Malaga - prof. Dr hab. Piotr Liszka CMF

Malaga - prof. Dr hab. Piotr Liszka CMF

o. prof. Dr hab. Piotr Liszka CMF
o. prof. Dr hab. Piotr Liszka CMF
51-611 Wrocław, ul. Wieniawskiego 38
www.piotr-liszka.strefa.pl
+ Malaga dnia 11 maja 1931 roku Wydarzenia najbardziej tragiczne podczas
rozruchów w Hiszpanii dnia 11 maja 1931 roku miały miejsce w mieście
Malaga. Gubernator cywilny i gubernator wojskowy wmieszani byli w tłum
podpalaczy. Thomas określa ich winę słowami: niekompetencja i niedbalstwo
(Hugh Thomas, La guerra Civil Espanola. Volumen I. Grijalbo Mandadori.
Barcelona 1995. Oryginał w języku angielskim: The Spanish civil war, rok
wydania 1976, s. 79). Czy chodzi mu o niekompetentne i niedbałe podpalanie
kościołów? Od tego czasu rozpoczęła się obrona przed działaniami
republikańskiego rządu. Na czele wojskowych przeciwników Republiki stanęli
generałowie: Orgaz, i Cavalcanti. Z intelektualistów: Ramiro Maeztu z tzw.
„generacji 98” i Víctor Pradera. Zdecydowali się utworzyć legalną partię
monarchiczną. Inspirowani przez Action Française utworzyli czasopismo Acción
Española (nie należy mylić z ruchem „Acción Nacional”, którego dyrektorem
został Maeztu. Dążyli oni do zbrojnego powstania przeciwko Republice. Chcieli
w tym celu utworzyć „środowisko rewolucyjne” w wojsku (Paul Preston, The
Journal of Contemporary History, vol. VII, 3-4 (lipiec-październik) 1972).
Powstały też inne, regionalne, grupy prawicowe, takie jak Acción Castellana w
Walencji, kierowana przez dawnego karlistę, dziennikarza Luis Lucia (Hugh
Thomas, La guerra Civil…, s. 80).
+ Malaga Klasztor karmelitański przechowuje do dziś dnia czaszkę, zręcznie
wyrzeźbioną w kości, której autorstwo przypisuje się Janowi od Krzyża. „Z
relacji biografów Jana wiemy, że kiedy przebywał w El Calvario, często
spędzał wolne chwile, rzeźbiąc. Cierpliwie, niewielkim ostrzem wystrugiwał w
drewnie figurki Chrystusa. Zwyczaj ten zachował z najwcześniejszych lat
swojej drogi zakonnej i kontynuował nawet w toledańskim więzieniu.
Wyrzeźbionego tam Chrystusa podarował swojemu strażnikowi, który patrząc na otrzymany wizerunek, od razu przekonał się o świętości człowieka,
który go wyrzeźbił. Wspominaliśmy też o jego szkicu Góry Karmel, którego
kopię otrzymała każda karmelitanka w Beas. Jednak najznamienitszym
dowodem jego artystycznego zacięcia jest słynny szkic Chrystusa
Ukrzyżowanego. Powstał on w latach 1572-1577 w Ávila na bazie jednej z
wizji Jana. Poziom artystyczny tej grafiki porównuje się z tym, czym
zachwycają skróty perspektywiczne Tintoretta czy Michała Anioła /Zob. J.
Camón Aznar, El arte en San Juan de la Cruz, „Revista de Espiritualidad” nr
108-109 (1968), s. 343-344/. Warto dodać, że karmelitański klasztor w
Maladze przechowuje do dziś dnia czaszkę, zręcznie wyrzeźbioną w kości,
której autorstwo przypisuje się Janowi od Krzyża, a w inwentarzu pustelni
zakonu Los Mártires w Granadzie z roku 1658 wspomina się o niewielkiej figurce Matki Bożej, która również miała wyjść spod jego dłuta” /M. Krupa,
Duch i litera, Liryczna ekspresja mistycznej drogi św. Jana od Krzyża w
przekładach polskich Wrocław 2006 (doktorat, maszynopis), s. 69.
