ZONE – oczko, najmniejszy element w metodzie różnic

ZONE – oczko, najmniejszy element w metodzie różnic skończonych, w obrębie którego wyznaczane
są zmiany w wartościach wielkości opisujących dane zjawisko
GRIDPOINT – węzeł - węzły są powiązane z narożnikami oczek. Do każdego oczka przypisuje się 4
węzły, które z kolei są opisane przez parę współrzędnych (x, y) precyzującą w ten sposób położenie
oczka w przestrzeni. Inne określenia dla węzła: „nodal point” i „node”
FINITE DIFFERENCE GRID – siatka obliczeniowa, siatka różnic skończonych jest złożeniem jednego
bądź więcej oczek wewnątrz analizowanego regionu fizycznego. Inne określenie siatki: „mesh”
MODEL BOUNDARY – granica modelu – obrzeża siatki lub wewnętrzne granice (np. otwory) w siatce
BOUNDARY CONDITION – warunki brzegowe, zbiór ograniczeń lub warunków kontrolnych wzdłuż
granic modelu
INITIAL CONDITIONS – warunki początkowe – pierwotny stan wszystkich zmiennych, poprzedzający
jakiekolwiek zmiany w modelu
CONSTITUTIVE MODEL – model konstytutywny – opisuje odkształceniowo wytrzymałościowe
zachowanie modelu (zwykle powiązane z ośrodkiem geologicznym) przypisane do każdego z oczek
siatki
NULL ZONE – usunięte oczka siatki z modelu
MARKED GRIDPOINTS – punkty (węzły) markujące, specjalnie oznaczone węzły, które wyznaczają
regiony dla celu zadania warunków początkowych oraz określenia właściwości modelu
REGION – obszar wewnątrz modelu odnoszący się do oczek siatki zawartych wewnątrz ciągu
przylegających punktów markujących
STRUCTURAL ELEMENT – element strukturalny – liniowy element używany do przedstawienia
oddziaływań struktur tj.: kotwie elementy belkowe, obudowy tuneli, wsporniki) z gruntem lub
ośrodkiem skalnym
STEP – krok obliczeniowy – FLAC jest kodem jawnym (explicite), w którym rozwiązanie problemu
wymaga określonej liczby kroków obliczeniowych.
STATIC SOLUTION – rozwiązanie statyczne (quasi-statyczne) jest osiągane w programie FLAC gdy
stopień zmian energii kinetycznej w modelu jest nieznacznej wartości. Ten stan jest osiągnięty przez
tłumienie w równaniu ruchu. W etapie rozwiązania statycznego model może być zarówno w stanie
równowagi sił lub w stanie przepływu ustalonego jeśli część lub całość modelu jest niestabilna w
warunkach zadanego obciążenia
UNBALANCED FORCE – siła niezrównoważona – wskazuje kiedy model osiąga stan równowagi
mechanicznej podczas analizy statycznej. Model jest w idealnej równowadze gdy wypadkowy
węzłowy wektor siły w każdym węźle jest bliski zeru. Maksymalny węzłowy wektor siły jest również
zwany „unbalanced” lub „out-of-balance force”. Model może osiągnąć stan równowagi w przypadku
gdy siła niezrównoważona jest mała w porównaniu do przyłożonych sił globalnych. Jeżeli siły
niezrównoważone zmierzają do wartości innej niż zero może to oznaczać zniszczenie modelu lub
wystąpienie w nim plastycznego płynięcia
LARGE STRAIN – duże odkształcenia – opcja dopuszczająca duże odkształcenia siatki (w porównaniu
do typowego rozmiaru oczka) czyli zmiany współrzędnych poszczególnych węzłów siatki w wyniku
obliczonych przemieszczeń
BEAM ELEAMENTS - są 2-wymiarowymi elementami z 3 stopniami swobody (przesuniecie ‘x’,
przesunięcie ‘y’ oraz rotacja ‘r’) na każdym końcowym węźle. Elementy belkowe można łączyć ze
sobą i /oraz z siatką. Są używane do przedstawiania elementu konstrukcyjnego włączając w to efekty
zginania oporowego oraz ograniczonych momentów zginania. Zakres ściskania i rozciągania granicy
plastyczności także może zostać określony. Elementy belkowe mogą być używane do modelowania
szerokiej gamy elementów wspierających, tj. podpory w otwartych wykopach i tunelach (podpory
łukowe). Elementy interfejsu mogą być zamocowane na obu stronach elementów belkowych w celu
symulowania tarcia pomiędzy fundamentami a gruntem/skałą.
LINER ELEMENTS - są 2-wymiarowymi elementami z 3 stopniami swobody (przesuniecie ‘x’,
przesunięcie ‘y’ oraz rotacja ‘r’) na każdym końcowym węźle. Elementy liniowe można łączyć ze sobą
i / oraz z siatką. Są również używane do przedstawienia elementu konstrukcyjnego w tym odporności
na zginanie, ograniczonych momentów zginających oraz granicy plastyczności. Podstawowa różnica
między liniowymi elementami, a belkowymi elementami polega na tym, że elementy liniowe
zawierają naprężenia zginające dla sprawdzenia granicy plastyczności, podczas gdy elementy belkowe
określają tylko kryteria granicy plastyczności na osiowym nacisku. Elementy liniowe są
rekomendowane do modelowania obudowy tunelu np. betonowych.
CABLE ELEMENTS – są 1-wymiarowymi osiowymi elementami, które mogą być zakotwiczone w
określonym punkcie siatki (zaczepienie punktowe) lub zacementowane w taki sposób, że elementy
kablowe (liniowe) wytwarzają siły na swojej długości gdy siatka jest deformowana. Elementy kablowe
(liniowe) mogą uginać się w ściskaniu i rozciąganiu, ale nie mogą utrzymywać momentów zginania.
Mogą być używane do modelowania szerokiej gamy elementów wspomagających, dla których ważna
jest zdolność rozciągania, takich jak np.: kotwie.
ROCKBOLT ELEMENTS – 2 wymiarowe elementy, które mogą przenosić siły normalne, siły ścinające i
momenty zginania na siatkę. Elementy kotwiowe dodatkowo mogą być używane do zobrazowania
efektu zmian zamykających naprężeń wokół uzbrojeń / wzmocnień; zachowanie się niewielkich
odkształceń materiału między elementem, a siatką; przerwanie rozciągania elementów. Elementy
kotwiowe dobrze nadają się do zobrazowania wzmocnień skał w których ważne są nieliniowe efekty
ograniczenia, betonowe wiązania lub przerwanie rozciągania.