Plan pracy zespołu przedmiotowego przedmiotów artystycznych i

Plan pracy zespołu przedmiotowego
przedmiotów artystycznych i religii
rok szkolny 2011/2012
Jednym z głównych celów prowadzonych zajęć plastycznych jest wspomaganie wszechstronnego i
harmonijnego rozwoju uczestnika zajęć. Istotnym czynnikiem tego rozwoju jest wychowanie estetyczne.
Przekazując dzieciom wiedzę o sztuce, kształtując odpowiednie umiejętności, możemy stymulować
aktywność twórczą oraz percepcję estetyczną dziecka.
Dzieci w wieku szkolnym nastawione są szczególnie silnie na poznawanie świata otaczającego we
wszystkich jego przejawach. Poznawanie świata i uczenie się, przyswajanie nowych systemów znaków i
kodów oraz czynności, w których dziecko je samodzielnie i subiektywnie odkrywczo stosuje, staje się
potrzebą i przyjemnością, głównym źródłem radości i satysfakcji okresu dzieciństwa. Temu też w znacznym
stopniu należy przypisać podatność dzieci na sztukę oraz większą niż u dorosłych wrażliwość na nowe
konwencje artystyczne. Wrażliwość na piękno działa pobudzająco na aktywność poznawczą dziecka,
odgrywa istotną rolę w formowaniu się jego osobowości. W kształtowaniu dziecka – człowieka o otwartym
umyśle i zdolnej do ciągłego rozwoju osobowości ogromną rolę może odegrać przyswajanie dziecku
różnych konwencji artystycznych i wdrażanie go do odbioru różnych form sztuki. Wytwory działalności
artystycznej dzieci są także płaszczyzną porozumiewania się między dorosłym i dzieckiem. Kontakt ze
sztuką ma również dla dzieci wzrastające z wiekiem znaczenie rekreacyjne i psychoterapeutyczne.
Mówiąc o aktywności plastycznej mam na myśli dwojakiego rodzaju procesy; aktywną percepcję dzieł
plastycznych oraz ekspresję plastyczną. Kontakt z dziełem to nie bierny odbiór jego wartości, lecz działanie
aktywne polegające na budowaniu wyobrażeń i myślowych konstrukcji. Z punktu widzenia
wychowawczego nie jest tak bardzo istotne to, czy dziecko dokładnie rozumie prezentowany obraz, ale to że
wypowiada ono swoje opinie ujmując dzieło po swojemu, że przeżywa to, na co zwrócona jest jego uwaga.
Taki samodzielny dialog dziecka z dziełem wzbogaca jego wrażliwość i wyobraźnię, zasób pojęć i słów.
Druga z form aktywności plastycznej (ekspresja) jest integralnie związana z całokształtem życia dziecka i
otaczającym go światem. Język linii, plam, kształtów, którym dzieci się posługują, jest dla nich bliski,
zrozumiały i fascynujący zarazem. Dzięki ekspresji plastycznej następuje porozumienie pomiędzy dziećmi,
jest to swoista wymiana zdań, spostrzeżeń, poglądów, upodobań. Kiedy dziecko rysuje w grupie
rówieśników, dopowiada rysunek gestem i mimiką, wyjaśnia słowami, usprawiedliwia go i tłumaczy co
przedstawia, jaki rodzaj przeżyć temu działaniu towarzyszy. Ta forma aktywności plastycznej pełni rolę
pomostu pomiędzy dzieckiem i światem, jest przejawem psychicznej więzi z ludźmi, z życiem społecznym.
Każdy rysunek odsyła nas do dziecka i jego problemów, ale również do świata.
Proces powstawania wytworów plastycznych to swoista przygoda, gdzie mały twórca wyraża swój
stosunek do przedmiotów i zjawisk zgodnie z własnymi wyobrażeniami i wrażliwością. Zatem przeżycia są
nieodłącznym elementem ekspresji plastycznej dziecka. Wytwory plastyczne dziecka to nieustanna próba
utrwalania tego, co dziecko wie o świecie i jak ten świat traktuje. Rysuje ono i maluje pozornie siebie i dla
siebie, ale jest to nieustanny dialog ze światem rzeczy, dostępna forma interakcji i komunikacji. Z owych
tworów i przekazów informacji możemy czerpać wiedzę o dziecku, o jego temperamencie, zdolnościach i
nastawieniach.
Wychowanie estetyczne przez sztukę spełnia doniosłą rolę wychowawczą.
CELE PROGRAMU
- rozwijanie spontanicznej ekspresji dziecka;
- przygotowanie dziecka do odbioru (recepcji) dzieła plastycznego;
· rozwój i kształcenie przeżyć estetycznych i kultury estetycznej;
· rozwój twórczości plastycznej dziecka i ogólnej postawy twórczej;
· rozwój sprawności manualnej i koordynacji wzrokowo-motorycznej;
· rozwój postawy samorealizacji, twórczości i tolerancji;
· rozwój postawy otwartości wobec rozwiązywanych problemów; plastycznych;
· stymulacja i kształcenie percepcji wzrokowej dziecka;
· znajomość pojęć, nazw plastycznych;
· kształcenie poczucia barwy, linii, bryły, faktury i przestrzeni;
· rozwój doświadczeń z materią fizyczną w procesie stosowania różnorodnych technik plastycznych,
narzędzi, ich możliwości ekspresyjnych;
· rozwijanie kreatywności i wyobraźni twórczej;
· posługiwanie się niekonwencjonalnymi materiałami jako środkiem wyrazu;
· kształcenie zdolności koncentracji uwagi, rozwój sprawności umysłowych: analizy i syntezy intelektualnej,
motywacji do działań twórczych;
· promowanie prac i ich autorów poprzez uczestnictwo w konkursach plastycznych i ekspozycje;
· umiejętne spędzanie wolnego czasu;
METODY I FORMY REALIZACJI PLANU
Metody pracy wykorzystane w realizacji programu wynikają z charakteru zajęć. Są więc ukierunkowane
na uczenie się przez doświadczenie i nastawione na aktywność własną uczestników. Zakładają przeżywanie,
rozwijanie własnych zdolności poprzez praktyczne działanie i dzielenie się swoimi przeżyciami. Wiedza
teoretyczna będzie przekazywana w skróconej formie: pogadanki, opisu, objaśnienia lub wyjaśnienia. W
doborze technik plastycznych prowadzący kierować się będzie indywidualnymi zainteresowaniami i
możliwościami dzieci.
Ewaluacja programu plastycznego – uczniowie będą potrafili zastosować poznane techniki plastyczne.
Wykażą się inwencją twórczą w konkursach plastycznych. Będą łatwiej rozwiązywać problemy i zadania
plastyczne.
Nauczyciele religii będą uczestniczyć w konkursach o tematyce teologicznej w ciągu całego roku
szkolnego oraz organizować działalność charytatywną na terenie szkoły i poza nią. Nauczyciele plastyki,
techniki i muzyki będą systematycznie uczestniczyć w konkursach plastycznych, plastyczno-technicznych i
muzycznych oraz współorganizować uroczystości szkolne i apele.
Przewodnicząca zespołu
Marta Lachor-Winiarska