+ Malaga miastem handlowym Fenicjan.Podbój świata poprzez Hiszpanię.
„Dzieje podboju i najazd, które sprowadziły na półwysep cudzoziemskie
wojska, sama Hiszpania powtórzy w Nowym Świecie. Obcy będący
wyzwaniem do walki – czy będzie to Arawak na Karaibach, czy Aztek w
1
o. prof. Dr hab. Piotr Liszka CMF
Meksyku, czy Indianin Keczua w Peru – to wynik doświadczenia wielu
wieków, podczas których właśnie Hiszpania była państwem podbijanym.
Podbój dokonany przez Fenicjan, a potem Greków, miał pokojowy charakter i
ograniczał się do tworzenia ośrodków handlowych na wybrzeżu, Gades
(Kadyksu) i Malaca (Malagi), otoczonych ograniczonymi strefami wpływu.
Podkreśliło to jeszcze bardziej izolację pierwotnej kultury celtyberyjskiej, a
także przyniosło nową kulturę śródziemnomorską, kulturę winorośli, oliwki,
owoców morza, zbóż, pieniądza i miast. W istocie, brak miast w głębi kraju
stanowi największy kontrast z wybrzeżem, na którym kwitną ośrodki
Hiszpanii fenickiej i greckiej. [Oblężone miasto]. Podbój Hiszpanii przestał
być sprawą czysto handlową, kiedy Morze Śródziemne stało się widownią
wielkiego konfliktu zbrojnego, w którym mierzyły się dwie potęgi: Kartagina i
Rzym, Afryka i Europa, ziemia i morze, słoń i okręt” C. Fuentes, Pogrzebane
zwierciadło, tłum. E. Klekot, Wydawnictwo Opus, Łódź 1994, s. 29. „Kiedy
Grecja wycofała się z Hiszpanii, pojawiły się Kartagina i Rzym. Hiszpania
stała się przyczyną wzajemnej agresji dwóch supermocarstw epoki.
Przygotowując decydujący atak na Rzym, Hannibal, młody wódz stojący na
czele wojsk kartagińskich, zrobił z Hiszpanii trampolinę, rozpoczynając swój
sławny marsz przez południe Francji i Alpy do Italii. Jednak po pokonaniu
Rzymian nad Jeziorem Trazymeńskim, Hannibal z powodu złego
zaopatrzenia musiał powrócić do swego hiszpańskiego schroniska i
utwierdził w ten sposób Rzymian w przekonaniu, ze dopóki nie zdobędą
Hiszpanii, nigdy nie podbiją Kartaginy. W ten nieoczekiwany sposób właśnie
zwycięstwo Hannibala w Italii przyciągnęło Rzym do Hiszpanii. A wraz z
Rzymem nadeszły najtrwalsze formacje hiszpańskiej kultury: język, prawo,
filozofia, poglądy na dzieje świata, komunikacja. Wszystko to, na zawsze
związane z długotrwałą obecnością Rzymu w Hiszpanii, opiera się na
rzeczywistości miasta” Tamże, s. 30.
+ Malaga ośrodkiem kultury i filozofii żydowskiej w wiekach XI-XV. Geografia
filozofii żydowskiej. Brak własnego terytorium spowodował geograficzną i
kulturową „wędrówkę po świecie”. W średniowieczu istniało kilka ośrodków
myśli żydowskiej: „B. Półwysep Pirenejski był od XI do XV w. – pod
panowaniem arabskim – najbardziej cenionym ośrodkiem myśli żydowskiej.
Działalność rozpoczął po upadku Akademii babilońskiej w Surze: Chasdaj
ibn Szaprut sprowadził tamtejszych profesorów oraz zbiory biblioteczne do
Hiszpanii. Ośrodkami kultury i filozofii żydowskiej stały się Saragossa,
Sewilla, Kordowa i Malaga. Uprawiano w nich różnorodną tematykę,
obejmującą wszystkie rodzaje myśli żydowskiej: racjonalizm, neoplatonizm,
arystotelizm, antyarystotelizm, mistykę i pietyzm. Sytuacja pogarszała się w
miarę opanowywania Półwyspu przez chrześcijan. Ośrodki przestały istnieć
pod koniec XV w., kiedy to Żydów objęto banicją (w r. 1492 w Hiszpanii i w
1496 e Portugalii)” /J. Ochman, Średniowieczna filozofia żydowska,
/Historia filozofii żydowskiej, t. 2/, Universitas, Kraków 1995, s. 8/.
