D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

Sygn. akt II Ko 158/13
POSTANOWIENIE
Dnia 28 czerwca 2013r.
Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu, II Wydział Karny, w składzie:
Przewodniczący: Prezes SO Robert Pelewicz (spr.)
Sędziowie: Sędzia SO Józef Dyl
Sędzia SO Zdzisław Błasiak
Protokolant: sekr. sąd. Renata Rękas
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Tarnobrzegu Jerzego Zakościelnego
na posiedzeniu w dniu 28 czerwca 2013r.
po rozpoznaniu sprawy M. K. (1)
skazanej za przestępstwo z art. 177 § 2 kk
w przedmiocie wniosku obrońcy o wznowienie postępowania karnego w stosunku do M. K. (1) skazanej przez Sąd
Rejonowy w S. w sprawie II K 1110/11
na podstawie art. 540 § 1 pkt 2 lit. a) kpk oraz art. 639 kpk
postanowił:
I. oddalić wniosek o wznowienie postępowania;
II. zasądzić od skazanej M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę
20 (dwadzieścia) złotych tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu wznowieniowym.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wS. wyrokiem z dnia 05.07.2012r. w sprawie sygn. akt II K 1110/11
I. uznał oskarżoną M. K. (1) za winną tego że w dniu 20 lipca 2011r. w S. woj. (...) – nieumyślnie naruszyła
zasady w bezpieczeństwa w ruchu lądowym powodując wypadek w ten sposób, że będąc pasażerem samochodu marki
(...) o nr rej. (...), zaparkowanego na parkingu Hipermarketu (...), bez upewnienia, że nie spowoduje zagrożenia w
bezpieczeństwie ruchu lub jego utrudnienia, otworzyła drzwi bezpośrednio przed nadjeżdżającą rowerem M. K. (2),
która
w celu uniknięcia sytuacji kolizyjnej, wykonała manewr skrętu w prawo, wpadając
w betonowy słupek i upadając na podłoże, w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń
w postaci: złamania wielofragmentowego bliższego końca kości piszczelowej prawej, złamania głowy kości strzałkowej
prawej, uszkodzenia łękotki bocznej stawu kolanowego prawego i złamania końca dalszego kości ramieniowej prawej z
odłamaniem bloczka oraz główki kości ramiennej prawej, które to obrażenia spowodowały u niej chorobę długotrwałą
tj. przestępstwa z art. 177 § 2 kk i za to na podstawie art. 177 § 2 kk skazał M. K. (1) na karę 1 roku pozbawienia wolności,
II. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk wykonanie orzeczonej w punkcie I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo
zawiesił na okres próby 2 lat ,
III. na mocy art. 46 § 1 kk w zw. z art. 39 pkt 5 kk orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci częściowego
naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, poprzez zapłatę na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwoty 3.000 zł
IV. zasądził od oskarżonej M. K. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 1.500 zł tytułem zwrotu kosztów
zastępstwa adwokackiego,
V. zasądził od oskarżonej M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty oraz kwotę 1495,90 zł tytułem
wydatków.
Powyższy wyrok nie został przez żadną ze stron postępowania zaskarżony
i uprawomocnił się w dniu 13.07.2012r.
Obrońca skazanej M. K. (1) w dniu 15.05.2013r. złożył do Sądu Okręgowego
w Tarnobrzegu wniosek o wznowienie postępowania karnego w stosunku do wyżej wymienionej. W uzasadnieniu
przedmiotowego wniosku adwokat Ł. D. wskazał, że po wydaniu przez Sąd Rejonowy w S.w dniu 5.07.2012r. w sprawie
II K 1110/11 wyroku, z oskarżoną skontaktował się naoczny świadek zajścia z dnia 20.07.2011r. J. R., który siedząc w
swoim samochodzie obserwował całe zdarzenie
z odległości około 20 metrów i widział, że skazana M. K. (1) nie ponosi winy za zarzucane jej przestępstwo. Świadek
ten zaraz po wypadku opuścił parking Hipermarketu (...) i nie kontaktował się z organami ścigania, a usłyszawszy
od męża skazanej, iż
w przedmiotowej sprawie zapadł wyrok skazujący postanowił złożyć zeznania .
Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 540 § 1 pkt 2 lit. a) kpk postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia
się, jeżeli: po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nie znane przedtem sądowi, wskazujące na to, że
skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowił przestępstwa lub nie podlegał karze. Wznowienie postępowania
na podstawie § 1 pkt 2, tj. propter nova ma miejsce wówczas, gdy po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub
dowody nieznane przedtem sądowi, ale tylko te,
o których jest mowa w art. 540 § 1 pkt 2 lit. a-c. Przez pojęcie "nowe fakty lub dowody" należy rozumieć tylko takie
nova, które nie były znane sądowi ani I, ani II instancji przed wydaniem prawomocnego orzeczenia (por. post. SN z
14.2.1976 r.,
I KZ 3/76, OSNKW 1976, Nr 6, poz. 79; post. SN z 9.11.2005 r., II KO 65/04, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 987). Podlegają
one ocenie w powiązaniu z dowodami ujawnionymi uprzednio w sprawie i uczynionymi przez sąd podstawą wyroku.
