listopad 2011

Transkrypt

listopad 2011

ISSN 1689-6858
wcm.opole.pl - listopad 2011
i
n
e
i
n
t
s
i
e
i
c
10-le
Oddziału
a
Ratunkow
ego
Historia, profil, organizacja i struktura
Oddziału Ratunkowego w Wojewódzkim Centrum Medycznym w Opolu
Marek Dryja, Jarosław Kostyła, Dorota Karawan
Dynamiczny rozwój medycyny ratunkowej z końcem lat 90-tych, jako kolejnej oddzielnej dyscypliny medycznej spowodował, iż w całym kraju na bazie
dotychczas istniejących Izb Przyjęć i Ambulatoriów systematycznie organizowane były szpitalne oddziały ratunkowe. Obszarem ich szczególnego zainteresowania byli i są pacjenci w stanie bezpośredniego zagrożenia zdrowia i życia.
W roku 1995 w nowo wybudowanym Szpitalu Wojewódzkim przy Al. Witosa
w Opolu (pierwsza nazwa Wojewódzkiego Centrum Medycznego), powstała
Izba Przyjęć, którą kierował dr Andrzej Kucharski. W marcu 2000 roku utworzono Zespół Wyjazdowy ,,R”, który od marca 2001 roku wprowadzony został do systemu ratownictwa
medycznego przy Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Opolu.
Rozwijanie kolejnych funkcji Izby
Przyjęć było bazą do utworzenia
26 października 2001 roku Oddziału Ratunkowego w Wojewódzkim
Centrum Medycznym. Pierwszym
szefem Oddziału został pełniący obowiązki ordynatora dr Piotr Jastrzębski
wraz ze swoimi zastępcami ś.p.
dr Ewą Tutką (na zdj. w środku)
i dr Adamem Werrą. Od stycznia 2007 r. funkcję ordynatora
zaczął pełnić dr Marek Dryja,
któremu w prowadzeniu Oddziału pomaga jego zastępca
dr Jarosław Kostyła.
Oddział Ratunkowy w Wojewódzkim Centrum Medycznym w Opolu (OR WCM), udziela świadczeń medycznych polegających na
wstępnej diagnostyce, rozpoznaniu oraz podjęciu leczenia w zakresie niezbędnym dla stabilizacji funkcji życiowych osób, które znajdują się w stanie
nagłego zagrożenia zdrowia i życia. Oddział stanowi integralną część systemu ratownictwa w skład którego wchodzi nie tylko Wojewódzkie Centrum
Medyczne jako szpital z zespołem przychodni, ale także cały system zdrowia w województwie opolskim obejmujący szpitale, przychodnie, podstawową opiekę zdrowotną, zespoły ratownictwa medycznego i służby współpracujące z zakresu systemu ratownictwa w Polsce, jakim są Państwowa
i Ochotnicza Straż Pożarna oraz Policja. Profil, organizacja i współpraca wewcm.opole.pl - listopad 2011
wnątrzszpitalna i zewnętrzna w zakresie systemu ratownictwa medycznego
i systemu całej służby zdrowia jest zorganizowana na najwyższym poziomie.
Oddział jest elementem systemu ratownictwa medycznego w Polsce, a od lipca 2011r., będąc integralną częścią WCM, najbardziej wykwalifikowanego
i specjalistycznego Szpitala w województwie opolskim, będącego Centrum Urazowym i jednym z 16 takich ośrodków w Polsce. Oddział swoją działalnością
obejmuje wszystkie zespoły ratownictwa medycznego ,,S” i ,,P” w województwie opolskim. Współpracuje z innymi elementami ratownictwa - strażą pożarną, policją, wojskiem. Jest docelowym ośrodkiem dla zaopatrywania skomplikowanych pod względem medycznym pacjentów oraz docelowym ośrodkiem
przekazywania pacjentów z ośrodków-szpitali o niższej referencyjności. Stanowi element spajający wszystkie w/w systemy. Tutaj trafiają pacjenci z różnych ośrodków i elementów systemu ratownictwa województwa opolskiego,
z różnych części kraju czy z zagranicy, w różnym stanie zagrożenia zdrowia
i życia. Oddział jako ośrodek nadrzędny i wieloprofilowy, przyjmuje pacjentów
z terenu województwa przekazywanych przez Zespoły Ratownictwa Medycznego z innych szpitali, lub bezpośrednio z miejsca wypadku z ciężkimi urazami
wielonarządowymi, z nagłymi stanami w zakresie chirurgii, chirurgii urazowo- ortopedycznej i traumatologii, chirurgii naczyniowej, chirurgii dziecięcej,
neurochirurgii, urologii, okulistyki, laryngologii, kardiochirurgii, chirurgii twarzowo – szczękowej, kardiologii, interny, pediatrii, nefrologii oraz z objawami
ostrej niewydolności wielonarządowej wymagającej leczenia w Oddziale Intensywnej Terapii Dorosłych lub Oddziale Intensywnej Terapii Dzieci.
Struktura została dostosowana do wymogów oraz funkcji którym musi sprostać by spełniać określone wymagania zabezpieczenia medycznego mieszkańców. Oddział posiadając trzeci stopień referencyjności zabezpiecza ponad 250
tyś. mieszkańców. W ciągu roku świadczy ok. 50 tyś. porad medycznych, średnio ok. 140 porad na dobę. Natomiast ilość wyjazdów zespołu wyjazdowego S,
będącego do lipca 2011 roku przy WCM- ponad 300/miesiąc i ok. 4000/rok.
W ramach Oddziału Ratunkowego wydzielone zostały następujące obszary:
1. Obszar resuscytacyjno - zabiegowy zlokalizowany w gabinetach 2,4;
2. Obszar diagnostyczno - zabiegowy zlokalizowany jest w gabinetach 1, 5, 6,
7, 8, 9, 10, 11, 12, 14, 15, 17;
3. Obszar wstępnej segregacji oraz obszar rejestracji i przyjęć pacjentów w postaci konsoli zlokalizowanej przy wejściu do budynku od strony wjazdu karetek;
4. Obszar obserwacyjny zlokalizowany w salach 3,16;
5. Obszar stacjonowania zespołu transportowego ,,P” i „S” oraz zespołu ,,N”;
W zakresie Oddziału funkcjonują:
Część medyczna:
 punkt wstępnej segregacji - konsola i punkt przyjęć pacjentów- zbieranie wywiadu i rejestrowanie zgłaszających się osób do OR- obsługiwana przez pielęgniarki i ratowników medycznych oraz rejestratorki medyczne,
 gabinet nr 2 - sala do intensywnego nadzoru i obserwacji- opieka i leczenie
najciężej chorych pacjentów przed umieszczeniem ich w Oddziale Intensywnej
Opieki Medycznej lub ośrodkach wyższego szczebla - obsługiwana przez lekarzy specjalistów medycyny ratunkowej i lekarzy specjalistów anestezjologii
i intensywnej terapii,
 gabinet nr 1- sala zabiegowa - zaopatrywanie chirurgiczne różnego rodzaju ran
i proste zabiegi operacyjne - obsługiwana
głownie przez chirurgów ogólnych i naczyniowych oraz chirurgów dziecięcych,
 gabinet nr 3 - sala obserwacyjna - obserwacja i leczenie pacjentów w trakcie pobytu w Oddziale Ratunkowym,
 gabinet nr 4 - sala reanimacyjna - sala
do przeprowadzania zabiegów ratujących
życie i diagnozowania pacjentów w stanie
bezpośredniego zagrożenia zdrowia i/lub życia - obsługiwana przez lekarzy
specjalistów medycyny ratunkowej oraz innych specjalistów w zależności od
urazu pacjenta,
 gabinet nr 6 - sala ortopedyczna - miejsce przyjęć pacjentów z urazami - obsługiwana przez lekarzy specjalistów medycyny ratunkowej i lekarzy specjalistów ortopedii i traumatologii,
 gabinet nr 5 - sala do zakładania opatrunków unieruchamiających i gipsowych
- obsługiwana przez ratowników i sanitariuszy przeszkolonych w czynnościach
desmurgii (chirurgia, której domeną są opatrunki) i gipsowania,
 gabinet nr 7 - sala do przeprowadzania prostych zabiegów chirurgicznych
powikłanych bakteriemią - obsługiwana głownie przez lekarzy specjalistów
chirurgii ogólnej,
 gabinet nr 8 - sala do przeprowadzania zabiegów dekontaminacyjnych (usuwanie i dezaktywacja substancji – drobnoustrojów szkodliwych dla zdrowia
i życia) - obsługiwana głównie przez lekarzy specjalistów medycyny
ratunkowej,
 gabinet nr 9 - sala chirurgiczna - miejsce przyjęć pacjentów urazowych w zakresie chirurgii ogólnej i naczyniowej, chirurgii dziecięcej, chirurgii twarzowoszczękowej i neurochirurgii - obsługiwana przez lekarzy tych specjalizacji,
 gabinet nr 10 - sala laryngologiczna - obsługiwana przez lekarzy specjalistów
laryngologii,
 gabinet nr 11 - sala przyjęć pacjentów do oddziału chirurgii dziecięcej - obsługiwana przez specjalistów z tej dziedziny,
 gabinet nr 12 - sala urologiczna i nefrologiczna - miejsce przyjęć pacjentów
ze schorzeniami układu moczowo-płciowego - obsługiwana przez lekarzy specjalistów urologii i nefrologii,
 gabinet nr 14 - sala internistyczno-kardiologiczna - miejsce przyjęć pacjentów
z różnymi schorzeniami w zakresie chorób wewnętrznych i układu krążenia
- obsługiwana przez lekarzy specjalistów medycyny ratunkowej, chorób wewnętrznych i kardiologii,
 gabinet nr 16 - sala obserwacyjna i diagnostyczna dla pacjentów kardiologicznych, internistycznych, urologicznych oraz z innymi schorzeniami w trakcie
diagnostyki i leczenia w Oddziale Ratunkowym - obsługiwana przez lekarzy
w/w specjalności,
 gabinet nr 15 - sala pediatryczna - miejsce przyjęć dzieci, pacjentów do 18
roku życia ze schorzeniami internistycznymi- obsługiwana przez lekarzy spewcm.opole.pl - listopad 2011
cjalistów pediatrii,
 gabinet nr 17 - sala okulistyczna - miejsce przyjęć pacjentów ze schorzeniami
układu widzenia - obsługiwana przez lekarzy specjalistów okulistyki.
