Untitled

Konstancin i jego posesjonaci
Konstancin powstał w 1897 roku z inicjatywy Witolda hr. Skórzewskiego na
obszarze 225 morgów lasów i nieużytków, wydzielonych z dóbr ziemskich Obory,
należących do hrabiów Potulickich. Wzorowane na zachodnich kurortach letnisko
nazwał Skórzewski początkowo Konstancją, dla uczczenia pamięci swej matki Konstancji z Potulickich Skórzewskiej. Niestety nazwa się nie przyjęła i niemal
natychmiast została zmieniona na Konstancin. Sfinansowaniem tej kosztownej
inwestycji zajęło się powołane przez pomysłodawcę Towarzystwo Akcyjne
Ulepszonych Miejscowości Letniczych, z kapitałem zakładowym 250 tysięcy rubli
w akcjach 250 rublowych.
Sporządzony przez geometrę Madalińskiego plan zagospodarowania, podzielił
Konstancin na dwie części. W pierwszej znalazły się dwa parki: Zdrojowy i Grapa,
kasyno i hotel, dworzec kolejowy, elektrownia oraz wodociąg. Na drugą, podlegającą
komercjalizacji, składały się 262 działki budowlane, liczące od 3-10 tys. m2. Były one
objęte zakazem dzielenia i sprzedaży w częściach. Na każdej mógł powstać tylko
jeden obiekt mieszkalny, aby nie zasłaniał widoku na sąsiednie budowle.
Ze względów estetycznych każdy budynek miał mieć cztery ściany frontowe i musiał
być oddalony od ulicy przynajmniej o 10 łokci.
Z końcem 1898 roku należący w całości do Marii hr. Potulickiej – Konstancin –
stał się własnością Marii ze Skórzewskich Ogińskiej (siostry Witolda), która w roku
1900 odstąpiła go Towarzystwu Akcyjnemu Ulepszonych Miejscowości Letniczych.
Przedłużenie w tym czasie linii wąskotorowej Kolejki Wilanowskiej, docierającej
wcześniej zaledwie do Klarysewa, spowodowało raptowny rozwój letniska. W 1917
roku z mocy decyzji naczelnika powiatu warszawskiego, Konstancin uzyskał status
uzdrowiska, co w konsekwencji pociągnęło za sobą rozwiązanie Towarzystwa
Akcyjnego Ulepszonych Miejscowości Letniczych, którego obowiązki przejął Zarząd
Osady Konstancin.