UiZ

4
2012 rok
Usłyszmy i Zobaczmy
Biuletyn Sekcji Rodziców
i Opiekunów Dzieci Głuchoniewidomych
Spis treści
O warsztatach teatralno-terapeutycznych
Otwieracz Julia Kierc-Wierzchowska
Raport z dostępności edukacji
2
9
Elżbieta Paradowska
Rekomendacje dla równego dostępu
do edukacji Małgorzata Książek
Adres korespondencyjny:
12
TPG ul. Deotymy 41, 01-441 Warszawa, tel./faks: 22 635 69 70
e-mail: [email protected]
Wydawca:
Biuletyn może służyć jako
osobna wkładka. Możliwe
jest to dzięki specjalnej
dodatkowej zszywce.
ul. Deotymy 41 | 01-441 Warszawa
tel./faks: 22 635 69 70
www.tpg.org.pl [email protected]
Publikacja dofinansowana przez
Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych.
wydarzyło się
O warsztatach teatralno-terapeutycznych
Otwieracz
Robopiraki, Dżamble i Niebiescy Królowie to nadzwyczajne stworzenia, które w ostatnich trzech latach
nawiedzają scenę Teatru Współczesnego w Szczecinie.
Można by uznać, że nie ma w tym nic niezwykłego – wszak
w teatrze wszystko jest możliwe. A jednak w pojawieniu
się tych gości jest coś, co zasługuje na szczególną uwagę.
Trzy lata temu, pewnego październikowego popołudnia, na małej
scenie Teatru Współczesnego rozpoczęliśmy projekt edukacyjno-terapeutyczny Otwieracz – cykl warsztatów teatralnych dla dzieci
z problemami rozwojowymi, m.in. głuchoniewidomych, niedosłyszących, ze sprzężoną niepełnosprawnością i nadpobudliwych.
Projekt Teatru Współczesnego realizujemy we współpracy z teatrem Abanoia oraz PZG Centrum Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci
i Młodzieży oraz Osób z Uszkodzonym Słuchem w Szczecinie.
Pomysł zorganizowania warsztatów teatralnych zrodził się znacznie wcześniej – najpierw jako jedna z wielu odważnych propozycji
Joanny Biczak, opiekującej się klubem rodziców i opiekunów dzieci
głuchoniewidomych Kreciki. Dzięki jej staraniom nasze dzieci biorą
udział w hipoterapii, dogoterapii, warsztatach i konkursach plastycznych, wyjazdach integracyjnych, bywają na wernisażach, promocjach książek, spektaklach teatralnych. Właśnie podczas jednego z wyjazdów Joanna Biczak powierzyła Konradowi Pachciarkowi,
2
UiZ
szefowi i założycielowi teatru Abanoia, prowadzenie warsztatów
teatralnych z dziećmi głuchoniewidomymi i ich zdrowym
rodzeństwem. Efekty, zaprezentowane na scenie Międzynarodowego Domu Kultury w Międzyzdrojach, zaskoczyły chyba wszystkich, a zwłaszcza rodziców, którzy zobaczyli swoje pociechy
w zupełnie nowym świetle.
Nie miałam okazji uczestniczyć w tym pokazie, ale entuzjastyczne
opowieści podczas krecikowych spotkań sprawiły, że gdy dyrektor
Teatru Współczesnego Mirosław Gawęda zaproponował uruchomienie warsztatów terapeutycznych w naszej placówce, postanowiliśmy połączyć siły.
Warsztaty prowadzą aktorka Teatru Współczesnego Maria
Dąbrowska, osoba barwna i pełna ekspresji, obdarzona niezwykłą
terapeutyczną intuicją, oraz Konrad Pachciarek, doświadczony już
w pracy z naszymi dziećmi. Opiekę pedagogiczną nad projektem
z wielkim zaangażowaniem sprawuje Joanna Biczak. Podczas zajęć
dużym wsparciem są aktorzy wolontariusze teatru Abanoia. Spotkania odbywają się dwa razy w miesiącu w Teatrze Małym. Przez
półtorej godziny ta niewielka scena wraz z przylegającą do niej
knajpką drży od nadmiaru nieokiełznanej dziecięcej energii. Czasem trudno uwierzyć, że z tego chaosu wyłoni się przedstawienie,
a ruchliwi i nie całkiem zdyscyplinowani aktorzy będą występować
przed pełną widownią. Ale tutaj wszystko jest możliwe.
