe nieszczęście trwa już, jako się rzekło,5 od niespełna dziesięciu miesięcy, kiedy to mieszkanie piętro wyżej wynajęto lokatorom z piekła rodem. Na pozór zupełnie zwyczajni, można by wręcz rzec:6 niepozorni, lecz już wkrótce jęli dawać się we znaki i nam, i wszystkim współmieszkańcom. Najpierw postanowili hucznie uczcić przeprowadzkę w gronie najbliższych (choć nie najmniej licznych)7 przyjaciół. Hulanki i swawole trwały aż do brzasku, nie pozwalając nikomu zmrużyć oka. Hałas sprawiał wrażenie, że tuż-tuż8 nad naszymi głowami przelatuje odrzutowiec. Niebawem mieliśmy się przekonać, że zdarzenie to nie było jedynie incydentem, a nowi lokatorzy w rzeczy samej są niezwykle towarzyscy. Głośna muzyka do późna oraz krzyki i smród papierosów na klatce schodowej wkrótce stały się nieodłącznym elementem naszej codzienności. Pewnego dnia uciążliwym domownikom zdarzyło się zaprószyć ogień. Na szczęście któryś z nich zachował dość przytomności, by zdusić żarzące się zarzewie pożaru. Cóż, najwyraźniej nowo przybyli9 starają się wykurzyć nas z naszych mieszkań i objąć w niepodzielne władanie całą kamienicę. Ale niedoczekanie wasze!10 Już my się potrafimy zorganizować i dać wam sążnisty odpór! 1 Proponuję traktować ten wykrzyknik jako nieobowiązkowy; znak zapytania w tym miejscu oczywiście wykluczony. Ujęcie cytatu w cudzysłów konieczne. 2 Dopuszczamy użycie innego znaku przestankowego. 3 Jw. PWN dopuszcza nawet brak jakiegokolwiek przestankowania w tym kontekście (proponuję traktować opcjonalnie, jako szczególny atut). 4 Dopuszczalna pisownia zarówno wielką, jak i małą literą. 5 Dopuszczamy użycie innych znaków interpunkcyjnych w celu wydzielenia wtrącenia. 6 Jak w przyp. 3. 7 Dopuszczamy użycie innych znaków interpunkcyjnych. 8 Obowiązuje pisownia z użyciem łącznika, ale ze względu na uzus proponuję uznawać także użycie przecinka (tuż, tuż) – pisownię z łącznikiem również można uwzględniać w punktacji jako szczególny atut. 9 Tylko pisownia rozdzielna. 10 Proponuję uznać ten wykrzyknik za konieczny (wobec oczywistej emocjonalności tego wypowiedzenia) – wykrzyknik w kolejnym zdaniu niekonieczny; w ostatnim akapicie uczeń może użyć wykrzyknika właściwie w każdym zdaniu. Nie wymagamy podziału tekstu pisanego przez uczniów na akapity; dyktujemy tekst po jednym zdaniu, zaznaczając głosem znaki interpunkcyjne; zawsze informujemy uczniów o końcu zdania i początku kolejnego. Proponowany schemat punktowania Najprościej oprzeć punktowanie na systemie punktów karnych, np.: błąd ortograficzny pierwszorzędny (ż/ rz, u/ ó, h/ ch; pisownia wielką/ małą literą; pisownia „nie” z czasownikami i przymiotnikami w stopniu równym) = -1 p.; błąd ortograficzny drugorzędny (pozostałe) = -0,5 p.; błąd interpunkcyjny = -0,25 p. W tej sytuacji zwycięża uczeń, który zgromadzi najmniej punktów karnych.