Śmierć nie jest wcale tak ostateczna jak mogłoby się wydawać

Śmierć nie jest wcale tak ostateczna jak mogłoby się wydawać. Przynajmniej śmierć w
rozumieniu końca życia. Prawdziwym Końcem jest bowiem chwila, a w zasadzie proces, w którym to
śmierć upomina się o zmarłych. Kiedy to Cień pada na przyczajone w kątach i zakamarkach cienie.
Dusi je, dławi i w końcu pożera. Obserwowanie umierania umarłych jest niezwykle żmudnym i
smutnym zajęciem. Któż bowiem, zwłaszcza teraz, może lekką ręką wydać kilka dekad ze swojego nie
tak znów długiego życia i gapić się na bale maskowe naściennych liszai? Kto o zdrowych zmysłach
przeczyta i doceni hagiografię rdzy trawiącej żeliwne ogrodzenie? Umykają naszej uwadze rozkwit i
upadek imperiów łuszczącej się farby. Wskazówka zegara, która zwalnia swój bieg, aby w końcu
zatrzymać się na wieczność. Na wieczność, której nie dane jej będzie odmierzyć. Butwiejące drewno,
sypiący się beton, połamane ławki to milczący bohaterowie tragedii post mortem. Aktorzy wchodzą i
schodzą ze sceny przed którą nie ma widowni. Gdyby chociaż drzewa nie były tak zajęte fotosyntezą,
porami roku i strojeniem się w liście mogłyby zdać relację z tego festiwalu przemijania. Zagubione,
ludzkie stopy mogą czasem wskazać deski teatru, w którym wystawia się Śmierć na bis. Afisze można
dostrzec mimochodem, nie szukając niczego konkretnego w krajobrazie. Ot i jest, gdzieś między
wysokimi trawami i zdziczałymi jabłoniami, zanim jeszcze pojawią się pierwsze kamienice i tabuny
mrówkowców. Lekko rozmyta bryła dworca kolejowego otoczona grządkami uschniętych bocznic i
ślepych torów. Szczerbate wiaty otulone wiatrem, który z nieznanych przyczyn zawsze przenika do
kości i budzi w sercu melancholię. Słońce zazwyczaj omija ten kompleks, oddaje go we władanie mgły
i deszczy. Najczęściej można je dostrzec jesienią, rzadziej zimą i na przedwiośniu. Czasami tylko, jakby
wbrew wszelkim regułom świata nierzeczywistego, potrafi wyłonić się w godzinie największych
upałów, otoczony drgającym nimbem rozgrzanego powietrza.
Opuszczone dworce odwracają się zatem od naszego świata. Niechciane, porzucone, powoli
przekraczają niewidzialną granicę między ,,tu i teraz”, a ,,nigdzie i nigdy”. To już nawet nie są relikty
minionych czasów, praszczury architektury publicznej i użytkowej, ani też żadni dalecy krewni
przestrzeni miejskiej. Są raczej jak zapomniane trupy w starej szafie, albo kości zakopane pod płotem.
Znajdujemy je przypadkiem, niechcący i zastanawiamy się czy ich jedyną racją istnienia jest niemy
wyrzut w sprawie, o której nikt już dawno nie pamięta. To nieprawda. One nic od nas nie chcą. Być
może nawet nigdy nie chciały. Sprawiają wrażenie obojętnych i wiekuistych. Style architektoniczne,
kamienie węgielne, dokumenty i zdjęcia to tylko fasada, lakier, który można szybko zdrapać. Pod
spodem zaś można zajrzeć w studnię. Głęboko, głęboko w dole ukazują się lądolody, mierzeje,
rozdroża, przydrożne kapliczki i rozłożyste drzewa, bramy, portale, łuki kamienne i krzywe furtki.
Forma jest tylko przejściowa. Dworce były i są miejscami ,,pomiędzy”. Zawieszonymi pośrodku tu i
tam. Rodzaj, kierunek i forma podróży są nieistotne. Naprawdę.
Nie znaczy to jednak, że sama dworcowa powierzchowność nie ma znaczenia. To ona
bowiem przechowuje w sobie widome ślady Śmierci ostatecznej. Na ścianach można dostrzec
kontury umierających umarłych. Niczym w Pompejach lub Hiroszimie, na ścianach, podłogach czy
kolumnach widać obrysy wyblakłych cieni, pamiątki po plamach wilgoci i odpadającym tynku.
Zardzewiałe śruby, zbutwiałe belki stropowe, wybite szyby i zamknięte na głucho drzwi, wszystkie
dają świadectwo ostateczności w swojej idealnej formie. Przelotny obserwator nazwie dworzec
muzeum, albo skansenem końca. Dostrzeże bowiem eksponaty głoszące nieuchronność śmierci i
przemijania. Jeśli jednak, i tu wracamy niemal do punktu wyjścia, poświęcić tym budynkom
kilkanaście, kilkadziesiąt lat zobaczymy jak postępuje atrofia doskonała w różnych formach i
kształtach. Skryte w głębi dworcowych kątów cienie znają wiele historii, o których szepcze
przenikliwy wiatr i nuci zacinający w rozbite okna deszcz. Wystarczy tylko usiąść i posłuchać.