Teatr w sposób szczególny uczy współdziałania, wczuwania się
w sytuację innych, wzajemnego słuchania i obserwowania. To zabawa, w której udział może wziąć każdy – niezależnie od ograniczeń,
i w którą można wnieść własne, niepowtarzalne elementy, inspirujące pozostałych członków zespołu. Każdy spektakl powstaje w dialogu, który nie ogranicza się do komunikacji werbalnej, a zatem
pozwala się wypowiedzieć także tym, którzy nie mówią, nie słyszą,
nie widzą, mają ograniczone zdolności intelektualne czy też z różnych przyczyn są zamknięci w sobie. To sprawia, że teatr jest miejs-
UiZ
3
cem, gdzie ograniczenia naszych dzieci nie są słabością, ale darem,
wyjątkowym sposobem odbierania rzeczywistości. Prowadzący
warsztaty bardzo często podkreślają, jak wiele uczą się od naszych
dzieci, obserwując ich oryginalne formy ekspresji.
Terapeutyczne działanie teatru przejawia się także we wspieraniu
indywidualnego rozwoju ogólnego dzieci poprzez działania
kształtujące ruch, wspomagające koncentrację, pracę nad oddechem i głosem, poprawiające wielozmysłową percepcję. Umiejętności zdobyte podczas warsztatów ułatwiają włączenie się
dzieci w życie społeczne, zapobiegając ich izolacji.
Po trzech latach wspólnej pracy coraz śmielej wierzymy w terapeutyczną moc teatru. Obserwujemy, jak dzięki wspólnemu tworzeniu dzieci dojrzewają, uczą się pracy w grupie, przestrzegania
zasad i szacunku dla innych. A przy tym chyba lubią tu być – mimo
napiętego rozkładu zajęć szkolnych i rehabilitacyjnych wytrwale
dojeżdżają na zajęcia, z zapałem biorą udział w próbach. Przed nami
kolejny sezon, przygotowanie nowego przedstawienia, które tradycyjnie zostanie zaprezentowane w czerwcu na dużej scenie Teatru
Współczesnego.
A oto garść informacji o przygotowanych dotąd przedstawieniach.
projekt plakatów: Grzegorz Skalski
4
UiZ
2010: ROBOPIRAKI NA START!
rz
n
ag
ra
nia
p rz
e d st a w i e n i a
Czy wszystko można naprawić,
ulepszyć? Czy to, co próbujemy naprawić, zawsze jest
popsute? Czy można
człowieka podzielić na
części? A jeśli tak, to czy
wszystkie części są do
wymiany? A może da
się stworzyć nowego,
supersprawnego Robopiraka? Gdyby się dało,
pewnie wszyscy chcieliby
takiego mieć...
kad
Spektakl przygotowany przez
Robopiraki na start!
uczestników warsztatów teatralno-terapeutycznych Otwieracz
pod kierunkiem Marii Dąbrowskiej
i Konrada Pachciarka.