Część logistyczna:
 gabinety personelu pracującego w OR,
 depozyt z przebieralnią dla pacjentów - poziom -1,
 połączenie korytarzami funkcyjnymi z pozostałymi częściami szpitalnymi.
Praca w Oddziale Ratunkowym jest pracą zespołową, w której uczestniczą
lekarze specjaliści medycyny ratunkowej, lekarze będący w trakcie tej specjalizacji i lekarze innych specjalności zajmujący się pacjentami zgodnie ze swoją
specjalizacją, a także pielęgniarki i ratownicy medyczni. Wszyscy razem stanowią wykwalifikowany i kompetentny zespół zapewniający pacjentowi niezbędną pomoc.
Ordynatorem Oddziału jest lek. med. Marek Dryja
W 1990 r. ukończył studia na Wydziale Lekarskim
Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu. Posiadający od roku 1999 specjalizację z Anestezjologii i Intensywnej Terapii, od roku 2001 specjalizację z Medycyny Ratunkowej, od roku 2005 z Transfuzjologii
Klinicznej oraz Zdrowia Publicznego (Organizacja
Ochrony Zdrowia od 1997 r.). W latach 1990 - 1994,
pracował w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Opolu mł. asystent/asystent. W latach 1994 - 1999 w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii Wojewódzkiego Centrum Medycznego
w Opolu - asystent/st. asystent oraz w Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego - kierownik Specjalistycznego Zespołu Wyjazdowego „R”. W 1997
r., po utworzeniu Wojewódzkiego Centrum Medycznego (z połączenia trzech
szpitali - Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego, Szpitala Wojewódzkiego oraz
Szpitala Onkologicznego), Lekarz Naczelny Szpitala nr 1. Od roku 1999 do
2006 w Regionalnym Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Opolu na
stanowisku dyrektora. Od stycznia 2007 r. do końca lutego 2009 p.o. ordynatora
Szpitalnego Oddziału Ratunkowego WCM. Po konkursie, od 01 marca 2009 r.
ordynator Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. W kwietniu 2009 roku powołany na Konsultanta Wojewódzkiego w dziedzinie medycyny ratunkowej dla
województwa opolskiego. W lipcu i sierpniu 1998 r., odbył staż w Lotniczym
Pogotowiu Ratunkowym w Gdańsku. Od 1 marca 2008 r. w Wojewódzkim
Centrum Zarządzania Kryzysowego Urzędu Wojewódzkiego w Opolu - lekarz
koordynator. Aktywnie uczestniczy w pracach na rzecz opolskiego samorządu
lekarskiego. Na Walnym Zjeździe Wyborczym w 2009 r. wybrany do Zarządu Okręgowej Rady Lekarskiej kadencji 2009-2013, jest członkiem Prezydium
i równocześnie zastępcą Przewodniczącej Komisji Etyki Lekarskiej w Opolskiej
Izbie Lekarskiej. Zainteresowania: gry zespołowe (piłka nożna, siatkówka), narciarstwo, żeglarstwo, tenis stołowy, wyprawy w góry, jazda motocyklami oraz
lotnictwo (szczególnie śmigłowce oraz ultra lekkie samoloty – w najbliższych
planach uzyskanie licencji pilota na ULL). Aktywny udział w sportach motorowych – do niedawna wiceprezes Automobilklubu Opolskiego PZM, sędzia
klasy międzynarodowej w kategorii sportów samochodowych (wyścigi górskie
-wielokrotnie dyrektor zawodów rangi Mistrzostw Polski i Mistrzostw Europy), a w wyścigach torowych oraz rajdach samochodowych - szef zabezpieczenia zawodów oraz naczelny lekarz zawodów. „Oczka w głowie”: żona Ewa
- mgr analityki medycznej, specjalista diagnostyki laboratoryjnej, zatrudniona
w Zakładzie Diagnostyki Laboratoryjnej WCM na stanowisku st. asystenta,
trójka dzieci - Magdalena (ukończyła Wydział Prawa na Uniwersytecie Wrocławskim), Rafał (student II roku psychologii na Uniwersytecie Opolskim) oraz
Patryk (uczeń VI klasy SP) a także Orkan - 4-letni pies rasy Golden Retriever.
a zespół tworzą lekarze:
Z-ca ordynatora - lek. med. Jarosław Kostyła - absolwent Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi, którą ukończył w roku
1999. Staż podyplomowy odbył w 5 Wojskowym
Szpitalu Klinicznym w Krakowie. Od roku 2003
zatrudniony na stanowisku młodszego asystenta
w Wojewódzkim Centrum Medycznym w Opolu,
w ramach specjalizacji z medycyny ratunkowej.
Od roku 2009 po zakończeniu specjalizacji pełnił
funkcję starszego asystenta Oddziału Ratunkowego
WCM w Opolu, a następnie od roku 2010 funkcję
zastępcy ordynatora. W roku 2009 odbył Studia Podyplomowe z Organizacji
i Zarządzania w Służbie Zdrowia. Z ratownictwem medycznym związany od
roku 1997 poprzez pracę w zespołach wyjazdowych Pogotowia Ratunkowego
w Krakowie, Poznaniu i Opolu. W trakcie służby wojskowej w latach 20032009, był dowódcą Zespołu ewakuacji Medycznej - kierował Lotniczym Zespołem Medycznym w 10 brygadzie Logistycznej w Opolu. Odpowiadał
i wielokrotnie wykonywał ewakuacje rannych i chorych żołnierzy z Polskich
Kontyngentów Wojskowych poza granicami kraju. Jego pasja to medycyna ratunkowa. Poza pracą - ukochana żona Agnieszka i dwóch synów, 9-letni Bartek
i 7-letni Błażej, oraz własny dom i samochód zawsze marki Skoda...
lek. med. Krzysztof Tomsza - absolwent Akademii Medycznej we Wrocławiu
w 2001 roku. Od roku 2003 zatrudniony na stanowisku młodszego asystenta
w Oddziale Ratunkowym. Od roku 2009 pełni funkcję starszego asystenta.
Opiekuje się stażystami w Oddziale. Prowadzi szkolenia dla stażystów oraz
kadry pielęgniarskiej i ratowników. Zainteresowania - podróże, wspinaczka,spe
leologia,nurkowanie,astronomia.
lek. med. Maciej Piwoda - w roku 2001 ukończył Akademię Medyczną
we Wrocławiu. Od roku 2003 zatrudniony na stanowisku młodszego asystenta
w Oddziale Ratunkowym Wojewódzkiego Centrum Medycznego w Opolu. Od
roku 2008, po ukończeniu specjalizacji z medycyny ratunkowej pełni funkcje
starszego asystenta OR WCM. Od 2009 r. Oddelegowany do zaprzyjaźnionego
oddziału w celu specjalizacji z anestezjologii i intensywnej terapii.
lek. med. Jacek Żerko - absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Karola w Pradze z 1995 roku. W roku 1999 uzyskał Iº specjalizacji z ginekologii
i położnictwa, asystent oddziału ginekologiczno-położniczego w Kluczborku.
Od roku 2004 pracuje w Oddziale Ratunkowym WCM kończąc w tym roku
specjalizację z medycyny ratunkowej.
lek. med. Bartosz Lisiakiewicz - lekarz medycyny, w roku 2006 ukończył Akademię Medyczną we Wrocławiu. Od 2008 r. zatrudniony w Oddziale Ratunkowym Wojewódzkiego Centrum Medycznego w Opolu jako lekarz rezydent
w trakcie specjalizacji z medycyny ratunkowej. Uwielbia ciekawe podróże po
całym świecie… Szczególna pasja to jazda na rowerze (w ten sposób zwiedził
prawie całą Europę).
lek. med. Aldona Piątek - absolwentka Wydziału Lekarskiego Ślaskiej Akademii Medycznej w Zabrzu, którą ukończyła w 2008r. Obecnie specjalizująca się
z zakresu medycyny ratunkowej- młodszy asystent OR WCM.
lek. med. Magdalena Forysiak - absolwentka Wydziału Lekarskiego Śląskiej
Akademii Medycznej w Zabrzu, którą ukończyła w 2009r. Obecnie młodszy
asystent OR WCM.
Dorota Karawan (zdj. obok): pielęgniarka Oddziałowa,
od 11 lat związana z ratownictwem. Dobrze wykształcona,
absolwentka Akademii Medycznej w Poznaniu, specjalistka
w dziedzinie pielęgniarstwa ratunkowego. Bardzo lubi swój
zespół, z którym na co dzień pracuje. Dba o nich, szkoli
i czasem pogrozi palcem (góralski temperament). Jej marzeniem jest aby Oddział Ratunkowy był najbardziej profesjonalnym Centrum Urazowym.
Klaudia Wojtalla: pielęgniarka specjalistka w dziedzinie pielęgniarstwa ratunkowego, jedna z najbardziej doświadczonych pielęgniarek. Od niedawna pełni
funkcję pielęgniarki koordynującej. Pilnuje porządku i spraw oddziału, lubi
rządzić ale w dobrym tego słowa znaczeniu.
Edyta Cichecka: po studiach licencjackich, jest doświadczonym audytorem
z zakresu ISO. Profesjonalistka w pracy, doskonale zorganizowana, pracowita.
Jej cechą charakterystyczną jest piękny uśmiech.
Pielęgniarze:
Jarosław Bartnik: świetnie wyszkolony, profesjonalny w wykonywanej pracy
„pracoholik” i doskonały kolega.
Tadeusz Chrzanowski: osobowość niezwykle pogodna, chętny do pracy i pomocy kolegom i koleżankom. Profesjonalista.
Adam Główka: wszyscy go znają w Szpitalu, zawsze na bieżąco z nowymi
dowcipami, ale również bez niego praca na zdjęciu wśród zespołu dr Jacek Żerko
byłaby smutna. Cierpliwy do pacjentów,
pracowity, specjalista z medycyny ratunkowej.