Trafnie podkreślono
w judykaturze, że przez nowe dowody w rozumieniu przepisu należy rozumieć nie tylko nieznane przedtem sądowi
źródło dowodu (np. świadek, biegły), lecz również nieznany sądowi środek dowodowy (np. zeznanie świadka), (wyr.
SN z 19.1.1974 r., III KO 22/73, OSNKW 1974, Nr 6, poz. 120 z glosą J. Klimowej, OSP 1975, Nr 4, poz. 78;
post. SN z 29.10.1990 r., V KO 8/90, KZS 2010, Nr 9A, poz. 113; post. SN z 12.10.2004 r., III KO 32/02, OSNKW
2004, Nr 10, poz. 99). W art. 540 § 1 pkt 2 chodzi nie o wiedzę sądu
o istnieniu jakiegoś dowodu, lecz o treść tego dowodu (post. SN z 5.3.1982 r., II KZ 30/82, OSNKW 1982, Nr 6, poz.
36 z glosą aprobującą A. Murzynowskiego, OSPiKA 1983, Nr 4,
s. 223 i n.; Z. Doda, A. Gaberle, Kontrola, s. 532; Grajewski, Przebiegu procesu, s. 336).
Ponadto zaakcentować należy, że dla uzyskania wznowienia postępowania niewystarczające jest powoływanie się na
jakikolwiek nowy dowód, pozwalający wysuwać dowolne hipotezy, ale muszą to być twierdzenia w sposób pewny
podważające prawidłowość zaskarżanego orzeczenia.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że
w ocenie Sądu Okręgowego wiedza jaką dysponuje nowy wskazany przez obrońcę świadek w osobie J. R., nie podważa
prawidłowości zapadłego w sprawie II K 1110/11 wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 05.07.2012r. Za zasadnością
powyższego twierdzenia przemawia analiza w/wskazanych akt.
Składając wyjaśnienia w charakterze podejrzanej M. K. (1) przyznała się częściowo do zarzucanego jej czynu
podkreślając, że w dniu zdarzenia przyjechała wraz z mężem na parking Hipermarketu (...) w samochodzie marki
O. (...) o nr rej. (...). Zajmowała ona w nim pozycję pasażera, a kierował jej mąż. Samochód zatrzymał się tylko
na chwilę i wysiadł z niego S. K. udając się w kierunku bagażnika, natomiast oskarżona chcąc również opuścić
pojazd uchyliła drzwi i wysiadając zauważyła rowerzystkę, która uderzyła w słupek. Ponadto wskazała, że wykonując
powyższe czynności raczej nie zerknęła w lusterko boczne, czy z tyłu samochodu nic nie jedzie (k.99 akt II K 1110/11).
Natomiast M. K. (1) składając wyjaśnienia przed Sądem Rejonowym w S. (k132-134 akt II K 1110/11) nie przyznała
się do zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień, podtrzymując te, które złożyła w toku postępowania
przygotowawczego. Ponadto wskazała, że wysiadając z samochodu zobaczyła już leżącą rowerzystkę, a uchylając drzwi
od samochodu marki O. (...) cała zaistniała sytuacja była jedynie chwilą. Nie dokonała ona również sprawdzenia
przed otwarciem drzwi w lusterku bocznym ani wstecznym samochodu czy nie spowoduje ona swoim zachowaniem
zagrożenia dla innych uczestników ruchu.
Również świadek S. K. zeznał, że po przybyciu w dniu 20.07.2011r. na parking Hipermarketu (...) zatrzymał samochód
na pasie ruchu i wysiadł aby udać się do bagażnika po skrzynki i w tym czasie usłyszał trzask. Wtedy udał się na drugą
stronę samochodu i spostrzegł, że z przodu samochodu po jego prawej stronie już jakby na chodniku przy betonowym
słupku leży kobieta z rowerem, a drzwi przednie pasażera są otwarte bo jego żona już wysiadła z samochodu (k.15v
akt II K 1110/11). Słuchany na rozprawie S. K. (k.135v-136v akt II K 1110/11) zeznał, że zaparkował prowadzony przez
siebie samochód na pasie ruchu, na parkingu Hipermarketu (...)
