Kieszeń ulicy w 2005 roku

Sygn. akt V W 2110/13
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 czerwca 2014 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek
Protokolant: Beata Lechowicz
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2014r. i 18 czerwca 2014 r. sprawy, przeciwko M. B. c. S. i D. z d.
P. ur. (...) W..
Obwinionej o to że:
w dniu 4 marca 2013r. około godz. 9:50 w W. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonała kradzieży czterech tuszy do rzęs
marki L. o wartości łącznej 236 zł na szkodę R. polska to jest o wykroczenie z art. 119 par 1 k.w.
orzeka
1) Obwinioną M. B. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu , na podstawie art.119 par 1 kw w zw z art. 17
par 2 kw odstępuje od wymierzenia kary wobec obwinionej.
2) Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. W. kwotę 216 ( dwieście szesnaście ) złotych
powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem obrony z urzędu.
3) Zwalnia obwinioną od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt V W 2110/13
UZASADNIENIE
M. B. została obwiniona o to, że w dniu 04 marca 2013r. około godz. 9:50 w W. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonała
kradzieży czterech tuszy do rzęs marki L. o wartości łącznej 236 zł na szkodę R. Polska, tj. o wykroczenie z art. 119
§ 1 k.w.
Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący
stan faktyczny:
W dniu 4 marca 2013 roku przy ul. (...) w sklepie (...) wykonywał obowiązki służbowe pracownika firmy (...). Około
godz. 9:50 na kamerach monitoringu zaobserwował on kobietę w średnim wieku, która sięga na półkę. Widział on jak
w/w kobieta zabiera z półki cztery tusze do rzęs i wrzuca je do rękawa. Następnie kobieta ta oddaliła się z tego miejsca
i przeniosła schowane przedmioty do kieszeni spodni. Gdy przekroczyła linię bramek kontrolnych, nie dokonując
zapłaty za zabrany towar, P. N. dokonał jej zatrzymania. Ochroniarz poprosił ją wówczas, aby wraz z nim udała
się do pomieszczenia służbowego celem dokonania kontroli. Zatrzymana kobieta stanowczo zaprotestowała na jego
propozycję. Zmieniła jednak zdanie, gdy dowiedziała się, iż kierownik sklepu wykonuje telefon na Policję. Wówczas
sama dobrowolnie wyjęła ze swojej odzieży cztery tusze marki L. o łącznej wartości 236 złotych. Kobieta ta została
następnie przekazana funkcjonariuszom Policji, którzy przybyli na miejsce zdarzenia. Zatrzymaną kobietą okazała się
być M. B..
M. B. od dziecka leczyła się w (...) z powodu nadpobudliwości. W 2002 roku została zarejestrowana w (...) na ul. (...)
z rozpoznaniem zaburzeń psychicznych i zachowania spowodowanego przyjmowaniem środków psychoaktywnych.
Postawiono jej diagnozę schizofrenii paranoidalnej. W styczniu 2013 roku zaobserwowano u niej wyraźną poprawę
stanu zdrowia psychicznego. Jednakże w kwietniu 2013 roku odnotowano u niej przewlekle występujące objawy
wytwórcze i bagatelizowanie uzależnienia od benzodwuazepin, zaś od maja 2013 roku ustąpiły u niej objawy
wytwórcze.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej M. B. /k 6v/, zeznań świadka P. N. /k.
55, 3v/, protokołu ustnego przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, opinii sądowo-psychiatrycznej /k. 19-21/,
uzupełniającej opinii sądowo-psychiatrycznej /k. 40-41/.
Przesłuchiwana w postępowaniu wyjaśniającym obwiniona M. B. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.
