D - Sąd Rejonowy w Opolu

Sygn. akt II K 1199/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 września 2013 r.
Sąd Rejonowy w Opolu w II Wydziale Karnym w składzie
Przewodniczący: SSR Małgorzata Marciniak
Protokolant: sekr. sąd. Bożena Dybała
bez obecności prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opolu zawiadomionego prawidłowo
po rozpoznaniu w dniach: 25.04.2013 r., 1.07.2013 r., 12.09.2013 r. sprawy:
1.) P. K., s. M.i B.zd.K., ur. (...)w O.
2.) R. K., s. M.i B.zd. K., ur. (...)w O.
oskarżonych o to, że:
w dniu 16 czerwca 2012 r. w C., działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu A. S. w ten sposób,
że uderzali go rękami po twarzy i kopali nogami po głowie i plecach, w następstwie czego pokrzywdzony doznał
powierzchownych zadrapań naskórka twarzy, stłuczenia nadgarstka prawego i ręki lewej, a powyższe obrażenia
spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 (siedem) dni,
tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2kk
I. uznaje oskarżonego P. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, z
tym że przyjmuje ponadto, iż naraził on pokrzywdzonego A. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku
określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. występku z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za
to na podstawie art. 158 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk orzeka karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,
II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu P. K.
kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat,
III. na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego P. K. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek
dziennych ustalając wymiar jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) zł,
IV. uznaje oskarżonego R. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, z
tym że przyjmuje ponadto, iż naraził on pokrzywdzonego A. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku
określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. występku z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za
to na podstawie art. 158 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk orzeka karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,
V. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu R. K.
kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat,
VI. na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego R. K. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek
dziennych ustalając wymiar jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) zł,
VII. na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w
sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego P. K. na rzecz
Skarbu Państwa opłatę w kwocie 230 zł., a w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego
od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu,
VIII. na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w
sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego R. K. na rzecz
Skarbu Państwa opłatę w kwocie 230 zł., a w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego
od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.
Sygn. akt II K 1199/12
UZASADNIENIE
W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 16 czerwca 2012 r. mieszkańcy C. oraz przyjezdni goście, zebrali się w barze Centrum, przy ul. (...), znajdującym
się w tej miejscowości, aby obejrzeć mecz piłkarski nożnej, rozgrywany podczas Mistrzostw Europy w P. (...). Do baru
tego przyszedł m.in. pokrzywdzony A. S. oraz oskarżeni P. K. i R. K..
Około godz. 22.00 po zakończonym meczu, pokrzywdzony A. S. powziął informację, iż w barze na posadzce, leży w
kałuży krwi jego znajomy K. K.. Jak się potem okazało został on uderzony nagle, z boku, w szczękę z lewej strony. Po
zadanym ciosie stracił przytomność, nie rozpoznając sprawcy. Kiedy do baru wszedł A. S. zobaczył swojego znajomego
nieprzytomnego, leżącego na podłodze z głową we krwi i drżącymi nogami. W barze byli wtedy obecni bracia P. i
R. K., dlatego też to na nich padło podejrzenie, iż zaatakowali K. K.. A. S. zwrócił się więc do oskarżonych słowami:
„coście zrobili” oraz postanowił ująć ich do czasu przyjazdu policji, która w międzyczasie została wezwana. Z uwagi
na to, iż oskarżeni chcieli się oddalić z miejsca zdarzenia, przed wejściem do baru zaatakowali pokrzywdzonego A. S..
Przewrócili go na trawnik. Jeden z oskarżonych klęczał na leżącym pokrzywdzonym, trzymając go i bijąc rękoma po
twarzy, zadając co najmniej 5-6 ciosów, a drugi kopał, co najmniej 2-3 razy pokrzywdzonego po głowie i plecach. A. S.
zasłaniał głowę rękoma, przez zadawanymi ciosami oraz krzyczał aby wezwać policję. Nie był w stanie sam oswobodzić
się od atakujących go oskarżonych. Pomogli mu w tym obecni w barze w C. R. W. (1), który odciągnął jednego z
napastników, kopiącego pokrzywdzonego, oraz L. S., który odciągnął drugiego z oskarżonych. Na miejsce zdarzenia
przyjechało pogotowie, które zabrało K. K. do szpitala oraz policja, która spisała oskarżonych.