„Półwysep Pirenejski był terenem ustawicznej wojny między imperium islamu
a chrześcijaństwem. W okresie muzułmańskim w r. 929 został ustanowiony
kalifat w Kordowie. Ośrodkami kultury (i filozofii) żydowskiej były: Saragossa,
Sewilla, Kordowa i Malaga. Ważnym wydarzeniem było powstanie sekty
Almohadów („Zjednoczonych”) – założył ja uczeń al-Ghazalego. Po r. 1130 jej
nowy przywódca przeszedł od mistyki do fanatyzmu wojennego przeciw
2
o. prof. Dr hab. Piotr Liszka CMF
„niewiernym” w Afryce północnej, głosząc, ze Żydzi to heretycy, których
należy niszczyć. W r. 1147 Almohadzi opanowali całą Afrykę północną.
Większość Żydów emigrowała do północno-wschodniej Hiszpanii, Italii i
południowej Francji. W r. 1148 Almohadzi opanowali Hiszpanię i Jemen. W
Hiszpanii chrześcijańskiej ośrodkiem kultury żydowskiej był obszar
północno-wschodni, który, łącznie z południową Francją, stanowił obszar
kultury sefardyjskiej o przewadze tematyki mistycznej i chasydzkiej.
Dochodziło tu sporadycznie do sporów między rabinami Barcelony i
Prowansji. Najspokojniej i najbezpieczniej było w Prowansji. Pod koniec XV
wieku ośrodki kultury żydowskiej w Hiszpanii i Portugalii powoli upadały i
całe to centrum zanikło” Tamże, s. 330.
+ Malaga ośrodkiem kultury i filozofii żydowskiej w wiekach XI-XV. Geografia
filozofii żydowskiej. Brak własnego terytorium spowodował geograficzną i
kulturową „wędrówkę po świecie”. W średniowieczu istniało kilka ośrodków
myśli żydowskiej: „B. Półwysep Pirenejski był od XI do XV w. – pod
panowaniem arabskim – najbardziej cenionym ośrodkiem myśli żydowskiej.
Działalność rozpoczął po upadku Akademii babilońskiej w Surze: Chasdaj
ibn Szaprut sprowadził tamtejszych profesorów oraz zbiory biblioteczne do
Hiszpanii. Ośrodkami kultury i filozofii żydowskiej stały się Saragossa,
Sewilla, Kordowa i Malaga. Uprawiano w nich różnorodną tematykę,
obejmującą wszystkie rodzaje myśli żydowskiej: racjonalizm, neoplatonizm,
arystotelizm, antyarystotelizm, mistykę i pietyzm. Sytuacja pogarszała się w
miarę opanowywania Półwyspu przez chrześcijan. Ośrodki przestały istnieć
pod koniec XV w., kiedy to Żydów objęto banicją (w r. 1492 w Hiszpanii i w
1496 e Portugalii)” /J. Ochman, Średniowieczna filozofia żydowska,
/Historia filozofii żydowskiej, t. 2/, Universitas, Kraków 1995, s. 8/.
„Półwysep Pirenejski był terenem ustawicznej wojny między imperium islamu
a chrześcijaństwem. W okresie muzułmańskim w r. 929 został ustanowiony
kalifat w Kordowie. Ośrodkami kultury (i filozofii) żydowskiej były: Saragossa,
Sewilla, Kordowa i Malaga. Ważnym wydarzeniem było powstanie sekty
Almohadów („Zjednoczonych”) – założył ja uczeń al-Ghazalego. Po r. 1130 jej
nowy przywódca przeszedł od mistyki do fanatyzmu wojennego przeciw
„niewiernym” w Afryce północnej, głosząc, ze Żydzi to heretycy, których
należy niszczyć. W r. 1147 Almohadzi opanowali całą Afrykę północną.