Jednocześnie skorzystała ona z przysługującego jej prawa i odmówiła składania wyjaśnień, wskazując, iż złoży je
bezpośrednio przed Sądem. /k. 6v wyjaśnienia obwinionej M. B./
M. B. ma 35 lat. Jest mężatką. Obecnie pozostaje bez pracy. W 2005 roku została ukarana sądownie za czyn z art.
119 § 1 kw na karę 30 dni pozbawienia wolności. Nie była leczona odwykowo. Była leczona w (...). /k. 6 wyjaśnienia
obwinionej M. B./
Sąd zważył, co następuje:
Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, uznać należy, iż sprawstwo i wina M. B. odnośnie
zarzucanego jej wykroczenia kradzieży czterech tuszy do rzęs marki L. są oczywiste i nie mogą budzić żadnych
wątpliwości.
Sąd dał w pełni wiarę wyjaśnieniom obwinionej, w których przyznała się ona do zarzucanego jej czynu. Jej wyjaśnienia
w tym zakresie korespondują z pozostałym zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym. Dlatego
Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości co do sprawstwa M. B. odnośnie przedmiotowego wykroczenia.
Wyjaśnienia obwinionej są w pełni zgodne z zeznaniami naocznego świadka zdarzenia P. N., który w dniu zdarzenia
wykonywał obowiązki służbowe pracownika firmy (...) w sklepie (...). Około godz. 9:50 zaobserwował on na kamerach
monitoringu kobietę w średnim wieku, która sięga na półkę, gdzie były tusze do rzęs. Widział on jak w/w kobieta
zabiera z półki cztery tusze i wrzuca je do rękawa. Następnie kobieta oddaliła się z tego miejsca, schowała te przedmioty
do kieszeni spodni i wyszła ze sklepu przekraczając linię bramek kontrolnych, czyli nie udała się wraz ze schowanym
towarem do kas tylko skierowała się bezpośrednio do wyjścia. Świadek wcześniej opuścił pomieszczenie monitoringu i
udał się za linię kas w okolice wyjścia ze sklepu. Gdy kobieta ta wychodziła już ze sklepu zatrzymał ją i poprosił o udanie
się wraz z nim do pomieszczenia służbowego celem dokonania kontroli. Zatrzymana kobieta stanowczo zaprotestowała
na jego propozycję. Zmieniła zdanie dopiero wówczas, gdy dowiedziała się, iż kierownik sklepu wykonuje telefon na
Policję. Wówczas sama dobrowolnie wyjęła skradzione przedmioty ze swojej odzieży – cztery tusze marki L. o łącznej
wartości 236 złotych. Później na miejsce zdarzenia przybyli funkcjonariusze Policji. /k. 55, 3v zeznań świadka P. N./
Zdaniem Sądu zeznania świadka P. N. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają zasadom doświadczenia
życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Są one w pełni zgodne z wyjaśnieniami obwinionej, która
przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.
Z uwagi na uzasadnioną wątpliwość co do poczytalności obwinionej (wobec informacji o jej leczeniu w (...)),
Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego lekarza psychiatry, celem ustalenia stanu zdrowia psychicznego
obwinionej M. B., jej poczytalności w chwili popełnienia zarzucanego jej czynu, jej aktualnego stanu zdrowia
psychicznego oraz zdolności do wzięcia udział w postępowaniu.
Na podstawie akt sprawy, dokumentacji medycznej oraz przeprowadzonego badania, biegła sądowa z zakresu
psychiatrii G. G. ustaliła, iż obwiniona M. B. wychowywała się w trudnych warunkach środowiskowych. Jej ojciec
jest uzależniony od alkoholu. Obwiniona zdobyła zawód piekarza, pracowała głównie dorywczo. Obecnie pozostaje na
utrzymaniu męża. Mają oni dwuletniego syna. Podczas przeprowadzonego badania obwiniona oświadczyła również,
iż od dzieciństwa leczy się ona na padaczkę – korzysta z pomocy neurologa. Od 2002 roku jest także pod opieką
psychiatryczną. Prawdopodobnie rozpoznano u niej schizofrenię paranoidalną. Przyjmuje ona P., O., C. i D. chrono.
