Untitled

Co dzieje się z dziećmi, gdy doznają przemocy?
Przemoc w rodzinie wobec dziecka może być bezpośred­
nia - spowodowana agresją dorosłe­go. Może to być przymus,
groź­ba, upokarzanie i poniżanie, a nawet uszkodzenie ciała.
Dziec­ko narażone jest na przemoc także w sposób pośredni, tj.
poprzez bycie świadkiem przemocy. Dzieci mogą nie widzieć
awantur i bicia, ale sły­szą np. płacz, jęki, wyzwiska. Wi­dzą
skutki przemocy w postaci zde­molowanego mieszkania, śladów
krwi, siniaków, porozrywanych ubrań, rozbitych okularów,
policjantów w domu.
Dzieci czują atmosferę na­pięcia w rodzinie, lęk i obawy,
kiedy osoba stosująca przemoc wraca do domu. Pamiętać
należy jednak, że każde nadużycie siły fizycznej lub psy­
chicznej jest przemocą, nie tylko takie, które powoduje stały
uszczer­bek na zdrowiu lub pozostawia wi­doczne ślady. Także
klaps, szturcha­nie, ciągnięcie za ucho czy nazywanie dziecka
łamagą lub ofiarą losu jest bezprawiem, ponieważ nasz wiek,
siła fizyczna i pozycja w rodzinie uniemożliwia dziecku obronę.
Nie może z nami walczyć, odwdzięczyć się wyzwiskiem czy
po prostu sprzeciwić się. Według potocznych opinii, cielesne
karanie dziecka dyscyplinuje je i tylko czasami dostarcza
nieznacz­nego bólu. Tymczasem fizyczne kara­nie przede
wszystkim wywiera nega­tywny i bezpośredni wpływ na rozwój
psychiczny dziecka. Konsekwencją kar cielesnych są nie tylko
urazy ciała i ból, ale również psychiczne cierpienie dziecka.
Typowe przykłady przemocy
wo­bec dzieci obejmują m.in.:
• twierdzenie, że złe zachowanie dziecka jest przyczyną
napaści na dorosłą partnerkę;
• izolowanie dziecka na równi z mal­tretowaną osobą (np.
zabranianie mu zabaw i kontaktów z innymi dziećmi)
• angażowanie dziecka do współuczest­nictwa w przemocy
(np. zmuszanie go do brania udziału w fizycznych, emocjo­
nalnych lub seksualnych napaściach na partnerkę);
• zmuszanie dziecka do oglądania przemocy;
• grożenie użyciem przemocy wobec dziecka, ulubionego
zwierzęcia domo­wego lub innych drogich dziecku rzeczy
(ataki wymierzone w zwierzęta lub ulu­bione zabawki są
szczególnie raniące dla małych dzieci, które często nie roz­
różniają granicy między sobą a ulubio­nym obiektem; zatem
atak sprawcy na ulubionego kota doświadczany jest jako atak
przeciwko samemu dziecku);
• przesłuchiwanie dzieci w celu wydoby­cia informacji
o tym, co robiła matka;
• przymuszanie maltretowanej matki, by dziecko zawsze
jej towarzyszyło;
• zabieranie dziecka z domu po każdym epizodzie przemocy,
aby upewnić się, że maltretowana dorosła osoba nie ucieknie
• używanie dzieci jako zakładników lub porywanie ich,
aby ukarać lub zmusić do posłuszeństwa.
ZAMIAST KARAĆ FIZYCZNIE….
Najczęściej spotykane skutki doświadczania kar fizycznych przez
dzieci:
Skutki psychologiczne:
- niska samoocena,
- poczucie winy i wstydu,
- podwyższony poziom agresji (także
autoagresja),
- trudności w odczuwaniu empatii,
- poczucie alienacji,
- poczucie odrzucenia,
- podwyższony poziom lęku,
Str. 2
1. Wyraź swoje uczucia nie atakując charakteru dziecka, np.: „Jestem
wściekły, że moja nowa piła została na deszczu i zardzewiała”.
