D - Sąd Okręgowy w Kaliszu

Sygn. akt V U 1004/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 października 2013 r.
Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący SSO Ewa Nowakowska
Protokolant Alina Kędzia
po rozpoznaniu w dniu 23 października 2013 r. w Kaliszu
odwołania H. F.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.
z dnia 3 lipca 2013 r. Nr (...)
w sprawie H. F.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.
o emeryturę
zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 3 lipca 2013 r.
znak (...) w ten sposób, że przyznaje H. F. emeryturę od 5 lipca 2013 r.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 03.07.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w O. odmówił H. F. przyznania emerytury w obniżonym
wieku, gdyż nie udowodnił co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Nie zaliczono przy tym do pracy
w szczególnych warunkach zatrudnienia w okresie od 01.03.1972 r. do 31.12.1998 r., gdyż przedstawione na tę
okoliczność świadectwo pracy w szczególnych warunkach nie odpowiada wymogom formalnym.
Odwołanie od tej decyzji wniósł do Sądu H. F. i powołując się na zeznania świadków domagał się przyznania emerytury
w związku z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach na stanowisku palacza w (...). Organ rentowy wniósł
o oddalenie odwołania.
Sąd ustalił co następuje:
H. F., urodzony w dniu (...), z wykształceniem podstawowym, z dniem 01.03.1972 r. podjął pracę w (...)(Zakład w K.)
na stanowisku pomocnika palacza. W aktach osobowych odwołującego się znajdują się zaświadczenia kwalifikacyjne
w zakresie eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych: z dnia 17.06.1972 r. co do stanowiska pomocnika palacza na
kotły parowe o ciśnieniu do 0,7 kg/cm2. (k 10 akt osobowych), z dnia 03.08.1980 r. – w zakresie kotłów parowych
wodnych do 20 atmosfer (k 31 a. o.) oraz z 23.01.1981 r. – w zakresie takich kotłów i innych urządzeń energetycznych
(k 33 a.o.) i kolejne podobne, odnawialne co 5 lat. Z kart kwalifikacyjnych pracownika wynika, że odwołujący się
pracował na stanowisku palacza co najmniej od 01.08.1975 r., kiedy to przyznano mu stawkę palacza, o co wnioskował
powołując się na to, że faktycznie wykonuje czynności pomocnika i palacza (k 22 i 23 akt os.)
W umowie o pracę z dnia 01.09.1986 r. powierzono mu obowiązki maszynisty kotła (k 39 a.o.), podobnie w umowie
z dnia 01.11.1995 r., natomiast w umowie z dnia 01.09.1997 r. – ponownie stanowisko palacza (k 77a.o.). Dopiero
w piśmie z dnia 30.07.1999 r. odwołujący się zwrócił się o przeniesienie go ze stanowiska palacza na stanowisko
pakowacza mebli (k 92 a.o.).
Praca palacza polegała nie tylko na ręcznym dosypywaniu opału i usuwaniu pozostałości po wypaleniu, ale głównie
na obserwowaniu wskaźników wody, ciśnienia i temperatury na kotle oraz na odpowiednim reagowaniu na zmiany
wskaźników, dlatego wymagała posiadania odpowiednich uprawnień kwalifikacyjnych.
Zakład meblowy w K., w którym pracował odwołujący się, należał organizacyjnie do (...). Na wyposażeniu kotłowni
były dwa kotły (...)i jeden (...). Wszystkie trzy były kotłami typu przemysłowego, opalane miałem służyły do produkcji
pary wodnej na potrzeby produkcyjne oraz grzewcze. Kotły (...)wywarzały parę do 5 atmosfer, a E.miał podwójną moc.
Opał do kotłów dosypywany był ręcznie i ręcznie oczyszczano go z pozostałości – szlaki i sadzy. Kotłownia jak i zakład
pracowała w ruchu ciągłym, na każdej ze zmian pracował palacz i pomocnik obaj wykonywali podobną pracę. Taką
samą pracę odwołujący się wykonywał również na stanowisku określanym przez pracodawcę jako maszynista kotła.
H. F. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu przy obsłudze tych kotłów nie tylko w sezonie grzewczym, gdyż ze
względów technologicznych para i ciepło potrzebne było w zakładzie przez cały rok (dowód – zeznania świadków H.
