Opis interfejsu graficznego zastosowanego w symulacji sztucznej

Opis interfejsu graficznego zastosowanego w symulacji sztucznej trzustki
GUI składa się z pól wyświetlających bieżący stan symulacji(1,2,3), zależności działania insuliny w czasie rzeczywistego(4) i
założonego(5), funkcji glukoza(insulina) (6). Po naciśnięciu przycisku „startuj/zatrzymaj symulację” górne pole wyświetla bieżący
i przeszły stan stężeń glukozy we krwi(2), w tkankach docelowych(3) oraz wielkość zastosowanych bolusów insuliny(1). Czas
wyskalowany w jednostkach czas pojawia się w prawym górnym rogu symulacji i wskazuje moment czasowy wskazywany
kursorem myszy.
Każde odrysowanie okna jest tożsame z pomiarem glikemii i podaniem przez algorytm wirtualnego bolusa insuliny w oparciu o
wyżej opisane zależności. Ten czas (∆t) może być dobrany dowolnie przez realizatora projektu w oparciu o charakterystyki
czasowe glikemii i rodzaj zastosowanego czujnika glikemii, powinien być możliwie krótki, żeby nie dopuszczać do dużych różnic
glikemii pomiędzy pomiarami, co wpłynie negatywnie na charakterystykę sterowania.
Aby modyfikować przebieg symulacji należy wypełnić pola w lewym dolnym rogu okna „CARBOH. MEAL”, określające
ekwiwalent całkowitej dawki glukozy, jaką będzie zawierał posiłek i „GLC INDEX”, który jest ekwiwalentem szybkości
wchłaniania. Kliknięcie „eat” powoduje rozpoczęcie wchłaniania zaprojektowanego wcześniej posiłku. UWAGA Zbyt duży
posiłek, lub jego indeks glikemiczny spowoduje wyjście poza zakres dopuszczalnych ilości jednorazowych dawek insuliny,
glikemia nie powróci do założonej wartości.
Alternatywą do tego sposobu jest stosowanie ręcznego sterowania wchłanianiem glukozy. W tym celu należy kliknąć
„wlacz/wylacz sterowanie ręczne” i ustawienie czarnego suwaka w żądanej pozycji. Należy pamiętać, że ręczne sterowanie
umożliwia „usuwanie” glukozy z organizmu beż użycia insuliny (obniżenie suwaka poniżej przerywanej linii), co nie jest
fizjologicznie uzasadnione i koliduje z wyliczeniami sterownika.
Symulacja pozwala na użycie różnych typów insuliny podanych różnymi drogami, umożliwiając rysowanie krzywej działania
insuliny w czasie. Przykładowa krzywa działania insuliny jest kreślona po włączeniu symulacji (krzywa 4 i 5). Krzywe są
przesunięte w czasie, ponieważ u każdego pacjenta w zależności od stanu zdrowia i uwarunkowań metabolicznych latencja
działania jest różna od odgórnie przyjętej krzywej teoretycznej (4). Opcja „kreśl krzywą działania insuliny” umożliwia
eksperymentowanie ze zmianą latencji, różnic latencji i ich wpływem na działanie różnych typów sterowników.
W reszcie krzywa (6) łączy podaną dawkę insuliny z ilością glukozy zamkniętą w komórkach w całym zakresie swojego
działania. Krzywa jest liniowa, a w przyszłości będzie mogła być modyfikowalna i podobnie jak wyżej nakreślić będzie można
krzywą teoretyczną i odzwierciedlającą działanie rzeczywiste u danego pacjenta.