2. Określ swoje oczekiwania, np.: „Oczekuję, że moje narzędzia będą
od­dawane po pożyczeniu”.
3. Wskaż dziecku, jak może naprawić swój błąd, np.: „Przydałoby się
tro­chę szklanej waty i cienka warstwa oleju”
4. Daj dziecku wybór, informując je o konsekwencjach, np.: „Możesz uży­
wać moich narzędzi, ale musisz je oddawać po użyciu, bo inaczej stracisz
przywilej z nich korzystania. Sam zdecyduj”.
5. Podejmij działanie, np. zamknij pudło na klucz, gdy dziecko znów nie
odda narzędzi
6. Wspólnie podejmijcie decyzje np.: „Co możemy wymyślić, abyś mógł
pożyczać moje narzędzia, a ja miałbym pewność, że wrócą na swoje miejsce?”.
Kiedy Twoje dziecko Cię zdenerwuje, możesz w gniewie powiedzieć
lub zrobić coś, co mogłoby je skrzywdzić albo sprawić, że poczułoby
się źle.
razem z TOB¥
http://www.razemztoba.pl
Oto kilka wskazówek, które pomogą Ci ochłonąć:
1. Oddychaj wolno i głęboko. Policz od dziesięciu w dół.
2. Przypomnij sobie, że to Ty jesteś osobą dorosłą i możesz dawać swo­
jemu dziecku przykład dobrego zachowania.
3. Zastanów się nad tym, co zamierzasz powiedzieć. Jakbyś się czuł/czuła,
gdybyś usłyszał/usłyszała coś takiego od innej osoby dorosłej?
4. Wyjdź na chwilę do innego pokoju i zastanów się, dlaczego odczu­wasz
złość. Czy rzeczywiście z powodu dziecka, czy może jest coś inne­go, co
Cię denerwuje?
5. Zadzwoń do swojego partnera albo do innej osoby, z którą możesz
po­rozmawiać. Może problem nie będzie się wydawał taki poważny, kiedy
podzielisz się nim z inną osobą dorosłą.
6. Wyjdź na zewnątrz, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza.
7. Kiedy czujesz się naprawdę przygnębiona/przygnębiony, zrób sobie
przyjemność. Zaplanuj coś, co wprawia Cię w dobre samopoczucie – wypij
filiżankę dobrej herbaty, weź gorącą kąpiel, wybierz się na zakupy.
8. Czasami najlepszym lekarstwem jest poczucie humoru. Staraj się do­
strzec zabawne strony sytuacji.
9. Wyjdź z pokoju i krzycz, jeśli masz na to ochotę. Lepiej wrzeszczeć na
puste ściany niż na dzieci.
10. Wyobraź sobie piękną, spokojną scenerię albo własny obraz raju. To
pomoże Ci się uspokoić.
- napięcie,
- nadpobudliwość,
- problemy z utrzymaniem koncentracji ,
- zaburzenia snu,
- nocne moczenie,
- skłonność do poniżania innych i prze­
mocy,
- skłonność do depresji, próby samo­
bójcze.
Skutki fizyczne:
uszkodzenia ciała: utrata przytomności,
krwawienie, złamane kończyny, uszkodzone
oko, rany wymagające nałożenia szwów,
omdlenia, ból, w skrajnych przypad­kach
– nawet śmierć.
Co się dzieje z dziećmi,
gdy są świadkami przemocy?
Dzieci wychowujące się wśród przemocy w domu są czę­
sto zapomnianymi jej ofiarami. Doznają przemocy nie tylko
wtedy, gdy są bezpośrednio maltreto­wane lub zaniedbywane
przez rodziców lub opiekunów. Cierpią i są krzywdzo­ne także
wtedy, gdy są świadkami przemocy dorosłych.