Większość Żydów emigrowała do północno-wschodniej Hiszpanii, Italii i
południowej Francji. W r. 1148 Almohadzi opanowali Hiszpanię i Jemen. W
Hiszpanii chrześcijańskiej ośrodkiem kultury żydowskiej był obszar
północno-wschodni, który, łącznie z południową Francją, stanowił obszar
kultury sefardyjskiej o przewadze tematyki mistycznej i chasydzkiej.
Dochodziło tu sporadycznie do sporów między rabinami Barcelony i
Prowansji. Najspokojniej i najbezpieczniej było w Prowansji. Pod koniec XV
wieku ośrodki kultury żydowskiej w Hiszpanii i Portugalii powoli upadały i
całe to centrum zanikło” Tamże, s. 330.
+ Malaga Przeciwnicy Republiki hiszpańskiej II tryumfowali w wyborach do
zarządów „Juntas Directivas” w miastach: Sevilla, Alicante, Málaga i Cuenca.
Rząd Republiki hiszpańskiej II znienawidzony powszechnie w roku 1932.
Pewne było, że jakikolwiek motyw służyć mógł za podstawę do wyrażania
wrogości wobec rządu. Entuzjazm spadał, zupełnie zanikał. Przeciwko
rządowi było nawet, zawsze prorepublikańskie, Colegio de Abogados
3
o. prof. Dr hab. Piotr Liszka CMF
(kolegium adwokatów). Podobne nastawienie posiadała Academia de
Jurisprudencia, która wybrała 29 maja, ogromną większością głosów zarząd
złożony z monarchistów. Przewodził zarządowi Antonio Goicoechea.
Kandydat rządowy został odrzucony. Była to odpowiedź na sekciarską
politykę Generalnej Dyrekcji Zdrowia (Dirección General de Sanidad),
prowadzonej przez doktora Marcelino Pascua. Pisano o nim, że nie jest
lekarzem, że nigdy nie widział chorego, nie posiada zielonego pojęcia o
medycynie („El Siglo Médico”, czerwięc 1932). Był on socjalistą, w ostatniej
fazie ewolucji poglądów w stronę komunizmu. Z zajadłością prześladował on
obecność krzyży i obrazów religijnych w szpitalach i sanatoriach. Na licznych
zebraniach medycy domagali się jego dymisji. W Ateneo de Madrid rząd
zaaprobował kandydaturę Valle Inclán na jej prezesa, choć wiadomo było, że
ogłosił on siebie jako pierwszego desydenta. Głosił on; „nie jest prawdą, że
Hiszpania jest republikańska. Nie jest prawdą, że Hiszpania głosowała na
republikę. Mylą się ci, którzy schlebiają nowym politykom, nazywając ich
reprezentantami ludu. Wybory kwietniowe nie były na korzyść republiki lecz
były etycznym usankcjonowaniem danym królowi Alfonsowi XIII”. Elementy
przeciwne kandydatom republikańskim tryumfowały w wyborach do zarządów
„Juntas Directivas” w miastach: Sevilla, Alicante, Málaga i Cuenca. Również w
częściowych wyborach do samorządów miejskich w mieście Cuenca 15 mają
na siedem miejsc sześć zdobyły zjednoczone siły prawicowe (J. Arrarás,
Historia de la Segunda República Española, T. 1. wyd. 5, Editora Nacional,
Madrid 1970, s. 377). Było to tym bardziej alarmujące, że w wyborach 12
kwietnia 1931 i 28 czerwca 1931 wygrała tam zdecydowanie lewica.