Grzegorz Janik: znak rozpoznawczy wspaniały uśmiech, profesjonalista
w pracy instruktor BLS, pracuje do utraty
tchu.
Grzegorz Kuręda: trzeba uważać kiedy ma dyżur na konsoli - lubi stroić
żarty!!, solidny w wykonywanej pracy,
„pracoholik”,
Artur Maj: ma w sobie 3 pasje: ratownik
medyczny, strażak, pielęgniarz, wielka kul- Część zespołu Oddziału Ratunkowego
tura osobista i klasa w każdym stylu.
Jacek Stanisławski: pasjonat motocykli,
lubi swoją pracę i rozmowy z pacjentami.
Pielęgniarki:
Beata Bereza, Małgorzata Skóra, Barbara Zakrzewska, Krystyna Pietrzkiewicz, Bożena Leksowska, Anna Klimek,
Barbara Starak, Małgorzata Rzepka,
Elżbieta Pancer, Małgorzata Topolnicka.
To dziewczyny z najbardziej doświadczonego zespołu Oddziału Ratunkowego znają
wszystkie „zakamarki” pracy i oddziału, świetnie wyszkolone, pracowite obdarzone dużym poczuciem humoru, pasuje do nich określenie „stare ale jare”.
Niestraszne im trudne przypadki medyczne, takimi pasjonują się najbardziej.
Krystyna Juzwa, Anna Gatnikiewicz, Teresa Wojtalla, Violetta Boduch,
Emilia Pikus, Irena Gołecka, Małgorzata Szmer, Małgorzata Lalik, Agnieszka Kołodziej, Joanna Rychlewska, Katarzyna Wietrzyńska- Derda,
Sabina Tomczyk, Ewelina Borek, Violetta Jendro. Stanowią młodszą część
zespołu pod względem stażu pracy w Oddziale Ratunkowym, ukończyły specjalizację z pielęgniarstwa ratunkowego, chirurgicznego, kursy kwalifikacyjne
z ratownictwa medycznego. Na co dzień stanowią trzon zespołu, pracowite,
szybkie, obdarzone poczuciem humoru (jak wszyscy w Oddziale). Na sercu
leży im dobro pacjenta, kto jak kto ale one wiedzą jak doskonale zadbać o dobry
wizerunek pracy.
Ratownicy medyczni - Arkadiusz Wilczek, Paweł Winnik, Andrzej Hałasiuk, Marcin Laskowski, Tomasz Tandejko, Krzysztof Idzi, Artur Opyd,
Łukasz Dorocki, Dariusz Dębicki, Samuel Haśkiewicz, Paweł Gawron,
Przemysław Papla, Przemysław Semczyszyn, Bartosz Zawiałow, Grzegorz
Wolf: pracują od początku istnienia Oddziału (26 październik 2001r.), przeszli
wszystkie etapy szkolenia zawodowego, brali udział w zawodach z ratownictwa
medycznego, prowadzą szkolenia z udzielania pierwszej pomocy. Są świetni
w sytuacjach nagłego zagrożenia zdrowia i życia, nie tylko w warunkach szpitalnych. Mają duże poczucie humoru, są wrażliwi na kobiece piękno.
Gipsiarze - Zdzisław Szurgot i Ryszard Delinowski: bez nich nie może rozpocząć się dyżur urazowy, co oni potrafią!!! Bałwanka na zimę też z gipsu ulepią. Są fachowcami w zakładaniu opatrunków gipsowych, to
oni szkolą każde nowe pokolenie ratowników. Od początku
są z nami.
Sekretarka medyczna Oddziału Ratunkowego - Violetta
Morcinek (zdj. obok): pracowita jak myszka, świetnie zorganizowana, kompetentna w wykonywanej pracy. Przypilnuje
ważnych dokumentów, kasy fiskalnej i ubezpieczeń pacjentów. Śliczna dziewczyna o pięknym uśmiechu.
Rejestratorki medyczne - Elżbieta Łącka i Grażyna Wilk: czuwają nad
prawidłowym przyjęciem pacjentem do szpitala, sprawdzą jak detektywi czy
wszystko jest w porządku (skierowanie, ubezpieczenie), nie przeraża ich duża
ilość pacjentów do przyjęcia czy awaria systemu komputerowego - przygotowane są na każdą ewentualność. Zawsze uśmiechnięte.
W depozycie szpitala pracuje Jadwiga Malorny - jest odpowiedzialna za
przyjęcie depozytu od pacjenta oraz prowadzenie stosownej dokumentacji. Jest
niezwykle skrupulatna, pracowita, chociaż może sprawiać pozory „groźnej”,
jest człowiekiem dobrym jak anioł. Nawet
policjanci, którzy czasem korzystają z pomocy depozytora znają powiedzenie: Pani
Jadzia wszystko wie!!!
O porządek i czystość dbają codziennie
i od święta nasze panie porządkowe: Urszula Michalska, Beata Tobiś, Elfryda
Galla, Elżbieta Nitsche - biada! jak postawicie nogę na świeżo umytej podłodze!!
Praca w Oddziale polega przede wszystkim na zajmowaniu się chorymi
w najcięższym stanie, potrzebującymi natychmiastowej pomocy w postaci pełnej
diagnostyki i wstępnego leczenia celem ratowania życia, poprzez diagnostykę laboratoryjną i radiologiczną, zaczynając od postawienia trafnej diagnozy następnie
wstępne leczenie w warunkach Oddziału Ratunkowego, kończąc na diagnostyce
i docelowym leczeniu w wybranym oddziale szpitalnym. W przypadku stanów
zagrożenia życia następuje ścisła współpraca z Zakładem Diagnostyki Obrazowej (rtg, usg, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny), Zakładem
Diagnostyki Laboratoryjnej (pełny panel badań- parametrów krytycznych dla
OR, m.in. morfologii, biochemii, układu krzepnięcia, badania ogólnego moczu,
panelu narkotykowego, etanolu itp.), Oddziałem Intensywnej Terapii (leczenie
najcięższych stanów po zatrzymaniu krążenia i reanimacji, z ostrą niewydolnością oddechową, z urazem wielonarządowym, z niewydolnością wielonarządową, wstrząsem i innymi jednostkami chorobowymi wymagającymi intensywnego leczenia), Blokiem Operacyjnym (przeprowadzanie zabiegów operacyjnych
ratujących zdrowie i życie pacjenta), i pozostałymi oddziałami WCM: Kardiologii z Pracownią Hemodynamiki, Neurochirurgii, Pediatrii, Anestezjologii
i Intensywnej Terapii Dzieci, Chorób Wewnętrznych, Chirurgii Ogólnej i Naczyniowej, Chirurgii Dziecięcej, Ortopedii i Traumatologii, Nefrologii, Okulistyki, Laryngologii, Urologii, Kardiochirurgii, Chirurgii Twarzowo-Szczękowej, Pracownią Serologii, Zakładem Patomorfologii i Medycyny Sądowej.
W zależności od rodzaju schorzenia postępowanie z pacjentem polega na:
 diagnostyce i leczeniu pacjenta w Oddziale Ratunkowym i po uzyskaniu
w pełni pozytywnego efektu leczenia wypisaniu pacjenta z zaleceniami do
domu,
 w przypadku możliwości leczenia choroby w POZ przekazaniu chorego do
lekarza pierwszego kontaktu,
 skierowaniu pacjenta do dalszego leczenia w Poradni Specjalistycznej,
 przyjęciu pacjenta do odpowiedniego oddziału szpitalnego,
 przekazaniu pacjenta celem dalszego leczenia do innego szpitala.
Wobec braku możliwości leczenia w Wojewódzkim Centrum Medycznym
schorzeń neurologicznych, psychiatrycznych i ginekologiczno- położniczych,
10
po wstępnej diagnostyce, leczeniu i zaopatrzeniu w Oddziale Ratunkowym, pacjenci są kierowani transportem sanitarnym do innych specjalistycznych szpitali.
Oddział Ratunkowy posiada i stosuje następujące procedury medyczne:
 postępowanie z pacjentem po nagłym zatrzymaniu krążenia,
 postępowanie z pacjentem z urazem wielonarządowym,
 postępowanie z pacjentem w stanie wstrząsu,
 postępowanie z pacjentem z zawałem mięśnia sercowego,
 postępowanie z pacjentem z obrzękiem płuc,
 postępowanie z pacjentem z dusznością,
 postępowanie z pacjentem z zatorowością,
 postępowanie z pacjentem z tętniakiem rozwarstwiającym aorty,
 postępowanie z pacjentem urazowym,
 postępowanie z pacjentem oparzonym,
 postępowanie z pacjentem z amputacją kończyn,
 postępowanie z pacjentem z urazem kręgosłupa,
 postępowanie z pacjentem nieprzytomnym,
 postępowanie z pacjentem z krwawieniem do ośrodkowego układu
nerwowego,
 postępowanie z pacjentem z krwawieniem z przewodu pokarmowego,
 postępowanie z pacjentem będącym pod wpływem alkoholu,
 postępowanie z pacjentem będącym pod wpływem środków odurzających,
 postępowanie z pacjentem z zaburzeniami świadomości,
 postępowanie w szpitalu w przypadku katastrofy,
 postępowanie z pacjentem po skażeniu chemicznym i radiacyjnym,
 postępowanie z pacjentem z podejrzeniem zaistnienia przestępstwa,
 postępowanie z pacjentem przekazanym z Zespołu Lotniczego Pogotowia
Ratunkowego.
Szczególne miejsce w zakresie funkcjonowania OR WCM i całego szpitala
jako Centrum Urazowego stanowi lądowisko dla helikopterów Lotniczego Pogotowia Ratunkowego. Jesteśmy gotowi w każdej chwili na przyjęcie pacjentów przekazywanych w stanie ciężkim przez zespoły lotnicze.