Dla dziecka bycie świadkiem lub ofiarą przemocy w ro­
dzinie odbija się silnym urazem psychicznym. Pojawiają się
wówczas objawy zaburzeń emocjonal­nych, które występują
w następujących postaciach:
● w agresywnym zachowaniu wobec zwierząt;
● w emocjonalnych problemach – zwiększona lę­kliwość,
zaniżona samooce­na, obniżony nastrój, smutek, zwiększona
płaczliwość w róż­nych sytuacjach, zmniejszona kontrola
emocji, złośliwość;
● w problemach funk­cjonowania społecznego: od­rzucanie
przez rówieśników, tendencje do izolowania siebie, zwiększona
nieufność w kon­taktach z innymi, niezdolność do rozumienia
uczuć innych;
● w problemach funkcjo­nowania poznawczego: słabe wyniki
w nauce, opóźnienia w rozwoju intelektualnym, za­burzenia
pamięci i koncentracji uwagi, opóźnienia w rozwoju mowy;
● w zakresie zdrowia fi­zycznego: bezsenność lub kosz­
mary nocne, moczenie nocne, zaburzenie jedzenia, częsta
za­padalność na choroby, słaby roz­wój fizyczny, zaburze­
nia psychosomatyczne;
● dzieci mające „kontakt” z przemocą mają również trudno­
ści we wła­ściwym rozumieniu miłości i bliskości w związku.
Często zdarza się tak, że „wzorce przemocy” z lat dziecięcych
są przyczyną występowania przemocy fizycznej w dorosłym
związku z partnerem.
Przemoc w rodzinie nie wpływa na wszystkie dzieci w takim
samym stop­niu i w taki sam sposób. Zależy to od wieku i płci
dziecka, a także systemu wsparcia społecznego.
razem z TOB¥
Str. 3
Jeśli masz jeszcze wątpliwości, czy warto
dzia­łać - przyjrzyj się, co towarzyszy dzieciom
przez całe życie,
gdy doznają lub są świadkami przemocy:
Strach i niepokój
Dzieci obawiają się o zdrowie i życie swoich rodziców,
a także o własne.
zajęcia w szkole, ma coraz gorsze wyniki w nauce, kłopoty
z uczeniem się i koncentracją.
Smutek
Poczucie winy
Dzieci czują się odpowiedzialne za przemoc. Myślą, że są
przyczyną agresywnego zachowania swoich rodziców.
Dziecko czuje się przygniecio­ne ciężarem swojej bezradno­
ści wobec przemocy w domu. W niektórych przypadkach
dzieci podejmują próby samo­bójcze.
Ambiwalencja uczuć
Opóźniony rozwój
Dzieci odczuwają zarówno miłość, jak i nienawiść do ro­
dzica, który sto­suje przemoc. Żyją w chaosie emocjonalnym.
Dzieci, które nie mają zapewnionej właściwej opieki,
rozwijają się gorzej od swoich rówieśników.
Brak zaufania
Zaburzenia mowy
Dzieci, które doświadczają przemocy, mają trudności
z nawiązywa­niem bliskich kontaktów z rówieśnikami. Nie
potrafią zaufać.
Agresywność
Wiele dzieci odreagowuje agresją to, co dzieje się w ich
domach. Uczą się, że przemoc jest jedynym sposobem roz­
wiązywania konfliktów.
Konsekwencją życia w ciągłym stresie mogą być zabu­
rzenia mowy.
Dolegliwości związane ze stresem
Dzieci często odczuwają dolegliwości somatyczne, takie
jak bóle gło­wy i żołądka, moczenie nocne. Ich ogólny stan
zdrowia jest zły.
Bierność
Niektóre dzieci są gotowe zrobić wiele, by wszystkich
zadowolić. Ulegają wszelkim prośbom i naciskom ze strony
otoczenia. Czasami mogą pod wpływem innych robić rzeczy,
które są dla nich niebezpieczne.
Zamiana ról
Dzieci często są zmusza­ne do pełnienia roli osoby do­
rosłej. Rodzice są zbyt zajęci swoimi konfliktami, by speł­niać
obowiązki rodzicielskie. Dzieci pozbawione są dzieciń­stwa.