Obsada: Klaudia Cymerman, Michał Cymerman, Joanna Grzybowska, Michał Grzybowski, Oliwia Konopka, Weronika Konopka, Barbara Kowalewska, Dagmara Mroczkowska, Karol Pabich, Wojciech
Piszczyk, Hubert Śwątek, Olga Świątek, Jakub Waszczuk, Dawid
Witek oraz wolontariusze teatru Abanoia
2011: DŻAMBLE
Zazwyczaj wiemy, co jest możliwe, a co nie. Staramy się mieć plany,
oceniamy szanse na ich realizację. Nikt rozsądny nie przygotowuje
sobie kąpieli w dziurawej wannie… Wyobraźmy sobie jednak ludzi,
którym wszystko się udaje mimo braku umiejętności oraz
lekceważenia rozsądnych rad przyjaciół, ludzi niepraktycznych,
UiZ
5
roztrzepanych i naiwnych, którzy w dziurawej wannie mogą przepłynąć
morze. To właśnie Dżamble!
ka
dr
z
na
gr
an
ia p
Spektakl przygotowany przez
uczestników
warsztatów
teatralno-terapeutycznych
Otwieracz pod kierunkiem Marii Dąbrowskiej
i Konrada Pachciarka na
motywach tekstów Edwarda Leara w przekładzie Andrzeja Nowickiego.
r z e d st
a w ie nia
Muzyka: Marcin Bogdan
i Piotr Burek
Współpraca
Joanna Biczak
pedagogiczna:
Dżamble
Obsada: Joanna Grzybowska, Oliwia
Konopka, Weronika Konopka, Ewa Szulga, Olga
Świątek, Jolanta Urbańska, Michał Grzybowski, Karol Pabich,
Hubert Świątek, Paweł Tereszko, Dawid Witek oraz wolontariusze
teatru Abanoia
2012: CO MOŻE KRÓL?
Dwór tworzy króla, a nikt nie chce być „dworem”. Jak być królem,
gdy dookoła są sami królowie? Można spróbować w samotności
nałożyć koronę i pokrzykiwać na co się da. Można też w tej koronie
starać się wspaniałomyślnie zrozumieć milczenie ściany. Co jeszcze można? Czasem można się bardzo zdziwić.
Spektakl przygotowany przez uczestników warsztatów teatralno-terapeutycznych Otwieracz pod kierunkiem Marii Dąbrowskiej
6
UiZ
fot
.
M
ar
ci
i Konrada Pachciarka, inspirowany
książką „Król i morze” Heinza
Janischa z ilustracjami Wolfa
Erlbrucha.
n
De
t
lek
ow ski
Muzyka: Marcin Bogdan
i Piotr Burek
Współpraca pedagogiczna: Joanna Biczak
Obsada: Joanna Grzybowska, Michał Grzybowski, Oliwia Konopka,
Weronika Konopka, Karol Pabich, Jakub Piłat, Tomasz Piszczyk, Wojciech
Piszczyk, Hubert Świątek,
Olga Świątek, Ewa Szulga, Paweł
Tereszko, Jolanta Urbańska, Jakub
Waszczuk, Dawid Witek oraz wolontariusze teatru Abanoia.
Co może król?
Julia Kierc-Wierzchowska
mama dziewięcioletniego Gabrysia,
pracuje w Teatrze Współczesnym w Szczecinie
UiZ
7
tematy bliskie rodzicom
Raport z dostępności
edukacji
8 października Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich zorganizowało spotkanie poświęcone prezentacji raportu „Równe szanse w dostępie do
edukacji osób z niepełnosprawnościami”. Udział w nim
wzięli przedstawiciele Rzecznika Praw Dziecka, Ministerstwa Edukacji Narodowej, organizacji pozarządowych,
mediów, a także rodzice dzieci niepełnosprawnych.
Raport zawierający analizę sytuacji oraz identyfikację problemów
i wskazania na przyszłość został przygotowany w 2012 roku przez
członków Komisji Ekspertów ds. Osób z Niepełnosprawnością przy
Rzeczniku Praw Obywatelskich. Warto przytoczyć kilka zawartych
w nim podstawowych danych statystycznych. Otóż uczniowie
z różnego rodzaju niepełnosprawnością stanowią 2,8% ogółu
uczniów na podstawowym etapie kształcenia. Spośród nich blisko
połowa kształci się w szkołach specjalnych, a drugie tyle
w szkołach ogólnodostępnych i integracyjnych. Wśród uczniów
szkół specjalnych aż 88% stanowią dzieci z upośledzeniem
umysłowym różnego stopnia oraz ze sprzężonymi niepełnosprawnościami (w tej grupie są m.in. dzieci głuchoniewidome).