Dowód:
- zeznania świadka A. S. k. 120, 2-3, 69
- zeznania świadka K. K. k. 128, 9
- zeznania świadka R. W. (1) k. 129-130, 22
- zeznania świadka L. S. k. 130, 23
- zeznania świadka J. W. k. 131-132, 24
- zeznania świadka P. D. k. 132, 65
- zeznania świadka M. S. k. 142
- zeznania świadka A. C. k. 142, 25
- zeznania świadka J. C. k. 129, 20
- zeznania świadka R. S. k. 132, 27
-zeznania świadka A. T. k. 132, 54
- zeznania świadka L. D. k. 132, 64
- dokumentacja medyczna K. K. k. 13-14, 46-52
- opinia dotycząca K. K. k. 18
- postanowienie o umorzeniu w części k. 84
W wyniku zadawanych ciosów i kopnięć pokrzywdzony doznał powierzchniowych zadrapań naskórka twarzy,
stłuczenia nadgarstka prawego i ręki lewej, a powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała
i rozstrój zdrowia, trwający nie dłużej niż 7 dni.
Dowód:
- opinia biegłego dotycząca A. S. k. 71
- dokumentacja medyczna A. S. k. 114-115
Oskarżony P. K. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do pobicia K. K.. Nie przyznał się również
do pobicia A. S. oraz skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. W toku postępowania
sądowego oskarżony P. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyjaśnił, że byli z bratem w
barze, gdzie odbywał się mecz, wypili trzy piwa. Później podszedł do nich pan A. S. zaczął ich wyzywać słowami „wy
świnie co wyście porobili”. Chciał oskarżonych zatrzymać, bo jakiś człowiek leżał w barze na ziemi, natomiast oni
chcieli pójść do domu. Później przyjechała policja i spisała oskarżonych. Oskarżony nie widział obrażeń ciała u A. S.,
wie że pogotowie przyjechało do K. K., ale nie wie co się wydarzyło.
Dowód:
- wyjaśnienia oskarżonego P. K. k. 59, 75, 108-109,
Oskarżony R. K. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do pobicia K. K.. Nie przyznał się również
do pobicia A. S. oraz skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. W toku postępowania
sądowego oskarżony R. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyjaśnił, że byli z bratem w barze
gdzie odbywa się mecz, wypili trzy piwa. Później podszedł do nich pan A. S. zaczął ich łapać za ręce, chcąc zatrzymać,
podczas gdy oni chcieli udać się do domu. Doszło więc do szarpaniny, która przeniosła się na zewnątrz baru. Oskarżony
nie kojarzy upadku pokrzywdzonego. Jego zdaniem A. S. nie zgłaszał pretensji w związku z obrażeniami ciała u siebie.
Dowód:
- wyjaśnienia oskarżonego R. K. k. 62, 77, 108-109
Oskarżony P. K. urodził się 28 czerwca 1975 r. w O.. Posiada wykształcenie zawodowe, jest murarzem, prowadzi
gospodarstwo rolne z dochodem 2.500 zł. Jest żonaty ma troje dzieci. Posiada samochód F. (...). Nie był on karany
sądownie.
Oskarżony R. K. urodził się 29 września 1981 r. w O.. Posiada wykształcenie zawodowe, jest murarzem, zatrudniony w
charakterze hydraulika z wynagrodzeniem 1.400 zł. Jest rozwiedziony, posiada na utrzymaniu córkę. Jest właścicielem
samochodów A. (...) i O. (...). Był on karany sądownie.
