METALE TOKSYCZNE

METALE TOKSYCZNE
ARSEN
–w wodach naturalnych może być obecny w wyniku rozpuszczania składników skorupy
ziemskiej, zanieczyszczenia spowodowanego przez ścieki przemysłowe lub na skutek
stosowania insektycydów w rolnictwie lub gospodarce leśnej. Kontakt z arsenem może
powodować różne efekty zdrowotne włączając w to zmiany: dermatologiczne, kardiologiczne.
Jest karcynogenem skóry .
Najwyższe dopuszczalne stężenie arsenu – 10 [µg/l].
RTĘĆ
– jest pierwiastkiem, który wraz z jego wszystkimi związkami wykazuje dużą toksyczność
oraz zdolność kumulowania w organizmie ludzkim. Związki rtęci zawarte w wodach mają
ujemny wpływ na przebieg samooczyszczania wód wskutek hamowania procesów
biochemicznych. Źródłem rtęci w wodach są ścieki przemysłowe z zakładów
farmaceutycznych, produkcji pestycydów, produkcji mas plastycznych i przemysłu
petrochemicznego, drzewnego, celulozowego, fabryk akumulatorów oraz spływy z pól, na
których używano środków ochrony roślin typu rtęciowego. Również może przedostawać się
do wód z powietrza, wskutek spalania paliw płynnych i stałych.Rtęć i jej związki łatwo
przenikają przez łożysko, stanowiąc duże zagrożenia dla płodu. Rtęć nieorganiczna atakuje
głównie nerki, zaś metylortęć oddziałuje głównie na centralny układ nerwowy .
Najwyższe dopuszczalne stężenie rtęci – 1 [µg/l].
OŁÓW
- może pochodzić z wymywania gruntu zawierającego związki ołowiu, z zanieczyszczeń
doprowadzanych ze ściekami przemysłowymi, może dostawać się do wody wskutek korozji
rur ołowianych (stosowanych dawniej w wodociągach) lub zbiorników pokrytych farbami
zawierającymi związki ołowiu. W okręgach przemysłowych, gdzie znajdują huty metali
kolorowych, może dostawać się do wód powierzchniowych z opadami atmosferycznymi.
Źródłem ołowiu są spaliny samochodowe.Hamuje biochemiczne procesy rozkładu substancji
organicznych, opóźnia przebieg procesów samooczyszczania w wodach powierzchniowych.
Ołów pogarsza własności organoleptyczne wody. Ze względu na silne własności toksyczne
oraz zdolności kumulowania się w organizmie ludzkim, jest szkodliwy dla zdrowia –
wywołuje chorobę zwaną ołowicą.Jest toksyczny dla ośrodkowego i obwodowego układu
nerwowego. Wpływa na metabolizm wapnia.
Najwyższe dopuszczalne stężenie ołowiu – 10 [µg/l].
KADM
– dostaje się do środowiska wraz ze ściekami i z obszarowych zanieczyszczeń pochodzących
ze stosowania nawozów sztucznych oraz z lokalnego zanieczyszczenia powietrza. Skażenie
wody do picia może pochodzić z rur ocynkowanych, spawów i niektórych metalowych
elementów uzbrojenia przewodów.Jest metalem bardzo toksycznym dla organizmu
człowieka. Posiada zdolności kumulowania się a długotrwałe oddziaływanie na organizm
może doprowadzić do: uszkodzenia nerek, wątroby, niedokrwistości, choroby
nadciśnieniowej, zwyrodnienia stawów, osteoporozy.
Najwyższe dopuszczalne stężenie kadmu – 5 [µg/l].
MIEDŹ
– duże jej ilości w wodach powierzchniowych mogą pochodzić z zanieczyszczenia ich
ściekami przemysłu metalurgicznego lub maszynowego. Sole miedzi stosuje się do niszczenia
zakwitów w zbiornikach zaporowych, katalizowania procesu utleniania manganu w wodzie
oraz zapobiegania rozwojowi śluzu w przewodach wodociągowych.Do zwiększenia stężenia
miedzi w wodzie w znacznej mierze mogą przyczynić się miedziane przewody wodociągowe,
z którymi styka się woda o właściwościach korozyjnych, zwłaszcza o podwyższonej
temperaturze. Wówczas w czasie zastoju wody stężenie miedzi może osiągnąć kilka
miligramów na litr, podczas gdy przeciętna zawartość miedzi w wodzie wynosi zaledwie
kilka mikrogramów na litr.Większe dawki miedzi szkodzą zdrowiu i mogą wywoływać
wymioty, a w efekcie stałego narażenia prowadzą do uszkodzenia wątroby. W przypadku
stężenia przekraczającego 3 [mg/l], u niektórych osób obserwuje się ostre podrażnienie
żołądka, a u dorosłych cierpiących na chorobę Wilsona, z uwagi na zaburzenie mechanizmu
regulującego metabolizm miedzi, długotrwałe spożycie może prowadzić do marskości
wątroby. Ponadto wyższe stężenie miedzi skutkuje również pogorszeniem smaku i barwy
wody.
Najwyższe dopuszczalne stężenie miedzi – 2 [mg/l].
NIKIEL
– wyższe jego stężenie w wodzie może występować na skutek przenikania z armatury
wodociągowej oraz przedostawania się z do wody z naturalnych bądź przemysłowych
odkładów.Nadmiar niklu w organizmie może skutkować zaburzeniami układu trawiennego i
uczuleniami . Ponadto w przypadku stwierdzonego uczulenia, obecność niklu w wodzie
wodociągowej może aktywować nawrót zmian lub nasilać wcześniej istniejące objawy.
Zawartość niklu w wodzie zależy m.in. od typu rur doprowadzających. W przypadku rur
metalowych, więcej niklu zawiera woda gorąca, natomiast jeżeli rury wykonane są z PCV –
woda zimna [4]. Z uwagi na możliwość kumulacji niklu i jego gromadzenia się po nocy w
rurach wodociągowych, nie należy pić i gotować wody z kranu z pierwszego strumienia.
Konieczne jest chwilowe odpuszczenie wody
Najwyższe dopuszczalne stężenie niklu – 20 [µg/l].