i gdy wysiadł z pojazdu udał się aby otworzyć bagażnik słysząc wówczas trzask. Następnie poszedł na drugą stronę
samochodu i zobaczył leżącą rowerzystkę. Podkreślił również, że nie widział całego zajścia, a samochód zaparkował
bardzo blisko i w jego ocenie nikt tam nie mógł przejechać rowerem nie wjeżdżając na chodnik . Powyższy świadek
wskazał także, iż wydaje mu się że nie było tam słupków, jednakże następnie stwierdził, że rowerzystka zawadziła
o słupek, który został nawet przesunięty, a ponadto zaakcentował, że już nie jest pewny czy najpierw zobaczył
pokrzywdzoną ,czy M. K. (1), czy może obie te osoby spostrzegł w miarę równocześnie.
Natomiast pokrzywdzona M. K. (2) składając zeznania w toku postępowania przygotowawczego i podczas
przeprowadzonej z oskarżoną konfrontacją
(k22-24,99v-100 akt II K 1110/11) wskazała, że w dniu 20.07 2011r. jechała rowerem, po pasie ruchu, na parkingu
Hipermarketu (...) i zauważyła stojący ciemny samochód kombi, który się nie poruszał i miał wyłączone światła, co
spowodowało, że pokrzywdzona chciała go wyminąć po jego prawej stronie. W pewnym momencie drzwi od tego
samochodu się otworzyły i M. K. (2) zobaczyła jedynie rękę w ubraniu i od tego momentu już nic nie pamięta, nie
wiedząc co wtedy zrobiła. Przez mgłę tylko przypomniała sobie, że leżała na ziemi i wówczas usłyszała krzyki kierowcy,
chyba na żonę, że otworzyła drzwi. Słuchana natomiast w toku postępowania karnego (k.134-135v akt II K 1110/11)
pokrzywdzona podtrzymała swoją wcześniejszą relację z postępowania przygotowawczego
i również zeznała, że będąc na parkingu Hipermarketu (...) zauważyła duży nieoświetlony samochód stojący na
drodze, który się nie poruszał. Ponadto podkreśliła, że pomiędzy samochodem a słupkiem w jej ocenie znajdowała się
wystarczająca odległość około 1,20 m, która pozwalała na przejazd rowerem. Zaznaczyła także, że widziała rękę ubraną
w bluzkę trzymającą otwierające się drzwi. Później zaś pamięta jedynie, że leżała na ziemi i słyszała krzyki mężczyzny,
który krzyczał na kobietę „coś ty narobiła”. Zaakcentowała także, że ostatni obraz jaki zobaczyła to otwarte drzwi i
rękę, natomiast w jej ocenie prędkość z jaką się ona poruszała była normalna, gdyż miała się za chwilę zatrzymać.
W tym miejscu wypada również podkreślić, że w sprawie II K 1110/11 zostały wydane opinie: pisemna, opinia
uzupełniająca pisemna, oraz opinia ustna uzupełniająca biegłego
z zakresu ekspertyzy wypadku drogowego A. K. (k.35-51,195-201,228-229 akt II K 1110/11).
W pierwszej z wydanych przez siebie opinii (k.35-51 akt II K 1110/11) biegły stwierdził, że poruszająca się
rowerem pokrzywdzona miała znacznie lepsze warunki do ominięcia stojącego samochodu z prawej strony, niźli z
lewej, a podjęty przez nią manewr nagłej zmiany kierunku ruchu najprawdopodobniej spowodowany był realnym
zagrożeniem w ruchu dlatego też M. K. (2) reagowała adekwatnie. We wnioskach końcowych A. K. zaznaczył, że
ustalenie bezpośredniej przyczyny zaistniałego w dniu 20.07.2011r. wypadku zależy od oceny osobowego materiału
dowodowego i wykluczenia jednej z wersji podawanej przez M. K. (2) czy też M. K. (1). Ponadto biegły wskazał,
że z całą pewnością zachowanie pokrzywdzonej było związane z manewrem obronnym w związku z zaistnieniem
realnego zagrożenia, a wykluczenie wersji podawanej przez pokrzywdzoną prowadziłoby do niewytłumaczalnego jej
zachowania.