Oddział posiada podjazd dla karetek stanowiący miejsce stacjonowania zespołu transportowego ,,P” i „S” oraz ,,N”. Do końca czerwca 2011r. jednym
z elementów systemu ratownictwa, był Zespół Wyjazdowy R- karetka ,,S”,
która stanowiła wysunięte ramię
oddziału ratunkowego. Funkcjonowała w systemie ratownictwa medycznego na poziomie
Centrum Powiadamiania Ratunkowego, wspomagając zespoły
ratownictwa medycznego Opolskiego Centrum Ratownictwa
Medycznego dla Powiatu Opolskiego, obejmując głównie północno wschodni rejon operacyjny. Była to najlepiej wyposażona i wykwalifikowana jednostka systemu, jedna
z niewielu w kraju, której obsadę stanowili pracownicy systemu: lekarze ze spewcm.opole.pl - listopad 2011
11
cjalizacją medycyny ratunkowej, pielęgniarki ze specjalizacją pielęgniarstwa
ratunkowego, ratownicy medyczni i kierowcy - ratownicy medyczni.
Wskutek rozwiązania umowy z OCRM na podwykonawstwo w zakresie
ratownictwa, karetka „S” została wyłączona z systemu, a lekarze specjaliści
medycyny ratunkowej wsparli merytorycznie firmę Falck Medycyna dyżurując
w ich karetkach „S” w Brzegu, Namysłowie, Grodkowie, Oleśnie, Kluczborku
i Kędzierzynie - Koźlu.
W zakresie współpracy wewnątrzszpitalnej Oddział Ratunkowy stanowi przyczółek przyjmujący pacjentów w trybie nagłym lub planowym. Bezpośrednio
współpracuje w zakresie diagnostyki z Zakładem Diagnostyki Obrazowej i Zakładem Diagnostyki Laboratoryjnej będącymi naszymi ,,oczami i uszami”. W zakresie
stanów nagłych w zagrożeniach życia pacjentów OR współpracuje bezpośrednio
z Oddziałem Anestezjologii i Intensywnej Terapii oraz Blokiem Operacyjnym.
Każde nasze zadanie jest w ścisłej współpracy między różnymi rodzajami nauk
i dyscyplin medycznych. Medycyna ratunkowa spaja i koordynuje działania
wszystkich specjalistów w celu jak najlepszej i profesjonalnej pomocy pacjentowi. Nie ma możliwości funkcjonowania w pełnym zakresie jakiegokolwiek
oddziału szpitalnego bez Oddziału Ratunkowego lub Izby Przyjęć i nie ma
możliwości funkcjonowania samego Oddziału Ratunkowego bez pozostałych
oddziałów szpitalnych. Wszystkie oddziały potrzebują natomiast dla sprawnego funkcjonowania zaplecza szpitalnego i kadr dbających o naszą logistykę.
W zakresie współpracy zewnętrznej Oddział Ratunkowy WCM stanowi
główny element systemu ratownictwa dla Województwa Opolskiego przyjmując pacjentów przekazanych przez zespoły medyczne zarówno z miejsca
wypadku lub zachorowania, jak i innych ośrodków- szpitali. Stanowi element
docelowego leczenia i koordynacji dla poczynań zespołów ratownictwa medycznego, Straży Pożarnej i Policji.
Tak naprawdę, wobec nie do końca prawidłowo działającego w pełnym zakresie i dostępie dla pacjenta systemu służby zdrowia, Oddział Ratunkowy
jest miejscem świadczenia wszelkich usług medycznych dla pacjenta w stanie
zagrożenia zdrowia i życia, w tym usług medycznych z zakresu podstawowej
i specjalistycznej opieki lekarskiej i pielęgniarskiej oraz ratownictwa medycznego. Często jest ostatnią deską ratunku dla chorego człowieka szukającego
pomocy i błądzącego w chaosie świadczeń, procedur i płatności. Istotnym elementem działalności Oddziału Ratunkowego jest prowadzenie szkoleń z zakresu podstawowych i zaawansowanych czynności ratowniczych (BLS i ALS)
oraz kursów kwalifikowanej pierwszej pomocy (KPP).
Rola pielęgniarki w opiece nad pacjentem z urazem wielonarządowym w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym (SOR)
Anna Klimek
„Postęp powoduje stały wzrost zagrożeń spowodowanych urazami, co daje w efekcie narastające zjawisko urazowości. Odpowiedzią na to jest rozwój medycyny ratunkowej i ratownictwa medycznego. Jest to
12
nowa dziedzina, która w Polsce wdrażana jest dopiero od kilkunastu lat. Wg
WHO jest to „medycyna humanitarna”, ukierunkowana służebnie wobec każdej
istoty ludzkiej doświadczonej nagłym zagrożeniem zdrowia lub życia.”
Zespoły ratownictwa, coraz lepiej wyszkolone i dysponujące odpowiednim
sprzętem, często są w stanie opanować zagrożenia dla życia, pojawiające się na
skutek wypadku i dostarczyć żywego pacjenta do szpitala. Sprawnemu przyjęciu ich do szpitala i dalszemu podtrzymywaniu czynności życiowych służą
Szpitalne Oddziały Ratunkowe (SOR), w których można rozpocząć właściwy
proces leczenia. Czas dowiezienia pacjenta do SOR-u, zależy głównie od miejsca zdarzenia, a dzięki rozwojowi ratownictwa, liczba chorych przywożonych
w stanie krytycznym wzrasta.
Rola pielęgniarki w postępowaniu z pacjentem w stanie zagrożenia zdrowia i/lub życia w takim oddziale, polega na współpracy wraz z całym zespołem w utrzymaniu i zabezpieczeniu czynności życiowych poprzez podstawowe
i zaawansowane czynności reanimacyjne (utrzymanie drożności dróg oddechowych, zapewnienie wydolnego oddechu zastępczego, utrzymanie wydolności
układu krążenia w postaci masażu serca lub farmakoterapii i elektroterapii),
wstępnej szybkiej diagnostyce obrazowej i laboratoryjnej, rozpoczęciu intensywnego leczenia i postawieniu prawidłowego rozpoznania celem jak najszybszego wdrożenia leczenia w docelowym oddziale szpitalnym.
Decyzje zapadające na miejscu wypadku lub zachorowania, w czasie transportu i w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym mogą mieć podstawowe znaczenie
dla dalszego przebiegu choroby, a w stanach zagrożenia życia, rodzą natychmiastowe pozytywne lub negatywne skutki. Celem ich leczenia jest zapobieganie zgonom możliwym do uniknięcia, oraz zmniejszenie kalectwa.
W Oddziale jest zespół lekarzy, pielęgniarek oraz ratowników medycznych
oczekujący na pacjentów znajdujących się w ciężkim stanie ogólnym. Ma on
ściśle wyznaczone zadania i kompetencje. Korzystając z dostępnego sprzętu
medycznego i w ramach specjalnie w tym celu stworzonych struktur, ma za
zadanie szybko i właściwie zebrać wywiad, przeprowadzić badanie fizykalne
oraz prawidłowo dobrać i ocenić wyniki testów diagnostycznych w warunkach
pozostawiających niewiele czasu do dyspozycji i bardzo niewielki margines
błędu na etapie decyzyjnym jak i wykonawczym.
Szczególnie istotne jest postępowanie z pacjentem „urazowym”.
„Złota godzina - to do niedawna domena pogotowia - pomoc na miejscu
wypadku i w czasie transportu, obecnie - także okres działania w szpitalnym
oddziale ratunkowym oraz kontynuacja postępowania resuscytacyjnego. Postępowanie ratownicze powinno mieć charakter łańcucha kolejnych, logicznie
powiązanych ze sobą działań, od momentu urazu do wykonania operacji ratujących życie. Należy pamiętać, że zaczyna się ona w momencie wypadku i przed
jej upływem powinno nastąpić zatrzymanie krwawienia, także z narządów wewnętrznych, oraz wyprowadzenie chorego ze wstrząsu.
Politrauma - to mnogie obrażenia ciała w wyniku urazu.
Urazem nazywamy zadziałanie na organizm człowieka czynnika zewnętrznego powodującego zmiany anatomiczne i czynnościowe, miejscowe oraz ogólne.
W zależności od ciężkości i rozległości urazu występują pojedyncze lub mnogie obrażenia ciała. Wyróżniamy także urazy wielomiejscowe, gdy uszkodzewcm.opole.pl - listopad 2011
13
niu ulega jeden narząd w kilku miejscach. Uraz wielonarządowy to uraz kilku
narządów, zarówno jednej jak i kilku okolic anatomicznych.
Zagrożenie życia w politraumie wynika z upośledzenia trzech podstawowych funkcji życiowych: krążenia, oddychania i centralnego układu nerwowego. Objawy poszczególnych obrażeń, wyraźne w izolowanych postaciach,
w przypadku mnogich i wielonarządowych obrażeń nakładają się na siebie, stąd
wynikają trudności diagnostyczne dotyczące rodzaju i rozległości uszkodzenia
oraz jego lokalizacji. Niedotlenienie, niedokrwienie, zapalna reakcja ustroju na
uraz (SIRS), upośledzenie funkcji poszczególnych narządów, a ostatecznie niewydolność wielonarządowa prowadzą kolejnymi etapami do rozwoju choroby
pourazowej.
Przy przekazaniu ofiary wypadku samochodowego, poszkodowanego pieszego lub rowerzysty bardzo ważne jest aby członkowie zespołu wyjazdowego
potrafili określić:
- mechanizm urazu i jeśli jest to możliwe opis wypadku,
- rodzaj obrażenia,
- czy był on kierowcą czy pasażerem danego pojazdu,
- czy chory nie wypadł z pojazdu,
- w jakich okolicznościach zdarzył się wypadek (czy było to dachowanie,
a może zderzenie czołowe lub boczne, uderzenie w tył pojazdu),
- czy były zastosowane środki łagodzące skutki wypadku - zabezpieczenia
(założone pasy, kask rowerowy lub motocyklowy, czy zadziałały poduszki powietrzne w pojeździe).
Ważna jest także ewentualna eksplozja, czas wydobycia poszkodowanego
z pojazdu, temperatura otoczenia itp.
Ocena wstępna rozpoczyna się od zwięzłego wywiadu, który umożliwia rozpoznanie urazów zagrażających życiu. Jak najwcześniejsze rozpoznanie i leczenie urazów potencjalnie śmiertelnych jest rzeczą podstawowej wagi.