Dowód:
- dane osobowe k. 81
- dane o karalności k. 33, 40
Wobec powyższego Sąd zważył co następuje:
Oskarżeni stanęli pod zarzutem tego, że w dniu 16 czerwca 2012 r. w C., działając wspólnie i w porozumieniu wzięli
udział w pobiciu A. S. w ten sposób, że uderzali go rękami po twarzy i kopali nogami po głowie i plecach, w następstwie
czego pokrzywdzony doznał powierzchownych zadrapań naskórka twarzy, stłuczenia nadgarstka prawego i ręki lewej,
a powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7
(siedem) dni, tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2kk
Sąd co do obu wyżej wymienionych oskarżonych zmienił opis czynu przyjmując ponadto, iż oskarżeni swoim czynem
narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub
art. 157 § 1 kk. Należało bowiem wskazać na realizację przez oskarżonych wszystkich ustawowych znamion występku
z art. 158 § 1 kk, a jednocześnie oddać w kwalifikacji prawnej czynu całą kryminalną zawartość bezprawności czynu.
Oskarżeni nie tylko spowodowali u pokrzywdzonego lekkie uszkodzenie ciała ale zadając mu wielokrotnie ciosy
w okolice głowy i pleców narazili go na skutek w postaci ciężkiego lub średniego uszkodzenia ciała. Głowa jest
bowiem newralgicznym, delikatnym organem, mogącym z łatwością ulec poważnym uszkodzeniom i nieść za sobą
konsekwencje w postaci np. uszkodzenia wzroku, słuchu itp.
Niekwestionowanymi dowodami wskazującymi na sprawstwo i winę oskarżonych są: zeznania świadków: A. S. k. 120,
2-3, 69, K. K. k. 128, 9, R. W. (1) k. 129-130, 22, L. S. k. 130, 23, J. W. k. 131-132, 24, P. D. k. 132, 65, M. S. k. 142, A.
C. k. 142, 25, J. C. k. 129, 20, R. S. k. 132, 27, A. T. k. 132, 54, L. D. k. 132, 64, a także inne dowody przeprowadzone
w toku postępowania tj.: dokumentacja medyczna K. K. k. 13-14, 46-52, opinia dotycząca K. K. k. 18, postanowienie o
umorzeniu w części k. 84, opinia biegłego dotycząca A. S. k. 71, dokumentacja medyczna A. S. k. 114-115.
Sąd dał powyższym dowodom wiarę w całości. Są one bowiem spójne i dają logiczny obraz przebiegu zdarzeń.
Zaznaczyć należy, iż zdarzenia będące przedmiotem niniejszego postępowania miało charakter dynamiczny. Niektórzy
widzieli to zdarzenie od początku, a niektórzy świadkowie dopiero od pewnego etapu. Od momentu wyjścia z baru
pokrzywdzonego i oskarżonych zdarzenia obserwował świadek R. W. (1). Moment bicie i kopania pokrzywdzonego
przez oskarżonych oraz obrażenia ciała u pokrzywdzonego zaobserwował świadek L. S. i J. W.. Dokładnie widział to
zdarzenie świadek A. C.. Inni świadkowie widzieli zdarzenie na pewnym jego etapie albo jego skutki w postaci pękniętej
wargi pokrzywdzonego A. S., z której leciała krew, ran na czole. Niemniej jednak zeznania wszystkich świadków złożyły
się na jedną logiczną całość, potwierdzając jednoznacznie, iż to A. S. został zaatakowany przez dwóch napastników,
przed którymi się nie był w stanie obronić. Napastników odciągnęli od pokrzywdzonego, oswabadzając go, dopiero
R. W. (1) i L. S..
Jeżeli chodzi o obrażenia ciała u K. K. to należy wskazać, iż Prokuratura Rejonowa w Opolu w tym zakresie umorzyła
postępowanie. Kwestia ta nie była więc przedmiotem badania Sądu.
