Wierni Ojczyźnie i żołnierskiemu koleżeństwu pozostaniemy
Transkrypt
Wierni Ojczyźnie i żołnierskiemu koleżeństwu pozostaniemy
Wierni Ojczyźnie i żołnierskiemu koleżeństwu pozostaniemy nadal 14 czerwca Związek Żołnierzy Wojska Polskiego obchodzi 35. rocznicę swego powstania. Potrzeba jego istnienia zarysowała się w połowie 1980 roku. Jego utworzeniu sprzyjało ówczesne ożywienie społeczne i polityczne w kraju. 12 lutego 1981 roku w warszawskim Klubie Garnizonowym Domu Wojska Polskiego „Za Żelazną Bramą” odbyło się spotkanie przedstawicieli organizacji społecznych i środowisk kombatanckich z przedstawicielami MON i Komitetu Obrony Kraju. Jego celem było powołanie Komitetu Założycielskiego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych (ZBŻZWP). 1 kwietnia 1981 roku prezes Rady Ministrów podpisał rozporządzenie w sprawie uznania tej organizacji za stowarzyszenie wyższej użyteczności. Związkowi nadano statut, ustalony i ogłoszony przez ministra spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem obrony narodowej. Związek został zarejestrowany według przepisów ustawy „Prawo o stowarzyszeniach”. 12 czerwca 1981 roku zostało podpisane pierwsze porozumienie między Ministerstwem Obrony Narodowej i powstałym ZBŻZWP, w którym określono szczegółowo zobowiązania stron. Dzięki nadaniu Związkowi statusu stowarzyszenia wyższej użyteczności przysługiwała mu osobowość prawna, lokal, dotacje i etaty. 13–14 czerwca 1981 roku w Warszawie odbył się pierwszy Założycielski Zjazd Krajowy Delegatów ZBŻZ. Reprezentowali oni około 20 tys. członków. Wybrano naczelne władze Związku: Zarząd Główny, Główną Komisję Rewizyjną oraz Główny Sąd Koleżeński. Odtąd najwyższą władzą Związku jest krajowy zjazd jego delegatów. Odbyło się już dziesięć zjazdów. Na każdym z nich delegaci uchwalali programy działania dostosowywane do zmieniającej się sytuacji w kraju. Od początku powstania Związek obejmował swym zasięgiem cały kraj, przyjmując trzyszczeblową strukturę, na którą składały się: organizacja krajowa z władzami naczelnymi; organizacje wojewódzkie i rejonowe z władzami wojewódzkimi i rejonowymi oraz koła jako podstawowe jednostki organizacyjne. Na VI Krajowym Zjeździe Delegatów Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego (7–8 listopada 2001 roku) w miejsce dotychczasowych 49 zarządów wojewódzkich utworzono 16 zarządów wojewódzkich oraz 33 zarządy rejonowe (w miastach, które przestały być wojewódzkimi). Stopniowo zmieniał się stan liczebny Związku. W 1985 roku organizacja zrzeszała ponad 35 tys. członków. Stanowiło to około 60% ówczesnej liczby rezerwistów oraz emerytów i rencistów wojskowych. W połowie 1989 roku Związek liczył ponad 41 tys. członków zrzeszonych w 668 kołach. Była to największa liczba członków w dotychczasowej historii naszej organizacji. W kolejnych latach liczebność Związku się zmniejszała. W 1993 roku należało do niego ponad 34 tys. członków skupionych w 632 kołach. Taki stan utrzymał się jeszcze w 1997 roku. Pod koniec 2005 roku członków było już tylko 25,5 tys., zrzeszonych w 565 kołach. Niestety, z różnych przyczyn (głównie biologicznych oraz coraz bardziej ograniczonych możliwości działania w sferze socjalno-zdrowotnej) stan członków zmniejsza się nadal, aż do około 14 tys. związkowców zrzeszonych w ponad 400 kołach. Podczas I Zjazdu Delegatów uchwalono statut oraz program działania organizacji. Jej program obejmował trzy sfery działalności: społeczną, socjalno-zdrowotną i proobronną. Były one w różnym stopniu akcentowane podczas obrad poszczególnych zjazdów, do X Zjazdu włącznie. Po I Krajowym Zjeździe Delegatów Zarząd Główny Związku zainicjował budowę Domu Emeryta Wojskowego i doprowadził do znowelizowania w 1983 roku wojskowej ustawy emerytalnej. Warto przypomnieć zasadnicze zmiany, jakich dokonały niektóre zjazdy delegatów. W rezultacie obrad III Krajowego Zjazdu Delegatów (24–26 listopada 1989 roku) Zarząd Główny położył szczególny nacisk na poprawę trudnej sytuacji materialnej emerytów i rencistów wojskowych, wynikającej z powstawania tzw. starych portfeli. Zarząd Główny i