Wywiad wg schematu SAMPLE:
 S – symptom; dolegliwości
 A – allergies; alergie
 M – medications; leki
 P – past medical history; przebyte choroby
 L – last meal; ostatni posiłek
 E – events preceding injury; zdarzenia poprzedzające uraz
U pacjentów nieprzytomnych, przywiezionych w sedacji i zabezpieczonych
farmakologicznie p/bólowo taki wywiad jest niemożliwy. Otrzymujemy go od
członków zespołu wyjazdowego w formie skróconej. Badanie fizykalne w urazie należy rozpoczynać razem z oceną wstępną i stabilizacją podstawowych
czynności życiowych. W pierwszej kolejności ocenia się układ oddechowy, krążeniowy i stan przytomności w celu określenia stopnia zagrożenia życia.
U rozbieranego chorego ocenia się w tym czasie:
A - drożność górnych dróg oddechowych - czy przepływ powietrza jest
swobodny,
B - wydolność oddechową - częstość oddechu, jego głębokość i wysiłek
oddechowy,
C - wydolność krążenia, badając tętno - częstość i wypełnienie i wartość ciśnie14
nia tętniczego krwi, zabarwienie, ciepłotę i wilgotność skóry, wypełnienie żył
szyjnych, powrót kapilarny,
D - stan przytomności według skali Glasgow (GCS), która jest obiektywnym
miernikiem dysfunkcji mózgu,
E - w tym samym czasie odnotowuje się też rodzaj i rozległość obrażeń zewnętrznych, wymagających natychmiastowego zaopatrzenia.
Na tej podstawie ustala się obecność stanów zagrożenia życia w postaci objawów ostrej niewydolności oddechowej, wstrząsu krwotocznego lub narastania
ciasnoty śródczaszkowej i zaopatruje je zgodnie z priorytetem w okresie złotej
godziny.
U 20 % chorych
z urazem wielonarządowym dochodzi
do przeoczenia obrażeń w początkowym
okresie
leczenia.
Dlatego tak ważne
jest, aby pielęgniarka
opiekująca się pacjentem podczas pobytu na oddziale SOR obserwowała go „całościowo”, a nie tylko była wyczulona na pojedyncze konkretne objawy. Obserwujemy pacjenta, a nie monitory.
One mają nam ułatwić pracę, ale nas nie zastąpią. Nic nie zastąpi wykwalifikowanego personelu pielęgniarskiego, który jest obecny przy poszkodowanym
cały czas od momentu przyjęcia na SOR.
Wstrząs jest zespołem objawów klinicznych powstających, gdy organizm
człowieka pomimo autoregulacyjnych mechanizmów nie jest w stanie zapewnić prawidłowego przepływu krwi przez ważne dla życia narządy i tkanki.
Zapotrzebowanie metaboliczne tkanek jest większe niż przepływ krwi przez
nie. Powstające zaburzenia obejmują przemianę białkową, tłuszczową i węglowodanową. Zwiększające się niedotlenienie i brak związków energetycznych
powodują przemianę beztlenową i nasilającą się kwasicę. Upośledzenie przepływu tkankowego prowadzi do uszkodzenia mózgu, serca, płuc, nerek, wątroby oraz owrzodzeń przewodu pokarmowego. Ze względu na dynamiczność
postępujących zmian, podejmowane działania muszą być ukierunkowane na
ochronę poszkodowanego przed przedłużającym się ciężkim wstrząsem, który
może stać się nieodwracalny.
Podstawowe objawy wstrząsu:
- przyspieszenie akcji serca, tętno nitkowate powyżej 120/min,
- spadek skurczowego ciśnienia tętniczego krwi (< 90 mm/Hg) i amplitudy
ciśnienia krwi,
- nawrót włośniczkowy ponad 2 sekundy,
- zaburzenia rytmu serca,
- zapadnięte żyły szyjne zewnętrzne,
- przyspieszenie i spłycenie oddechu,
- zaburzenia świadomości (pobudzenie motoryczne i/lub psychiczne),
- blada, zimna i wilgotna skóra,
15
- spadek diurezy poniżej 20 ml/godz.
Zasadniczą sprawą jest ustalenie przyczyny wstrząsu, ustalenie źródła krwawienia i jego opanowanie.
Rola pielęgniarki:
- informuje lekarza SOR - u, o zauważonych objawach i zmianach w zachowaniu pacjenta,
- zapewnia drożność dróg oddechowych, asystuje w trakcie intubacji,
- podaje drogą dożylną zalecone leki i płyny krwiozastępcze z cieplarki poprzez
wcześniej założoną grubą kaniulę do żyły obwodowej lub centralnego wkłucia
dożylnego, na zlecenie lekarza używa mankietów do szybkiego toczenia,
- określa drogi utraty objętości płynów na podstawie obserwacji i uzyskanych
informacji (ocena przekrwienia założonych opatrunków, miejsc urazu),
- w przypadku masywnego krwotoku, przy utracie ponad 30% objętości krwi
krążącej, oprócz krystaloidów
i koloidów przetacza krew zgodną
grupowo w zakresie AB0 i Rh lub
krew uniwersalna (grupy 0, Rh -),
- przestrzega zasad bezpiecznej transfuzji (musi pamiętać, że
u osób z utratą przytomności lub
pod wpływem znieczulenia ogólnego reakcje poprzetoczeniowe są
trudniejsze do zauważenia),
- asystuje podczas zakładania
linii tętniczej, zabezpiecza ją
i wyraźnie oznacza w kolorze czerwonym, zapobiegając w ten sposób
przypadkowemu podaniu leków (wykonuje test Allena),
- prowadzi monitorowanie, analizę i dokumentuje wskazania parametrów
życiowych (EKG, RR, TA, SpO2),
- zabezpiecza przed wychłodzeniem pacjenta poprzez dodatkowe okrycie
kocem lub „folią życia”,
- zapewnia choremu poczucie bezpieczeństwa, zmniejsza lęk przez stałą obecność, uspokajanie i nadzór,
Podczas wykonywania pełnej diagnostyki: USG, EKG i UKG, RTG, TK,
RM pielęgniarki Oddziału Ratunkowego nie tylko transportują pacjenta, kontrolują parametry życiowe za pomocą mobilnego monitora oznak życia (TA,
RR, SpO2, EKG), kontrolują poziom tlenu w butli podłączonej do respiratora transportowego, podają leki i płyny drogą dożylną, ale także ściśle współpracują z pracownikami zakładu diagnostyki obrazowej. W razie potrzeby
wykonania badania z użyciem kontrastu podają pacjentowi go drogą dożylną,
a u pacjentów z podejrzeniem uszkodzenia układu moczowego u których wykonuje się fazę urograficzną badania i badanie pęcherza moczowego, podając
kontrast poprzez założony wcześniej cewnik do pęcherza moczowego zgodnie
z zaleceniem lekarza radiologa.
Pielęgniarka pobiera i zabezpiecza krew na:
- morfologię,
16
- oznaczenie grupy krwi układu AB0 i Rh,
- układ krzepnięcia,
- badania elektrolitowe,
- badania biochemiczne i enzymatyczne (min. poziom alkoholu etylowego).
Pobiera także próbkę moczu dla stwierdzenia obecności krwi w moczu.
U chorego z zaburzeniami świadomości oznacza glikemię przy pomocy glukometru z krwi włośniczkowej.
Istotnym badaniem dla określenia stanu pacjentów niestabilnych hemodynamicznie (co jest częste przy urazie wielonarządowym), z dusznością lub zaburzeniami świadomości jest gazometria krwi tętniczej (ABG).
- zapewnienia drugiego wkłucia do żyły obwodowej (założenie wkłucia do żyły
szyjnej zewnętrznej lub założenie centralnego wkłucia do żyły podobojczykowej lub żyły szyjnej wewnętrznej),
- utrzymanie ciśnienia tętniczego we wstępnej fazie postępowania u ofiary urazów bez obrażeń czaszkowo-mózgowych w przedziale 80-100 mm/Hg,
- przetaczanie odpowiedniej ilość płynów w krótkim okresie czasu,
- utrzymanie stężenia hemoglobiny w przedziale 7-9 g/dl,
- zaopatrzenie skaleczeń i otarć oraz drobnych ran powierzchownych,
- odbarczenie odmy prężnej,
- wykonanie szczepień ochronnych (p/tężcowych).
W przypadku pacjenta w ciężkim stanie, w głębokim wstrząsie, z ciśnieniem bardzo niskim lub nieoznaczalnym, z urazami wskazującymi na masywny
krwotok wewnętrzny, z ewidentnymi obrażeniami narządów szyi i klatki piersiowej odstępujemy od zasady kompleksowej diagnostyki i leczenia wstępnego
w SOR-ze i natychmiast przekazujemy go na Blok Operacyjny. Chory taki powinien być operowany w kilka minut od trafienia do szpitala, praktycznie bez
przygotowania i równolegle z działaniami resuscytacyjnymi.
Gdy stan pacjenta jest stabilny hemodynamicznie i wykonujemy wszelkie
procedury przewidziane dla SOR-u, należy pamiętać o uzyskaniu zgody na
leczenie, prowadzeniu dokumentacji medycznej, zabezpieczeniu rzeczy wartościowych i osobistych pacjenta, poinformowaniu Policji jeśli wypadek ma
znamiona przestępstwa lub wypadku komunikacyjnego o którym nie zostali
wcześniej zawiadomieni oraz krewnych poszkodowanego.
Postępowanie w nagłych stanach zagrożenia życia wymaga podejmowania
szybkich i trudnych decyzji, od których zależy zdrowie i życie poszkodowanych. Udzielenie pierwszej pomocy powinno być przeprowadzone profesjonalnie i w krótkim czasie, aby zwiększyć szanse przeżycia i powrotu do zdrowia
osoby ratowanej.
Umiejętność udzielenia pierwszej pomocy przez każdego z nas jest bardzo
ważna. Zwłaszcza osoby związane z zawodami medycznymi oraz osoby mogące częściej się znaleźć w miejscach zagrożenia życia (służby ratownicze,
policja, straż pożarna służby miejskie), powinny być profesjonalistami w tej
dziedzinie medycyny.