Kłopoty w szkole
Dzieci chcą pozostawać w domu, ponieważ myślą, że
w ten sposób mogą kontrolo­wać przemoc. Dziecko opusz­cza
Dziecko wybaczy, ale nie zapomni…
Str. 4
razem z TOB¥
http://www.razemztoba.pl
Czego doświadcza dziecko, które przezywa kryzys?
Jak z nim rozmawiać.
W każdym wieku dzieci inaczej przeżywają trudne sytuacje. Informa­cje zawarte w tabeli poniżej ułatwią Ci
pomoc dziecku w konkretnym wieku.
Dzieci w wieku od lat 1 do 5 lat
Typowe reakcje
Najważniejsze
na stres
dla dzieci
Polecane sposoby
pomocy
● rodzice lub opiekunowie,
● bezruch,
● koszmary nocne,
● dominuje lęk przed porzuceniem,
● lęk przed ciemnością lub przed zwie­
● silne przeży­wanie straty, np. rodzica,
rzętami,
swego zwierzęcia, ulubio­nej zabawki.
● lęk przed pozo­stawaniem w samot­
ności,
● tulenie się do rodziców,
● trudności w mó­wieniu,
● brak apetytu albo nadmierny apetyt,
● ssanie kciuka,
● nietrzymanie moczu lub kału
albo zaparcia,
● moczenie nocne,
Dzieci w wieku od 6 do 11 lat
Typowe reakcje
Najważniejsze
na stres
dla dzieci
● jawne rywalizo­wanie z rodzeń­
● lęk przed stratą
stwem o uwagę rodziców
● regres w postaci infantylne­go
zachowywania się dziecka jako re­
● niechęć do szkoły
● agresywne zachowanie w domu, akcji na stratę
czy w szkole
● brak zaintereso­wanie szkołą, trud­
ności z koncentracją na lekcjach
● ogólny niepo­kój
● zagubienie
● lęk przed do­znaniem krzywdy
● lęk przed po­rzuceniem
● drażliwość
● płaczliwość
● tulenie się
● koszmary noc­ne
● lęki nocne, lęk przed ciemnością
razem z TOB¥
● zachęcanie do odgrywania przeży­
tych zdarzeń podczas zaba­wy,
● uświadamianie, że dziecko nigdy
nie odpowiada za przemoc w swojej ro­
dzinie,
● wsparcie fizycz­ne poprzez dotyk,
jeśli dziecko wyrazi zgodę,
● słowne pociesza­nie,
● uwaga poświęcana dziecku,
● wprowadzanie po­cieszających zwy­
czajów związanych np. z zasypia­niem.
Polecane sposoby
pomocy
● cierpliwość i tole­rancja,
● rozmowy o uczu­ciach,
● rozmowy o związ­kach z innymi,
● uświadamianie, że dziecko nigdy nie
odpowiada za przemoc w swojej rodzinie,
● przejściowe ob­niżenie oczekiwań zwią­
zanych ze szkołą, domem,
● jednocześnie wy­maganie wykonywania
podstawowych obo­wiązków i zadań domo­
wych, szkolnych,
● podtrzymywanie dotychczasowego rytmu
życia w rodzinie,
● rozmowy z ró­wieśnikami i dorosłymi
na temat zdarzeń, które budzą lęk i niepokój,
● rozmowy o spo­sobach i zachowaniach,
które mogłyby złago­dzić stres i troski dziec­ka.
Str. 5
Dzieci w wieku od 11 do 14 lat
Typowe reakcje
Najważniejsze
na stres
dla dzieci
● problemy fizycz­ne: bóle głowy
i inne różnorodne bóle, wykwity skórne,
problemy z trawie­niem,
● zaburzenia apetytu,
● zakłócenia snu,
● ogólny niepokój,
● gniew,
● zaprzeczanie prze­żywanym trud­
nościom,
● lęk przed dozna­niem krzywdy,
● lęk przed utratą członków rodziny,
przyjaciół, domu,
● problemy w szkole: bójki, ciągłe
ustępowanie, zabie­ganie w różnorodny
sposób o uwagę, spa­dek zainteresowa­
nia nauką,
● buntownicze zachowania w domu,
● odmowa wyko­nywania obowiąz­
ków,
● utrata zaintereso­wania rówieśni­
kami,
● reakcje ró­wieśników.
