PRACE NA PAPIERZE

PRACE NA PAPIERZE
Natalia Gonczarowa
Studiowała sztukę w Moskwie, gdzie przystąpiła do rosyjskiej awangardy artystycznej. Podczas swojej wczesnej kariery artystycznej malowała obrazy w wielu różnych stylach, od postimpresjonizmu, przez
prymitywistycznie traktowane tematy chłopskie i dzieła religijne inspirowane ikonami, po kubizm i kubofuturyzm. W 1913 na wystawie retrospektywnej wystawiła prawie 800 prac.
Od 1900 roku związała się z awangardowym malarzem Michaiłem
Łarionowem, z którym uczestniczyła aktywnie w życiu moskiewskiej
awangardowej bohemy artystycznej (i którego w końcu poślubiła w
1955 roku). Razem z Łarionowem założyli krótkotrwałe ugrupowanie
artystyczne "Ośli Ogon" (Ослиный хвост) i w 1913 wymyślili własny
kierunek w malarstwie – "promienizm" (łuczyzm). Gonczarowa zaprojektowała także kostiumy i scenografię do baletu "Złoty Kogucik",
wystawianego we Francji przez Balety Rosyjskie Diagilewa. W 1915
razem z Łarionowem wyemigrowała do Francji, gdzie następnie przebywała do końca życia. Zmarła w Paryżu w 1962.
Edward Krasiński, Ilustracja do magazynu „Kierunki”, 1957, tusz/papier, 7 x 5 cm, sygnowany na
odwrocie
Edward Krasiński, Ilustracja do magazynu „Kierunki”, 1957, tusz/papier, 7 x 5 cm, sygnowany na
odwrocie
Edward Krasiński
W czasie wojny studiował w Kunstgewerbeschule w Krakowie, a następnie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 50. przeniósł się do Warszawy. Zadebiutował
na początku lat 60. wystawami w Galerii Krzywe Koło i w Galerii Krzysztofory prezentującymi jego „Przedmioty w przestrzeni” i minimalistyczne w swej formie rzeźby. W 1966
wraz z Anką Ptaszkowską, Wiesławem Borowskim, Mariuszem Tchorkiem i Henrykiem
Stażewskim był jednym z założycieli Galerii Foksal.
Od 1969 Krasińskiego zaczął pracować z niebieską taśmą, blue scotch, którą po raz
pierwszy okleił dziedziniec Musée d’Art Moderne da la Ville de Paris podczas 3éme Salon
International de Galeries Pilotes. Żył w latach 1925–2004.
Natalia Gonczarowa, Weibliche Halbfigur (Figurine), 1922-1923, litografia,
36x25cm, sygn. l.d.
Jonasz Stern, Ilustracja do opowiadania Kornela Filipowicza, drzeowryt/bibuła japońska, 11,7 x 18,7 cm, odbitka późniejsza (edycja z 10)
Jonasz Stern, Głowa, drzeworyt/papier (1/5), 28 x 18 cm, potwierdzenie autentyczności Barbary Jaroszyńskiej - Stern
Jonasz Stern, Kompozycja, drzeworyt/papier (1/10), 12 x 16 cm, odbitka późniejsza
Józef Robakowski
Pionier sztuki wideo w Polsce,
jego prace z lat 70. i 80. XX
wieku weszły do kanonu polskiej sztuki nowoczesnej. Jest
profesorem Łódzkiej Szkoły
Filmowej, w której kieruje pracownią multimediów. Od 36
lat prowadzi Galerię Wymiany
– najdłużej istniejącą prywatną galerię niekomercyjną w
Polsce, której program i zbiory powstają dzięki wymianie z
artystami.
Józef Robakowski, Bez tytułu, termogram, 21x29 cm, sygn. na odwrocie.
Józef Robakowski, Bez tytułu, termogram, 21x26,5 cm
Tomasz Baran
Urodził się w 1985 roku
w Stalowej Woli, mieszka i pracuje w Krakowie.
Dyplom uzyskał w 2010
roku na Akademii Sztuk
Pięknych w Krakowie na
Wydziale Malarstwa. Zadebiutował w Galerii F.a.i.t.
w 2008 roku podczas Akcji Rewaloryzacji Abstrakcji. Wystawy indywidualne jego prac odbyły się
między innymi w Bunkrze
Sztuki, Galerii AS, Galerii Delikatesy w Krakowie,
Galerii MDS we Wrocławiu. Brał także udział w
wielu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. W 2010 roku odbył
rezydencję w Montrouge,
a w 2012 został laureatem
międzynarodowej nagrody
Strabag Artaward i odbył
rezydencję w Wiedniu.