D. i A. K. (1) oraz odwołującego się – k 13v i nagranie z rozprawy 23.10.2013 r.).
Sąd zważył co następuje:
Zgodnie z art.184 ust.1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. Nr 162 poz. 1118) ubezpieczonym
urodzonym po dniu 31.12.1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32-34, 39 i 40,
jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (01.01.1999 r.) osiągnęli:
1. okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach
dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzna
oraz
2. okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art.27.
Stosownie do treści ust. 2 emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do OFE oraz rozwiązania
stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.
Stosownie do treści art. 32 cyt. ustawy ubezpieczeni będący pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnieni
w szczególnych warunkach przez co najmniej przez 15 lat, nabywali prawo do emerytury w wieku obniżonym o 5
lat od podstawowego o ile udowodnili łączny staż ubezpieczeniowy określony w art. 27 cyt. ustawy wynoszący 20
lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Stosownie do ust. 4 tego przepisu wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk
oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługiwało prawo do emerytury, ustala
się na podstawie przepisów dotychczasowych tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zmianami).
Paragraf 2 powyższego rozporządzenia stanowi, że okresami prac uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach
określonych w tym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach wykonywana była stale
i w pełnym wymiarze czasu obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy te stwierdza zakład pracy na
podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Dokument ten
podlega kontroli organu rentowego, a w razie odmownej decyzji ZUS okoliczności dotyczące wykonywania pracy
w szczególnych warunkach mogą być wykazywane przed sądem rozpoznającym odwołanie wszelkimi środkami
dowodowymi. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że przy ocenie wykonywania pracy w szczególnych warunkach
decydującym czynnikiem jest nie formalna nazwa stanowiska, ale rodzaj faktycznie wykonywanej pracy.
W niniejszej sprawie obecnie już nieistniejący zakład pracy, po zmianach organizacyjnych noszący nazwę (...) s. z
o.o. w upadłości, wydał H. F. w dniu 30.04.2003 r. świadectwo pracy w szczególnych warunkach stwierdzające, że
w okresie od 01.03.1972 r. do 31.07.1999 r. stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę na stanowisku palacza,
a od 01.04.2001 r. do 30.04.2003 r. – na stanowisku lakiernika wymienionym w zarządzeniu Ministra Przemysłu
Chemicznego i Lekkiego nr 7 z 07.07.1987 r. wykaz A dział XIV poz. 1 / 2 pkt.1/17.
Wspomniany wyżej wykaz A stanowisk, na których praca jest uznawana jako praca w szczególnych warunkach,
przewiduje w dziale XIV pod pozycją 1: prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub
wodnych typu przemysłowego.
Jest faktem znanym sądowi, z racji rozpoznawania podobnych spraw, że za piece typu przemysłowego uważa się
kotły parowe lub wodne odpowiadające Polskiej Normie PN-70/H – 83136, przeznaczone do wytwarzania pary lub
podgrzewania wody, których moc przekracza 1 MW, przy czym na kotłach wodnych temperatura wody na wylocie
przekracza 115 0 C, a w kotłach parowych ciśnienie pary przekracza 70 Kpa.
W ocenie Sądu materiał zgromadzony w sprawie w postaci zeznań świadków H. D.i A. K. (1), osób pracujących
z odwołującym się na takich samych stanowiskach, czyli dobrze zorientowanych w funkcjonowania kotłowni
zakładowej, jest przekonującym potwierdzeniem danych podanych przez pracodawcę w świadectwie pracy z dnia
30.04.2003 r. dane te są zresztą spójne z danymi w aktach osobowych.
W tym stanie rzeczy odwołujący się pracując jako palacz przez wymagany okres co najmniej 15 lat wykonywał stale i
w pełnym wymiarze pracę w szczególnych warunkach na stanowisku wymienionym w wykazie A, w dziale XIV pkt1
wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 04.02.1985 r.
H. F.legitymuje się stażem ogólnym pracy w wymiarze 26 lat, 10 miesięcy i 3 dni okresów składkowych i
nieskładkowych. Wiek emerytalny 60 lat ukończył w dniu (...). Nie jest członkiem OFE. Wniosek o emeryturę złożył
w dniu 10.06.2013 r. Świadczenie emerytalne przysługuje mu zatem od dnia spełnienia ostatniego warunku, czyli od
ukończenia wieku 60 lat.
Sąd zmienił więc zaskarżoną decyzję i zgodnie z art. 47714 § 2 k.p.c. orzeczono jak w wyroku.