• Kanwą rozważań zawartych w prezentowanym raporcie oraz
podjętej podczas spotkania dyskusji na temat sformułowanych
w oparciu o ten dokument rekomendacji kierunkowych, była ratyfikowana przez Polskę 6 września 2012 roku ONZ-owska Kon-
8
UiZ
wencja o prawach osób niepełnosprawnych. W § 1. artykułu 24.
Konwencji czytamy: „Państwa Strony uznają prawo osób niepełnosprawnych do edukacji. W celu realizacji tego prawa bez dyskryminacji i na zasadach równych szans, Państwa Strony zapewnią włączający system kształcenia umożliwiający integrację na
wszystkich poziomach edukacji i w kształceniu ustawicznym […]”.
Raport, który został wydany w postaci ponad 190-stronicowej książki formatu A5, porusza szereg kwestii związanych z zagadnieniem
edukacji osób niepełnosprawnych w Polsce. Przedstawia on najnowsze trendy w edukacji (w rozdziale autorstwa Ireneusza Białka
i Dagmary Nowak-Adamczyk przybliża ideę edukacji włączającej),
omawia współczesną polską populację uczniów z niepełnosprawnościami (materiał Agnieszki Dudzińskiej), analizuje w bardzo usystematyzowany sposób aktualny stan kształcenia osób
z niepełnosprawnością intelektualną w Polsce oraz podaje 31 rekomendacji wynikających z tej analizy, z którymi trudno się nie zgodzić
(tekst Lidii Klaro-Celej).
Raport porusza też palący problem z obszaru finansowania oświaty,
a mianowicie niezrozumiałą dla wielu politykę, w myśl której
subwencja oświatowa, jaką państwo przeznacza na kształcenie
ucznia (różna w zależności od rodzaju i stopnia niepełnosprawności)
„nie idzie za uczniem”. Rozdział opracowany przez Aleksandra
Waszkiewicza i Kingę Dumnicką sugeruje drogi naprawy tego stanu
rzeczy.
W tekście autorstwa Piotra Kowalskiego i Dagmary Nowak-Adamczyk wykazano, że istnieje potrzeba przemian w edukacji osób
z uszkodzeniem słuchu, zwłaszcza głuchych (tj. niesłyszących od
urodzenia lub wczesnego dzieciństwa). Podkreślono konieczność
wdrażania zasady dwujęzyczności, a więc bazowania w nauczaniu
na polskim języku migowym (PJM) i traktowania polskiego języka
fonicznego (w formie pisemnej) jako drugiego języka.
Raport wspomina również o problemach związanych z zaopatrze-
UiZ
9
niem uczniów niepełnosprawnych w podręczniki, pomoce dydaktyczne oraz sprzęt edukacyjny. Paweł Wdówik, autor rozdziału
poświęconego temu zagadnieniu, pisze: „Brak prawidłowego zaopatrzenia uczniów z niepełnosprawnościami, w tym w szczególności
z niepełnosprawnościami widzenia, w odpowiednie podręczniki
[EP: także w formatach alternatywnych, tj. w brajlu i w druku
powiększonym adekwatnie do potrzeb danego ucznia z dysfunkcją
wzroku] oraz w pomoce dydaktyczne i sprzęt specjalistyczny, jest
w chwili obecnej jednym z głównych powodów faktycznego wykluczenia uczniów niepełnosprawnych z pełnego uczestnictwa w procesie dydaktycznym w szkołach ogólnodostępnych”. Od problemów
w tym względzie nie są też wolne placówki specjalne i integracyjne,
choć w nieco innym zakresie.
