D - Sąd Okręgowy w Białymstoku

Sygn. akt VIII Ka 166/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 maja 2014 roku
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Marzanna Chojnowska
Sędziowie: SO Grażyna Zawadzka-Lotko
SO Przemysław Wasilewski – spr.
Protokolant Aneta Chardziejko
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku Małgorzata Zińczuk
po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2014 roku
sprawy Z. T.
oskarżonego o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku
z dnia 11 grudnia 2013 roku, sygnatura akt VII K 780/13
I. Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, iż z podstawy prawnej wymiaru kary oskarżonemu Z.
T. (punkt I. części dyspozytywnej wyroku) eliminuje art. 12 k.k.
II. Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
UZASADNIENIE
Z. T. został oskarżony o to, że:
w okresie od bliżej nieokreślonego dnia 2009 roku do dnia 28 sierpnia 2013 roku w B. przy ul. (...) działając w krótkich
odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru groził A. K. pozbawieniem życia, uszkodzeniem mienia i
zgwałceniem, przy czym w dniu 9 maja 2013 roku kierował wobec niej groźby trzymając w ręku duży nóż kuchenny
oraz groził jej popełnieniem przestępstwa na szkodę osoby jej najbliższej tj. małoletniego syna K. K. (1), a nadto groził
K. J. pozbawieniem życia i pobiciem a ponadto groził K. K. (1) uszkodzeniem ciała, przy czym groźby te wzbudziły w
zagrożonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione
to jest o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt VII K 780/13 oskarżony
Z. T. w ramach zarzucanego mu czynu został uznany za winnego tego, że:
1. w okresie od nieustalonego dnia 2009 roku do dnia 28 sierpnia 2013 roku w B. przy ul. (...) działając w krótkich
odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru groził A. K. pozbawieniem życia, uszkodzeniem mienia,
zgwałceniem i popełnieniem przestępstwa na szkodę JEJ I osoby jej najbliższej tj. małoletniego syna K. K. (1), przy
czym w dniu 9 maja 2013 roku kierował wobec niej groźby trzymając w ręku duży nóż kuchenny, które to groźby te
wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, to jest czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,
oraz tego, że:
2. w okresie od nieustalonego dnia 2010 roku do końca kwietnia 2013 roku w B. przy ul. (...) działając w krótkich
odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru groził K. J. pozbawieniem życia i pobiciem go przez jego
braci, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, to jest czynu z art. 190
§ 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,
a także tego, że:
3. nieustalonego dnia na przełomie stycznia i lutego 2012 roku w B. przy ul. (...) groził małoletniemu K. K. (2)
uszkodzeniem ciała, trzymając w ręku podniesioną kulę inwalidzką, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonym
uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, to jest czynu z art. 190 § 1 k.k.
i za te czyny na mocy art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 190 § 1 k.k. został skazany, zaś na mocy art. 190 § 1 k.k. w zw.
z art. 12 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k., art. 73 § 1 k.k. i art. 72 § 1 pkt 5 k.k. wykonanie orzeczonej kary
pozbawienia wolności warunkowo zawieszono oskarżonemu na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata i oddano go w tym
okresie pod dozór kuratora oraz zobowiązano go do powstrzymania się od nadużywania alkoholu.
Zwolniono oskarżonego od obowiązku zwrotu na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Na mocy art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. apelację od powyższego orzeczenia wniósł prokurator, w części dotyczącej
orzeczenia o karze, na niekorzyść oskarżonego Z. T..
Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 437 § 1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt 1 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzucił:
- obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 12 k.k. poprzez wskazanie powyższego przepisu w podstawie
wymiaru kary oskarżonemu Z. T..
Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie art. 12 k.k. z podstawy wymiaru kary
wymierzonej oskarżonemu Z. T..
Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:
Apelacja prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.
Należy wskazać, że w świetle materiału dowodowego wina oskarżonego i okoliczności popełnienia czynów nie
budzą wątpliwości. W tym zakresie Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia, czemu dał wyraz w uzasadnieniu
orzeczenia.
Sąd Okręgowy w wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej nie dopatrzył się w zaskarżonym wyroku żadnego
błędu w ustaleniach faktycznych. Stan faktyczny został ustalony prawidłowo w oparciu o całokształt ujawnionych
dowodów, a w wyniku ich wszechstronnej analizy Sąd Rejonowy wywiódł logiczny i trafny wniosek, co do braku
wątpliwości w zakresie winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu przestępstw oraz okoliczności popełnienia
czynów.
Należy przy tym podkreślić, iż w uzasadnieniu swojego orzeczenia Sąd Rejonowy szczegółowo wskazał, które fakty i
okoliczności uznał za udowodnione, na jakich dowodach oparł swe przekonania.
Przechodząc do szczegółowej analizy apelacji wywiedzionej przez prokuratora należy stwierdzić, że obraza przepisów
prawa materialnego (error iuris) może polegać na błędnej wykładni przepisu, zastosowaniu niewłaściwego przepisu
lub zastosowaniu go w niewłaściwy sposób, zastosowaniu danego przepisu, mimo zakazu określonego rozstrzygania,
lub niezastosowaniu normy, której stosowanie było obowiązkowe. Podzielić zatem należy tezę, że naruszenie prawa
materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych
i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 roku, V
KK 89/08, OSNwSK 2008/1/1183, LEX 549359).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt stanu faktycznego niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż zarówno zarzut
apelacji oskarżyciela publicznego, jak i wywody przytoczone na jego poparcie w pełni zasługują na aprobatę. Sąd
Okręgowy podzielił również sformułowany przez autora apelacji wniosek odwoławczy. Oskarżony Z. T. w ramach
zarzucanego mu czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. został uznany za winnego trzech zarzucanych czynów,
dwóch kwalifikowanych z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i trzeciego kwalifikowanego z art. 190 § 1 k.k., zaś na
podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę 1 roku i 2 miesięcy.
Tym samym Sąd Rejonowy błędnie wskazał art. 12 k.k., który to przepis nie odnosi się do etapu wymierzania kary
skazanemu, tym samym nie ma konieczności powoływania tego przepisu w podstawie prawnej wymiaru kary.
Mając na uwadze powyższe koniecznym okazała się zmiana wyroku w zaskarżonej części w ten sposób, że
wyeliminowano z podstawy prawnej wymiaru kary oskarżonemu Z. T. (pkt 1 części dyspozytywnej wyroku) art. 12 k.k.
Zaskarżony wyrok nie jest dotknięty innymi wadami, które powinny być brane przez Sąd Odwoławczy z urzędu.
Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.
Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za
postępowanie odwoławcze uznając, iż przemawiają za tym zasady słuszności.