Obwiniona podejmowała leczenie odwykowe z powodu uzależnienia od heroiny. Obecnie bierze udział w programie
metadonowym w Poradni Uzależnień przy ul. (...) w W.. M. B. była karana sądownie. Przeciwko niej prowadzone są
też inne postępowania karne.
Na podstawie całości zebranego materiału biegła sądowa rozpoznała u M. B. przewlekła chorobę psychiczną
pod postacią schizofrenii paranoidalnej u osoby z zaburzeniami psychicznymi i zachowania, spowodowanymi
przyjmowaniem substancji psychoaktywnych, uzależnionej od opiatów i benzodwuazepin. Nadto w przeprowadzonym
wywiadzie stwierdziła u niej napady drgawkowe o niejasnej etiologii.
Na podstawie dokumentacji medycznej biegła ustaliła, iż obwiniona od dziecka leczyła się w (...) z powodu
nadpobudliwości. W 2002 roku została zarejestrowana w (...) na ul. (...) z rozpoznaniem zaburzeń psychicznych
i zachowania spowodowanych przyjmowaniem środków psychoaktywnych. Ostatecznie postawiono jej diagnozę
schizofrenii paranoidalnej. W styczniu 2013 roku zaobserwowano u niej wyraźną poprawę stanu psychicznego. W
kwietniu 2013 roku odnotowano u niej przewlekle występujące objawy wytwórcze i bagatelizowanie uzależnienia
od benzodwuazepin, zaś od maja 2013 roku ustąpiły u niej objawy wytwórcze. Podczas badania sądowo –
psychiatrycznego, które miało miejsce w dniu 19 września 2013 roku biegła również nie zaobserwowała u obwinionej
ostrych objawów psychotycznych.
Zdaniem biegłej, stan psychiczny M. B. w odniesieniu do zarzucanego jej czynu nie znosił, ale ograniczał w stopniu
znacznym jej zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem (w rozumieniu art.17 §
2 kw). Poczytalność M. B. była ograniczona w stopniu znacznym z uwagi na występowanie przewlekłej choroby
psychicznej pod postacią schizofrenii paranoidalnej. Jednocześnie biegła sądowa nie znalazła podstaw do opiniowania
niepoczytalności obwinionej, bowiem czyn, o który jest obwiniona nie wynikał z objawów psychotycznych, zaś sama
obwiniona wyjaśniła, że dokonała go chcąc poprawić swoją sytuację materialną. Zamierzała ona sprzedać skradzione
przedmioty. Przyznała ona również, iż wcześniej dokonywała także innych kradzieży z chęci zysku spowodowanej
trudną sytuacją materialną.
W sporządzonej opinii biegła wskazała również, iż należy wziąć pod uwagę, że choroba psychiczna obwinionej
związana jest z występowaniem zaburzeń procesów poznawczych , a ponadto w trakcie wizyt poprzedzającej czyn
i następnej, która miała miejsce wkrótce po dacie czynu, opisywano występowanie u niej przewlekłych objawów
wytwórczych (mimo wyraźnej poprawy stanu psychicznego). Mając na uwadze powyższe, w opinii biegłej M. B. miała w
czasie czynu ograniczoną w stopniu znacznym poczytalność. Biegła wskazała przy tym, iż obwiniona może brać udział
w czynnościach procesowych przy udziale obrońcy. /k. 19-21 opinia sądowo-psychiatryczna, k. 40-41 uzupełniająca
opinia sądowo-psychiatryczna/
Sąd ocenił sporządzone przez biegłą opinie jako rzetelne, jasne i pełne. Zdaniem Sądu zachowują one walor
przydatności w niniejszym postępowaniu. Nie zawierają one wewnętrznych sprzeczności. Biegła posługiwała się w nich
logicznymi argumentami. Opinie sporządzone zostały przez biegłą z wieloletnim stażem i nie zostały zakwestionowana
przez żadną ze stron.
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranym w sprawie dowodzie z dokumentu w postaci protokołu
ustnego przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/. Dokument te ze względu na swój charakter i rzeczowy walor
nie budził wątpliwości Sądu co do jego wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność został sporządzony oraz ze
względu na okoliczności, które sam stwierdzał. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym jego zgodności ze stanem
faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby jego wiarygodność.