Resuscytacja krążeniowo - oddechowa stanowi jedno z pierwszych ogniw
łańcucha doraźnej pomocy, bez tego nawet najlepiej doposażone z idealnie wyszkolonym personelem zespoły wyjazdowe oraz Szpitalne Oddziały Ratunkowe z wzorowymi pielęgniarkami systemu nie będą w stanie wiele zdziałać.
17
Rola i zadania ratownika medycznego w szpitalnym oddziale ratunkowym - na przykładzie OR przy Wojewódzkim Centrum Medycznym w Opolu
Arkadiusz Wilczek
Zgodnie z „Ustawą o Państwowym Ratownictwie Medycznym” z 2006 roku
- szpitalny oddział ratunkowy to komórka organizacyjna szpitala, stanowiąca
jednostkę systemu udzielającą świadczeń zdrowotnych osobom w stanie zagrożenia życia lub zdrowia. W strukturze szpitalnego oddziału ratunkowego
zakłada się istnienie obszarów zadaniowych t.j.:
• obszar rejestracji i wstępnej segregacji (TRIAGE),
• resuscytacyjno - zabiegowy,
• diagnostyczno - zabiegowy,
• obserwacyjny.
Niniejszy artykuł ma na celu ukazanie miejsca i przydatności ratownika medycznego oraz próbę przedstawienia zakresu wykonywanych zadań
w strukturach szpitalnego oddziału ratunkowego. Artykuł opracowano w oparciu
o „Ustawę o Państwowym Ratownictwie Medycznym” z 8 września 2006r.;
o zakres obowiązków i uprawnień dla danego stanowiska w PS ZOZ Wojewódzkie Centrum Medyczne w Opolu; o procedury utworzone dla szpitalnego
oddziału ratunkowego oraz o doświadczenia własne.
W myśl założeń ustawowych stan zagrożenia zdrowia i życia, to stan wymagający podjęcia natychmiastowych czynności ratunkowych. Jedną z osób
uprawnionych do wykonywania tych czynności jest ratownik medyczny.
W związku z tym tę grupę zawodową można spotkać w każdym z elementów
szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Ratownik medyczny ma za zadanie wykonywanie świadczeń z zakresu ratownictwa medycznego oraz świadczeń
profilaktycznych, diagnostycznych,
leczniczych oraz z zakresu pomocy doraźnej. Oprócz obowiązków ogólnych
dotyczących każdej grupy zawodowej
pracującej w tutejszym oddziale, każdy wymieniony wyżej obszar zadaniowy oddziału ratunkowego niesie
szczególne obowiązki dla ratownika
medycznego. I tak na przykład:
 Obszar rejestracji to w głównej mierze zadanie polegające na pokierowaniu
pacjenta do właściwego obszaru zadaniowego oraz wprowadzenie do bazy danych pacjentów szpitalnych. To także miejsce utrzymujące łączność z innymi
jednostkami systemu oraz z pozostałą częścią szpitala.
 Obszar resuscytacyjno - zabiegowy to miejsce do którego trafiają pacjenci
w stanie zagrożenia zdrowia i życia gdzie głównym zadaniem ratownika medycznego jest wykonywanie czynności zawodowych z zakresu ratownictwa
czyli np. rozpoznawanie stanów zagrożenia zdrowia i życia, oceny poziomu
świadomości pacjenta, monitorowaniu parametrów życiowych pacjenta z prowadzeniem resuscytacji krążeniowo - oddechowej włącznie.
18
 Obszar diagnostyczno - zabiegowy oraz obserwacyjny to miejsca gdzie obowiązki ratownika w głównej mierze polegają na asyście lekarzowi w wykonywaniu badań oraz zabiegów diagnostycznych, opatrywaniu ran i krwotoków,
zakładaniu unieruchomień, opatrunków gipsowych, pobieraniu materiału i dostarczanie do badań diagnostycznych, prowadzenie ciągłej obserwacji stanu pacjenta z wykorzystaniem monitorowania pacjenta w zależności od jego stanu,
prowadzenie właściwej dokumentacji.
Wspomnieć także trzeba o zadaniach wykonywanych, może nie konkretnie
w obszarach zadaniowych szpitalnego oddziału ratunkowego, lecz ściśle z nim
związanych, a są to:
• Przekazanie pacjenta do oddziału szpitalnego w ramach przyjęcia planowego
z Izby Przyjęć.
• Uczestniczenie w przewożeniu pacjentów karetką transportową (w tym uczestnictwo w przejęciu pacjenta od zespołu HEMS na lądowisku przyszpitalnym).
• Prowadzenie zajęć z zakresu pierwszej pomocy dla np. innych grup zawodowych zatrudnionych w Szpitalu.
Współudział z lekarzem SOR w interwencjach medycznych w przypadkach
zagrożenia życia na terenie szpitala.
Praca w oddziale ratunkowym to praca zespołowa a ratownicy medyczni to
jeden z trybików maszyny, którzy wraz z lekarzami oddziału ratunkowego, oddziałów specjalistycznych oraz pielęgniarkami tworzą zgrany, wykwalifikowany zespół z pełnym profesjonalizmem pomagając pacjentowi.
Ostra niewydolność oddechowa - postępowanie z chorym
w oddziale ratunkowym
Edyta Cichecka, Joanna Rychlewska (zdj. poniżej)
Ostra niewydolność oddechowa to nagłe zaburzenie wymiany tlenu lub
dwutlenku węgla, które jest lub może być przyczyną objawów chorobowych
lub zgonu. Zaburzenie wymiany gazowej prowadzi do hipoksemii tj.: obniżenia ciśnienia cząsteczkowego (parcjalnego) tlenu we krwi tętniczej (PaO2).
Zaburzenie wentylacji powoduje hiperkapnię tj.:
podwyższenie ciśnienia cząsteczkowego (parcjalnego) dwutlenku węgla (PCO2). Niewydolność
oddechową rozpoznaje się u chorego, u którego
w czasie oddychania powietrzem atmosferycznym
- PO2 spada poniżej 60 mm/Hg, lub PCO2 wzrasta
ponad 50 mm/Hg, prowadząc do obniżenia ph krwi
tętniczej do wartości mniejszej niż 7,35 (kwasica
metaboliczna).
Przyczyny ostrej niewydolności oddechowej:
 Obturacja dróg oddechowych
 Astma oskrzelowa
 Przewlekła obturacyjna choroba płuc
 Zastoinowa niewydolność krążenia
 Niekardiogenny obrzęk płuc
 Zatorowość płucna
19
 Zapalenie płuc
 Krwiak opłucnej
 Odma opłucnowa
 Inhalacja substancji toksycznych
 Zaawansowany nowotwór płuc
 Zaburzenia nerwowe lub mięśniowe
Obraz kliniczny chorego:
Najczęstszą dolegliwością w ostrej niewydolności oddechowej jest-duszność,
która jest objawem upośledzenia drożności dróg oddechowych, czyli utrudnienia przechodzenia powietrza do pęcherzyków płucnych. Duszność towarzysząca chorobom układu oddechowego przejawia się utrudnionym, zwolnionym lub
przyspieszonym oddychaniem. Oddechy mogą być spłycone lub pogłębione.
Kliniczne postacie duszności zależne są od mechanizmów chorób i zaburzeń
wentylacji pęcherzyków płucnych. Duszność może mieć charakter napadowy
i zmuszać pacjenta do przyjęcia siedzącej lub stojącej podpartej, z pochyleniem
do przodu postawy ciała -orthopnoe. Duszność to subiektywne uczucie braku
powietrza, ale możliwe jest stwierdzenie objawów klinicznych:
- Tachypnoe-płytki, przyspieszony oddech,
- Bradypnoe-zwolniony oddech,
- Utrudniony, stękający wydech,
- Stridor,
- Zaciąganie przeponą,
- Wciąganie przestrzeni międzyżebrowych,
- Paradoksalne ruchy klatką piersiową,
- Sinica obwodowa-szara obwódka wokół ust, nosa, szaro zabarwione płatki
uszu, czubki palców,
- Poruszanie skrzydełkami nosa.
W stanie znacznej hipoksji może wystąpić splatanie, pobudzenie i dezorientacja.
Ospałość lub senność są częste u chorych ze znaczną hiperkapnią. Uogólnione drgawki lub śpiączka mogą być następstwem niedotlenienia ośrodkowego
układu nerwowego. W badaniu fizykalnym chorego występuje tachykardia, nieznaczny wzrost ciśnienia tętniczego krwi, świsty, rzężenia lub ściszone szmery
oddechowe.
Postępowanie w Oddziale Ratunkowym:
Ocena stanu chorego.
Najważniejszą zasadą jest zapewnienie drożności dróg oddechowych. Podstawowe znaczenie ma odpowiednia podaż tlenu i utrzymanie właściwej wentylacji. Tlen podajemy w takiej ilości, aby można było uzyskać wysycenie tlenem
krwi tętniczej co najmniej 90%.
Pomiar uzyskujemy dzięki pulsyksometrii.
Tlenoterapię najlepiej jest rozpocząć metodą, która zapewnia wysokie stężenie tlenu np. przez maskę twarzową z rezerwuarem tlenu.
Tlenoterapia to zabieg leczniczy, polegający na podaniu choremu do
oddychania powietrza atmosferycznego wzbogaconego w tlen lub czystego tlenu. Jest on podstawowym lekiem w hipoksemii, należy dawkować go
zgodnie z PO2, PCO2.
Oprócz tlenoterapii stosuje się wentylację mechaniczną. Chorzy, u których
20
PCO2 jest wyższe niż 50 mm/Hg, a ph krwi tętniczej jest niższe niż 7,30 wymagają intubacji i wentylacji mechanicznej.
Badanie gazometryczne krwi tętniczej powinno być przeprowadzone
u wszystkich chorych, u których podejrzewa się ostrą niewydolność oddechową. Do najważniejszych parametrów badania gazometrycznego należą:PO2,
PCO2 i ph.
Wykonanie badania radiologicznego klatki piersiowej ułatwia wykrycie choroby podstawowej prowadzącej do ostrej niewydolności oddechowej. Zdjęcie
RTG należy wykonać jak najszybciej przy łóżku chorego.