Wyjaśnieniom oskarżonych Sąd dał im wiarę w zakresie, iż w dniu 16 czerwca 2013 r. byli oni w barze Centrum w
C., gdzie spożywali piwa. Dał im także wiarę, iż mieli oni kontakt z pokrzywdzonym A. S.. Wyjaśnienia oskarżonych w
tej części potwierdzili bowiem inni świadkowie. Oskarżony P. K. milczeniem pominął kwestię co działo się na dworze
przed barem. Sąd nie dał wiary temu oskarżonemu, iż A. S. przytrzymywał oskarżonych, a oni się wyrywali bo chcieli iść
do domu i na tym zdarzenie się zakończyło. W/w świadkowie, którym Sąd dał wiarę zeznali bowiem, iż zdarzenie miało
swój dalszy ciąg, tj. oskarżeni przewrócili pokrzywdzonego na ziemię i leżącego bili i kopali, a oswobodzić go dopiero
zdołali R. W. (2) i L. S.. Drugi oskarżony tj. R. K. wyjaśnił jedynie o tym, iż pomiędzy nimi a A. S. doszło do szarpaniny
przed barem w C.. Sąd jednak wyjaśnieniom, w tej części nie dał wiary, gdyż nie można mówić jedynie o szarpaninie,
w sytuacji gdy oskarżeni przewrócili pokrzywdzonego, jeden z nich na nim klęczał i go bił, a drugi z oskarżonych kopał
pokrzywdzonego. Taki opis zdarzeń podali wiarygodni świadkowie. Sprzeczności z zeznaniami świadków i pozostałymi
dowodami np. w postaci dokumentacji medycznej i opinii biegłych sądowych, uznał za przyjętą przez nich linię
obrony. Nie znalazły one bowiem potwierdzenia w dowodach, którym Sąd dał wiarę. Żaden z licznych świadków nie
potwierdził wersji wydarzeń przedstawionej przez pokrzywdzonych. Świadkowie natomiast jednoznacznie wskazywali
na oskarżonych jako na agresorów, natomiast pokrzywdzonego jako osobę napadniętą.
Podejmując analizę prawną należy wskazać, iż przez pobicie należy rozumieć czynną napaść przynajmniej dwóch osób
na jedną osobę albo grupy osób na grupę, przy czym w tym ostatnim wypadku do atakujących należy przewaga. W
odróżnieniu od bójki, w wypadku pobicia można jednoznacznie wskazać na atakujących i broniącego (broniących) się.
Podmiotem przestępstw określonych w art. 158 § 1-3 k.k. jest każdy, kto w jakikolwiek sposób bierze udział w bójce
lub pobiciu, niezależnie od tego, czy jego osobisty udział wykazuje cechy działania niebezpiecznego dla życia człowieka
lub jego zdrowia, a także niezależnie od tego, czy można mu przypisać zadanie ciosu powodującego następstwa, o
których jest mowa w art. 158 § 2 lub 3 k.k. Odpowiedzialność za udział w bójce lub pobiciu ma charakter wspólnej
odpowiedzialności biorących w takim zdarzeniu udział.
Do przyjęcia udziału w bójce lub pobiciu nie jest konieczne, aby konkretna osoba zadała innej osobie (innemu
uczestnikowi bójki lub napadniętemu przy pobiciu) cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp. Do przyjęcia uczestnictwa
w bójce lub pobiciu wystarczy "świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka
lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi (...)" - wyrok SN z 28 lipca 1972 r. (Rw 692/72,
OSNKW 1972, nr 11, poz. 181), a także wyrok SA w Białymstoku z 25 listopada 1997 r. (II AKa 85/97, OSA 1998, z.
10, poz. 56).
Właściwie oddaje znaczenie znamienia udziału w pobiciu stanowisko zawarte w wyroku SA w Krakowie z 12
października 2000 r. (II AKa 169/2000, KZS 2000, z. 11, poz. 42). Sąd Apelacyjny stwierdził: "Udziałem w pobiciu
jest każda forma kierowanego wolą udziału w grupie napastniczej, bowiem obecność każdego jej uczestnika zwiększa
przewagę napastników i przez to ułatwia im dokonanie pobicia, zadawanie razów, a wzmaga niebezpieczeństwo
nastąpienia skutków w zdrowiu ofiar. Rozmaitość form zachowania, aktywność każdego z uczestników, zadawane
razy, ich ilość i skutki mają znaczenie dla oznaczenia stopnia winy każdego z nich, więc i kary, ale nie są one znamienne
dla bytu tego przestępstwa". Zob. także wyrok SA w Krakowie z 1 marca 2001 r. (II AKa 227/2000, KZS 2001, z. 4,
poz. 25).