Rafał Bujnowski Z cyklu Grafika Gratis, linoryt, 14,5x32cm, edycja 8/10, sygn. p.d.
Rafał Bujnowski Z cyklu Grafika Gratis, linoryt, 14,5x33cm, edycja 5/10, sygn. p.d.
Rafał Bujnowski Z cyklu Grafika Gratis, linoryt, 15,5x34,5cm, edycja 10/30, sygn. p.d.
Rafał Bujnowski Z cyklu Grafika Gratis, linoryt, 14,5x14,5cm, edycja 2/16, sygn. p.d.
Tomasz Baran, Bez tytułu, gwasz/papier, 100x70 cm, sygn. na odwrocie.
Tomasz Baran, Bez tytułu, gwasz/papier, 100x70 cm, sygn. na odwrocie.
Zbigniew Libera
Jeden z najciekawszych i najważniejszych polskich artystów. Jego prace fotografie, filmy wideo, instalacje, obiekty i rysunki - w przenikliwy i przewrotny intelektualnie sposób grają ze stereotypami współczesnej kultury.
Jego wstrząsające prace wideo z lat 80. (m.in. "Obrzędy intymne" i "Perseweracja mistyczna") wyprzedziły o 10 lat falę "sztuki ciała". W połowie
lat 90. Libera zaczyna tworzyć "Urządzenia korekcyjne" - obiekty będące przetworzeniem istniejących już produktów, przedmiotów masowej
konsumpcji (m.in. "Universal Penis Expander" czy "Body Master. Zestaw
zabawowy dla dzieci do lat 9"). Projektuje także przetworzone zabawki,
prace odsłaniające mechanizmy wychowywania, edukacji i tresury kulturowej, z których najgłośniejszą staje się "Lego. Obóz koncentracyjny".
Od tego też czasu jest jednym z filarów tzw. sztuki krytycznej, również w
sensie instytucjonalnym - mimo rozwoju kariery cały czas blisko związany
jest z środowiskami niezależnymi i sceną offową. W ostatnich latach zajmuje się głównie fotografią, a szczególnie specyfiką fotografii prasowej,
tym jak media kształtują naszą pamięć wizualną i manipulują obrazem
historii (serie prac "Pozytywy" i "Mistrzowie", 2003).
Edward Dwurnik
Studiował w latach 1963–1970 malarstwo i grafikę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni Krystyny Łady-Studnickiej, a także przez 3 lata rzeźbę. Jak uważa przez
pierwsze lata studiów na ASP, „nie miał żadnej wizji swojej
twórczości”. Po zetknięciu się z dziełami Bernarda Buffeta dostrzegł nowe możliwości malarskie, lecz dopiero doświadczenie wystawy Nikifora w 1965 pomogło mu odnaleźć formę
wspierającą realizację własnych pomysłów. Od tego wydarzenia rozpoczęła się jego pasja tworzenia. Wtedy też powstały
obrazy zaliczane do cyklów malarskich takich jak: Podróże autostopem, Warszawa, Portret. W latach 1970-1971 namalował Drogę (Dziesięć stacji świeckiego ukrzyżowania). Dwurnik
uważa, że prawdziwie „swój temat” odnalazł w marcu 1968.
Natomiast rozwiązaniem artystycznym, w ujęciu tego problemu, było: budowanie kompozycji wieloelementowych, komplikacja, tworzenie związków między przedmiotami obrazu.
Został nagrodzony m.in.: Nagrodą Kulturalną „Solidarności”
(1983), Nouvelle Biennale de Paris (1985), nagrodą Olimpiady Sztuki w Seulu (1988) i Nagrodą Fundacji Sztuki Współczesnej (1992).
Zbigniew Libera, flamaster/papier, 21 x 29,5 cm.
Edward Dwrunik, Ekmisja z miasta, technika mieszana (litografia i linoryt)/papier, 61,5 x
86,5 cm, 1978, edycja 1/8, sygn. l.g.
Tadeusz Kantor
Tadeusz Kantor, Brama, technika mieszana/papier,
48,5x34,6 cm, 1957, sygn. p.d.
