BIULETYN PARAFIALNY

Poniedziałek 18.08.2014
700 – Dziękczynna za otrzymany dar łaski
830 – Za śp. Jana Sołeckiego gr. 19/30
1830 – Za zmarłych rodziców z obojga stron oraz rodzeństwa i córkę Barbarę
Wtorek 19.08.2014
700 –
830 – Za śp. Jana Sołeckiego gr. 20/30
1830 – Za śp. Helenę Kuszajewską w 30 dzień po śmierci
Środa 20.08.2014
700 –
830 – Za śp. Jana Sołeckiego gr. 21/30
1830 – Za śp. Henryka Szpręglewskiego i Krystynę Wyłupską w rocznicę śmierci
Czwartek 21.08.2014
7 – Za śp. s. Anastazję gr.
830 – Za śp. Jana Sołeckiego gr. 22/30
1830 – Za zmarłego ojca Bernarda Maciejewskiego z okazji urodzin
00
Piątek 22.08.2014
700 – Za śp. Marię Dobrzyńską, brata Henryka, rodziców Helenę i Aleksandra
830 – Za śp. Jana Sołeckiego gr. 23/30
1830 – Za śp. Irenę, Marię, Władysława, Mieczysława i pozostałych zmarłych z
rodziny Lula
Sobota 23.08.2014
700 –
830 – Za śp. ks. kanonika Jerzego Kowalskiego w drugą rocznicę śmierci
1830 – Za śp. Jana Sołeckiego gr. 24/30
Niedziela 24.08.2014 – XXI Niedziela Zwykła
730 – Za śp. Cecylię Dzikowską w 22 rocznicę śmierci
900 – Za śp. Dariusza Berga w 11 rocznicę śmierci oraz pozostałych z rodziny
1030 – Za śp. Krzysztofa Augustyniaka w 3 rocznicę śmierci
1200 – Za śp. Alfonsa Jankowskiego, Halinę, rodziców i rodzeństwo z obojga
stron
1315 – Za parafian
1830 – Za śp. Jana Sołeckiego gr. 25/30
REMONT DACHU
Nr konta bankowego
91 1240 3998 1111 0010 5093 0549
Bóg zapłać za wszelkie ofiary
BIULETYN
PARAFIALNY
Parafia Niepokalanego Serca NMP
Księża Marianie, ul. Mickiewicza 43, 86-300 Grudziądz, tel. 462 54 56
www.grudziadz.marianie.pl
17 sierpnia 2014 r. – XX Niedziela Zwykła
Iz 56,1.6-7; Ps 67,2-3.5.8; Rz 11,13-15.29-32; Mt 15,21-28
WIERZĄCY W CHRYSTUSA MOGĄ DOSTĄPIĆ ZBAWIENIA
”O niewiasto, wielka jest wiara twoja”
W Ewangelii niewierność Żydów z drugiego czytania przeciwstawiona jest
wierze kobiety kananejskiej, a więc poganki. Chrystus pochwala wiarę niewiasty i
spełnia jej prośbę. Ten wypadek miał przekonać apostołów i słuchaczy Jezusa,
iż wzgardzeni przez Izraelitów poganie godniejszymi są łask Zbawiciela niż
Izraelici, bo gdy ci odrzucają Chrystusa, tamci Go szukają, ci dumni i zarozumiali
nie mają wiary w Jezusa, tamci pełni wiary pokornie proszą i ponoszą wszelkie
trudności i przykrości wynikłe z pychy Żydów. Przez wiarę zatem wchodzi się do
Królestwa Bożego, a nie przez etniczną przynależność do narodu wybranego.
Przed przybyciem Izraelitów do Palestyny (XIII wiek) Kananejczycy byli silnym i
wysoko kulturalnie postawionym narodem. Wielkim centrum kultury kananejskiej
było w XV-XII wieku miasto Ugarit (dziś Ras Szamra). Odkryte w latach 19291949 teksty z biblioteki króla Niqmada pozwalają nam na lepsze zrozumienie
tekstów Starego Testamentu i mentalności ludzi starożytnego Wschodu.
Kananejczycy, choć jako naród od XIII wieku nie mieli już specjalnego znaczenia
politycznego (po najeździe Filistynów), przez długie jeszcze wieki oddziaływali
na ludy ościenne, zwłaszcza na Żydów. Tyr i Sydon - niegdyś potężne miasta
fenickie - w czasach Chrystusa nie miały już specjalnego znaczenia ani
politycznego, ani kulturalnego. Mieszkańcy tych miast i całego terenu na północ
od Galilei (dziś częściowo Liban i Syria) zwani byli przez Greków Fenicjanami,
sami jednak uważali się za potomków starożytnych Kananejczyków i tak też
sami siebie nazywali. Wśród słuchaczy Pana Jezusa nie brakowało i tych, którzy
przybyli - jak notuje Łukasz - „znad morza, z Tyru i Sydonu… żeby Go słuchać i
znaleźć uzdrowienie ze swoich niemocy”.
