WILK-PRZYWÓDCA I JEGO STRATEGIE PRZETRWANIA W

WILK-PRZYWÓDCA I JEGO STRATEGIE PRZETRWANIA
W NIEPEWNYM OTOCZENIU
WSKAZÓWKI DLA MENEDŻERÓW
JOHANNES VOSS, 2009
Fragment rozdziału 5.
Talenty. Dlaczego to dobrze, że najlepsze wilki opuszczają watahę
Mysz zamiast wołu
Jeśli młode wilki mają ambicję, jeśli chcą się piąć w górę, mogą to robić tylko wtedy, gdy w grupie samca alfa zachodzą zmiany, czy to w wyniku toczonych walk i
utraty pozycji jednego z wysoko postawionych wilków, czy to z powodu śmierci jednego ze starych zwierząt. Wówczas młodzież może się wybić. Jeśli nie ma takiej
szansy, wcześniej czy później opuszcza watahę. Wtedy wilki albo odchodzą z własnej woli, albo są wypędzane – często po trwających tygodniami konfliktach i walkach.
To ostatnie przydarza się często wilczycom, wypędzanym przez samicę alfa. Samce
natomiast opuszczają watahę raczej dobrowolnie – starsze zwierzęta, ponieważ
straciły swe miejsce w hierarchii, a młode wilki, ponieważ ze względu na stabilne
relacje w grupie nie mogą piąć się wyżej.
Wyłącznie u wilków z rezerwatów zaobserwowano szczególne zjawisko: jeden wilk –
omega – odgrywa rolę ostatniego ogniwa i wykorzystywany jest jako swego rodzaju
odgromnik. Wilki omega, które ciągle obrywają za wszystko, w dzikiej naturze nie
występują. Jeśli wilk odchodzi, naraża się na niebezpieczeństwo. Nie ma już obrony
ze strony watahy. Jest łatwiejszą zdobyczą dla wrogów i musi znosić niedostatek –
sam nie jest już tak skutecznym myśliwym, jakim był w ramach watahy. W jadłospisie ma wówczas mysz zamiast wołu. Czasami musi też długo szukać partnera lub
partnerki, by założyć nową rodzinę.
Przed dobrowolnym opuszczeniem watahy przez jakiegoś wilka następuje swego rodzaju analiza ryzyka. Wilk staje przed dylematem. Czy poddam się regułom watahy i
zaakceptuję niską pozycję w hierarchii? Czy też ustanowię własne zasady, ponieważ
przyjęty kierunek mi nie odpowiada, bo nie mogę realizować swoich celów – przejęcia pozycji alfa i przekazywania swoich genów? Jeśli wilk to rozstrzygnie i pęd do
zajęcia wysokiej pozycji zwycięży obawę przed niedostatkiem i brakiem ochrony –
opuszcza watahę.
Wynikające stąd przekształcenia w ramach watahy zachodzą na ogół wiosną lub jesienią, w czasie zwiększonego niepokoju społecznego w wilczych rodzinach. Latem
wataha zajęta jest wychowywaniem szczeniąt, jesienią natomiast zaczynają się nowe walki o pozycję w hierarchii, jako że teraz dorastające szczenięta zdobywają
miejsce w strukturze stada. Rozpoczynający się okres rui przerywa te walki, które
jednak przed końcem zimy rozgorzeją na nowo, ponieważ wtedy rozluźnia się nacisk
z góry. Wraz z początkiem nowego zadania – wychowywaniem szczeniąt – walki ponownie się wyciszają.