Ministerstwo Obrony Narodowej podejmowały wiele działań, które zakończyły się uchwaleniem w 1993 roku ustawy „O zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin”. Ustawa ta zapewniała emerytom i rencistom wojskowym płacową waloryzację świadczeń, a tym samym stabilne warunki materialne. W kwietniu 1992 roku Sąd Rejonowy w Warszawie, na wniosek Zarządu Głównego Związku, wydał postanowienie o powołaniu Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym. Po IV Krajowym Zjeździe Delegatów (19–20 listopada 1993 roku) nastąpiła zmiana priorytetów w działalności Związku. Większy nacisk położono na problemy proobronne, patriotyczno-wychowawcze i społeczne. W czerwcu 1995 roku z inicjatywy Związku podpisano porozumienie o współpracy między ministrem obrony narodowej i naczelnymi władzami sześciu stowarzyszeń skupiających byłych żołnierzy zawodowych. W wyniku tych działań powstało Przedstawicielstwo Stowarzyszeń, a jego przewodniczącym został prezes Zarządu Głównego ZBŻZ. Przedstawicielstwo zapoczątkowało współdziałanie stowarzyszeń żołnierskich o różnych rodowodach i doprowadziło do powołania Federacji Stowarzyszeń Rezerwistów i Weteranów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (FSRiWSZRP). Po wstąpieniu Polski do Sojuszu Północnoatlantyckiego Federacja została reprezentacją polskich organizacji żołnierzy rezerwy w Międzysojuszniczej Konfederacji Oficerów Rezerwy (CIOR), afiliowanej przy NATO. Na V Krajowym Zjeździe Delegatów (6–7 listopada 1997 roku) przyjęto nową formułę Związku i nową jego nazwę: Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego (ZBŻZiORWP). Zmiany w statucie umożliwiły wstępowanie do Związku oficerom i podchorążym rezerwy oraz żołnierzom zawodowym w służbie czynnej. Związek stał się jedynym w Polsce stowarzyszeniem, którego członkami – obok byłych żołnierzy zawodowych –mogli być również kadrowi żołnierze rezerwy WP. Duże znaczenie miał VI Krajowy Zjazd Delegatów ZBŻZiORWP (7–8 listopada 2001 roku). W kwietniu 2002 roku Zarząd Główny wystąpił do ministra obrony narodowej z prośbą o spowodowanie normatywnego uregulowania możliwości mianowania na wyższy stopień wojskowy byłych żołnierzy zawodowych, którzy nie są rezerwistami z przydziałami mobilizacyjnymi ani nie mają uprawnień kombatanc- kich, natomiast jako wolontariusze w ramach naszego stowarzyszenia prowadzą aktywną działalność na rzecz krzewienia patriotyzmu oraz umacniania obronności i bezpieczeństwa państwa. Opracowano projekty nowelizacji odpowiednich ustaw, które zostały skierowane do ministra obrony narodowej oraz do senackiej Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Jednym z ważniejszych ustaleń nowego porozumienia o współpracy MON ze stowarzyszeniami i fundacjami, zwłaszcza ze ZBŻZiORWP, było zobowiązanie resortu obrony narodowej do współdziałania w organizowaniu opieki specjalnej (paliatywnej) dla byłych żołnierzy zawodowych i ich rodzin. Tak zwana restrukturyzacja sił zbrojnych, skutkująca rozwiązaniem wielu związków taktycznych i jednostek wojskowych, negatywnie wpłynęła na losy stowarzyszenia. W wyniku likwidacji patronackich jednostek i instytucji wojskowych część kół i zarządów rejonowych została pozbawiona dotychczasowych siedzib. Związek stopniowo zaznaczał swoją obecność na arenie międzynarodowej. Na Kongresie Europejskiej Organizacji Związków Żołnierzy (EUROMIL) w Budapeszcie przyjęto go do tej organizacji w charakterze obserwatora. Wniosek w tej sprawie przedstawił ówczesny przewodniczący Konwentu Dziekanów płk Marek Bielec. Na VII Krajowym Zjeździe Delegatów Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego (25–26 października 2005 roku) znowelizowano statut Związku. W wyniku starań Zarządu Głównego w kwietniu 2006 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy nadał Związkowi Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego status organizacji pożytku publicznego i zatwierdził zmiany dokonane w statucie. W maju tegoż roku na kongresie EUROMIL w Atenach Związek został członkiem rzeczywistym tej organizacji. Po długoletnich dyskusjach, w tym podczas dwóch krajowych zjazdów delegatów, podjęto uchwałę o zmianie nazwy Związku. 