Obwinionej M. B. zarzucono popełnienie czynu określonego w art. 119 § 1 Kodeksu Wykroczeń.
Wykroczenie z art. 119 § 1 kw popełnia ten, kto kradnie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza
¼ minimalnego wynagrodzenia. Strona przedmiotowa wykroczenia z art. 119 § 1 kw polega na tym, że sprawca
dokonuje zaboru (wyjmuje rzecz spod władztwa pokrzywdzonego). Czyn kradzieży określony w art. 119 kw zawiera
konstrukcję tzw. czynu przepołowionego. Polega ono na tym, iż czyn stanowi wykroczenie, o ile wartość wyrządzonej
szkody nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Jeżeli wartość wyrządzonej szkody przekracza ¼ minimalnego
wynagrodzenia, wówczas czyn stanowi przestępstwo kradzieży (art. 278 k.k.).
Przedmiotem wykroczenia stypizowanego w art. 119 § 1 kw jest cudza rzecz ruchoma, której wartość, jak wskazano,
nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę. Stosownie do treści rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
14 września 2012 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2013 r. wysokość minimalnego
wynagrodzenia w 2013 r. wynosiła 1600 zł. ¼ wskazanej wyżej kwoty wynosi 400 zł. Z tego względu, z uwagi na
wartość skradzionych przez obwinioną czterech tuszy do rzęs marki L. o wartości łącznej 236 zł, którego dopuściła się
obwiniona, jej zachowanie wypełniło znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 kw.
Wykroczenie kradzieży opisane w art. 119 § 1 kw ma charakter umyślny i może być popełnione jedynie z zamiarem
kierunkowym. Nie ulega wątpliwości, że M. B. chciała dokonać kradzieży czterech tuszy do rzęs marki L. o wartości
łącznej 236 zł. W tym celu udała się do sklepu (...), gdzie wzięła z półki sklepowej w/w tusze do rzęs, które następnie
umieściła w rękawie, a później przeniosła je do kieszeni spodni. Następnie nie dokonując zapłaty w kasie sklepowej,
przekroczyła linię bramek kontrolnych, gdzie została ujęta przez ochroniarza sklepu.
Reasumując, Sąd uznał, że obwiniona M. B. w dniu 4 marca 2013r. około godz. 9:50 w W. przy ul. (...) w sklepie
(...) dokonała kradzieży czterech tuszy do rzęs marki L. o wartości łącznej 236 zł na szkodę R. Polska, tj. popełnienia
wykroczenia z art. 119 § 1 kw.
Uznając winę obwinionej, Sąd jednocześnie odstąpił od wymierzenia M. B. kary. Na mocy art. 17 § 2 kw jeżeli w czasie
popełnienia wykroczenia zdolność rozpoznawania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym
stopniu ograniczona, można odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.
W niniejszej sprawie biegła psychiatra stwierdziła, iż stan psychiczny obwinionej ograniczał w stopniu znacznym
jej zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swym postępowaniem. Choć stan taki nie wyłącza
odpowiedzialności M. B., to zważyć należy, iż znaleźć musi swoje odzwierciedlenie przy ocenie stopnia winy
obwinionej, która nie w pełni zdawała sobie sprawę ze znaczenia swojego zachowania. W konsekwencji przyjąć należy,
iż stopień winy, a co za tym idzie karygodność czynu, jakich dopuściła się M. B., nie jest znaczna. Reasumując, w ocenie
Sądu opisane przesłanki stanowiły podstawę do odstąpienia od wymierzenia obwinionej kary.
O wynagrodzeniu za pomoc prawną udzieloną przez obrońcę ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 29
ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2, § 16 i § 2 ust. 3 Rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Bazując na treści art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w
sprawach karnych, Sąd zwolnił obwinioną od ponoszenia kosztów procesu, wydatkami obciążając Skarb Państwa.
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.