+ Malaga roku 1936 ogarnięta wojną domową na początku lipca. „Republika
hiszpańska II roku 1936. Asturia w roku 1936 była bardziej ogarnięta
rewolucją niż w roku 1934 (rewolucja „październikowa” podczas której
komuniści zburzyli miasto Oviedo). Sytuacja była o tyle poważniejsza, że
rewolucjonistów wspierały władze lokalne, a popierały ich władze państwowe
(J. Arrarás, Historia de la Segunda República Española, t. 4, wyd. 1, Editora
Nacional, Madrid 1970, s. 316). Rząd na początku lipca 1936 wysunął
oskarżenie, że generał Mola i garnizon w Pampelunie rozpoczęli rebelię. Do
Madrytu wezwany został generał Batet, aby przekonał dowódcę garnizonu do
przeniesienia się w inną część Hiszpanii. Po powrocie do Burgos, generał Batet
zatelefonował do Pamplony, prosząc o jak najszybsze spotkanie. Spotkanie
nastąpiło 10 lipca. Generał Mola przekonywał, że nic szczególnego się nie
dzieje. Wiedział, że powstanie musi się udać, bo inaczej ojczyzna zginie Tamże,
s. 322. Na początku lipca huragan anarchii zdewastował cały kraj: liczne
strajki, pięć milionów bezrobotnych robotników, zbrojne walki uliczne,
więzienia przepełnione, głód Tamże, s. 323. Málaga na początku lipca była
ogarnięta wojną domową. Anarchiści wystąpili przeciwko komunistom i
socjalistom. Anarchiści zamordowali przywódcę komunistów, w odwecie został
zamordowany szef Związku Metalowców (anarchista). Siły szybkiego
reagowania (Guardia de Asalto) przybyłe z Madrytu w wozach opancerzonych, z
trudem opanowały sytuację. Socjaliści oświadczyli, że przepaść oddzielająca
ich od anarchistów już nigdy nie zostanie zakopana Tamże, s. 324.
+ Malaga roku 1936 ogarnięta wojną domową na początku lipca. „Republika
hiszpańska II roku 1936. Asturia w roku 1936 była bardziej ogarnięta
rewolucją niż w roku 1934 (rewolucja „październikowa” podczas której
4
o. prof. Dr hab. Piotr Liszka CMF
komuniści zburzyli miasto Oviedo). Sytuacja była o tyle poważniejsza, że
rewolucjonistów wspierały władze lokalne, a popierały ich władze państwowe
(J. Arrarás, Historia de la Segunda República Española, t. 4, wyd. 1, Editora
Nacional, Madrid 1970, s. 316). Rząd na początku lipca 1936 wysunął
oskarżenie, że generał Mola i garnizon w Pampelunie rozpoczęli rebelię. Do
Madrytu wezwany został generał Batet, aby przekonał dowódcę garnizonu do
przeniesienia się w inną część Hiszpanii. Po powrocie do Burgos, generał Batet
zatelefonował do Pamplony, prosząc o jak najszybsze spotkanie. Spotkanie
nastąpiło 10 lipca. Generał Mola przekonywał, że nic szczególnego się nie
dzieje. Wiedział, że powstanie musi się udać, bo inaczej ojczyzna zginie Tamże,
s. 322. Na początku lipca huragan anarchii zdewastował cały kraj: liczne
strajki, pięć milionów bezrobotnych robotników, zbrojne walki uliczne,
więzienia przepełnione, głód Tamże, s. 323. Málaga na początku lipca była
ogarnięta wojną domową. Anarchiści wystąpili przeciwko komunistom i
socjalistom. Anarchiści zamordowali przywódcę komunistów, w odwecie został
zamordowany szef Związku Metalowców (anarchista). Siły szybkiego
reagowania (Guardia de Asalto) przybyłe z Madrytu w wozach opancerzonych, z
trudem opanowały sytuację. Socjaliści oświadczyli, że przepaść oddzielająca
ich od anarchistów już nigdy nie zostanie zakopana Tamże, s. 324.
+ Malaga spalona dnia 11 maja 1931 Lewica zorganizowała w dniu 11 maja
1931 roku rozruchy w całej Hiszpanii. Malaga stała się jednym wielkim
pożarem, paliło się wszystko, co było oznaczone krzyżem, symbolem
chrześcijaństwa (L. Castro Albarrán, El derecho a la rebeldía, Ed. Cultura
Espańola, Madrid 1934; Tenże, Este es el cortejo. Héroes y mártires de la
cruzada española, Salamanca 1941). Spalono zabytkowy pałac biskupi wraz z
muzeum zawierającym wiele dzieł sztuki oraz bogate archiwum. Spalono
szkoły, internaty oraz warsztaty szkolne z nowoczesnymi maszynami. Spalono
kościoły wraz z obrazami najwybitniejszych artystów sprzed wielu set lat, z
czasów rekonkwisty, a nawet z czasów romańskich. Pewien znany w mieście
rzeźbiarz chciał bronić przed zniszczeniem cennych dzieł sztuki, nic nie
osiągnął. Nastawał świt a nienasycona furia niszczenia nie ustawała.