Posłużenie się w art. 158 k.k. pojęciem "udział" wpływa na kwalifikację określonych postaci zachowania jako
sprawstwa, podżegania i pomocnictwa. Niektóre postacie współdziałania, które w wypadku innych typów byłyby
zakwalifikowane jako podżeganie lub pomocnictwo, realizują znamiona postaci sprawczej "udziału" w bójce lub
pobiciu. "Zagrzewanie"bijących się do kontynuowania bójki lub pobicia, zgodnie z przyjętym orzecznictwem stanowi
sprawstwo, a nie podżeganie lub pomocnictwo słowem.
Tak jak w wypadku wszystkich przestępstw skutkowych, także w przypadku przestępstwa udziału w bójce lub
pobiciu, konieczne jest ustalenie powiązania pomiędzy zachowaniem i skutkiem, z tym jednakże, że w wypadku tych
przestępstw musi zachodzić związek pomiędzy zbiorowym działaniem uczestników bójki lub pobicia a opisanym
w ustawie skutkiem. Jednakże, jak słusznie zwraca uwagę SA w Łodziw wyroku z 21 września 2000 r. (II AKa
35/2000, Prok. i Pr. 2001, nr 6, poz. 21, dodatek), że związek przyczynowy nie musi zachodzić pomiędzy zachowaniem
poszczególnego sprawcy a skutkiem.
Znamiona strony podmiotowej są tak skonstruowane, iż przestępstwo określone w art. 158 § 1 k.k. może być
popełnione tylko umyślnie. Sprawca bierze umyślnie udział w bójce lub w pobiciu ze świadomością, że bójka lub
pobicie zagraża bezpośrednio życiu lub w poważnym stopniu zdrowiu człowieka i tego chce lub przynajmniej na to się
godzi. (zob. Kodeks karny, Cześć szczególna pod red. A. Zolla, Zakamycze 1999, s. 294-301)
Zasadne jest także zwrócenie uwagi na inne orzeczenia sądów, i tak np. SA w Krakowiew wyroku z dnia 29.06.2010
r., sygn. akt Aka 69/10, KZS 2010/9/28 stwierdził, iż: „Przepis art. 158 § 1 k.k. nie określa sposobu udziału
w pobiciu (a także w bójce), co oznacza, że może to być każda forma świadomego współdziałania uczestników
pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty do ataku na inną osobę (inne osoby), jeżeli wspólne działanie
powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego
w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 k.k. Do przypisania udziału sprawcy w pobiciu nie jest konieczne udowodnienie,
iż zadał on pokrzywdzonemu lub pokrzywdzonym cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp., a wystarczające jest
świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób
przeciwko innemu człowiekowi lub grupie osób. (…) Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma charakter wspólnej
odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności
karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa,
ale pod warunkiem, że każdy z nich możliwość nastąpienia ich przewidywał albo mógł i powinien był przewidzieć”.
W wyroku z dnia 11.09.2008 r. SA w Krakowie, sygn. akt II Aka 124/08, KZS 2008/10/39 wskazał, że: „Dla bytu
przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. nie jest konieczne zadawanie uderzeń czy kopnięć. Wystarczające jest działanie
skierowane choćby przeciwko jednemu z pokrzywdzonych, mieszczące się we wspólnym zamiarze sprawców i
tożsamości zdarzenia. Jest to przestępstwo z narażenia na niebezpieczeństwo skutków przewidzianych w tym
przepisie”.
Podobnie wypowiedział się tenże sąd w wyroku z dnia 13.02.2008 r., sygn. akt II Aka 5/08, KZS 2008/3/31:
„Podmiotem przestępstw z art. 158 § 1-3 k.k. jest każdy, kto w jakikolwiek sposób bierze udział w bójce lub pobiciu,
niezależnie od tego czy jego osobisty udział wykazuje cechy działania niebezpiecznego dla życia lub zdrowia człowieka,
a także niezależnie od tego czy można mu przypisać zadanie ciosu powodującego następstwa, o których mowa w §
2 lub 3 art. 158 k.k. Odpowiedzialność za udział w bójce lub pobiciu ma charakter wspólnej odpowiedzialności osób
biorących udział w takim zdarzeniu”.