Raport jest też miejscem polemiki z aktualnymi praktykami
w kwestii orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego, które
preferują edukację integracyjną. Marta Lempart, autorka tej części
dokumentu i wiceprzewodnicząca TPG, podnosi kwestię zaburzenia
równowagi w zakresie zadań edukacyjnych, jakie pełnić ma placówka wobec ucznia z niepełnosprawnością, na rzecz zadań związanych
z jego rewalidacją i na wynikające z tego problemy. Jednocześnie
poddaje do rozważenia konkretne postulaty, które sugerują m.in.
potrzebę zmian w zakresie systemu diagnozowania specjalnych
potrzeb edukacyjnych u dzieci niepełnosprawnych i rezygnację
z orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego na rzecz „indywidualnej oferty wsparcia”, którą szkoła uzgadniałaby z rodzicami
i specjalistami zajmującymi się wcześniej rehabilitacją dziecka.
W innej części raportu Marta Lempart analizuje trudności, jakie
wynikają z obecnie istniejących przepisów i praktyki w zakresie dostosowania warunków i form zdawania egzaminów zewnętrznych do
potrzeb dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością i proponuje kilka
zmian w tym zakresie.
10
UiZ
Raport w ślad za przytoczonym wcześniej zapisem Konwencji
przedstawia sytuację osób niepełnosprawnych na poziomie szkolnictwa wyższego i istniejące w tym względzie bariery (w tym m.in.
świadomościowe i architektoniczne) oraz rekomendacje, których
zastosowanie pozwoliłoby osobom niepełnosprawnym wybierać
kierunek studiów „zgodnie z własnymi aspiracjami i kompetencjami, nie podporządkowując tej decyzji opinii o poziomie dostępności
konkretnej uczelni” (tekst autorstwa Anny Żebrak). Pokazuje
również braki w zakresie dostatecznej świadomości i przygotowania
nauczycieli (także akademickich) do pracy z uczniami/studentami
niepełnosprawnymi i prezentuje na tle doświadczeń innych państw
inspirujące działania mające na celu zmianę tego stanu rzeczy,
podejmowane przez Uniwersytet Jagielloński w Krakowie. Autor
tego rozdziału – Ireneusz Białek – uważa ten obszar za podstawę
realizowania w praktyce idei edukacji włączającej.
Raport nie pomija kwestii kształcenia ustawicznego. Jacek
Zadrożny omawia warunki, których spełnienie zapobiegałoby
w znacznej mierze bardzo częstemu obecnie wykluczeniu z różnych form kształcenia ustawicznego, ukazuje konieczność podnoszenia świadomości na temat niepełnosprawności wśród organizatorów różnego typu szkoleń i szerzenia wśród nich informacji
zawierają-cych odpowiednio opracowane wymogi, proponuje
zastąpienie podstawowego dziś warunku, jakim jest realizacja
wskaźnika określającego liczbę niepełnosprawnych uczestników
szkolenia, warunkami dotyczącymi prowadzenia szkolenia w budynku pozbawionym barier architektonicznych oraz przygotowywania materiałów szkoleniowych w formie dostępnej dla uczestników niepełnosprawnych.
Elżbieta Paradowska
tyflopedagog, specjalistka ds. wczesnego wspomagania rozwoju
UiZ
11
porady specjalisty
Rekomendacje dla
równego dostępu do
edukacji
W Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich przedstawione zostały opracowane na podstawie raportu rekomendacje kierunkowe w zakresie działań, które należy
podjąć w celu zapewnienia równego dostępu do edukacji osób z niepełnosprawnościami na każdym
etapie edukacji. Pamiętając o tym, że wielu naszych
Czytelników aktywnie angażuje się w działania lobbystyczne, postanowiliśmy przybliżyć również ten temat.
1. Wdrożenie postanowień ONZ-owskiej Konwencji o prawach osób
niepełnosprawnych. Rekomendacja ta wskazuje na potrzebę
zapewnienia osobom z niepełnosprawnościami dostępu do
włączającego systemu edukacji, umożliwiającego integrację na
wszystkich poziomach nauczania i w kształceniu ustawicznym,
a osobom głuchym edukację w polskim języku migowym.