Polecane sposoby
pomocy
● uwaga i troska wobec dziecka,
● dbanie o kontakty dziecka z rówieśni­
kami,
● zajęcia grupowe, których celem ma być
przywrócenie ładu, spokoju,
● dyskusje gru­powe na temat uczuć
związanych np. z prze­mocą, której dziecko
jest świadkiem,
● szukanie zacho­wań, które mogą po­móc
dziecku w radze­niu sobie ze stresem,
● uświadamianie, że dziecko nigdy nie
odpowiada za przemoc w swojej rodzinie,
● przejściowe obniżenie oczekiwań zwią­
zanych ze szkołą oraz domem,
● równocześnie wyznaczanie regular­nych,
choć nieskompli­kowanych obowiązków.
Zasady rozmowy z dziećmi w sytuacji przemocy
Dla bezpieczeństwa Twojego i dzieci należy dzieciom
wyjaśnić całą sytuację, w jakiej się znalazły. Przeprowadza­
jąc taką rozmowę nale­ży zastosować klika podstawowych
zasad. Oto one:
1. Zajmij jednoznaczne stanowisko wobec osoby stosującej
przemoc, wyjaśniając w sposób zdecydowany, że zachowanie
to jest złe i szkodzi zarówno Tobie, jak i dzieciom.
2. Powiąż swoją akcję z zachowaniem sprawcy, aby roz­
mowa, którą podejmiesz, wprost wynikała z jego nieakcep­
towanego zachowania.
3. Nie podejmuj rozmowy, jeśli jego zachowanie nie jest
w danym momencie złe i można je zaakceptować.
4. Ogranicz swoje potępienie jedynie do zachowań osoby
sto­sującej przemoc - nie dokonuj ogólnej oceny jego osoby.
5. Upewnij swoje dzieci w tym, że je kochasz, i że inne
osoby takie jak babcia czy dziadek też nadal je kochają.
6. Zachęcaj i dodawaj odwagi dzieciom, by wyrażały swoje
emocje i uczucia, w tym lęk i niepokój, po to, by móc ocenić,
czy dobrze sobie radzą z tym, co się dzieje w rodzinie.
7. Realnie oceniaj dziecięce stresy z przeszłości i w aktualnej
sytuacji nie staraj się wybielać i usprawiedliwiać wszystkiego.
Jeśli tylko potrafisz,
to najlepiej wykazuj pozytywne nastawienie
wobec przyszłości.
Str. 6
razem z TOB¥
http://www.razemztoba.pl
Gdy Twoje dziecko doświadczyło
molestowania seksualnego…
U dziecka, które doświadczyło czegoś trudnego Myślenie
Doświadczanie krzywdy jest niekiedy tak niepojęte i nie­
i niezrozumiałego, jak molestowanie seksualne, mogą
wytłumaczalne, że dziecko wyciąga błędne wnioski. Zdarza
wystąpić objawy traumy. Aby do tego nie dopuścić lub
się, że czuje się zagrożone i oszukiwane. Należy mu pomóc
pomóc dziecku wrócić do zdrowia, konieczna jest pomoc zrozumieć, co się stało i uzmysłowić kto ponosi winę, co
w pięciu obszarach.
wolno, a czego nie wolno robić. Ważne jest również pokazanie
dziecku, że ma prawo do swoich uczuć, posiadania i wyraża­
nia własnych pragnień.
Rzeczywistość
Doświadczone zdarzenie bywa dla dziecka kompletnie nie­
zrozumiałe i odrealnione. Czasami musimy upewnić dziecko,
że faktycznie ta sytu­acja miała miejsce i my o tym wiemy.
Autonomia
Doświadczenie molestowania może w dziecku wykształ­
cić przekonanie, że nie da się ochronić samego siebie przed
wydarzeniami, w których nie chce się uczestniczyć. Nale­
ży zbudować w dziecku świadomość, że może decydować
o własnym ciele i w razie potrzeby powiedzieć „nie” oraz
szukać pomocy.