Co do spowodowania skutku określonego w przepisie art. 158 § 1 kk SA w Lubliniew wyroku z dnia 16.06.2006 r.,
sygn. akt II Aka 166/06, KZS 2006/12/35 stwierdził, iż: „Wbrew twierdzeniu obrońcy brutalne bicie rękami, a w
szczególności kopanie pokrzywdzonego w różne części ciała daje podstawę do uznania, iż takie zachowanie sprowadza
niebezpieczeństwo wystąpienia skutków określonych w przepisie art. 158 § 1 k.k. Nie stwierdzenie widocznych obrażeń
w żadnym wypadku nie dyskredytuje takiego stanowiska. Nie jest to przestępstwo skutkowe, lecz przestępstwo
spowodowania narażenia nastąpienia określonych następstw”.
Oskarżeni swoim zachowaniem doprowadzili do czegoś więcej niż w opisanych orzeczeniach. Obaj bowiem aktywnie
uczestniczyli w pobiciu pokrzywdzonego używając siły fizycznej, a swoim zachowaniem spowodowali u niego
lekkie uszkodzenie ciała. Jeżeli mogliby być więc skazani za o wiele łagodniejsze w skutkach następstwa swojego
działania i o wiele mniej agresywne zachowanie, jeżeli oczywiście zrealizowałoby ono wszystkie ustawowe znamiona
przestępstwa, to tym bardziej zasadne było uznanie oskarżonych za winnych czynu będącego przedmiotem niniejszego
postępowania. W realiach niniejszej sprawy oskarżeni pokrzywdzonego przewrócili. Jeden z nich siedział na
pokrzywdzonym bijąc go rękoma, a drugi kopał pokrzywdzonego. Obaj działali umyślnie, w zamiarze narażenia
pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci średnich lub ciężkich obrażeń
ciała, powodując zarazem skutek w postaci lekkiego uszkodzenia ciała.
Stosownie do wyroku SN z dnia 04.10.2005 r., sygn. akt VKK 211/05: „Jeżeli uczestnik bójki, w której człowiek
narażony był na utratę życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu, spowodował umyślnie naruszenie czynności narządu
ciała lub rozstrój zdrowia innej osoby na czas powyżej 7 dni, to czyn jego, dla pełnej charakterystyki prawnokarnej,
powinien być kwalifikowany jako jedno przestępstwo określone przepisach art. 158 § 1 w zbiegu z art. 157 § 1 k.k. i
w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Podobnie SN w wyroku z dnia 11.02.2003 r., sygn. akt IV KKN 243/00, OSNKW 2003/5-6/51 podał, że: „Skoro
uczestnik bójki, w której człowiek narażony był na utratę życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu, spowodował umyślnie
naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia innej osoby na czas powyżej siedmiu dni, to jego czyn - dla
pełnej charakterystyki prawnokarnej - powinien być kwalifikowany jako jedno przestępstwo, określone w art. 158 § 1
k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k”. O tych dwóch ostatnich orzeczeniach Sąd wspomniał tylko na marginesie,
gdyż w przedmiotowej sprawie doszło do powstania lekkiego uszkodzenia ciała pokrzywdzonego. Został on narażony
natomiast na powstanie skutku w postaci średniego lub ciężkiego uszkodzenia ciała. Dla oddania całej kryminalnej
zawartości bezprawności czynu P. K. i R. K. należało przyjąć taką kwalifikację prawną jaką zaproponował oskarżyciel
publiczny w akcie oskarżenia.
Przedmiotem przestępstwa z art. 157 kk jest zdrowie. Jest to przestępstwo materialne. Skutkiem stanowiącym znamię
przestępstwa z art. 157 k.k. jest "inne" niż w art. 156 § 1 k.k. naruszenie czynności ciała lub rozstrój zdrowia, trwające
dłużej niż siedem dni, czyli do jego znamion należy skutek w postaci spowodowania średniego (§ 1) i lekkiego (§ 2)
uszczerbku na zdrowiu. Kategorię "innych" niż w art. 156 § 1 k.k. uszczerbków ciała ustawodawca podzielił na dwie
grupy, według kryterium czasu ich trwania - powyżej siedmiu dni (średnie) i poniżej siedmiu dni (lekkie). Osoba ofiary
i jej stosunek do sprawcy nie ma znaczenia dla samego bytu przestępstwa z art. 157 kk. Ustawodawca nie uzależnia od
istnienia i rodzaju tego stosunku bytu czynu zabronionego ani łagodniejszego lub surowszego potraktowania sprawcy.