Niszczono swoje dziedzictwo narodowe, niszczono naród hiszpański. Nie czynił
tego obcy okupant, czynili to mieszkańcy miasta. Ogółem zniszczono
czterdzieści osiem budynków kościelnych, ograbiono, zdewastowano, spalono.
+ Málaga strajk generalny 22 stycznia. Rebelia w dolinie Llobregat w styczniu
1932 trwała trzy dni. Buntownicy widząc nadchodzące oddziały wojska,
poddawali się bez walki, przekonani, że dzięki temu nie będą traktowani zbyt
surowo. Dnia 22 stycznia sytuacja została całkowicie opanowana.
Jednocześnie policja w Barcelonie i innych miastach Katalonii aresztowała
przywódców i agitatorów anarchistycznych i umieszczała ich na statku
„Buenos Aires”. W działaniach przeciwko anarchistom ważną rolę odegrał
gubernator Barcelony – Juan Moles, oraz wiele razy był wybierany do sejmu w
czasach monarchii, jako przedstawiciel republikanów – José Oriol Anguera de
Sojo. Oriol był wrogiem lewicowej partii katalońskiej Esquerra oraz jej
czołowego przedstawiciela – Maciá. Oskarżał te partię i jej szefa o ideologię taką
samą, jaką głosili anarchiści. Celem ich działan, według Oriola, jest kompletna
anarchia i komunizm libertariański /J. Arrarás, Historia de la Segunda
República Española, t. I, wyd. 5, Editora Nacional, Madrid 1970, s. 297/. W
tym samym czasie miały miejsce: 21 stycznia strajk generalny w La Coruña,
5
o. prof. Dr hab. Piotr Liszka CMF
wybuchy bomb w Barcelonie, 22 stycznia rozruchy komunistyczne w Cuatro
Caminos (Madrid), strajk generalny w mieście Málaga, 23 stycznia strajk
generalny w Barcelonie, poważne rozruchy w kopalniach w Bilbao, 26 stycznia
strajk w mieście Manresa itd. W miejscowości Sollana (prowincja Valencia)
powstała nawet republika rad. W wielu miejscach doszło do zbrojnych walk, w
których byli zabici i ranni. Dnia 27 stycznia doszło do rozruchów
komunistycznych w wielu miejscowościach prowincji Toledo. Rankiem 19
lutego wypłynął z Barcelonu statek „Buenos Aires” w kierunku niewiadomym.
Wiózł 119 anarchistów i komunistów zaangażowanych w rozruchy w dolinie
Llobregat. Na liście więźniów znajdowali się Buonaventura Durutti oraz bracia
Francisco i Domingo Ascaso. W Walencji doszło jeszcze dwunastu komunistów
i anarchistów, wśród których znajdował się García Vilella, a w Kadyksie doszło
jeszcze trzech więźniów. Dopiero po kilku dniach dowiedzieli się, że płyną na
wyspę Bata w Gwinei Hiszpańskiej (Afryka) Tamże, s. 298.