Nadzieja
Wykorzystywanie seksualne może zburzyć dziecięcą wiarę
w przy­szłość i ufność wobec świata, dlatego musimy pomóc
dziecku uwierzyć i mieć nadzieję, że ten zły stan przeminie
i w przyszłości wszystko się ułoży.
Uczucia
Krzywdzenie jest dla dziecka często emocjonalnie przy­
tłaczające. Dziec­ko odczuwa smutek, lęk, miewa koszmary
nocne, natrętne myśli i uczu­cia, bywa wyczulone na wszyst­
ko, co przypomina mu o zdarzeniu i unika wszelkich takich
bodźców, miewa problemy z zachowaniami seksualny­mi itp.
Nie wszystkie dzieci, które były wykorzystywane seksualnie, mają problemy we wszystkich wymienionych obszarach.
Jednak jeśli te objawy nie ustępują, dziecko może wymagać
specyficznej pomocy.
W Elblągu funkcjonują dwie publiczne poradnie psychologiczno-peda­gogiczne,
w których można uzyskać pomoc terapeutyczną oraz diagno­styczną dla dzieci
doświadczających przemocy w rodzinie:
Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna nr 1,
ul. Pułaskiego 1F,
tel. 55 625-82-34, tel/fax 55 625-82-30; e-mail: [email protected].
Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna nr 2,
ul. Kosynierów Gdyńskich 30,
tel. 55 625 82 51, 55 643-34-35; e-mail: [email protected].
W wyniku doświadczania przemocy lub bycia jej świadkiem, dziecko może przejawiać pewne niepokojące
zachowania, które zdiagnozować oraz po­móc leczyć mogą również specjaliści z Poradni Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży, ul. Królewiecka 197, tel. 55 649 69 49.
razem z TOB¥
Str. 7
Procedury zakładania
Niebieskiej Karty
1. Wszczęcie procedury Niebieska Karta NK następuje
w sytuacji podejrzenia przemocy – poprzez wypełnienie
formularza NK A.
2. Dalsze prowadzenie procedury wymaga uprawdopo­
dobnienia podejrzenia, że w rodzinie dochodzi do przemocy.
3. Wszczęcie i prowadzenie procedury NK nie wymaga
zgody osoby, co do której istnieje podejrzenie, ze została
dotknięta przemocą.
4. Wypełnienia formularza Niebieska Karta A dokonuje przedstawiciel podmiotu, który pierwszy powziął informację
o sytuacji przemocy w rodzinie.
5. Druk A wypełnia się na podstawie rozmowy z osobą
wobec której istnieje podejrzenie, że doznaje przemocy w ro­
dzinie (par.2.1) lub posiadanych informacji (jeśli nawiązanie
kontaktu z osobą doznającą przemocy jest niemożliwe).
6. W sytuacji braku chęci współpracy osoby doznającej
przemocy – należy wszcząć procedurę i podjąć działania
motywujące do współpracy – już w ramach procedury Nie­
bieska Karta.
7. Podczas pierwszego kontaktu z osobą doznająca prze­
mocy należy:
A) Przekazać formularz B osobie doznającej przemocy po
uprzednim wypełnieniu rubryk dotyczących proponowanych
instytucji pomocowych,
B) W sytuacji braku możliwości kontaktu z osobą doznają­
ca przemocy i odmowy współpracy również należy przekazać
kartę B – (zaleca się osobiste przekazanie dokumentu, jeśli
jest to niemożliwe można to zrobić korespondencyjnie),
C) w przypadku, gdy osobą doznającą przemocy jest
dziecko – kartę B należy przekazać osobie zgłaszającej lub
dorosłemu członkowi rodziny, który nie jest sprawcą przemocy.
8. Działania interwencyjne, o których mowa w par.3
podejmuje przedstawiciel podmiotu wypełniający kartę A (do­
tyczy to sytuacji nagłych w których występuje zagrożenie
życia lub/i zdrowia).