Jest to przestępstwo powszechne. Przestępstwo z art. 157 § 1 i 2 kk może zostać popełnione umyślnie, w obu postaciach
zamiaru. ( zob. Budyn-Kulik Magdalena, Kozłowska-Kalisz Patrycja, Kulik Marek, Mozgawa Marek: Komentarz do
art.157 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik,
Kodeks karny. Komentarz praktyczny, Oficyna, 2010, wyd. III).
Dokonując subsumcji stanu faktycznego pod odpowiedni przepis prawa wskazać należy, iż oskarżeni w dniu 16
czerwca 2012 r. w C., działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu A. S. w ten sposób, że uderzali go
rękami po twarzy i kopali nogami po głowie i plecach, w następstwie czego pokrzywdzony doznał powierzchownych
zadrapań naskórka twarzy, stłuczenia nadgarstka prawego i ręki lewej, a powyższe obrażenia spowodowały naruszenie
czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 (siedem) dni, czym narazili pokrzywdzonego na
bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk. Zachowaniem
tym wyczerpali ustawowe znamiona występku z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.
Sąd uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, z
tym że przyjął ponadto, iż naraził on pokrzywdzonego A. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku
określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. występku z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za
to na podstawie art. 158 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk orzekł karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu P. K. kary pozbawienia
wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat.
Na podstawie art. 71 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego P. K. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek
dziennych ustalając wymiar jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) zł.
Sąd uznał oskarżonego R. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, z
tym że przyjął ponadto, iż naraził on pokrzywdzonego A. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku
określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. występku z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za
to na podstawie art. 158 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk orzekł karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu R. K. kary pozbawienia
wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat.
Na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego R. K. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek
dziennych ustalając wymiar jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) zł.
Na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach
karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego P. K. na rzecz Skarbu
Państwa opłatę w kwocie 230 zł., a w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od zapłaty
na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.
Na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach
karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sad zasądził od oskarżonego R. K. na rzecz
Skarbu Państwa opłatę w kwocie 230 zł., a w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego
od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.
Sąd wymierzył karę według swojego uznania, w granicach określonych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość
nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele
zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanych, a także potrzeby w zakresie kształtowania
świadomości prawnej społeczeństwa.
Jako okoliczność obciążającą co do wymiaru kary
Sąd wziął pod uwagę fakt, iż zarzucanego im czynu dopuścili się po spożyciu alkoholu, który potęguje agresję. Ponadto
oskarżony R. K. był karany sądownie.
Oskarżeni są osobą młodymi, pracują, maja na utrzymaniu dzieci. Nie było by więc zasadne orzeczenie wobec nich
bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Z uwagi na to, Sąd warunkowo zawiesił jej wykonanie na okres próby.
Instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary weszła na stałe do ustawodawstwa z chwilą, gdy karę
przestano ujmować w kategoriach odpłaty za wyrządzone przestępstwem zło, a zaczęto postrzegać jako środek
polityki karnej, za pomocą którego można osiągnąć określone cele, w szczególności polegające na zapobiegnięciu
popełnienia przestępstwa w przyszłości. Zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest minimalnym zadaniem kary,
ale wystarczającym dla oceny, czy można zastosować warunkowe zawieszenie wykonania kary. Zadaniem bardziej
ambitnym jest takie oddziaływanie na postawę skazanego aby przyjęte w porządku prawnym normy postępowania
uznał za normy, którymi kieruje się we własnym postępowaniu.
Realną dolegliwością będzie dla oskarżonych orzeczona kara grzywny.
O kosztach postępowania Sąd orzekł jak wyżej, mając na uwadze fakt, iż osiągają oni dochody oraz posiadają majątek,
chociażby w postaci samochodów, z drugiej jednak strony mają na utrzymaniu dzieci.