2. Ustanowienie organu koordynującego. Rekomendacja ta dotyczy
ustanowienia w ramach struktur rządowych mechanizmu, który
zapewniłby spójność działań podejmowanych w ramach wdrażania Konwencji.
3. Monitorowanie wdrażania Konwencji. Rekomendacja ta skupia
się na monitorowaniu zwłaszcza tych działań, które dotyczą
równego dostępu do edukacji osób z niepełnosprawnościami,
w tym realizacji działań zmierzających do zapewnienia osobom
12
UiZ
4.
5.
6.
7.
z niepełnosprawnościami indywidualnego wsparcia w celu
umożliwienia im realizacji prawa do edukacji włączającej,
zatrudnienia nauczycieli (w tym niepełnosprawnych) posługujących się językiem migowym lub/i alfabetem Braille’a, zapewniania e-szkoleń dla nauczycieli (i innej kadry) w zakresie
pracy z uczniem niepełnosprawnym w systemie edukacji
włączającej.
Promocja włączającego systemu edukacji osób z niepełnosprawnościami. Rekomendacja ta wskazuje na promowanie
modelu edukacji włączającej, zmierzającego do tego, aby jak
największa grupa dzieci niepełnosprawnych kształciła się
w szkołach ogólnodostępnych. „Jedynym kryterium stanowiącym o skierowaniu ucznia do szkoły specjalnej lub integracyjnej
powinny być jego indywidualne potrzeby i możliwości oraz
decyzja rodziców, podjęta po udzieleniu im rzetelnej informacji
na temat warunków kształcenia w różnych typach szkół”.
Zmiana systemu finansowania edukacji uczniów z niepełnosprawnościami. Rekomendacja wskazuje na konieczność
wdrożenia takiego systemu finansowania, w którym pieniądze
na edukację ucznia niepełnosprawnego trafiają do szkoły/
placówki, w której kształci się dane dziecko, tj. w którym „pieniądz
idzie za uczniem”.
Wykorzystanie potencjału szkół specjalnych i zatrudnionej tam
kardy pedagogicznej. Rekomendacja ta sugeruje wykorzystywanie placówek specjalnych jako centrów dokształcania i doradztwa dla nauczycieli pracujących z uczniami niepełnosprawnymi w modelu edukacji włączającej. (Warto zaznaczyć,
że niektóre ośrodki pełnią już tego typu funkcje, aczkolwiek nie
są to rozwiązania systemowe).
Wsparcie nauczycieli pracujących z uczniem niepełnosprawnym. Rekomendacja ta wskazuje na konieczność zapewnienia
nauczycielom odpowiednich szkoleń i swobodnego dostępu do
niezbędnych materiałów i informacji.
UiZ
13
8. Współpraca z rodzicami uczniów z niepełnosprawnością. Rekomendacja ta dotyczy zapewnienia rodzicom faktycznej możliwości wyboru szkoły, w jakiej będzie kształcić się ich niepełnosprawne dziecko – bez wywierania na nich nacisku i konieczności konsultowania na bieżąco sposobu i formy kształcenia
dziecka. W przypadkach szczególnych, jak sytuacje konfliktowe,
przewiduje umożliwienie skorzystania z mediatora.
9. Zapewnienie wsparcia psychologicznego. W myśl tej rekomendacji powinni być nim objęci zarówno uczniowie niepełnosprawni, jak i ich rodzice – w szkole, innej placówce oświatowej
oraz poradni psychologiczno-pedagogicznej.
10.Ujednolicenie systemu orzekania o niepełnosprawności uczniów. Rekomendacja ta wskazuje na konieczność ujednolicenia
systemu orzekania o niepełnosprawności (w Polsce istnieje
kilka systemów) oraz zastąpienia orzeczeń poradni psychologiczno-pedagogicznych spójną diagnozą opisującą problemy
i indywidualne potrzeby dziecka.