Ewangelizacja wg przepisu Św. Pawła
Jak ewangelizował św. Paweł, że tysiące słuchaczy przyjmowało Chrystusa
jako swojego Pana i Zbawiciela? Czy dwa tysiące lat później jego strategia działania
jest nadal aktualna? Może być to zaskakujące, ale bardzo często naśladujemy
metody ewangelizacyjne Apostoła Narodów, zupełnie nie zdając sobie z tego
sprawy.
Cechą wyróżniającą św. Pawła była mobilność. Nie przywiązywał się ani do
miejsca pobytu, ani do konkretnej wspólnoty. Potrafił w jednym mieście przebywać
przez długi czas, a w innym – jeśli zachodziła taka potrzeba – krótko. Podobnie
dzisiaj wiele wspólnot podejmuje ewangelizację zewnętrzną. Nie oznacza to jednak
permanentnego przemieszczania się, na co nie pozwala życie zawodowe i rodzinne.
Jednak od czasu do czasu podejmujemy ewangelizację dla innej grupy czy parafii –
członkowie jednej wspólnoty dzielą się dobrem w drugiej wspólnocie: przynoszą
pozdrowienie, modlą się razem, dzielą własnym doświadczeniem. Czasem na kilka
miesięcy zmieniamy wspólnotę, aby pomóc w innej przeprowadzić formację lub
seminarium. To bardzo Pawłowe metody, które również dziś podejmujemy.
Św. Paweł miał taki styl działania, że gdy przybywał do jakiegoś miasta,
zakładał w nim nową wspólnotę. A jeśli w danym mieście jakaś już istniała – robił
wszystko, aby ją umocnić. Ten charyzmat św. Pawła możemy nazwać
„wspólnototwórczym”. Robił wszystko, aby w miejscu, gdzie ewangelizuje, powstała
wspólnota, która będzie kontynuować jego dzieło. Współcześni ewangelizatorzy
również starają się o powstanie wspólnoty jako owocu tej posługi. Różnie im to
wychodzi, ale Paweł także miał z tym rozmaite trudności – w Atenach uwierzyło tylko
niewielu, podczas gdy w Kolosach i Koryncie powstały duże wspólnoty. Podobnie
zdarza się i dzisiaj, że czasem tylko kilku uczestników ewangelizacji ma pragnienie
przystąpienia do wspólnoty, a innym razem na pierwsze spotkanie przychodzi blisko
sto osób.
Paweł nie tylko zakładał wspólnoty, ale też później o nie dbał. Starał się
powtórnie je odwiedzać. Prowadził im również stałą formację poprzez listy, które do
nich pisał. Wiele listów – choć skierowanych do konkretnego kościoła – czytano też
w innych. Dziś jest podobnie: wspólnoty organizują różnego rodzaju sesje
formacyjne, rekolekcje, niektórzy wydają książki lub czasopisma. A wszystko po to,
aby pomagać sobie nawzajem w posługiwaniu i życiu na co dzień Ewangelią.
Styl ewangelizacji prowadzonej przez św. Pawła był bardzo zróżnicowany.
Apostoł zmieniał go zależnie od rodzaju audytorium, do jakiego przemawiał. Inaczej
mówił do Żydów, inaczej do pogan, a jeszcze inaczej do wspólnot chrześcijańskich.
Żydom mówił o wypełnieniu się obietnic. Do pogan mówił o jedynym Bogu, który
stworzył świat i przyszedł na ziemię, aby nas zbawić. Chrześcijanom zaś
przypominał często o wolności w Chrystusie, o Jego łasce, ale też o
odpowiedzialności płynącej z przyjęcia wiary. Zasadniczo ci, którzy dziś ewangelizują
– również korzystają z rozmaitych metod w różnych sytuacjach. Inaczej mówi się w
kościele, do uczestników coniedzielnych Mszy św. Inaczej do osób, które należą do
wspólnoty przy parafii. Jeszcze inaczej podczas ewangelizacji ulicznej, gdy
spotykamy ludzi, którzy nie potrafią powiedzieć „Ojcze nasz”. A zupełnie inaczej
trzeba mówić w sytuacjach „ewangelizacji przymusowej” – np. podczas rekolekcji dla
gimnazjalistów. Gdy te wszystkie aspekty bierzemy pod uwagę – ewangelizacja, jaką
prowadzimy, może być bardziej skuteczna.
Paweł zabiegał również o to, aby w każdej wspólnocie uformować swoich
następców. Nie tylko tworzył wspólnoty, ale również je strukturyzował. Czasem też
musiał interweniować, jeśli w którejś z nich coś nie funkcjonowało właściwie. W tym
wszystkim widać jest jego mądrość: z jednej strony czuł się odpowiedzialny za
utworzone wspólnoty, z drugiej – robił wszystko, aby były one samodzielne.