9. Zawiadomienia policji lub prokuratury dokonuje osoba
inicjująca procedurę NK.
10. Po wypełnieniu karty A należy niezwłocznie (7dni
– datę wpływu do ZI należy uznać za datę przekazania) prze­
kazać ją do siedziby ZI wraz z wnioskiem o powołanie grupy
roboczej ( w aktach należy pozostawić kopię dokumentu).
11. Jeżeli podmiotem, który pierwszy otrzymał informację
o przemocy jest MOPS – pracownik socjalny zawiadamia
w ciągu 3 dni (drogą mailową) przedstawiciela policji o wy­
pełnieniu druku Niebieska Karta w danej rodzinie. (adresy
mailowe na które należy przekazać informację zostaną podane
w najbliższym czasie).
12. Jeżeli podmiotem, który pierwszy otrzymał informa­
cję o przemocy jest Policja – ZI (Zespół Interdyscyplinarny)
Str. 8
zawiadamia w ciągu 3 dni pracownika socjalnego o otrzy­
maniu karty A.
13. Po uzyskaniu akceptacji wniosku o powołanie gru­
py – pracownik socjalny zwołuje spotkanie grupy roboczej
(w ciągu 2 tygodni od uzyskania akceptacji członków ZI)
uprzednio informując wszystkie osoby wskazane jako skład
grupy roboczej wraz z informacją nt. rodziny, której dotyczy
problem. Powiadomienia dokonuje osoba powołująca grupę
lub lider na poziomie ZTPS.
14. Przedstawiciel podmiotu, który wypełnił formularz
A w czasie od wszczęcia procedury do powołania grupy
roboczej – podejmuje działania zmierzające do realizacji
obowiązków zawartych w rozporządzeniu.
15. Po uzyskaniu akceptacji członków ZI należy zwołać
posiedzenie grupy roboczej z udziałem osoby doznającej
przemocy oraz osoby stosującej przemoc celem uzupełnie­
nia informacji na kartach C, D . Osoba doznająca przemocy
otrzymuje zaproszenie na spotkanie od pracownika socjalnego.
Osoba stosująca przemoc otrzymuje wezwanie na spotkanie
od policji.
16. Wypełnienie formularza C następuje jedynie na po­
siedzeniu grupy roboczej i jest obligatoryjną częścią proce­
dury. Niestawienie się na posiedzenie Grupy roboczej osoby
doznającej przemocy nie wstrzymuje prac grupy.
17. Wypełnienie formularza D powinno nastąpić na po­
siedzeniu grupy, jednak możliwe jest także wypełnienie go
w innym miejscu np. w mieszkaniu.
18. UWAGA: spotkania te powinny być zorganizowane
w taki sposób, aby osoba doznająca przemocy miała zagwa­
rantowane poczucie bezpieczeństwa i nie była narażona na
spotkanie ze sprawcą. Konieczne jest zadbanie (przed spotka­
niem) o dokładne ustalenie zasad rozmowy z przedstawicie­
lami innych służb podczas spotkania z ofiarą przemocy – aby
uniknąć zachowań powodujących wtórną wiktymizację osoby
doznającej przemocy.
19. Dokumentowanie kolejnych przypadków przemocy
odbywa się poprzez ponowne wypełnienie formularza Nie­
bieska Karta A (należy także przekazać formularz B) oraz
formularza C.
20. Zakończenie procedury – wymaga wskazania prze­
słanki do zakończenia – zawartej w § 18 rozporządzenia
i sporządzenia protokołu zakończenia procedury. Decyzję
o zakończeniu procedury podejmują jednogłośnie człon­
kowie grupy roboczej (konieczna jest obecność wszystkich
członków grupy).
21. W okresie „przejściowym” – tzn, jeśli NK została
założona na starych zasadach przez policję – po otrzymaniu
informacji proponuje wypełniać nowy wzór NK i wdrażać
sposób postępowania zawarty w rozporządzeniu i powyżej.
razem z TOB¥
http://www.razemztoba.pl