ART BLAKEY and THE Jazz MESSEngErS 14 winęli się

ART BLAKEY and THE Jazz MESSEngErS 14 winęli się

the BeSt OF Blue nOTe reCOrDS
MILES DAVIS
Kenny Burrell
The Complete
Birth Of The Cool
Midnight Blue
B u r r e l l
Kenny
Płyta zawiera nagrania zarejestrowane podczas
trzech sesji w styczniu i kwietniu 1949, a także
w marcu 1950 oraz podczas transmisji radiowej z koncertu, który odbył się w nowojorskim
klubie The Royal Roost we wrześniu 1948 roku.
Pomysł stworzenia formacji dziewięcioosobowej,
czyli Nonetu, wyszedł od Milesa Davisa, który zafascynowany mistrzami bebopu, Charlie’m Parkerem i Dizzym Gillespie’m, nie krył jednak pewnego dystansu do tej muzyki, gdzie w agresji
i szalonych tempach ginęły nastrój i koloryt,
bliższe jego naturze.
Pomysł polegał na tym, by miękkie brzmienie orkiestry Claude’a Thornhilla, dla której aranżował
Gil Evans, przełożyć na zespół kameralny. Davis wyszedł od elementarnego podziału głosów
na bas, baryton, alt i sopran, wzmacniając ten
układ w dolnym rejestrze (waltornia, tuba, kon-
D A V I S
MILES
1
D A V I S
MILES
18
19
W studiu podczas nagrywania debiutanckiej
p ł y t y „ Int r o du c in g Ke nny B ur r e ll ”,
2 9 m aj a 1956 r.
Kenny Burrell
biografia
Jeden z największych i najbardziej wpływowych
gitarzystów jazzu nowoczesnego, obok takich
wirtuozów jak Wes Montgomery, Barney Kessel i Joe Pass. W trakcie kariery, która trwa
już ponad 60 lat, miał szczęście współpracować z najwybitniejszymi artystami w historii tej
winęli się przez Jazz Messengers, trzeba by było napisać od nowa „Encyklopedię jazzu”. Ale
niespożyty Art Blakey nie ograniczał swojej
działalności do tego zespołu.
Pozostawił po sobie nagrania z takimi gigantami jak Thelonious Monk, Bud Powell, Miles Davis, John Coltrane, Jimmy Smith, Cannonball
Adderley... Na przełomie lat 1971-72 Art wyruszył w trasę z zespołem gwiazd bebopu Minton’s Playhouse Giants of Jazz, który współtworzyli: Dizzy Gillespie, Sonny Stitt, Kai Winding,
Thelonious Monk i Al McKibbon. Konstelacja ta
wystąpiła m.in. w Warszawie na Jazz Jamboree ’71.
Blakey ponownie gościł u nas dopiero u schyłku
swojego życia, najpierw na Jazz Jamboree ’87
z sekstetem, w którym obok niego grali Philip
Harper – trąbka, Robin Eubanks – puzon, Javon
A r t
B u r r e l l
Kenny
B l A k e y
grają po prostu, bez owijania w bawełnę, demonstracyjnie skandując unisonowe, chropawe
tematy o prostej budowie AABA, wykrzykując następnie związane z nimi improwizacje. Zaś lider
nie bawi się w subtelności, akcentując gruboskurnie cztery równe metaliczne dźwięki. Efekt
muzyczny jest jednak piorunujący zarówno dzisiaj, jak i przed 30 laty” – pisał Roman Kowal
w recenzji dla „Jazz Forum”.
Ostatnie jego występy to seria koncertów w nowojorskim klubie Sweet Basil w marcu 1990 roku. Art Blakey zmarł na raka płuc 16 października 1990 roku w Nowym Jorku. Miał w życiu
cztery żony, 12 dzieci, w tym pięcioro adoptowanych. Pozostawił po sobie niezliczone nagrania
i to swoje wielkie przesłanie, które aktualne
będzie tak długo, jak długo istnieć będzie jazz.
Paweł Brodowski, Jazz Forum
and T H E Ja zz M E SS E n g E r S
14
2
Illinois Jacquet, Kenny Burrell i Jimmy Smith
na Jazz Jamboree ’72
Midnight Blue: Kenny Burrell,
M aj o r H o ll ey, J r. i S t anl ey
Tu r r e n t i n e , 19 6 3 r.
W roku 1956 Burrell przeniósł się do Nowego
Jorku. Pierwszy angaż dał mu pianista Hampton
Hawes. Już po kilku miesiącach nagrał dla Blue
Note swój pierwszy album „Introducing Kenny
Burrell”. Na debiutanckiej płycie jego sidemanami byli: Kenny Clarke – perkusja, Paul Chambers – kontrabas, Tommy Flanagan – fortepian
i Candido – instrumenty perkusyjne.
W okresie od 1957 do 1959 roku grał w zespole
niegdysiejszego Króla Swingu Benny’ego Goodmana – na miejscu, które niegdyś zajmował jego pierwszy idol, Charlie Christian. Z Goodmanem Burrell wystąpił na festiwalu Newport ’58.
W tym samy roku nagrał autorską płytę „Blue
Lights” (w sekcji rytmicznej: Bobby Timmons – p,
Sam Jones – b i Art Blakey – dr), sygnowaną
dwoma nazwiskami: „Kenny Burrell And John Coltrane” (w sekcji Tommy Flanagan, Paul Cham-
Jackson – saksofon tenorowy, Benny green –
fortepian i Peter Washington – kontrabas. I już
po raz ostatni na Jazz Jamboree ’89, prezentując w finale festiwalu formację pod nazwą Art
Blakey with Current and Former Jazz Messengers. Weteranów reprezentowali: Benny Golson
– saksofon tenorowy, Jackie McLean – saksofon altowy i Curtis Fuller – puzon, zaś aktualnymi Posłańcami byli: Brian Lynch – trąbka, Frank
Lacy – puzon, Dale Barlow – saksofon tenorowy, Javon Jackson – saksofon tenorowy, geoff
Keezer – fortepian i Essiet Okun Esssiet – kontrabas.
„Muzyka Arta Blakeya oparła się wściekłej pogoni za nowością, szczęśliwie omijając Scyllę
rewolucji i Charybdę ewolucji stylistycznych ostatnich dziesięcioleci. Zachowując smak szalonych, egzystencjalnych lat 50., Messengersi
bers i Jimmy Cobb, a więc w sumie 3/4 Wielkiego Kwintetu Milesa Davisa z okresu tuż przed
„Kind Of Blue”!). Brał też udział w nagraniu ostatniej przed śmiercią płyty Billie Holiday „Lady In Satin”. Nie było to jego pierwsze spotkanie z Lady Day, której akompaniował jeszcze
w pierwszej połowie lat 50., kiedy przyjeżdżała
na występy do Detroit.
Na przełomie lat 50. i 60. Kenny Burrell był jednym z najbardziej poszukiwanych muzyków studyjnych w Nowym Jorku, uczestniczył nie tylko
w sesjach jazzowych dla wytwórni Prestige, Savoy i Blue Note, ale także w nagraniach gwiazd
muzyki popularnej, jak Lena Horne, Tony Bennett, James Brown, Dinah Washington czy Aretha Franklin. Był ulubionym partnerem Jimmy’ego Smitha w okresie jego największej świetności – na słynnych albumach „Home Cookin’”,
Kenny Burrell
Midnight Blue
B u r r e l l
Kenny
15