Paweł zawsze zabiegał o to, aby swoim osobistym świadectwem życia dawać
dobry przykład. Zwraca na to szczególną uwagę podczas mowy w Milecie (por. Dz
20). Świadomy jest też, że wśród uczniów może się zdarzyć zgorszenie lub
powstaną trendy osłabiające jedność, a ludzie wierzący w Jezusa nie staną się nagle
idealni. Przewidując to, podejmował ciągły trud tworzenia wspólnot i formacji ich
członków. Czytając jego listy przekonamy się, że w pierwszych wspólnotach – nawet
tych zakładanych przez niego samego – były skazy i to czasem bardzo poważne.
Podobnie w Polsce coraz lepiej zaczynamy rozumieć, że wspólnota nie jest grupą
ludzi idealnych, ale grzeszników, którzy podejmują nieustanny trud zbliżania się do
Boga. Wielu nowonawróconych przeżywa frustrację, ponieważ z wielką nadzieją
przystępują do wspólnoty w Kościele, a tu okazuje się, że uczestnicy spotkań nie są
chodzącymi aniołami. Stąd coraz więcej książek dotyka problemu uzdrawiania relacji
we wspólnocie, a niektóre ośrodki organizują także sesje podejmujące ten temat.
Paweł ewangelizując podejmował modlitwę o uzdrowienie. Nie wiemy
dokładnie jak ona przebiegała, ale wiemy, że była obecna. Taka modlitwa gromadziła
tłumy. Ludzie z wielką wiarą przychodzili tam, gdzie modlił się św. Paweł – wierzyli
bowiem, że Bóg może ich uzdrowić. Dzisiaj również tego doświadczamy – gdy
ewangelizacji towarzyszy modlitwa o uzdrowienie, za każdym razem przyciąga ona
tłumy. Tam, gdzie Bóg czyni wielkie rzeczy, ludzie przychodzą. Jednak uzdrowienia
towarzyszą zawsze głoszeniu Królestwa Bożego. One potwierdzają głoszone Słowo,
bo Słowo Boga ma moc.
Na koniec chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze jedną kwestię. Otóż św.
Paweł współpracował z władzami miast w ewangelizacji. Liczył się z tymi, którzy
rządzili w odwiedzanych przez niego miastach! Wielokrotnie ratowało mu to życie lub
sprawiało, że choć był więźniem – traktowany był wyjątkowo. Myślę, że i my coraz
częściej naśladujemy w tym Pawła. Jeśli władze naszych miast dostrzegają dobro,
jakie czynimy – chcą je wspierać, także finansowo. To dzięki dobrej współpracy
Odnowy z władzami miasta w Rzeszowie odbywają się każdego roku wspaniałe
koncerty „Jednego serca, jednego ducha”, w Płocku – „Wieczory chwały”, w Łodzi –
„Warsztaty Muzyczne”.
Widzimy zatem, że w wielu kwestiach naszej działalności naśladujemy
Apostoła Narodów. Warto być tego świadomym, ponieważ pozwala nam to zobaczyć
ciągłość naszych działań w Kościele. I możemy być wdzięczni Bogu, że daje nam
szansę uczestniczyć w tak wielkich rzeczach. Czasem wydaje się nam, że jesteśmy
w czymś pionierami, a może innym razem, że trudno nas zastąpić… Może po części
to jest prawdą, jednak historia Kościoła i historia ewangelizacji jest tak bogata, że
swoim działaniem wpisujemy się jedynie w kontynuowanie dzieła Boga na ziemi. Po
nas przyjdą kolejni, z pewnością mądrzejsi… I to jest piękne.
OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE
1. Na mocy dekretu ojca Prowincjała i Jego Rady pracę w naszej parafii kończą
ks. Michał Rymar i ks. Paweł Saczuk. Mszę świętą dziękczynną odprawią w
niedzielę 24 sierpnia o godzinie 10.30.
2. W najbliższym tygodniu w środę 20 sierpnia wspomnienie św. Bernarda z
Clairvaux, opata i doktora Kościoła, w czwartek 21 sierpnia wspomnienie św.
Piusa X, papieża, w piątek 22 sierpnia wspomnienie Najświętszej Maryi Panny
Królowej.
INTENCJE MSZALNE
Niedziela 17.08.2014 – XX Niedziela Zwykła
730 – Za śp. Jana Sołeckiego gr. 18/30
900 – O kanonizację bł. o. Stanisława Papczyńskiego, bł. Jerzego Matulewicza i
bł. Męczenników z Rosicy
1030 – Za śp. Anastazję Kowalkowską z okazji urodzin oraz Szczepana, Jerzego
i męża Zenona
1200 – Za parafian
1315 – Chrzty
1830 – Za śp. Kazimierza, Jerzego i męża Edwarda Wszołek