+ Málaga wieku IX Kościół mozarabski był podzielony z powodu licznych
herezji. Hostigesios (Hostigesis) po objęciu biskupstwa w mieście Málaga,
opowiedział się za doktryną, którą głosili Romano i Sebastián. Przedstawiali
oni Trójcę Świętą na sposób antropomorficzny, materialnie. Głosili oni, że
Bóg jest obecny we wszystkim nie przez swą istotę, lecz w sposób subtelny
(per subtilitatem quamdam). Tak więc w różnych bytach Bóg przyjmuje różne
substancje. Ponadto głosili oni, że Słowo przyjęło ciało w sercu Maryi a nie w
jej dziewiczym łonie /A. Bayón, La teología en la España de los siglos VIII-X,
w: Historia de la Teología Española, t. 1: Desde sus orígenes hasta fines del
siglo XVI, M. Andrés Martinez (red.), Fundación Universitaria Española:
Seminario Suarez, Madrid 1983 s. 357-407 (r. III), s. 360/. Herezję tę
zwalczał opat Samson, który w roku 862 przedstawił biskupom zebranym w
Kordobie wyznanie wiary trynitarnej, porównując je z tekstami Pisma
Świętego i z nauczaniem Ojców Kościoła (zwłaszcza Augustyn, Grzegorz
Wielki oraz Izydor z Sewilli). Przeciwstawił się materialistycznemu ujęciu
doktryny Hostigesisa. Czy były to ślady doktryny, którą zwalczał już Licynian
(Liciniano) w epoce wizygockiej, czy raczej doktryna ta zrodziła się w trakcie
dysput z teologami muzułmańskimi. Trójca Święta przedstawiana była przez
Hostigesisa zbyt materialistyczni. Zwalczał ją opat Samson, który na
Synodzie w Kordobie (862) podkreślał współistotność Syna i Ducha Świętego
z Ojcem. Mówił on o jedności boskich Osób w jednej esencji, o
człowieczeństwie Chrystusa i o jedności dwóch natur w Jego Osobie, o
wcielenia oraz o obecności Boga we wszystkich rzeczach. Bóg napełnia,
zachowuje i otacza wszystko nie na sposób ciał materialnych, lecz w sposób
niecielesny i niewidzialny. Jest wszystkim w każdym stworzeniu i wszystkim
w każdej ich części. Bóg nie jest zawarty w jednym miejscu, ani nie porusza
się z jednego miejsca w drugie, nie posiada części, ani długości, ani
szerokości, ani wysokości, nie jest mniejszy lub większy, wcześniejszy lub
późniejszy, w miejscu lub w czasie. Wszystko podtrzymuje, wszystkim
przewodzi, wszystko otacza i przenika. Światło nie może być jednocześnie
wewnątrz i na zewnątrz, pod spodem i u góry. Światło nie dociera w jednym
czasie wszędzie. Tak działa tylko Bóg. (Apologético, 1-2, c. 8) /Tamże, s. 361.
+ Malaga zniszczona w roku 1931 Lewica zorganizowała w dniu 11 maja 1931
roku rozruchy w całej Hiszpanii. Jeden ze współpracowników gubernatora w
mieście Malaga poinformował go o decyzjach rządu, o stanie wojennym, o
6
o. prof. Dr hab. Piotr Liszka CMF
poleceniu wprowadzenia wojska do obrony miast przed terrorystami.
Gubernator jednak wziął całą władzę w swoje ręce. Zebrała się Rada
Autorytetów i oddała mu władzę nad całą prowincją. Gubernator był
masonem wysokiego stopnia (J. Arrarás, Historia de la Segunda República
Espańola, T. I, wyd. 5, Editora Nacional, Madrid 1970, s. 116). Gubernator
cywilny, który przyjechał właśnie z Madrytu – Antonio Jaén, był tego
świadkiem. Polecił on gubernatorowi rozwiązać konflikt bez publicznego
ogłaszania stanu wojennego. Postanowili ramię w ramię razem wyjść
naprzeciw tłumu. Wygłosili przemowę do zebranego tłumu. Wynikało z niej,
że demonstranci mogą sobie spalić dla uspokojenia jakąś kaplicę i rozejść się
do domów. By dać satysfakcję tłumowi osobiście wzięli udział w podpaleniu.
Tłum szalał z zachwytu. Obwołał ich swoimi przywódcami, ogłosił, że
prawdziwie są on reprezentantami władzy ludowej. Niestety po spaleniu
kaplicy tłum się nie rozszedł. Skoro władza jest po ich stronie, to wszystko
wolno. Podpalali oni po kolei wszystkie kościoły, w obecności gubernatora
wojskowego i gubernatora cywilnego. Spalono dwadzieścia jeden kościołów
(M. Maura, Así cayó Alfonso XII, Ed. Ariel, Barcelona 1962, s. 261).
7