Innym badaniem pomocniczym jest np. EKG (podejrzenie zastoinowej niewydolności krążenia), angiografia płuc (podejrzenie zatorowości płucnej) lub
toksykologiczne badanie moczu (podejrzenie przedawkowania narkotyków).
Dwa wkłucia do żył obwodowych zapewniają chorym podawanie płynów
i leków. W leczeniu zaostrzenia astmy podawanie beta-mimetyków drogą
wziewną. Założenie cewnika Foley’a do pęcherza moczowego pozwoli nam
dokładnie kontrolować bilans płynów. Bardzo ważne jest również monitorowanie tętna i ciśnienia.
Chorzy z ostrą niewydolnością oddechową powinni być przyjęci do oddziału
intensywnej opieki medycznej.
Chorzy, u których stan kliniczny jest wyrównany, ale są narażeni na ryzyko wystąpienia niewydolności oddechowej, także powinni być skierowani na
OIOM lub inny oddział mający możliwość ścisłego monitorowania stanu chorego np. SZPITALNY ODDZIAŁ RATUNKOWY.
PACJENT OPUSZCZA ODDZIAŁ RATUNKOWY PO STABILIZACJI
UKŁADU ODDECHOWEGO.
Lotnicze Pogotowie Ratunkowe: współpraca i procedura
lądowania śmigłowca w Wojewódzkim Centrum Medycznym w Opolu
Krzysztof Tomsza, Jarosław Kostyła
Lotnicze Pogotowie Ratunkowe to samodzielny, publiczny zakład opieki
zdrowotnej, wykonujący w polskim systemie opieki zdrowotnej zadania z zakresu ratownictwa medycznego i transportu medycznego. W 2000 roku minister
zdrowia Franciszka Cegielska powołała śmigłowcową służbę ratownictwa medycznego hems (ang. helicopter emergency medical service). Centralny zespół
lotnictwa sanitarnego został rozwiązany, a w jego miejsce 12 maja 2000
roku został utworzony samodzielny
publiczny zakład opieki zdrowotnej
lotnicze pogotowie ratunkowe (SP
ZOZ LPR). W każdej bazie HEMS
obok pilotów zatrudniono lekarzy
i średni personel medyczny. W 2010
zakupiono 23 śmigłowce eurocopter
ec 135 będące obecnie na wyposażeniu 19 baz LPR. Niezbędne kryteria
21
do wezwania śmigłowca są następujące:
- gdy czas transportu z miejsca zdarzenia poszkodowanego drogą lotnicza jest
krótszy i przyniesie korzyści z leczenia,
- mamy do czynienia z nagłym zagrożeniem w którym
ważny jest czas,
- gdy istnieją okoliczności
uniemożliwiające dotarcie do
poszkodowanego innym podmiotom ratownictwa,
- musi być możliwość wylądowania śmigłowca na danym
obszarze.
Zespołem
ratowniczym
LPR pacjent transportowany
jest do najbliższego szpitalnego oddziału ratunkowego.
Wyjątkiem od tej reguły są
pacjenci: z amputacją urazową kończyn, z rozległymi oparzeniami oraz wymagających pilnej tlenoterapii
hiperbarycznej. Ci poszkodowaniu po spełnieniu określonych kryteriów transportowani są do wyspecjalizowanych ośrodków.
Procedura wezwania LPR – nagły stan zagrożenia dla zdrowia i/lub życia
pacjenta- obejmuje wezwanie, lądowanie i przekazanie pacjenta ze śmigłowca
LPR do OR WCM.
Wezwanie LPR następuje drogą radiową bezpośrednio z miejsca zdarzenia,
wezwanie drogą telefoniczną przez dyspozytora medycznego z właściwą stacją
terenową hems lub wezwanie drogą telefoniczną przez dyspozytora medycznego
z udziałem krajowego dyspozytora HEMS. Podczas wykonywania
czynności cały czas jest utrzymywana łączność ze śmigłowcem
i z OR w celu przygotowania się
na przyjęcie śmigłowca i bezpiecznego przekazania poszkodowanego do OR. Procedura obowiązująca w OR WCM obejmuje:
otrzymanie informacji o lądowaniu śmigłowca od dyspozytora
medycznego do punktu informacyjnego OR WCM, przygotowanie lądowiska do przyjęcia śmigłowca, włączenie świateł w punkcie informacyjnym, przełączenie się na radiowy kanał ogólnopolski 169.0000 i wezwanie
zespołu OR celem przyjęcia pacjenta i przetransportowania go na OR. Zespół
przemieszcza się karetką na lądowisko, przygotowuje się według procedur na
przyjęcie śmigłowca i po przylocie przekazuje poszkodowanego do OR WCM
transportując go karetką transportową ,,S”.
22
Ratownictwo medyczne w Krajowym Systemie Ratowniczo
– Gaśniczym (KSRG) na przykładzie Państwowej Straży
Pożarnej (PSP)
mgr Artur Maj - Oddział Ratunkowy Wojewódzkie Centrum Medyczne
w Opolu, Jednostka Ratowniczo - Gaśnicza Nr 1, Komenda Miejska Państwowej Straży Pożarnej w Opolu
Intensywny rozwój cywilizacyjny
w ostatnich kilkudziesięciu latach, oprócz
wielu udogodnień doprowadził do wzrostu
zjawisk negatywnych, na czoło których
wysuwają się wypadki i kolizje drogowe,
powstające na skutek splotu różnych nagłych i niespodziewanych okoliczności.
Ratowanie osób znajdujących się w stanie nagłego zagrożenia życia lub zdrowia
stanowi domenę wykwalifikowanych, coraz lepiej wyposażonych i prężnie rozwijających się służb medycznych (członków zespołów ratownictwa medycznego i szpitalnych oddziałów ratunkowych). Dużym wsparciem dla medyków, w udzielaniu pomocy przedszpitalnej
jest Krajowy System Ratowniczo – Gaśniczy. W jego skład wchodzą jednostki
organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej i ochrony przeciwpożarowej włączone do KSRG (Ochotnicze Straże Pożarne), straże zakładowe, 12 szpitali, policja, straż graniczna,
LPR, WOPR, GOPR, TOPR, ZHP, SAR, specjaliści krajowi w zakresie różnych dziedzin ratownictwa i inne podmioty.
Zwalczanie pożarów, miejscowych zagrożeń
czy klęsk żywiołowych nie miałoby sensu, gdyby
równocześnie z nimi nie funkcjonowało przesłanie
ratowania życia i zdrowia ludzkiego. Ratownictwo
medyczne w Państwowej Straży Pożarnej stanowi
nieodłączny element szeroko pojętego ratownictwa. Medyczna „gałąź” jest jedną z najmłodszych
dziedzin ratowniczych, która od 12 lat jest systematycznie doskonalona i poszerzana, co powoduje doprecyzowanie wielu medycznych czynności w środowisku pożarniczym. Niesienie pomocy poszkodowanym realizowane jest z zastosowaniem odpowiednich procedur (patrz tabela) przez strażaków - ratowników
wyposażonych w torbę ratowniczą, deskę ortopedyczną, (nosze podbierakowe),
zestaw szyn Kramera, respirator i defibrylator, w sytuacjach, gdy:
 Brak jest na miejscu zespołu ratownictwa medycznego,
 Nie ma możliwości wykorzystania zespołów ratownictwa medycznego na
miejscu zdarzenia, gdyż dostęp do poszkodowanych znajdujących się w strefie zagrożenia możliwy jest tylko dla strażaków przy użyciu specjalistycznego
sprzętu ratowniczego,
 Zdarzenie ma cechy zdarzenia masowego (zapotrzebowanie na medyczne
czynności ratownicze przekracza możliwości obecnych na miejscu zdarzenia
23
podmiotów ratowniczych).
Następnie
poszkodowani
przekazywani są zespołom ratownictwa medycznego, co nie
oznacza, że funkcjonariusze
w tym momencie kończą swe
działania medyczne, wręcz
przeciwnie, starają się pomagać
swym kolegom.
W przypadku konieczności
przemieszczenia
poszkodowanego do szpitala transport
powinien odbywać się przy
użyciu karetki zespołu ratownictwa medycznego, jednak
w przypadku braku takiej możliwości przemieszczanie poszkodowanego do szpitala lub
na spotkanie ZRM pojazdem
bojowym PSP, traktowane jest
jako ewakuacja ze strefy zagrożenia - miejsca zdarzenia
(o czym decyduje koordynator medycznych działań ratunkowych - KDMR, inny lekarz
jednostki ochrony zdrowia, lub
w stanie wyższej konieczności
kierujący działaniem ratowniczym - KDR). Ważnym elementem jest też dokumentacja w postaci karty
udzielonej pomocy medycznej, gdzie zapisuje się wszystkie czynności wykonane przy poszkodowanym, która stanowi potwierdzenie, że pomocy udzielono
zgodnie z obowiązującymi standardami.
O owocnej współpracy strażaków ze środowiskiem medycznym w ostatnim
czasie świadczy również zawarte porozumienie pomiędzy SP ZOZ Lotnicze
Pogotowie Ratunkowe a PSP o współpracy przy wyznaczaniu i zabezpieczaniu lądowisk dla EC 135 przez całą dobę, co poprawi bezpieczeństwo załogi
HEMS, szczególnie podczas wykonywania lotów w porze nocnej.
Organizacja ratownictwa medycznego w ramach KSRG nie oznacza, jak widać przejęcia zadań, funkcji, sił i środków podmiotów ratownictwa medycznego, działających w warunkach pozaszpitalnych, a jedynie stanowi możliwość
wykorzystania potencjału dobrze rozlokowanych służb ratowniczych. Nie jest
ważna przynależność organizacyjna podmiotu przybyłego jako pierwszego na
miejsce zdarzenia – liczy się czas dotarcia i rzeczywiste umiejętności ratowników, które pozwolą KSRG z jednostkami ochrony zdrowia musi obejmować
wspólne szkolenia, ćwiczenia, zasady dysponowania sił i środków w przypadkach zagrożenia życia, medyczne zabezpieczenie działań ratowniczo - gaśniczych czy wymianę sprzętu medycznego i dydaktycznego.