Twórca awangardowy, malarz, rysownik, teoretyk sztuki, scenograf i reżyser, autor happeningów, wybitny reformator teatru XX wieku, jedna z najważniejszych postaci życia
artystycznego w Polsce. W latach 1934 – 1939 studiował w Akademii Sztuk Pięknych
w Krakowie. W czasie okupacji założył Podziemny Teatr Niezależny, gdzie wystawił
inscenizację Balladyny Juliusza Słowackiego (1943) i Powrotu Odysa Stanisława Wyspiańskiego (1944). Współtwórca Grupy Młodych Plastyków, skupiającej krakowskich
artystów awangardowych. W 1948 współorganizował I Wystawę Sztuki Nowoczesnej
w Krakowie, na której pokazał obrazy metaforyczne. Od połowy lat 40. do połowy
lat 70. projektował scenografię i kostiumy dla teatrów zawodowych. W latach 19501954 wycofał się z oficjalnego życia artystycznego, protestując przeciwko doktrynie
socrealizmu. W 1955, nawiązując do przedwojennego Teatru Artystów Cricot, założył
wraz z Marią Jaremą i Kazimierzem Mikulskim Teatr Cricot 2. W 1957 wraz z innymi
artystami reaktywował Grupę Krakowską. Inspiracją dla twórczości malarskiej Kantora
były najnowsze trendy sztuki światowej, z którymi miał okazję się spotkać podczas
wielu podróży zagranicznych, między innymi do Paryża i Nowego Jorku. Na bazie tych
doświadczeń tworzył obrazy w nurcie informel, dadaizmu, czy wreszcie nawiązujące
do sztuki konceptualnej. W początku lat 60. zrezygnował całkowicie z obrazowania
rzeczywistości, realizując m.in. swoją autorską ideę ambalaży. Od roku 1965 realizował
szereg akcji artystycznych i happeningów, współpracując z Galerią Foksal w Warszawie
(m.in. Panoramiczny Happening Morski w 1967, Lekcja anatomii wedle Rembrandta,
1968). W latach 80. pokazał z Teatrem Cricot 2 kolejne słynne spektakle Wielopole,
Wielopole (1980), Niech sczezną artyści (1985) i Nigdy tu już nie powrócę (1988).
Wówczas też nastąpił istotny zwrot w jego twórczości malarskiej – powrót do obrazów
figuratywnych. Pod koniec życia stworzył min. in. wymowny cykl obrazów Dalej już
nic, w których dokonał rozrachunku z własnym życiem i twórczością. W 1990 Kantor
przygotował ostatni spektakl Dziś są moje urodziny, który pokazany został przez Teatr
Cricot 2 już po śmierci artysty.
Władysław Strzemiński
W 1914 ukończył Wojskową Szkołę Inżynierii Lądowej. Po zakończeniu I wojny światowe, rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Moskwie, której jednak nie ukończył. Następnie został
asystentem Kazimierza Malewicza w Szkole Sztuk Pięknych w Witebsku. W ciągu zaledwie kilku
lat znalazł się w czołówce rosyjskiej awangardy, współpracując m.in. z El Lissickim i Aleksandrem
Rodczenką. W 1922 powrócił do kraju i osiadł wraz z żoną, Katarzyną Kobro na prowincji, nawiązując kontakt z przedstawicielami rodzącej się dopiero w Polsce awangardy. Strzemiński w latach
20. pracował nad własną teorią, którą ogłosił w 1927 roku pod nazwą unizmu. W 1931 zamieszkał w Łodzi, gdzie rozwinął działalność w Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1932 laureat
prestiżowej, o charakterze ogólnopolskim, Nagrody m. Łodzi.
W 1945 został wykładowcą w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, której
był współzałożycielem. W tym samym roku przekazał swą spuściznę artystyczną Muzeum Sztuki
w Łodzi. Należał do grupy Blok i Praesens. Tuż przed wojną, w mieszkaniu na modernistycznym
osiedlu im. Józefa Montwiłła-Mireckiego w Łodzi, Strzemińscy wydawali gazetę, stanowiącą
manifest grupy artystycznej ˌˌa.r.ˈˈ. Wydali także Unizm w malarstwie (1928) i Kompozycja przestrzeni. Obliczanie rytmu czasoprzestrzennego (1930). Został pochowany na Cmentarzu Starym
w Łodzi. Według informacji zawartych w filmie dokumentalnym „Podaj cegłę, czyli polski socrealizm” autorstwa Andrzeja Sapiji, Władysław Strzemiński zmarł z głodu, jako ofiara systemu
komunistycznego w PRL, który uniemożliwiał podejmowanie pracy przez twórców będących w
opozycji do socrealizmu.
W 1987 jego imieniem nazwano ówczesną Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w
Łodzi, a dziś ASP w Łodzi.
Władysław Strzemiński, Kwiaty, akwarela, kredka/papier, 1944, 40,5x28 cm, sygn. i datowany l.d.
KONTAKT
[email protected]
731525479/512255722