11.Uelastycznienie systemu wsparcia uczniów z niepełnosprawnością. Rekomendacja ta proponuje rezygnację z konieczności przedstawiania orzeczeń tam, gdzie jest to możliwe.
W kwestii egzaminów podkreśla się natomiast potrzebę
gotowości do uwzględniania niestandardowych rozwiązań.
12.Bieżące monitorowanie procesu kształcenia uczniów z niepełnosprawnością. Rekomendacja ta wskazuje konieczność
brania pod uwagę opinii uczniów i rodziców dzieci z niepełnosprawnościami.
13.Dostępność architektoniczna. Rekomendacja ta wskazuje na
konieczność stosowania racjonalnych adaptacji i modyfikacji,
zgodnych z zasadami projektowania uniwersalnego (ang. universal design), niezbędnych dla zapewnienia osobom niepełnosprawnym realizacji prawa do nauki.
14.Dostępność systemów komunikacyjnych i informacyjnych.
Rekomendacja ta wskazuje m.in. na konieczność zapewnienia
14
UiZ
dostępu do internetu, a także dostosowania platform i treści
e-learningowych do potrzeb oraz możliwości dzieci/osób niepełnosprawnych.
15.Podręczniki i pomoce dydaktyczne. Rekomendacja ta podkreśla
konieczność zapewnienia uczniom i studentom dostępu do
podręczników w formatach dostosowanych do ich indywidualnych potrzeb, w tym rozwijania systemu podręczników w wersji
elektronicznej.
Rozpoczynając dyskusję wokół przedstawionych rekomendacji
kierunkowych i związanych z nimi konkretnych propozycji ich
realizacji, rzecznik praw obywatelskich Irena Lipowicz
zaproponowała, aby organizacje „pilnowały” wdrażania Konwencji
nie każda na własną rękę, lecz w ramach koalicji na rzecz edukacji.
Pozostali dyskutanci – niestety – często nie trzymali się zadanego
tematu, wykorzystując raczej swoją obecność do zaprezentowania
własnych działań od jak najlepszej strony.
Reprezentująca TPG Małgorzata Książek, odnosząc się do
punktu 7., wskazała na lukę w postaci przykładania dużej wagi
do kształcenia nauczycieli już pracujących z dziećmi
niepełnosprawnymi w systemie edukacji włączającej, a pomijanie
problemu braku odpowiedniego przygotowania studentów
kierunków pedagogicznych do pracy z tymi dziećmi w systemie
edukacji włączającej, wskutek czego wymagać oni będą nieustannie dalszego dokształcania w tym zakresie. W odpowiedzi głos
zabrała dyrektor Biura Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych Teresa Hernik, informując, że BON uzgodnił, iż zagadnienia dotyczące dzieci niepełnosprawnych i ich edukacji będą poruszane na wszystkich kierunkach pedagogicznych.
Kończąc spotkanie, rzecznik praw obywatelskich podkreśla nieobecność na tym doniosłym spotkaniu szefów ważnych resortów,
m.in. Ministerstwa Edukacji Narodowej. Zwróciła się więc do
przedstawicieli MEN o poinformowanie minister edukacji o jej
UiZ
15
wyraźnym rozczarowaniu i wręczyła na ręce przedstawicieli MEN
rekomendacje, prosząc o ich przekazanie pani minister. Rekomendacje zostały też wręczone, z analogiczną prośbą, przedstawicielom
dwóch innych instytucji państwowych.
Nagranie z prezentacji rekomendacji podczas spotkania znajduje
się na stronie:
http://bankier.tv/rowne-szanse-w-dostepie-do-edukacji-osob-zniepelnosprawnosciami-11866.html
Raport w wersji PDF dostępny jest w całości na stronie Biura
Rzecznika Praw Obywatelskich:
http://www.rpo.gov.pl/pliki/13490881580.pdf
Małgorzata Książek
tyflo- i surdopedagog
16
UiZ