Wielka wojna o Sarmację

Wielka wojna o Sarmację
Owego czasu Sarmacja rządził okrutny i bezwzględny król Aleksander. Jego rządy były
najokrutniejsze, spośród wszystkich dotychczasowych władców. Aleksander lubił przemoc, więc
prawie codziennie ścinał jednego z mieszkańców Grodziska, nawet za najmniejsze przewinienia.
Ludność zaczęła bać się swego króla. Wówczas Sarmacja była największym państwem, podległe
były mu nawet okoliczne wyspy. Pewnego dnia do Sarmacji przybył nowy dyplomata, Tropicany
Hrabia Edgar Szczęsny. Trzeba wspomnieć je Tropicana była wówczas państwem podległym
Sarmacji, płacąc regularnie wysoki haracz.
Hrabia postanowił się temu sprzeciwić, po objęciu nowego stanowiska wystosował do króla list, w
którym stanowczo zaprotestował, przeciw płaceniu złodziejskiego haraczu na rzecz Sarmacji. Gdy
wiadomość dotarła na dwór królewskiego, król nakazał natychmiast sprowadzić hrabiego na dwór.
Przez parę godzin toczyła się burzliwa rozmowa, w pewnej chwili król wpadł w taką złość ze
chwyciwszy za miecz ściął głowę hrabiemu. Wieści szybko dotarły do króla Tropikalny Karol, ten
zaś zażądał wycofania Sarmackich wojsk z Tropicany. Przyrzekł przed swoimi dworzanami, ‘’
Nigdy nie być przyjacielem Sarmacji’’. Wojska zostały wycofane poza, jedną najważniejszą
miejscowością mianowicie Solą, która była największym portem wojennym w królestwie, Karol
zdawał sobie sprawą że, jeżeli chce zagrozić Sarmacji to musi zdobyć ten port. Przygotowania do
oblężenia zaczął 21 maja 1342r, gromadząc olbrzymią armię liczącą ponad 150 tyś żołnierzy.
Natomiast 12 lipca 1343r, rozpoczął oblężenie Soli. Które trwało osiem miesięcy, które zakończyło
się zdobyciem miasta przez Karola!
Wojska Sarmackie pozostawiły w miećcie 50 tyś największych okrętów wojennych. Wtedy też
Karol uzyskał kontrolę nad Tropicaną. W krótkim czasie powiększył swoją armię prawie
dwukrotnie. Jego celem w dalszym podboju Sarmacji było zdobycie dwóch kluczowych miast
Krez oraz Prawda. Atak ma Krez przypuścił około 1346r, podpływając od strony morza, ale ku jego
zaskoczeniu załoga obronna miasta poddała się. A wojska przyłączyły się do niego, następnym
celem było miasto Prawda które zaczął się bronić, wtedy Karlo sprowadził z Tropicany, 50
specjalnie szkolonych słoni w walce. Na widok nowej broni Karola,obrona miasta szybko się
poddała. W ten sposób Karol osiągnął swój cel. Wysłał informatorów do Grodziska, w celi
uzyskania informacji o sytuacji w mieście. Ale ta niebyła za wesoła w mieście panowała panika,
Aleksander nie wiedział, co ma robić, więc wysłał Informacje do swojego stryja władcy Diakoni,
prosząc o pomoc wojskową. Wkrótce do Grodziska przybyły nowe oddziały wojsk liczących 10 tyś
żołnierzy. Karol opanował w krótkim czasie połową Sarmacji. Postanowił w końcu rozprawić się z
swoim wrogiem Aleksandrem.
Atak na miasto zaplanował na 30 lipiec 1348r, całą armią podszedł pod mury miasta.
Na początku wysłał posłańca z propozycją pokoju, uznając zwycięstwo Karola.
Aleksander był zbyt dumny by przyjąć te warunki, powiedział ze ‘’ wojska będę się bronić do
ostatniej kropli krwi’’. Rozpoczęło się obłażenie miasta, które trwało 20 miesięcy.
Karol odciął dostawy wody i jedzenia do miasta. Zatruł jedyne źródło wody w mieście.
Codziennie miasto było atakowane przez setki głazów wyrzucanych z katapult. Ale obrońcy nie
dawali za wygraną, odpowiadając na każdy atak wojsk. Karol nie mogąc już dłużej czekać
Postanowił sprowadzić swoją tajna broń, a mianowicie wojenne słonie.
Gdy jego broń dotarła na miejsce, rozpoczął się atak na bramę miasta, dla słoni nie było prawie
żadnych przeszkód, z bramą poradziły sobie raz, dwa.
Potem do ataku przystąpiła piechota lekka wspierana przez łuczników, następnie dzieła zniszczenia
dokonała armia zbrojna. Zabito wszystkich w Grodzisku, Karol rozkazał nie oszczędzać nikogo, po
opanowaniu miasta rozpoczęły się poszukiwania Aleksandra, który zbieg podziemnym przejściem.
Karol ruszył jego tropem, przez dwa miesiące poszukiwano Aleksandra, który ukrył się w jednej z
jaskiń gór Czarnych, ale jego dni były już policzone, Karol dopadł go 1 październik 1350 roku,
zabijając go. I tak zakończyła się wojna, która pochłonęła tyle ofiar. Karol stał się
niekwestionowanym królem Sarmacji, jednocząc ją pod swoimi rządami.. Pod jego rządami miasta
Sarmackie, przeżywały swój rozkwit. A król, dożył sędziwej starości, ciesząc się zaufaniem i
szacunkiem ludu.
Autor: Marek Lipa-Chojnacki