24
Mistrzostwa Świata w Ratownictwie Medycznym
mgr Adam Płaczek Komenda Wojewódzka Policji w Opolu
Ratownictwo medyczne
jest misją, misją w której
człowiek może dać drugiemu człowiekowi, to co
potrafi najlepiej, to czego
go nauczono. Organizowane corocznie mistrzostwa
ratownictwa
medycznego mają na celu nie tylko
sprawdzenie posiadanych
umiejętności, ale również
kondycji fizycznej osób odpowiedzialnych za ratowanie życia ludzkiego.
W trakcie organizacji mistrzostw największy nacisk kładzie się na umiejętności posługiwania się międzynarodowymi standardami przyjętymi w ratownictwie medycznym.
W dniach 8-9 września 2008 roku w Izraelu odbyły się Mistrzostwa Świata
w Ratownictwie, w których uczestniczyło ponad 50 załóg. Jednym z zespołów uczestniczących w mistrzostwach by team z Polski składający się Adama
Płaczek - pielęgniarza z Komendy Wojewódzkiej Policji w Opolu, Andrzeja
Nabzdyka - lekarza Pogotowia Ratunkowego we Wrocławiu i Andrzeja Kołackiego - ratownika medycznego z Państwowej Straży Pożarnej w Gdyni. Adam
Płaczek doświadczenie medyczne zdobywał w czasie pracy w Wojewódzkim
Centrum Medycznym w Opolu, Szpitalu Wojewódzkim w Opolu i Zespole „R”
Pogotowia Ratunkowego. Zespoły startujące w mistrzostwach uczestniczyły
w 11 konkurencjach dziennych i nocnych, podczas których udzielały pomocy medycznej min. osobie, której krokodyl odgryzł kończynę górną (zadanie
odbywało się na farmie krokodyli!!!), mężczyźnie który zachłysnął się wodą
z Morza Martwego (zachłyśnięcie wodą z Morza Martwego może spowodować
zgon z uwagi na bardzo wysokie stężenie soli i potasu). Wśród pozostałych
konkurencji zespoły pracowały podczas zdarzenia masowego (9 osób poszkodowanych) z udziałem śmigłowca ratunkowego (HEMS), udzielały pomocy
dziecku ukąszonemu przez skorpiona (zadanie w wiosce Beduińskiej) oraz ratowały przebitego strzałą rzymianina - inscenizacja bitwy z 67 roku na wzgórzu Masada. Najciekawszą konkurencją było wezwanie do wioski Beduińskiej,
w której kobieta skarży się na ból w klatce piersiowej. Po dojechaniu ambulansem w pobliżu wioski okazało się, że dalszą podróż w miejsce wezwania
ekipa musi przebyć na wielbłądach. Po 15 minutach „pędzenia” na wielbłądach szczęśliwie udało się dotrzeć do miejsca wezwania i udzielić niezbędnej
pomocy medycznej. Po dwóch dniach zmagań drużyna reprezentująca Polskę
uplasowała się na I miejscu wyprzedzając reprezentację Holandii (II miejsce)
i Stanów Zjednoczonych - miejsce III. W czasie trwania mistrzostw polska zawcm.opole.pl - listopad 2011
25
łoga do zadań przemieszczała się ambulansem medycznym, który otrzymała
wraz z kierowcą od MDA Izrael (Izraelski Czerwony Krzyż). Przez 2 dni reprezentacja Polski przejechała ponad 800 km wzdłuż Morza Martwego i wzgórza
Masada.
Bezpośrednio po mistrzostwach odbywała się międzynarodowa konferencja
z zakresu ratownictwa medycznego, na której ekipa z Polski w ramach sesji plakatowej prezentowała Polski system ratownictwa medycznego, a także sposób
współpracy poszczególnych służb w ramach systemu zintegrowane ratownictwo medyczne.
Sponsorzy strategiczni uroczystości związanych z obchodami X lecia Oddziału Ratunkowego
FALCK MEDYCYNA- należy do międzynarodowej grupy Falck, działającej w 33 krajach na 5 kontynentach. Grupa
Falck jest najdłużej działającą,
bo od 105 lat, największą europejską i jedną z największych
światowych firm świadczących ratownictwo medyczne. Karetki Falck niosą
pomoc m.in. w Danii, Szwecji, Słowacji, Brazylii, Kolumbii, Urugwaju i Stanach Zjednoczonych. W Polsce prowadzi działalność od 1993 roku.
W naszym kraju spółka jest największym prywatnym świadczeniodawcą
usług ratownictwa medycznego. We wrześniu 2011 roku Falck Medycyna ma
15 Centrów Medycznych i 67 karetek, w tym 1 wodną, w ramach Państwowego
Systemu Ratownictwa Medycznego. Wszystkie stacje pracują zgodnie z normą
zarządzania jakością ISO 9001:2008.
W województwie opolskim Falck jest obecny od 2003 roku. Dzisiaj zatrudnia ponad 400 pracowników medycznych. Prowadzi tutaj nowoczesne Centrum
Medyczne w Kędzierzynie-Koźlu oraz zapewnie bezpieczeństwo w ramach
systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego w 5 rejonach operacyjnych.
Ambulanse Falck mają swoje bazy w Kluczborku, Wołczynie, KędzierzynieKoźlu, Polskiej Cerekwi, Brzegu, Grodkowie, Namysłowie, Świerczowie,
Oleśnie, Praszce i Dobrodzieniu.
7 zespołów „S” i 8 zespołów
„P” każdego dnia niesie pomoc
mieszkańcom
Opolszczyzny.
2 dodatkowe zespoły dedykowane są Zakładom Azotowym
w Kędzierzynie. Również dla
pracowników ZAK utworzone zostało Centrum Medyczne,
które z czasem otworzyło się na
wszystkich mieszkańców miasta. W ramach kontraktu z NFZ
przyjmują w nim lekarze pierw26
szego kontaktu i lekarze specjaliści oraz realizowane są nowatorskie programy
profilaktyczne. W najbliższym czasie centrum medyczne poszerzy swoją ofertę
o nowoczesną pracownię rehabilitacji.
Ratownicy medyczni z opolskiego regionu zawsze mieli wysoką renomę.
W zakończonych 8 października 2011 roku mistrzostwach w ratownictwie medycznym o puchar Prezesa Zarządu Falck Medycyna województwo wystawiło
silną reprezentację składającą się z 2 zespołów podstawowych. O wysoki poziom merytoryczny i najwyższą jakość ich pracy dba dr Marek Dryja. Szefem
regionu jest Pani Bożena Krawczuk.
Diagnostyka, monitorowanie pacjenta i kardiologia
Paramedica Polska Sp. z o.o. www.paramedica.pl
PARAMEDICA POLSKA - oferuje sprzęt do
diagnostyki firmy WELCH ALLYN: ciśnieniomierze z wielorazowymi, wymiennymi mankietami; oftalmoskopy z systemem panoramicznego
wziernikowania dna oka; otoskopy umożliwiające
uzyskanie obrazu prawie całej błony bębenkowej;
stetoskopy z zastosowaniem technologii SensorTech wzmacniającej sygnały
dźwiękowe i redukującej szumy otoczenia; termometry z jednorazowymi osłonkami pomiarowymi rejestrujące do 5 minut pracy; lekkie i przenośne elektrografy dotykowe, jak i wygodny, łatwo dostępny panel naścienny do gabinetów
lekarskich pozwalający umieścić wszystkie podstawowe urządzenia diagnostyczne w zasięgu ręki.
W ofercie znajduje się również grupa produktów do monitorowania pacjenta:
monitory funkcji życiowych, w pełni umożliwiające integrację ze szpitalną siecią informacyjną; linia kardiomonitorów PROPAQ o niepowtarzalnej trwałości
do zastosowań w każdych warunkach, w jednym urządzeniu udostępniająca
funkcje kilku monitorów: ambulatoryjnego, telemetrycznego, przyłóżkowego
i transportowego; intuicyjnie obsługiwane, przewodowe i bezprzewodowe stacje monitorowania, umożliwiające personelowi medycznemu wygodne i bezpieczne centralne monitorowanie stanu pacjentów, również posiadające możliwość integracji ze szpitalnym systemem informatycznym.
Produkty NONIN do monitorowania: poręczne pulsoksymetry palcowe, ręczne i nadgarstkowe oraz pulsoksymetry szpitalne i laboratoryjne do pomiarów
ciągłych i chwilowych, gwarantują wysoką dokładność pomiarów u pacjentów
ruchliwych i o niskiej perfuzji, stosowane także w rezonansie magnetycznym.
Oferujemy również defibrylatory ZOLL szpitalne i ratunkowe (defibrylator, kardiomonitor, stymulator, kardiowerter)i półautomatyczne AED, w pełni wspierające pracę ratownika w czasie rzeczywistym w trakcie resuscytacji
krążeniowo-oddechowej. Zastosowana technologia minimalizuje przerwy
w uciskaniu klatki piersiowej, umożliwia wykonanie defibrylacji w trakcie 5sekundowej przerwy w RKO, spełniając najwyższe wymagania Wytycznych
2010 ERC. W ofercie dostępne jedyne na rynku urządzenie do automatycznego,
obwodowego ucisku klatki piersiowej ZOLL AutoPulse.
27
Publiczny Samodzielny Zakład Opieki Zdrowotnej
Wojewódzkie Centrum Medyczne
45-418 Opole, Al. W. Witosa 26
e-mail: [email protected] www.wcm.opole.pl
Redaktor Naczelny - Wiesław Duda, e-mail: [email protected], tel. 601 688 692
Sekretariat Dyrektora 77 45 20 745, 77 54 13 745, fax 77 45 20 123
Kancelaria 77 45 20 124, 77 54 13 124
Informacja dla pacjentów 77 45 20 711, 77 54 13 711, 77 45 79 067
Rejestracja Główna 77 45 20 111, 77 54 13 111
Skład i druk: Eurocent, 45-049 Opole, ul. Dwernickiego 4, tel. 77 44 10 777, [email protected]
ostatnia strona okładki: Zespół specjalistów Oddziału Ratunkowego podczas uroczystości otwarcia
lądowiska przy WCM Opole
28

listopad 2011

Transkrypt

Podobne dokumenty