Pobierz

PROGRAM EDUKACYJNO-TERAPEUTYCZNY
do pracy z uczniami z dysortografią
1. Wstęp.
2. Cele programu.
3. Metody i formy pracy z uczniem.
4. Przewidywane rezultaty.
5. Bibliografia.
1. WSTĘP
Program
jest
przydatny w pracy
terapeutycznej z uczniami
ze zdiagnozowaną
dysortografią na wszystkich etapach kształcenia przy minimalnych zabiegach mających
na
celu
dostosowanie
do
indywidualnych
potrzeb
edukacyjnych
i
rozwojowych
poszczególnych uczniów. Z założenia jest to program terapii indywidualnej, z uwagi na
to, że trudno, zarówno w szkole, jak i w poradni, zebrać w miarę jednorodną grupę
uczniów na tym samy etapie edukacyjnym (z tej samej klasy) wymagającą takich
samych oddziaływań dydaktyczno-terapeutycznych mogących wziąć udział w zajęciach
o tej samej porze. Poza tym pewna grupa uczniów opanowała wiadomości o zasadach
pisowni i praca z nimi polega na utrwalaniu tych wiadomości oraz na wyrobieniu u nich
nawyku praktycznego ich wykorzystywania, natomiast druga grupa nie zna jeszcze
wiadomości o zasadach pisowni i praca z nimi polega na ich poznawaniu i jednocześnie
utrwalaniu oraz wykształcaniu nawyku praktycznego z nich korzystania. Inne też funkcje
u różnych uczniów z dysortografią są zaburzone, czyli specyfika pracy z każdym uczniem
jest tak naprawdę inna.
Program powstał z uwagi na coraz większe zapotrzebowanie ze strony środowiska
szkolnego na tego rodzaju usługi świadczone przez pracowników poradni. Tego rodzaju
działaniami ze strony poradni są również coraz częściej zainteresowani rodzice
dzieci / uczniów, którzy coraz chętniej oddają swoje pociechy w ręce specjalistów terapii
pedagogicznej.
2. CEL GŁÓWNY PROGRAMU:
Podniesienie
poziomu
pisemnych uczniów.
poprawności
ortograficznej
wypowiedzi
CELE SZCZEGÓŁOWE:

opanowanie wiadomości o zasadach pisowni języka polskiego

wdrożenie do praktycznego korzystania z posiadanych wiadomości

utrwalenie wyuczonych umiejętności

wypracowanie nawyku pisania poprawnego pod względem ortograficznym

wdrażanie do autokorekty

usprawnienie techniki czytania

usprawnienie zaburzonych funkcji percepcyjno-motorycznych

rozwijanie emocjonalno-społecznej i motywacyjnej sfery rozwoju ucznia

stwarzanie okazji do osiągania sukcesu

nawiązanie przyjaznych kontaktów w relacji terapeuta – uczeń

nawiązanie współpracy z rodzicami

poprawa funkcjonowania ucznia w szkole
3. METODY i FORMY PRACY Z UCZNIEM:

praktyczne działanie – pisanie, rysowanie, czytanie, ćwiczenie pamięci

wykorzystywanie gotowych pomocy terapeutycznych, różnego rodzaju gier,
programów komputerowych, programu edukacyjno-terapeutycznego Ortograffiti,
klocków z serii Pus, Zeszytów ćwiczeń do nauki ortografii – Z. Saduś i wielu
innych.
4. PRZEWIDYWANE REZULTATY:

uczeń zna zasady pisowni języka polskiego, potrafi stosować je w praktyce

uczeń osiąga lepsze oceny, szczególnie w zakresie prac pisemnych z języka
polskiego

uczeń potrafi sam korygować własne błędy i wyjaśniać pisownię wyrazów trudnych

usprawnione są zaburzone funkcje percepcyjno-motoryczne

uczeń nabywa pewności, że jest w stanie poradzić sobie z trudnościami

wzrost świadomości rodziców na temat konieczności aktywnego uczestnictwa
w procesie pomocy

nauczyciele wiedzą więcej i lepiej o dysleksji
5. BIBLIOGRAFIA:
1. Marta Bogdanowicz, Aleksandra Bućko, Renata Czabaj – Modelowy system
profilaktyki
i
pomocy
psychologiczno-pedagogicznej
uczniom
z
dysleksją,
wydawnictwo Operon, Gdynia 2008.
2. Zdzisława Saduś – Jak pomóc uczniowi w nauce ortografii, Wydawnictwo
Oświatowe Promyk, Opole 2003.
3. Marta Bogdanowicz, Anna Adryjanek – Uczeń z dysleksją w szkole, Wydawnictwo
Pedagogiczne Operon, Gdynia 2004.
4. Marta Bogdanowicz, Anna Adryjanek, Małgorzata Rożyńska – Uczeń z dysleksją
w domu, Wydawnictwo Pedagogiczne Operon, Gdynia 2007.
5. Anna Jurek – Kształcenie umiejętności ortograficznych u uczniów z dysleksją,
Wydawnictwo Harmonia, Gdańsk 2009.
Opracowała: pedagog Elżbieta Figisiak