26 maja 2010 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy dokonał wpisu naszej organizacji pod nową nazwą: Związek Żołnierzy Wojska Polskiego. Nasze stowarzyszenie przywiązuje dużą wagę do symboliki narodowej i organizacyjnej. Do symboliki związkowej należą sztandar i znak Związku. Zmiana nazwy spowodowała m.in. sukcesywną wymianę sztandarów Zarządu Głównego, zarządów wojewódzkich i rejonowych oraz kół. Dewizą Związku jest hasło: „Zawsze wierni Ojczyźnie”. Związek ma rozbudowany system statutowych wyróżnień, a wśród nich tytuły honorowe, wpis do honorowej księgi zasłużonych dla Związku, tytuł „Człowiek Roku Związku” i Odznakę Honorową za Zasługi dla Związku. Niezwykle ceniony jest Krzyż ZŻWP czterech klas: I – złoty z gwiazdą, II – złoty, III – srebrny i IV – brązowy. Od wrzenia 2014 roku Związek Żołnierzy Wojska Polskiego ma swój hymn. Jest nim utwór muzyczny pod tytułem: „To przecież nie tak dawno”, którego twórcą jest płk Jan Chojnacki. Swój utwór przekazał on Związkowi w formie darowizny w listopadzie 2012 roku. Hymn towarzyszy ważnym wydarzeniom w życiu Związku i jest przyjmowany z wielkim wzruszeniem. 35-letnia działalność naszego stowarzyszenia była związana z wyjątkowymi wydarzeniami w dziejach naszego państwa. Następowały w tym czasie ważne zmiany społeczno-polityczne i gospodarcze. Mimo pogarszających się warunków działania Związek przetrwał, zachowując swą godność i społeczny szacunek. Było to możliwe m.in. dzięki konsekwentnemu przestrzeganiu podstawowych zasad działalności związkowej, jakimi są zachowanie neutralności partyjnej i politycznej oraz przestrzeganie tolerancji światopoglądowej. Kierując się wspomnianymi zasadami, Związek bronił godności i honoru wszystkich żołnierzy Wojska Polskiego. Zwracał uwagę na potrzebę krzewienia patriotycznych postaw, zwłaszcza wśród młodzieży. Propagował konieczność umacniania zdolności obronnych naszej Ojczyzny. W 35-letniej historii jego działalnością kierowali członkowie Zarządu Głównego na czele z prezesami, którymi w kolejnych kadencjach byli: płk Roman Leś, gen. dyw. Brunon Marchewka, płk Antoni Przestaszewski, płk dr Zenon Biesaga, gen. dyw. Adam Rębacz i gen. dyw. dr Franciszek Puchała (od 2013 roku). Wspierali ich sekretarze generalni oraz prezesi zarządów wojewódzkich i rejonowych. Nad przestrzeganiem statutu Związku w poszczególnych kadencjach czuwały: Główna Komisja Rewizyjna i Główny Sąd Koleżeński. Różnorodna działalność związkowa była popularyzowana zwłaszcza na łamach organu prasowego Związku, jakim jest „Głos Weterana i Rezerwisty”. Jego pierwszym redaktorem naczelnym był płk Antoni Witkowski. GWiR należy do Europejskiego Stowarzyszenia Prasy Wojskowej EMPA. W strukturach informacyjnych Związku działają społecznościowe portale internetowe. Realizacja statutowych zadań nie byłaby możliwa bez zaangażowania wszystkich członków naszej organizacji i bez współpracy z MON, podległymi jemu jednostkami i instytucjami wojskowymi, która układała się bez większych problemów i obu stronom przynosiła pożytek. Tym bardziej niezrozumiałe jest rozwiązanie 5 lutego b.r. porozumienia o współpracy ministra obrony narodowej z naszą organizacją z 15 lipca 2013 roku. Jednak niezależnie od uprzedzeń obecnego kierownictwa MON i niektórych dziennikarzy do naszego Związku wierzę, że uformowani jako żołnierze zawsze pozostaniemy wierni naszej Ojczyźnie – Polsce i nie zgodzimy się na status „żołnierzy wykluczonych”. Z okazji 35. rocznicy powstania naszego Związku w imieniu Zarządu Głównego wszystkim członkom naszej organizacji przesyłam serdeczne pozdrowienia oraz składam gratulacje wraz z podziękowaniem za codzienną owocną pracę społeczną. Życzę wszystkim Koleżankom i Kolegom satysfakcji z dokonań osiągniętych w służbie i pracy zawodowej, niezawodnego zdrowia, pomyślności w życiu osobistym i rodzinnym, codziennego optymizmu oraz spełnienia planów i marzeń. Bądźmy wierni żołnierskiemu „esprit de corps”! Prezes Związku Żołnierzy Wojska Polskiego gen. dyw. dr Franciszek PUCHAŁA