Ocena parametrów analitycznych metod do kontroli jakości farb do
Transkrypt
Ocena parametrów analitycznych metod do kontroli jakości farb do
Ocena parametrów analitycznych metod do kontroli jakości farb do włosów Joanna Kozioł Kierujący pracą: prof. dr hab. inż. Mirosław Mojski Opiekun naukowy: dr inż. Norbert Obarski Wstęp: Farby do włosów są bardzo powszechnie stosowanymi produktami kosmetycznymi. W ich skład wchodzi wiele substancji mogących zagrażać zdrowiu użytkowników, jak np. rakotwórcze aminy aromatyczne - podstawowe barwniki farb trwałych [1]. Dlatego bardzo ważna jest analityczna kontrola składów chemicznych tych produktów. W tej pracy zajęto się wyznaczeniem parametrów analitycznych, takich jak selektywność, granica wykrywalności, powtarzalność, czas analizy i dostępność odczynników metody do kontroli farb do włosów opisanej w obowiązującej dyrektywie (82/434/EWG) wydanej przez Komisję Europejską [2]. Wyniki i dyskusja: W części literaturowej zdefiniowano i opisano parametry analityczne metod. Podano podział farb do włosów na trwałe, półtrwale i tymczasowe i krótko scharakteryzowano każdy rodzaj. Przytoczono metody do kontroli farb do włosów opisane w literaturze. Omówiono właściwości badanych substancji stanowiących surowce do produkcji farb do włosów. Dokładniej omówiono polecaną w normie metodę chromatografii cienkowarstwowej [3]. W części doświadczalnej w pierwszej kolejności zajęto się optymalizacją warunków metody opisanej w normie. Przetestowano różne składy eluentów i roztworów wywołujących. Przeprowadzono analizę próbek rzeczywistych siedmiu występujących na rynku kosmetycznym farb do włosów. Na tej podstawie wyznaczono wspomniane wcześniej parametry analityczne. Wnioski: Badania przeprowadzone nad metodą opisaną w normie wykazały pewne niedoskonałości. Są to między innymi: nieprecyzyjny przepis wykonawczy, niska selektywność metody, niedostępność niektórych sugerowanych odczynników. Poprawiono selektywność rozdzielania poprzez optymalizacje składu roztworu rozwijającego. Zbadano poprawność deklaracji dla 7 różnych farb do włosów i wykazano ich zgodność ze stanem faktycznym. Literatura: [1] Malinka W., Zarys chemii kosmetycznej, VOLUMED, Wrocław 1999. [2] Druga Dyrektywa Komisji Europejskiej z dnia 14 maja 1982 r. (82/434/EWG), w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do metod analizy niezbędnych do kontrolowania składu produktów kosmetycznych. [3] Kałużna-Czaplińska J., Witkiewicz Z., Podstawy chromatografii i technik elektromigracyjnych, WNT, Warszawa 1992, 2011.