Natomiast w kolejnej uzupełniającej opinii pisemnej, wydanej na zlecenie Sądu Rejonowego w S. (k.195-201 akt II K
1110/11) A. K. wskazał, że prawdopodobną przyczyną wypadku było niezastosowanie się oskarżonej do podstawowych
zasad bezpieczeństwa w ruchu, poprzez otwarcie (uchylenie drzwi samochodu) i nie upewnienie się w lusterku
bocznym czy zachowanie to stwarza zagrożenie, czy też utrudnienie dla innych uczestników ruchu. W ocenie biegłego
manewr wykonany przez pokrzywdzoną nie mógł być również związany z próbą wjazdu na chodnik o czym świadczy
lokalizacja śladu farby na betonowym słupku. A. K. w sporządzonej przez siebie opinii zaakcentował również, że
pokrzywdzona zauważając otwierające się drzwi mogła jedynie przewidywać szerokość ich otwarcia. Dlatego też jadąc
rowerem mogła się wystraszyć postępującej sytuacji drogowej co było przyczyną jej skrętu w prawo,
a w konsekwencji doprowadziło do zderzenia z betonowym słupkiem. Biegły A. K. w wydanej przez siebie opinii nie
dopatrzył się także nieprawidłowości
w zachowaniu M. K. (2).
Zaś wydając uzupełniającą opinie ustną (k.228v-229 akt II K 1110/11) biegły A. K. podtrzymał dotychczas wydane
przez siebie opinie i płynące z nich wnioski, oraz podkreślił, że pokrzywdzona próbowała ominąć samochód, gdyż na
wcześniejszych słupkach nie było żadnych śladów. Ponadto biegły przeanalizował wszystkie możliwe sytuacje związane
z prędkością rowerzysty, stwierdzając, że nie można wykluczyć, iż pokrzywdzona wykorzystała pełny mechanizm
hamulcowy, jednakże to nie gwarantowało, że nie zderzy się ona z drzwiami samochodu.
Tak ukształtowany w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu odwoławczego nie daje podstaw
do przyjęcia, aby pojawienie się nowego świadka w osobie J. R. już po wydaniu prawomocnego wyroku przez Sąd
Rejonowy w S.w sprawie II K 1110/11 podważyło zasadność zapadłego w niej wyroku z dnia 05.07.2012r, skazującego
M. K. (1) za przestępstwo z art. 177 § 2 kk. W tym miejscu wypada zaakcentować, że z oświadczenia (k.5) w/wskazanego
wynika jedynie, że w dniu 20.07.2011r. przebywał on na parkingu Hipermarketu „K., gdzie doszło do zdarzenia, a
obserwując je w jego ocenie skazana nie ponosi żadnej winy za zaistniały wówczas wypadek. Natomiast w tym miejscu
należy zaakcentować, że przy rozstrzyganiu o wznowieniu postępowania
w oparciu o nowe fakty lub dowody, nova muszą stwarzać wysokie prawdopodobieństwo "błędności" poprzedniego
wyroku. Innymi słowy, nie chodzi jedynie o przedstawienie wątpliwości co do wcześniejszych ustaleń faktycznych, a
o poważne prawdopodobieństwo błędności wyroku skazującego co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. W
złożonym wniosku obrońca skazanej podaje jedynie enigmatycznie okoliczności, że świadek J. R. obserwował całe
zajście nie wskazując jakie, to nowe okoliczności w/wymieniony zaobserwował, które mogłyby świadczyć o tym, że
skazana M. K. (1) nie popełniła zarzucanego jej czynu. Także analiza oświadczenia złożonego przez J. R. (k.5) nie
prowadzi do wniosku aby miał on istotne informacje wskazujące na błędność zapadłego
w sprawie II K 1110/11 wyroku. Stwierdzić zatem trzeba, że strona (wnioskodawca) nie wykazała w należytym stopniu
podstaw do wznowienia postępowania w sprawie skazanej M. K. (1), a przecież to na skazanym, ubiegającym się o
wznowienie postępowania i jego obrońcy spoczywa obowiązek uprawdopodobnienia w wysokim stopniu, iż zachodzi
wadliwość postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zapadłego w sprawie orzeczenia. Ponadto to na skazanym
i jego obrońcy spoczywa ciężar wykazania, że przytoczone we wniosku nowe fakty i dowody stwarzają wysokie
prawdopodobieństwo, wręcz graniczące
z pewnością, że w wypadku wznowienia postępowania w oparciu o te właśnie, przytoczone przez stronę, dowody,
wydane zostanie orzeczenie uniewinniające skazanego od popełnienia przypisanego mu czynu. Taki też pogląd
zaprezentował Sąd Najwyższy w postanowieniu
z dnia 29.09.2010 r., w sprawie sygn. akt IV KO 55/10, OSNwSK z 2010, nr 1, poz. 1817)
Mając na uwadze wszystkie naprowadzone okoliczności orzeczono jak w sentencji niniejszego postanowienia.
Natomiast zasądzenie od skazanej M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwoty 20 zł tytułem wydatków poniesionych
w postępowaniu wznowieniowym znajduje swoje uzasadnienie w art. 639 kpk w zw. z art.627 kpk w zw. z § 1
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania
wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U.2003.108.1026 z póz. zm.)